Αναδημοσίευση από το Athens Indymedia
Σαν σήμερα, στις 10 Ιουνίου 2019, φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 80 χρονών, ο Χρήστος Τσιγαρίδας, αγωνιστής της επαναστατικής Αριστεράς και μέλος του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα (ΕΛΑ).
Ο Χρήστος Τσιγαρίδας υπήρξε μια από τις εμβληματικές μορφές του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα, και το πρόσωπο που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τις πράξεις της οργάνωσης μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’80, όπου και συμμετείχε.
Ήταν το 1956, όταν ο 17χρονος Χ. Τσιγαρίδας βρισκόταν στην πλατεία του χωρίου του, Μπιλέτσι (σημερινό Παλαιομονάστηρο Τρικάλων), και τον πλησίασε μια γυναίκα. Του έδωσε ένα τετράδιο και του είπε: «Πάρ’ το. Είσαι μορφωμένος. Είσαι πρωτευουσιάνος. Αξιοποίησέ το στη μνήμη του άνδρα μου». Ήταν η χήρα του δασκάλου του χωριού που λίγους μήνες μετά τον εμφύλιο τον είχαν εκτελέσει επειδή αρνήθηκε να φωνάξει «ζήτω η Αμερική, κάτω ο Κομμουνισμός»! Μέσα σε εκείνο το τετράδιο ο δάσκαλος εξηγούσε γιατί έπρεπε να πεθάνει για τις ιδέες του. Για πολλούς αυτή ήταν και η απαρχή της πίστης και αφοσίωσης του Τσιγαρίδα στις επαναστατικές αξίες και την προοπτική της επανάστασης.
Ο Χ. Τσιγαρίδας εντάχθηκε στον ΕΛΑ το 1976, όταν και γνώρισε το Χρήστο Κασσίμη, σε μία οικοδομή που επέβλεπε ως μηχανικός. Εντυπωσιασμένος όπως ο ίδιος αναφέρει, από τον λόγο και το πάθος του Κασσίμη, βρέθηκαν να συζητάνε και να αναλύουν επί μήνες τις απόψεις τους για την κατεύθυνση που πρέπει να λάβει η επαναστατική αριστερά, μετά και τα γύψινα χρόνια της δικτατορίας. Ο Κασσίμης είχε ήδη παραδώσει στον Τσιγαρίδα τα περίφημα «Χημικά Λιπάσματα», το ιδεολογικοπολιτικό κείμενο συγκρότησης του ΕΛΑ. Ο πραγματικός τίτλος του κειμένου αυτού ήταν «Για την ανάπτυξη του Ελληνικού Λαϊκού και Επαναστατικού Κινήματος». Βασικό σημείο ταύτισης του Τσιγαρίδα με τον ΕΛΑ πέρα από ιδεολογικό κομμάτι, υπήρξε η επιλογή του για την οριζόντια οργάνωση χωρίς ιεραρχίες, τις οποίες ο ίδιος ο Τσιγαρίδας απεχθανόταν.
Σύμφωνα με τις αφηγήσεις, ο Τσιγαρίδας συμμετείχε κυρίως στο κομμάτι της πολιτικής συγκρότησης της οργάνωσης, της προπαγάνδισης των ιδεών της και της υλικής υποστήριξής της. Στο δικαστήριό του, υποστήριξε ότι είχε υπό την εποπτεία του το περιοδικό «Αντιπληροφόρηση» διευκρινίζοντας ωστόσο ότι αυτό δεν ανήκε στον ΕΛΑ, όπως επίσης και οι συντάκτες του. Για τις ένοπλες ενέργειες του ΕΛΑ, υποστήριξε ότι ο ίδιος δεν συμμετείχε, καθώς η κοινωνικο-επαγγελματική του θέση, και οικογενειακή του κατάσταση, θα ήταν επικίνδυνη αλλά και ενάντια στις αρχές της συνωμοτικότητας». Ο Χ. Τσιγαρίδας παρέμεινε στις τάξεις του ΕΛΑ, μέχρι και το τέλος του 1989, όταν και αποχώρησε για προσωπικούς λόγους.
