Στις ευρωεκλογές του καλοκαιριού, η κυβερνώσα παράταξη του Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία έχασε μεγάλο αριθμό εδρών από το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» της Μαρί Λεπέν. Αυτό το γεγονός, ανάγκασε τον Γάλλο πρόεδρο στο να διαλύσει το κοινοβούλιο και να προκηρύξει εθνικές εκλογές για τα τέλη του Ιούνη.
Στο διάστημα που μεσολάβησε, οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις συνασπίστηκαν, δημιουργώντας το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο», με σκοπό να ανακόψουν εκλογικά την ανοδική πορεία της ακροδεξιάς.
Οι προγραμματισμένες εκλογές, που έλαβαν χώρα στις 30 του Ιούνη με τον επαναληπτικό γύρο μια εβδομάδα μετά, ανέδειξαν πρώτο σε έδρες τον αριστερό συνασπισμό, που όμως δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την εκλογική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Έκτοτε, η άρνηση των δυνάμεων να προχωρήσουν σε συμμαχία, για να εξασφαλίσουν τις απαιτούμενες έδρες για τον σχηματισμό κυβέρνησης έχει αφήσει ένα πολιτικό «κενό» στη χώρα. Το κενό αυτό επιτρέπει στον Μακρόν, ως πρόεδρο του γαλλικού κράτους, να διατηρεί το δικαίωμα να διορίσει ο ίδιος τον πρωθυπουργό, απολαμβάνοντας παράλληλα τον περιορισμό να μην μπορεί να προκηρύξει εκ νέου εκλογές – αφού στο γαλλικό σύνταγμα το κοινοβούλιο μπορεί να διαλύεται μόνο μια φορά ανά 12 μήνες. Έτσι, ο Μακρόν διόρισε πρωθυπουργό τον τεχνοκράτη Μισέλ Μπαρνιέ στις 05 του Σεπτέμβρη.
Η «καυτή πατάτα» στα χέρια του νεοδιόριστου πρωθυπουργού ήταν η ψήφιση του προϋπολογισμού του γαλλικού κράτους για το 2025 – συγκεκριμένα σε πρώτο χρόνο η έγκριση των δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση. Ο Μπαρνιέ ενεργοποίησε τον νόμο 49,3 του γαλλικού συντάγματος, που δίνει τη δυνατότητα έκτακτης ψήφισης νομοσχεδίων χωρίς να χρειαστεί να περάσουν από την Εθνοσυνέλευση (παρεμφερείς τακτικές ακολουθούνται συστηματικά τα τελευταία χρόνια και από τις κυβερνήσεις του ελληνικού κράτους).
Η «προσφυγή» στην νόμο 49,3 αποτέλεσε αφορμή για να ασκηθούν δύο προτάσεις μομφής προς την κυβέρνηση, μία από το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο», και μία από το «Εθνικό Μέτωπο». Προς ψηφοφορία τέθηκε η πρόταση από το κόμμα που έχει τις περισσότερες έδρες στο κοινοβούλιο – στην προκειμένη του συνασπισμού των αριστερών κομμάτων, που υπερψηφίστηκε και από την ακροδεξιά. Έτσι, μετά από μόλις τρεις μήνες, η κυβέρνηση Μπαρνιέ έπεσε.
Ο Μακρόν κλήθηκε εκ νέου να διορίσει πρωθυπουργό, όπως και έγινε στις 13/12: Ο Φρανσουά Μπαϊρού είναι ο τέταρτος πρωθυπουργός της Γαλλίας για το 2024!
Το μεγάλο στοίχημα για τον Μπαϊρού παραμένει η ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2025, και κατ’ επέκταση η σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού στη Γαλλία. Η χώρα περνάει μια κρίση πολιτικής αστάθειας από τη διάλυση της κυβέρνησης τον Ιούνιο, κρίση που έχει οδηγήσει στην άνοδο του κόστους δανεισμού.
Ο Μακρόν, με το διορισμό ενός συνεργάτη του, αξιοποιεί το διάστημα ενός έτους μέχρι την προκήρυξη νέων εκλογών, με στόχο καταρχάς να παραμείνει η Γαλλία προσανατολισμένη στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα του προέδρου. Σαφώς βέβαια ποντάρει και στο ενδεχόμενο βελτίωσης της κατάστασης, ώστε μέχρι τις εκλογές να κλείσει την ψαλίδα της παράταξής του απέναντι στα κόμματα της αριστεράς, αλλά και της ακροδεξιάς.
Από τη δική μας σκοπιά είναι σαφές πως το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης αγγίζει πλέον και το «κέντρο» του δυτικού κόσμου. Όχι με τον αυταρχικό τρόπο και την κραυγαλέα βία και ανισότητα που έχουμε συνηθίσει σε μικρότερα κράτη. Δεν θα το επέτρεπαν αυτό, άλλωστε, χωρίς να ακολουθούσε ένας μεγάλος κοινωνικός ξεσηκωμός, τόσο το γεγονός πως το γαλλικό κράτος απολαμβάνει ισχυρή νομιμοποίηση –ως ένα «σοβαρό», καλά οργανωμένο κράτος–, όσο και η αδιαμφισβήτητη παράδοση αγώνα που χαρακτηρίζει το ανταγωνιστικό κίνημα της Γαλλίας. Το αποτέλεσμα, βέβαια, είναι να εκδηλώνεται η σύγκρουση μεταξύ καπιταλιστικών προσταγμάτων και κοινωνικών αναγκών με τον πλέον «δημοκρατικό» τρόπο, που και ο ίδιος φαντάζει αδιέξοδος, τεχνικά και πολιτικά.
Η αφαίμαξη των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων είναι μονόδρομος, για την επιβίωση του καπιταλισμού, ενός συστήματος που στηρίζεται στη καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η οικονομική και πολιτική αστάθεια που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή το γαλλικό κράτος, αποτελούν την πιο απαλή («δημοκρατική») έκφραση της βαθιάς κρίσης που περνάει το σύστημα αυτό, που συμπληρώνεται από την επισφάλεια, τον φόβο, το αίμα και τον θάνατο σε κάθε γωνιά του πλανήτη: Από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό που καθιστούν απαγορευτική την κάλυψη όλων των αναγκών, την ολοκληρωτική αστυνομοκρατία και επιτήρηση με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, ως τη γενοκτονία του αντιστεκόμενου λαού της Παλαιστίνης, τις πολεμικές επιχειρήσεις και τις επιχειρήσεις αντιεξέγερσης, αλλά και τις επαναπροωθήσεις μεταναστών και τη συνοριακή βία που έχουν καταστήσει τα σύνορα γραμμές θανάτου και νεκροταφεία απόκληρων.
Μονόδρομος παραμένει και η αντίσταση.
ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
ΝΑ ΠΥΚΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΒΙΑΣ
Jepa
