Βασική τακτική της λεγόμενης μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους είναι η απόκρυψη της αλήθειας σχετικά με τη ρατσιστική μεταχείριση που επιφυλάσσει στους πρόσφυγες, και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις οποίες τους επιβάλλει να ζουν. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι εγκάθετοί του στο στρατόπεδο της Ριτσώνας (το ίδιο όμως συμβαίνει σε όλους τους καταυλισμούς αποκλεισμού των προσφύγων) συνήθως είναι η λοιδορία, η συκοφαντία, η επιθετική και μπασκίνικη συμπεριφορά, ο εκφοβισμός, απέναντι σε εκείνους που αποκαλύπτουν την αλήθεια. Ο στόχος τους σε κάθε περίπτωση είναι το γρήγορο κουκούλωμα των απάνθρωπων συνθηκών με κάθε μέσο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η συκοφαντική ανακοίνωση του «Συλλόγου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο Χαλκίδας», η οποία μάλιστα μιλάει εκ μέρους όλων των εμπλεκόμενων, υπερασπίζοντας τους διαχειριστές του καταυλισμού στη Ριτσώνα σαν να τους εκπροσωπεί. Ή μήπως έμμεσα αυτούς εκπροσωπεί κι όχι πραγματικά τους εργαζόμενους; Γιατί δηλαδή αναλαμβάνουν να απαντήσουν εκ μέρους άλλων και μάλιστα για ζητήματα που αφορούν τους χειρισμούς στο στρατόπεδο, ενώ οι υπεύθυνοι του στρατοπέδου σιωπούν ενοχικά; Εκτός και αν ο Σύλλογος είναι φερέφωνο των ΜΚΟ και λοιπών διαχειριστών στη Ριτσώνα. Γιατί, επίσης, για τα τεκταινόμενα στο Νοσοκομείο απαντούν οι εργαζόμενοι και όχι η διοίκηση του Νοσοκομείου η οποία επίσης σιωπά; Ο διοικητής του Νοσοκομείου Χαλκίδας μήπως πάλι δεν γνωρίζει τίποτα, όπως τότε που, ενώ για τρεις εβδομάδες νοσηλεύονταν πρόσφυγες με ηπατίτιδα στο Νοσοκομείο, εκείνος δήλωνε άγνοια; Μήπως είναι φως φανάρι ότι ο γενικότερος στόχος είναι το κουκούλωμα των εγκληματικών ευθυνών των διαχειριστών του στρατοπέδου στη Ριτσώνα για τον θάνατο του βρέφους;
Η ανακοίνωση του προεδρείου των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Χαλκίδας είναι σαθρή, γιατί ενώ μας κατηγορεί ότι λέμε ψέματα, δεν αναφέρει ούτε ένα παράδειγμα που να αντικρούει τα επιχειρήματά μας, δημιουργώντας επί τούτου ψευδείς εντυπώσεις. Όταν όμως κατηγορείς κάποιον δημόσια ότι ψεύδεται, το μόνο που οφείλεις να κάνεις είναι να αποδομήσεις τα επιχειρήματά του, διαφορετικά είσαι ένας θρασύς συκοφάντης και οι σκοποί σου κακόβουλοι. Όμως η λακωνική και ιδιαίτερα επιλεκτική εξιστόρηση των γεγονότων που κάνει, περιέχει ένα στοιχείο που επιβεβαιώνει ακόμη περισσότερο τη θέση μας. «Έγινε τηλεφωνική επικοινωνία του εφημερεύοντα Παιδιάτρου», γράφει η ανακοίνωση, «με τον παιδίατρο της Ριτσώνας, και ενημερώθηκε ότι η μητέρα παρέλαβε το βρέφος και έφυγε». Όλα μέλι γάλα λοιπόν για τους ανεύθυνους. Βέβαια, να σημειώσουμε ότι οι γιατροί και όλοι οι υπεύθυνοι φεύγουν από το στρατόπεδο στις 16:00, ενώ η ανακοίνωση των εργαζομένων