«Πέρα, μακριά από το σωστό και το λάθος, υπάρχει ένα χωράφι. Ας βρεθούμε εκεί».
Συνεχίζω την συζήτηση με τον νεαρό μου φίλο Κ., η οποία έμεινε στην μέση εκείνο το βράδυ, σε μία κουζίνα κάπου. Πόσο γεμάτη αίσθηση άφησε παρότι ανολοκλήρωτη, πόσο ωραίο να σε ακούω και να σε βλέπω να χτυπιέσαι με το προβεβλημένο ως πραγματικό. Θεωρώ πως σε βρίσκω καλά και δημιουργικό. Να διαμοιράσεις χαιρετισμούς σε όλη σου την όμορφη παρέα και σας αναμένουμε να μας επισκεφτείτε καθότι ο καιρός μυρίζει πλέον ζεστασιά.
Η αρχαϊκή μας γλώσσα επικοινωνίας δεν χωράει πλέον τα νοήματα που μας βασανίζουν. Θαρρώ πως ούτε καν εκείνα τα οποία νιώθουμε πως μας εξυψώνουν. Κι αυτό γιατί αντικατοπτρίζει την ισοπεδωτική διάθεση και ανάγκη για δημιουργία ενός στερεώματος σπαρμένου με πύργους της Βαβέλ. Όλα εύθραυστα και συνάμα αναλώσιμα, ασύνδετα αλλά τόσο μα τόσο ενιαία. Κωπηλάτες και κωπηλάτριες στην γαλέρα. Εντάξει, όχι και όλα όλα, υπάρχουν και οι απέναντι ένοικοι της πολυκατοικίας, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε αργότερα, ίσως και άλλη φορά, θα δείξει. Επιλέγω να σου ξεκινήσω αυτή την περιπέτεια αναφερόμενος στην γλώσσα, καθώς συμφωνώ δυναμικά με την σύντομη και περιεκτική πρόταση της Χ. «τα λόγια είναι σημαντικά, ο τρόπος που εκφέρουμε τον λόγο», που ήρθε και σε συμπλήρωσε κάποια στιγμή, καθήμενη μαζί μας στο τραπέζι. Ναι κι από εμένα, η γλώσσα διαμορφώνει ένα ενδεχόμενο σύστημα σκέψης, του αποδίδει εξουσιαστικές-συντηρητικές ή ανατρεπτικές-εξελικτικές διαστάσεις, αναλόγως του περιεχομένου της και του τρόπου που αυτό αποδίδεται. Δεν είναι ότι δεν το αντιλαμβανόμαστε, απλά έχουμε ενσωματώσει τόσο έντονα το «άλλο», που είναι σχεδόν σαν να πρέπει να μας φέρουμε πάλι σε αυτόν τον κόσμο, νεογέννητα ενήλικα, παραδιδόμενα στην ζωή μέσα από πόνο, αλλά έτοιμα. Σε έναν κόσμο που «πρέπει» να αλλάξουμε, δεν θα βιώσουμε καμία ουσιαστική αλλαγή, ποτέ, πουθενά. Ίσως εν είδει παραστάσεων αρχαίου δράματος, ιδωμένων μέσω διάσπαρτων στο χώρο και τον χρόνο κλειδαρότρυπων. Αναπαράγουμε την ίδια την βία που μας αποτρέπει από το να πραγματώσουμε την έφοδο. Γιατί;
Ίσως γιατί δεν νοούμε, ή έχουμε ξεχάσει, την διαφοροποίηση βίας και προστατευτικής δύναμης. Βία θεωρώ ότι αξιοποιούν τα επιτιθέμενα. Εκείνα που έχουν την θέληση να παραβιάσουν εξουσιάζοντας, να ενσωματώσουν κατακτώντας. Η προστατευτική δύναμη έρχεται ως ανταπάντηση από μέρος των αμυνόμενων. Εκείνων που ο κάματος τα έμαθε να υπομένουν και να επιμένουν, να συναισθάνονται, χτίζοντας πάνω στα χαλάσματα. Τι ακριβώς πάμε να ανταγωνιστούμε επιλέγοντας την βία; Την παντοδυναμία σε ζητήματα καταστολής των απέναντι; Το μονοπώλιο στον φόβο και την καταρράκωση; Προβληματίζομαι αρκετά συχνά τώρα τελευταία σχετικά με αυτό. Έχω την αίσθηση ότι σε κάποιο σημείο αλλοιώθηκαν πολύ έντονα τα νοήματα, ξεχαστήκαμε και το μόνο που μας έμεινε ήταν τα μπαρουτιασμένα πρόσωπα μας. Κι εκεί αποφασίσαμε για κάποιο λόγο να τους δώσουμε ακριβώς αυτό που αναζητούσαν. Γίναμε προβλέψιμοι, ελαφρώς άνετοι εντός των εξώτερων ορίων ενός συστήματος- Μαντιχώρα, πολύμορφου και θανατηφόρου.
