Πρώτα, πολλοί αποδέχτηκαν να γίνουν «πελάτες»: Nα «συναλλάσσονται» για ένα διορισμό, μια επιδότηση, ένα δάνειο – τελικά, «για ένα πουκάμισο αδειανό…», αφού αποδείχτηκε πια περίτρανα πως τα «ψηφαλάκια», πάντα και παντού, δεν ήταν παρά μόνο ένα πράγμα για τ’ αφεντικά: αναλώσιμα.
Μετά, ήρθαν οι δολοφονίες πάμπτωχων μεταναστών για την κλοπή ενός καρπουζιού. Οι «ρωσίδες πουτάνες» πέρασαν απ’ τη «βαριά πούτσα του τσολιά» στα κωλόμπαρα. Οι νεόπλουτοι ελληναράδες, «οικονομικά κυρίαρχοι» πια στα Βαλκάνια, πήγαιναν για ψώνια με ύφος (και ήθος) Μάκαρου Ψωμιάδη στο Σαντάνσκυ των «φτωχομπινέδων» Βουλγάρων (μα έχει ο καιρός γυρίσματα…).Έθαψαν τις μαρτυρίες για ενεργό συμμετοχή «συμπατριωτών» μισθοφόρων στη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα το 1995 (οι «Σέρβοι αδερφοί», βλέπετε…). Είδαν τους νεκρούς των εργατικών ατυχημάτων στα ολυμπιακά έργα του 2004 σαν αριθμούς χωρίς σημασία μπροστά στη «Μεγάλη Ιδέα». Αδιαφόρησαν μπροστά στις ανελέητες διώξεις αντιφρονούντων (γιατί τι τους ένοιαζαν αυτούς οι «ακραίοι»;) και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Φτάσαμε λοιπόν στο Σήμερα, όπου όλοι αυτοί δεν είναι πια οι περιούσιοι τσολιάδες αλλά «PIGS», «κοπρίτες» κ.λπ… Kι αν για πολλούς όντως ισχύουν αυτά, τεχνηέντως τ’ αφεντικά μάς ενοχοποίησαν όλους, για να κάνουν τη δουλειά τους. Και δεν είναι τόσο οι περικοπές και τα μέτρα· είναι πάνω απ’ όλα ο εμπαιγμός, η χλεύη, ο εξευτελισμός. Κι επιπλέον, η έσχατη Ύβρις που μας φτύσαν στα μούτρα: η υπουργοποίηση των χουντικών καθαρμάτων, για την οποία ελάχιστα μάγουλα κοκκίνησαν, ούτε μία μύτη δεν άνοιξε: ;Oχι πια για ένα διορισμό ή ένα «κεραμίδι», αλλά για μια δόση. Μια ακόμα δόση ευρωίνης…
…Δεν υπαινισσόμαστε πάντως πως οι «από κάτω» αυτής της κοινωνίας έχουν τις ίδιες ευθύνες με όσους είχαν και το μαχαίρι και το πεπόνι, μοιράζοντας φέτες εκμεταλλευόμενοι συχνά την Ανάγκη· είναι όμως γεγονός, πως η ύβρις που διέπραξαν πολλοί από τους «από κάτω», ήταν σε διαλεκτική σχέση με την Ύβρι που μας ξερνά τώρα το μπλοκ εξουσίας.
Κι αν, για όποιους σκέφτονται διαλεκτικά, η Νέμεση δεν είναι σίγουρη, ένα πράγμα είναι: Πριν την Εξαθλίωση, ήρθε η Εξαχρείωση. Γι’ αυτό, όλοι όσοι αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στην τάξη των καταπιεσμένων, είναι ώρα ν’ αποτινάξουμε τη ντροπή της. Στο διάολο αυτοί και οι δόσεις τους. Θα τη βρούμε την άκρη μόνοι μας.
Ένα πράγμα έχει σημασία:
Να μην ζήσουμε σαν δούλοι
συντακτική ομάδα Ηρακλείου