αναφέρει ότι ο γιατρός της Παιδιατρικής του νοσοκομείου Χαλκίδας επικοινώνησε με τον παιδίατρο της Ριτσώνας μετά τις 17:45. Με βάση όμως αυτό ως δεδομένο οι υπεύθυνοι του στρατοπέδου φέρουν βαρύτατη ευθύνη για την απόλυτη αδιαφορία που έδειξαν μετά την ενημέρωση από το Νοσοκομείο Χαλκίδας. Γιατί δεν ενημέρωσαν αμέσως τη μητέρα για την επικινδυνότητα της κατάστασης, και δεν κανόνισαν τη μεταφορά του βρέφους όπως είχε επειγόντως αποφασιστεί στο νοσοκομείο Χαλκίδας; Σύμφωνα και με τα λεγόμενα του Συλλόγου των εργαζομένων στο νοσοκομείο, δεν πέρασε μισή ώρα από τη στιγμή που μπήκε στην Παιδιατρική το βρέφος στις 26 Ιανουαρίου και αμέσως δόθηκε κλήση στο ΕΚΑΒ για διακομιδή στο «Αγλαΐα Κυριακού». Κι όμως, περνάει περισσότερο από μια ολόκληρη μέρα, η μητέρα είναι στο στρατόπεδο, οι γιατροί στις θέσεις τους, όλοι οι υπεύθυνοι επίσης, οι εθελοντές των ΜΚΟ βιντεοσκοπούν κάπου στο δάσος τη φιλανθρωπία τους, κανείς δεν κάνει τίποτα δηλαδή, κι όταν το μωρό πεθαίνει ισχυρίζονται ότι φταίει η μητέρα. Είναι ξεκάθαρο: Όλοι μαζί τη δείχνουν με το δάχτυλο ως εξιλαστήριο θύμα για να κρύψουν τις ευθύνες τους. Όσοι, λοιπόν, επικεντρώνονται αποκλειστικά και μόνο στα γεγονότα της 26ης Ιανουαρίου, ενώ το μωρό δεν πεθαίνει τότε αλλά τα μεσάνυχτα της επόμενης μέρας, το κάνουν για να αποσιωπήσουν τις ευθύνες των διαχειριστών του στρατοπέδου. Επικεντρώνονται όμως σε αυτή την ημέρα, ενοχοποιώντας με την ευκαιρία ταυτόχρονα το θύμα, για να αποκρύψουν το βασικότερο σε όλη την υπόθεση: Αρνήθηκαν την επιβεβλημένη από ιατρική άποψη (κυστική ίνωση είναι η διάγνωση) μετεγκατάσταση της οικογένειας μέσα στην πόλη της Χαλκίδας ή ακόμη καλύτερα στην Αθήνα. Ήταν εφικτό. Έχει εξάλλου ήδη γίνει με άλλες οικογένειες προσφύγων.
Η καταγγελία μας λοιπόν αφορά κυρίως τους διαχειριστές του στρατοπέδου. Από τη στιγμή που το βρέφος διαγνώστηκε με κυστική ίνωση, όφειλαν να εγκαταστήσουν αμέσως την οικογένεια στην πόλη ώστε να είναι κοντά στο νοσοκομείο. Αυτή ήταν η οδηγία των γιατρών, αυτό παρακαλούσε και η μητέρα συνεχώς. Οι διαχειριστές όμως δεν έκαναν ποτέ αυτό που όφειλαν και κράτησαν την οικογένεια στο βουνό, μάλιστα χωρίς δυνατότητα άμεσης πρόσβασης στη Χαλκίδα. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της εγκληματικής στάσης των διαχειριστών της Ριτσώνας, η κυστική ίνωση είναι μια ασθένεια που χρήζει πολύ ειδικής φροντίδας και συχνών επισκέψεων στο νοσοκομείο, γιατί οι επικινδυνότητες για τη ζωή του βρέφους είναι πολύ μεγάλες. Από τη στιγμή της διάγνωσης, ένας ασθενής με κυστική ίνωση πρέπει να παρακολουθείται από εξειδικευμένο γιατρό και να νοσηλεύεται τακτικά σε νοσοκομείο. Εννοείται και δεν υπερβάλλουμε, πως το να εξαναγκάζεις ένα βρέφος δύο μηνών με κυστική ίνωση να ζει στο πουθενά μέσα σε ένα isobox είναι σαν να το καταδικάζεις.
