“Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; Θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»
Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.
Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.
Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός… τα λουλούδια που ανθίζουν… ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη… και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στυμ-μένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…”
Ντάριο Φο
Εν μέσω τρίτου μνημονίου, με μια κυβέρνηση πλήρως εναρμονισμένη με τις προσταγές ντόπιων και διεθνών αφεντικών, με την βίαιη φτωχοποίηση όλο και μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας να συνεχίζει ατερμάτιστα, τους φασίστες να ξανασηκώνουν κεφάλι και την αστυνόμευση να έχει γίνει καθημερινότητα στις γειτονιές μας, οφείλουμε να κατανοήσουμε την σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και να ιχνηλατήσουμε νέα περάσματα αγώνα.
Ως κατάληψη Ελαία, ένα ζωντανό πολιτικό κύτταρο που εντός του κυοφορείται ο κόσμος που έρχεται, αντιλαμβανόμαστε ότι τα υψηλά ενοίκια και η παράλληλη αδυναμία ανθρώπων να ζουν σε ανθρώπινες συνθήκες, οι πολύ υψηλοί λογαριασμοί στα δημόσια αγαθά (π.χ. ρεύμα, νερό) και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας είναι ζητήματα που αφορούν την ζωή μας και δεν μας αφήνουν αδιάφορους. Παράλληλα στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί το νέο ασφαλιστικό, το οποίο εντείνει την εξαθλίωση στους «από τα κάτω» της κοινωνίας.
Μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση επιλέξαμε να δράσουμε στις γειτονιές. Γειτονιές όπως η Γαρίτσα και το Μαντούκι, με έντονο το προλεταριακό στοιχείο, στις οποίες οι κάτοικοι βιώνουν πολύ έντονα τα προαναφερθέντα προβλήματα σε καθημερινή βάση. Παρόλο που στις γειτονιές αναπαράγονται οι αντιφάσεις και οι συγκρούσεις της κοινωνίας σε μικροκλίμακα, ξέρουμε ότι αυτές θα αποτελέσουν προπύργιο αγώνα. Έτσι λοιπόν ως αντιεξουσιαστές-αναρχικοί επιλέγουμε να μην δρούμε μόνο σε κεντρικό επίπεδο αλλά να διασπείρουμε τα εργαλεία μας, θεωρητικά και πρακτικά, και σε γειτονιές, σπάζοντας τον μονόλογο της κυριαρχίας.
Η δράση μας στις γειτονιές κινείται στο πλαίσιο της αντιπληροφόρησης με ανάρτηση πανό, αφισοκολλήσεις, μοιραστικές κειμένων και μικροφωνικές. Με τις δράσεις μας επιδιώκουμε, μεταξύ άλλων, να χτίσουμε σχέσεις και κοινότητες αγώνα και συλλογικοποιημένα να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας. Γνωρίζοντας ότι η απελευθέρωση μας είναι δικό μας καθήκον και κανένας σωτήρας δεν θα το κάνει για εμάς. Πρέπει να φτιάξουμε εμείς αυτές τις διαδικασίες και τις δομές με βάση την οριζοντιότητα, την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και την αντιεξουσία. Δομές όπως για παράδειγμα συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοοργανωμένα ιατρεία, καταλήψεις άδειων σπιτιών, μαζική στάση πληρωμών λογαριασμών, επανασύνδεση κομμένου ρεύματος και νερού εντασσόμενες πάντα στην πολυμορφία των αγώνων. Σκοπός μας δεν είναι να λειτουργήσουμε εναλλακτικά εντός του υπάρχοντος αλλά να δοθούμε με όλες μας τις δυνάμεις στην οικοδόμηση της επαναστατικής υπόθεσης.
Κατάληψη Ελαία