Στην πορεία του μέσα στην οργάνωση, μεγάλο πλήγμα για τον ίδιο αποτέλεσε ο θάνατος του Χρήστου Κασσίμη, τον Ιούλιο του 1977, μετά από συμπλοκή με αστυνομικούς κατά τη διάρκεια ενέργειας στο εργοστάσιο της AEG, ως απάντηση στις δολοφονίες μέσα στα κελιά τους των επαναστατών της R.A.F. Α. Μπάαντερ, Γκ. Εσλιν και Γ. Ράσπε. Ο Χ. Τσιγαρίδας, δεν μπορούσε να κρύψει τον θαυμασμό του για το σύντροφό του που χάθηκε, υπερασπιζόμενος τη μνήμη και τιμή του στο δικαστήριο που ακολούθησε το 2004.
Η δράση του, όμως, φαίνεται ότι ξεπερνούσε και τα όρια του ελλαδικού χώρου. Το όνομά του εμφανίζεται και στα αρχεία της Στάζι, με την κωδική ονομασία «Άντριου», γεγονός που ενισχύει τις απόψεις ότι διατηρούσε διεθνείς σχέσεις, με ταξίδια στη Δαμασκό και το Βελιγράδι – πιθανότατα για επαφές με τον περίφημο «Κάρλος το Τσακάλι». Μία διάσταση που τοποθετούσε τη δράση του σε ένα ευρύτερο, διεθνές πλαίσιο αριστερής επαναστατικής σκέψης και δράσης.
Η ελληνική αστυνομία φέρεται να πληροφορείται για τη δράση και τον ρόλο του από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν και ενημερώνεται από το γραφείο της CIA στην Ελλάδα. Τα άνοιγμα των αρχείων της Στάζι έρχεται να ενισχύσει τις όποιες υποψίες. Ο Τσιγαρίδας όμως έχει αποσυρθεί, αλλά παραμένει για χρόνια υπό ασφυκτικό κλοιό. Το ένταλμα σύλληψής του εκδίδεται τον Φεβρουάριο του 2003, μέσα στο κλίμα τρομοϋστερίας που ακολούθησε τη σύλληψη μελών της Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη.
Ο Χρήστος Τσιγαρίδας συνελήφθη στο σπίτι του στο Π. Ψυχικό, στις 06:00 το πρωί της 04ης Φεβρουαρίου 2003. Ήταν μια σύλληψη που είχε ουσιαστικά προαναγγελθεί, με πλήρη δημοσιογραφική κάλυψη, και τηλεοπτικά συνεργεία να περιμένουν από νωρίς!
Στη δίκη που ακολούθησε ο Τσιγαρίδας καταδικάστηκε σε κάθειρξη 25 ετών και πρόστιμο 22.000 ευρώ. Τον Ιανουάριο του 2005 όμως, αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας!
Στο Εφετείο που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 2009 ο Τσιγαρίδας αθωώθηκε καθώς το πενταμελές εφετείο κακουργημάτων δέχθηκε ομόφωνα τη δήλωσή του ότι υπήρξε μέλος του ΕΛΑ μέχρι το τέλος του 1989, και τον απάλλαξε για κάθε πράξη από το 1990 και μετά. Για το διάστημα που ήταν μέλος, τον απάλλαξε με πλειοψηφία 3-2 από την κατηγορία της απλής συνέργειας στις ενέργειες του ΕΛΑ.
Ο Χρήστος Τσιγαρίδας αποτελεί αδιαμφισβήτητα μία από ιστορικότερες μορφές της νεότερης επαναστατικής αριστεράς. Η συγκρότηση και το ήθος του, αποτελούσαν παράδειγμα για τους συντρόφους και συντρόφισσές του κατά την περίοδο δράσης του, που διαπερνούσε όλη τη μεταπολίτευση, Παραμένουν όμως και σήμερα ως παρακαταθήκη, για τις νεότερες γενιές του ανταγωνιστικού κινήματος.
«Εάν αναρωτιέστε κατά πόσο μετάνιωσα, σας λέω ότι δεν μετανιώνω για την επαναστατική πορεία που ακολούθησα εδώ και μισό σχεδόν αιώνα. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε. Και σε όσους ρωτούν εάν θεωρώ τον εαυτό μου ηττημένο, θέλω να απαντήσω με στίχους του Γερμανού Μπέρτολτ Μπρεχτ από το ποίημά του «Η ανυπομονησία αυτών που ζουν στη σιγουριά»
Αφίσες μνήμης και εκδηλώσεων για το Χρήστο Τσιγαρίδα
https://arxeio2147.espivblogs.net/archives/category/gegonota/christos-tsigaridas