Απάνθρωποι; Ελεεινοί; Οι λέξεις είναι λίγες. Κι όχι μόνο αυτό, τους έστελναν στα νοσοκομεία πολλές φορές χωρίς μεταφραστές, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην επικοινωνία και οι άνθρωποι να μην καταλαβαίνουν καλά τι συμβαίνει, όπως και συνέβη την προηγούμενη ημέρα του θανάτου του βρέφους (η ανακοίνωση του προεδρείου των εργαζομένων αποσιωπά αυτό το κρίσιμης σημασίας δεδομένο). Βέβαια στην Αθήνα τους έστελναν όχι μόνο χωρίς μεταφραστές, αλλά και χωρίς χρήματα, με αποτέλεσμα όσο καιρό έμεναν εκεί να μην έχουν πραγματικά τίποτα να φάνε. Οι μετακινήσεις με ασθενοφόρο πολλές φορές αργούσαν αισθητά, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, και είναι φυσικό με βάση τις ανάγκες που καλύπτουν τα ασθενοφόρα εντός και εκτός Χαλκίδας. Τη νύχτα του θανάτου του βρέφους, η διακομιδή στο νοσοκομείο δεν γίνεται με ασθενοφόρο αλλά με ταξί. Παρεμπιπτόντως θέλουμε να διευκρινίσουμε ότι για τις δυσλειτουργίες στο Νοσοκομείο Χαλκίδας δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι αλλά αποκλειστικά η διοίκηση και η κυβερνητική πολιτική με τις δολοφονικές περικοπές στο σύστημα υγείας. Η αλήθεια μάλιστα είναι ότι η ύπαρξη του Νοσοκομείου Χαλκίδας οφείλεται στο φιλότιμο και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες μεγάλης μερίδας των εργαζομένων. Το ίδιο ισχύει και για το ΕΚΑΒ. Γι’ αυτούς τους λόγους όμως θα έπρεπε αμέσως να εγκαταστήσουν την οικογένεια μέσα στην πόλη, ώστε να έχει γρήγορη πρόσβαση στο Νοσοκομείο. Μάλιστα, η μητέρα έκανε συνεχείς εκκλήσεις στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (Δ.Ο.Μ.) και τους διαχειριστές του στρατοπέδου, για εγκατάσταση όχι μόνο στη Χαλκίδα, αλλά στην Αθήνα καλύτερα, ώστε να είναι κοντά στα νοσοκομεία που ούτως ή άλλως διακομιζόταν μετά τη γέννησή του το βρέφος. Επίσης, αφού ο μάνατζερ του καταυλισμού δεν ήθελε να τους εγκαταστήσει στην πόλη (δολοφονική εμμονή όπως αποδείχτηκε), τουλάχιστον θα έπρεπε να μεριμνήσει για μόνιμο μεταφορικό μέσο που θα βρισκόταν σε συνεχή αναμονή. Η παρουσία στη Ριτσώνα ενός ασθενοφόρου ήταν πάγιο αίτημά μας από την αρχή της λειτουργίας του στρατοπέδου. Τόσο χρήμα ρέει εκεί πάνω. Παντού οι ΜΚΟ διατυμπανίζουν τη φιλανθρωπία τους, τόσα βαν χρησιμοποιούν για τις μετακινήσεις τους. Όλοι οι υπεύθυνοι γνώριζαν την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν είναι υπερβολή λοιπόν να πούμε ότι τους είχαν πραγματικά πεταμένους στο δρόμο με ένα πολύ άρρωστο μωρό 2 μηνών στην αγκαλιά. Αυτή είναι η αλήθεια και λέγεται απανθρωπιά.
