Το νέο φύλλο (αρ.56) της εφημερίδας δρόμου Άπατρις κυκλοφορεί και μοιράζεται στους δρόμους και πόρτα-πόρτα.
Τα κείμενα του φύλλου μπορούν να βρεθούν στον σύνδεσμο:
https://apatris.org/topics/issues/56
apatris.org | apatris@espiv.net
Ακολουθεί το editorial του φύλλου 56:
Το φύλλο αυτό οδεύει προς το τυπογραφείο. Η συγκυρία είναι ακόμη μία φορά ζοφερή και κάθε φορά είμαστε αφελείς εάν πιστεύουμε ότι κάπου όλο αυτό θα βρει έναν πάτο για να υπάρξει μετά μία ανάκαμψη…
Οι πολεμικές επιχειρήσεις κάθε τύπου μονοπωλούν τη δημόσια σφαίρα. Όχι μόνο από τις βόμβες και τις σφαίρες που ανταλλάσσονται καθημερινά, αλλά από την οικονομία του πολέμου, από τον μισθό που φτάνει στα μισά του μήνα, από τις δολοφονίες και τα εγκλήματα που δεν σταματάν… Και γιατί δεν σταματάν; Γιατί αν δεν είμαστε εμείς εκεί ποιος θα τα σταματήσει; Η δικαιοσύνη είναι τυφλή και δίκαιη μόνο αν έχεις το κατάλληλο φύλο, χρώμα, επίθετο και πορτοφόλι. Εκεί θριαμβεύει το δικαστικό καρτέλ, η μαφία με τα σακάκια. Εάν είσαι φτωχοδιάβολος η δικαιοσύνη σε δικάζει και σε εξαφανίζει με τους νόμους των αφεντικών, με τη σιδηρά πυγμή του κράτους. Δεν είναι δύσκολο να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι το μόνο που μπορεί να σταματήσει τα εγκλήματα κράτους και αφεντικών και εδώ και παντού είναι η συλλογική αντίδραση με όλα τα μέσα απέναντι στους κυρίαρχους. Φάνηκε το αποτύπωμα των μεγάλων κινητοποιήσεων για τα Τέμπη, αλλά φάνηκαν επίσης και τα όρια τους. Εάν δεν δοθεί συνέχεια και βάθος στην αντίσταση, τότε δεν θα δούμε ποτέ δικαίωση.
Το φύλλο αυτό καταπιάνεται έντονα με το ζήτημα της δικαιοσύνης και του δικαίου. Από τις φυλακές, έως το περιβάλλον, από τις γυναικοκτονίες, μέχρι τα σχολεία-μαγαζιά το δίκιο είναι με το μέρος μας, και πρέπει κάθε φορά να μαχόμαστε γι’ αυτό, όπως και όσο μπορούμε.
Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να αποδοθεί από αυτούς που παίζουν τις ζωές μας στα ζάρια. Από αυτούς που έχουν χιλιάδες μπάτσους να τους προστατεύουν ή παίρνουν χιλιάδες ευρώ μισθό για να παίρνουν εντολές από το πολιτικό ή μαφιόζικο προσωπικό, από αυτούς που κάνουνε ίδια ή χειρότερα και ξέρουν ότι θα πέφτουν πάντα στα μαλακά.
Η δικαιοσύνη είναι στον δρόμο. Είναι στην Αντίσταση, είναι στις σχέσεις και τις επαφές που χτίζονται μέσα στους αγώνες, μέσα στα εργασιακά κάτεργα, μέσα στη φωτιά των αγώνων, στα τρεξίματα και τα άγχη της καθημερινότητας, στα ένοχα και ικανοποιημένα βλέμματα που κοιτάνε τους μπάτσους να καίγονται, τα σούπερ μάρκετ να απαλλοτριώνονται, τις τράπεζες να αδειάζουν από το χρήμα, τους χαρτογιακάδες να τρώνε κλωτσιές και φάπες, τους πρυτάνεις να μην εμφανίζονται στα γραφεία τους ή το πολιτικό προσωπικό να μην κυκλοφορεί άνετα στις γειτονιές.
Να ξανά κάνουμε την πόλη πεδίο μάχης, πριν την κάνουν οι κυρίαρχοι σφαγείο για εμάς τους ίδιους και τις ίδιες. Να αλλάξει ο φόβος στρατόπεδο…
過労死
