Η ασύρματη αποστολή της φρίκης που το παγκόσμιο θέαμα μας προσφέρει καθημερινά σε ζωντανή μετάδοση, κρύβει και μίαν άλλη φρίκη ακόμη πιο θλιβερή.
Αυτή της ίδια της φύσης του θεάματος που τοποθετώντας τον θεατή μεταξύ αγανάκτησης και παραίτησης τον κάνει να τρέμει από οργή και φόβο ταυτόχρονα, χωρίς να εγκαταλείπει τον καναπέ ή την γραφειακή πολυθρόνα της νοσηρότητας που καθήμενος απολαμβάνει παρακολουθώντας την. Η σκιά του θανάτου είναι χειρότερη από τον ίδιο τον θάνατο.
Έχουμε συνηθίσει σε σημείο εξάρτησης να αποτίουμε φόρο τιμής στον θάνατο και στη δυστυχία, ώστε δεν μας έχει μείνει πια καθόλου χρόνος να ξεκινήσουμε να αφιερώσουμε τη σκέψη και τη κίνησή μας στους τρόπους που θα μας κάνουν να απολαμβάνουμε τη ζωή.
Δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από τη τέχνη που μας κληροδότησε ο υπάρχων κόσμος, ζωγραφισμένη με τα χρώματα του να πεθάνεις από το πινέλο του να βασανίζεσαι.
Αν παραμείνουμε εντός των υποδείξεων του, τότε εγγυημένα θα βλέπουμε όλοι τις ίδιες εικόνες, θα ακούμε όλοι τους ίδιους ήχους, θα φοράμε τα ίδια ρούχα, θα τρώμε όλοι τα ίδια φαγητά και θα είμαστε όλοι μόνοι μέσα στην ίδια μοναξιά, με την ίδια προσήλωση και πειθαρχία στις διαταγές των ίδιων μηχανών.
Υπήκοοι μιας αυτοκρατορίας που θα είναι ανεκτική, μόνο για όποιον δεν έχει ούτε πόδια ούτε φτερά, ούτε φαντασία, ούτε επιθυμίες.
Από την άλλη πλευρά κάθε νέα απάντηση δημιουργεί και μία νέα ερώτηση. Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να υποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε τις ανατροπές που εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να προκαλέσουμε;
Παρότι, δεν μπορούμε να μαντέψουμε πως θα είναι το μέλλον, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να είναι.
Ή μήπως μπορούμε να το μαντέψουμε ήδη; Μήπως το γνωρίζουμε από τώρα;
Firewater