Η στάση τους μετά το θάνατο του βρέφους αποδείχτηκε χειρότερη και ξεδιάντροπα ενοχική. Αντί να στηρίξουν ψυχολογικά αλλά και με κάθε άλλο μέσο τη μητέρα και την υπόλοιπη οικογένεια, αντί να της συμπαρασταθούν, ενοχοποίησαν αμέσως τη μητέρα, για να κουκουλώσουν την εγκληματική τους συμπεριφορά και να αποποιηθούν τις ευθύνες. Την έστησαν στον τοίχο. Αυτό κάνει ο ένοχος και το κάνει κυνικά όπως και αυτοί. Αυτό είναι στήσιμο «λαϊκού» δικαστηρίου και όχι η τεκμηριωμένη μας καταγγελία.
Από το παζλ της αθλιότητας και της επιχείρησης «κουκούλωμα της κατάστασης» δεν μπορούσε να λείπει η εμπλοκή των ΜΜΕ, και, βέβαια, η ανεκτίμητη πάντα αρωγή της ηγετικής μορφής του επαρχιακού κίτρινου τύπου. Σε ολοσέλιδο ρεπορτάζ, η τοπική εφημερίδα «Ευβοϊκή Γνώμη» ενοχοποιεί χωρίς ενδοιασμούς τους γονείς, ενώ τους ειρωνεύεται και τους λοιδορεί με ανεπίτρεπτες εκφράσεις. Ο «δημοσιογράφος» χύνει έναν ρατσιστικό οχετό απέναντι σε δαιμονοποιημένα εξιλαστήρια θύματα, τα οποία περιπαίζει δημόσια χωρίς ίχνος τσίπας. «Έχουν προϊστορία στις φυγές» είναι ένας πηχυαίος τίτλος μέσα στο ρεπορτάζ. Ο διοικητής του Νοσοκομείου Χαλκίδας εμφανίζεται στο ρεπορτάζ για να επιβεβαιώσει, χρησιμοποιώντας κι αυτός τη λέξη «λάθρα» για τη συμπεριφορά των προσφύγων. Ούτε υπόνοια βέβαια για τυχόν παραλείψεις, όλα πήγαν μια χαρά. Εξάλλου η λογική τους όπως αποδεικνύεται από το «ρεπορτάζ» είναι αυτή: μεταναστάκι ήταν, λαθραία μπήκε στη χώρα μας, λαθραία έφυγε. Αυτό όμως δεν είναι δημοσιογραφία, είναι δημόσια εκτόνωση ενός ψυχικού βόθρου. Αυτό είναι «λαϊκό» δικαστήριο, θρασύτατοι κύριοι/ες του προεδρείου του Συλλόγου Εργαζομένων στο ΓΝΧ, αλλά περί αυτού τσιμουδιά, επειδή αποτελείτε κι εσείς μέρος της επιχείρησης κουκουλώματος και ενοχοποίησης του θύματος, συντάσσεστε με την αθλιότητα.
Η κραυγή της μάνας όμως θα ακούγεται για πάντα στη Ριτσώνα: «παρακαλούσα τους υπεύθυνους για μετεγκατάσταση στη Χαλκίδα».
Το στρατόπεδο στη Ριτσώνα δεν είναι φιλοξενία
Είναι απανθρωπιά και κερδοσκοπία
Όχι άλλοι θάνατοι προσφύγων στη Ριτσώνα
Άμεση μετεγκατάσταση στην πόλη
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Χαλκίδας σε Πρόσφυγες-Μετανάστες/στριες