Ακόμα περισσότερο με προβληματίζει το τι πράττουμε, εν τέλει. Ευτυχώς, και δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτό, έχουμε διαμορφώσει την αλληλεγγύη μας σε έμπρακτη αντίσταση σε όλο αυτό που μας επιβάλλεται. Οι υπόλοιπες μορφές που μας διαφεύγουν είναι το ζήτημα νομίζω. Γιατί μας βλέπω, όλα μας λίγο πολύ πεινασμένα τριγυρνάμε. Κι αν γεμίσεις το στομάχι, εντάξει, θα ζήσεις και αύριο, τα κατάφερες. Το μυαλό, που είναι και ο στόχος, πώς το ηρεμείς να πάει κι αυτό στο επόμενο τώρα;
Αυτές οι πράξεις που απελευθερώνουν τις ψυχές και την διανόηση μας, πόσο κεντρική θέση κατέχουν πλέον στις ζωές μας; Βλέπω να χάνεται από τα μάτια μας η σπίθα εκείνη που στην όψη της τρέμει το σκοτάδι. Αραιά και πού, συμπυκνωμένη χαρά και μετά πάλι κουπί. Σχεδόν ακούω τις αλυσίδες μας να κροταλούν καθώς περπατάμε στις γνώριμες διαδρομές. Υπάρχετε βέβαια κι εσείς. Κι εμείς. Και όλα μας. Αλλά φαίνεται πως το ξεχνάμε. Κι αυτό, μαζί με τις συσσωρευμένες μας πληγές, είναι ένα εκρηκτικό μείγμα. Ίσως να γίνει και αναφλέξιμο όταν πάψουμε να ξεχνάμε και απλά γυρίσουμε και μας δούμε.
Εγώ προσωπικά δεν θέλω να μου λέω ψέματα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μεγάλος ο όγκος των ανομολόγητων που περιρρέουν στα περιβάλλοντά μας. Κι έχει δημιουργηθεί οργή. Τόση οργή. Κι επιστρέφουμε στη γλώσσα. Δεν μπορούμε καν να διατυπώσουμε την έκφραση της οργής μας, νομίζω αυτός είναι και ο λόγος που καταφεύγουμε στη μηχανοποιημένη πλέον έκφρασή μας καθώς περπατάμε στον δρόμο. Και επιστρέφουμε στα ανομολόγητα. Πόσο μας έχουν εγκλωβίσει, πόσο θα μπορούσαμε να χαρούμε αν απλά τα αφήναμε να ρεύσουν από μέσα μας. Γελάνε στη συνέλευση όταν ακούγεται η λέξη θεραπεία. Κάποια βέβαια δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Είναι κλεισμένα στα δωμάτια τους και δακρύζουν. Κι εγώ ανάμεσα τους. Είπαμε, δεν θέλω να μου λέω ψέματα.
Υπέρλαμπρα και καταθλιπτικά. Πού να βολευτείς και να μην φύγεις; Αν μας έχει απομείνει κάτι, αυτό είναι οι κοινότητες μας. Θεωρώ πως οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας στην εξέλιξη τους, στην διαμόρφωση τους σε παραδείγματα αντίστασης, δημιουργίας και αυτό-βελτίωσης. Παρατηρώ πως δεν διαχειριζόμαστε τις πνευματικές μας αναζητήσεις πλέον με κάποια ιδιαίτερη θέρμη. Δεν υφίσταται εντός των δράσεων μας μια κάποια αγωγή. Ανακυκλώνουμε και πάμε. Θυμάσαι τότε που σχολιάσαμε, πώς πάνω στα μέρη σας, εκκένωσαν εν τέλει την μορφή εκείνη που έσπασε τα όρια; Που φώναξε τον κόσμο κοντά της για να αντισταθεί έμπρακτα; Είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με το περιεχόμενο του καλέσματος, νομίζω είναι οφθαλμοφανές ότι εκεί βρίσκεται η απάντηση στο ποια είναι τα νέα μας βουνά, πού είναι να στήνουμε εν τέλει τα αντάρτικα μας. Αυτό που τους φοβίζει, εκείνο που δεν μπορούν να ελέγξουν, είναι το γενόμενο της συσπείρωσης μας. Τρέμουν πως θα μοιραστούμε τα νοήματα εκείνα που θα λειτουργήσουν σαν μοναδικότητες, έλκοντας ολοένα και περισσότερη επιθυμία για δόμηση του διαφορετικού. Η ποιότητα μας προηγείται των αριθμών μας. Αλλά έρχονται και συνεργούν εν τέλει, το ένα αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου.
Κάπου εδώ νομίζω πώς είναι καλά να σε αποχαιρετήσω. Λίγα είπαμε, πολλά αφήσαμε και πόσα ακόμα που θα μας έρθουν στο νου μέχρι να ξαναβρεθούμε. Εδώ, κάπως πέρασε η ιδέα ότι θα έγραφα κάτι «προταγματικό». Δεν γνωρίζω αν κατάφερα κάτι τέτοιο, είμαι πάντως πολύ χαρούμενος που βρήκαμε την ευκαιρία να ξαναμιλήσουμε. Προσμένω τις επόμενες μας συναντήσεις, θεωρώ πως μέχρι την επόμενη φορά θα έχεις δομήσει νέες όμορφες σκέψεις να μοιραστείς, θα προσπαθήσω κι εγώ να πράξω το αντίστοιχο. Ασφαλείς πτήσεις θα ευχηθώ και πάντα innamorato della vita. Άλλωστε, τι πιο εξεγερσιακό από τον έρωτα, ε;
MamboTango
