Μία σφαίρα σπάει την κανονικότητα.
Ένας 15χρονος νεκρός και ο δολοφόνος ένας μπάτσος.
Η πραγματικότητα ξεκάθαρα οργισμένη, ξεκάθαρα αληθινή. Το νέφος των reality shows και των ανέμελων shoping therapy, μετά από καιρό δεν κυριαρχεί στις συνειδήσεις. Αυτές πάλλονται από την ένταση της εξέγερσης, από την ανακάλυψη της απελευθερωτικής δύναμής τους. Επικίνδυνα πραγματική η εξεγερμένη πραγματικότητα για τον κόσμο του θεάματος.
Η έκκληση για αντίσταση στη βαρβαρότητα γίνεται αυθόρμητα, δεν χρειάζεται τίποτα να ειπωθεί.
Εμείς οι μαθητές, οι φοιτητές, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι άστεγοι, οι άποροι, οι επισφαλείς, οι ρέμπελοι που πνιγόμασταν στις συμβάσεις της καθημερινής ζωής, τώρα πια μας διαπερνά η φωτιά της εξέγερσης.
Μετά από καιρό νιώθουμε και πάλι άνθρωποι, νιώθουμε τη δύναμη που καταπιέζαμε, να διοχετεύεται και να εκδικείται.
Να εκδικείται για όλες εκείνες τις χαμένες ώρες των μαθημάτων, που μας στερούσαν τη φαντασία και το παιχνίδι.
Για τις χαμένες ώρες της αφόρητης δουλείας που κάναμε τα κορόιδα, για να έχουμε να φάμε.
Για τις χαμένες ώρες των λεωφορείων και των τρόλεϊ, που τα βλέμματα ποτέ δεν συναντιόνταν και οι επιθυμίες περνούσαν αμέτοχες.
Για τις χαμένες ώρες που περιμέναμε υπομονετικά στην ουρά κάποιου οργανισμού, σκυφτοί και αδιάφοροι, αντί να ζούμε.
Για όλες εκείνες τις χαμένες ώρες της καθημερινότητας που υπομονετικά κάναμε «την δουλειά μας».
Για όλες εκείνες τις ώρες που δεν ήμασταν ο εαυτός μας, αλλά φοβισμένα ανθρωπάκια.
Για όλες εκείνες τις χαμένες ώρες τώρα παίρνουμε εκδίκηση, με την εξέγερση.
Μας καίει η φωτιά της θέλησης για ζωή.
Τώρα πια που μάθαμε τι σημαίνει απώλεια, συνειδητοποιήσαμε, πως απωλέσαμε την ζωή.
Για όλους ήταν ένας σύντροφος που έπεσε στον αγώνα. Πολύ μικρός για να ασφυκτιούσε στην πραγματικότητα, πολύ μικρός για να αντιδρούσε στην αδιαφορία;
Πολύ μεγάλος για να κλαίμε με κροκοδείλια δάκρυα!
Οι θρήνοι είναι για αυτούς, που σιωπηλά αποδέχονται τον θάνατο μες στη ζωή.
Τα δάκρυα ας μετατραπούν σε οργή.
Και όχι γιατί είδαμε τους εαυτούς μας στο πρόσωπο του Αλέξη, ούτε ότι φοβηθήκαμε πως θα αρχίσουν να εκτελούν γενικευμένα στον δρόμο οι μπάτσοι.
Είναι που πέθανε ένας αδερφός. Είναι που χάσαμε ένα μέλος της οικογένειας, μίας παγκόσμιας οικογένειας που δημιουργούμε, μίας οικογένειας δεμένης σφιχτά, με δεσμούς αλληλεγγύης.
Είναι που μοιραζόμαστε τα πάντα όταν δεν έχουμε τίποτα.
Είναι που μας ενώνει ο δρόμος της αμφισβήτησης.
Είναι που σφίγγουν τα χέρια μας απέναντι στον κόσμο της αδικίας και της εκμετάλλευσης.
Είναι που νιώθουμε τις πνοές των αδερφών στον σβέρκο μας, όταν δειλιάζουμε.
Είναι που η ζωή επιτάσσει, να την αρπάξουμε και να στραγγίξουμε τους χυμούς της.
Η εξέγερση αποκτά το έδαφος της κλεμμένης μας πραγματικότητας, είναι η απελευθέρωση των στιγμών, ο οδηγός για τον κόσμο που δημιουργούμε.
Η εξέγερση είναι εκείνη η ζωή, που αποφασίσαμε να ζήσουμε χιλιάδες φορές για έναν αδερφό νεκρό.
exile
