Τον Μάρτη του ‘23 παρακολουθούμε τα διεθνή μίντια να στρέφουν –επιτέλους– το βλέμμα τους στη Γαλλία.
Ο Μακρόν προτείνει αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, από τα 62 στα 64, με τον νόμο 49:3. Στη Γαλλία, όπως και σε όλο τον κόσμο, οι εργάτ(ρι)ες πιέζονται όλο και περισσότερο εδώ και χρόνια. Οι πρώτες αντιστάσεις ξεκίνησαν όταν οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ έβαλαν αντικλεπτικά σε είδη πρώτης ανάγκης (σας θυμίζει κάτι;).
Από τη μία ο πληθωρισμός, η ανεργία, η ενεργειακή κρίση, η όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωση της αγοραστικής τους δύναμης, και από την άλλη η κυβέρνηση να αναδεικνύει τα δεξιά και ακροδεξιά της αντανακλαστικά ενισχύοντας είτε την πολεμική της μηχανή, είτε ιδιωτικοποιώντας μέχρι και τις πέτρες για τα συμφέροντα των γαλλικών και αμερικάνικων επιχειρήσεων. Οι κάτοικοι στην επαρχία βρίσκονται για άλλη μια φορά στο περιθώριο, αφού όλο και λιγότεροι μπορούν να έχουν ιατροφαρμακευτική φροντίδα.
Η πρόταση για το συνταξιοδοτικό ξεχείλισε το ποτήρι. Στη Μασσαλία, τη Νάντη, τη Λυών, το Παρίσι, το Στρασβούργο, τη Λιλ, την Τουλούζη, τη Ρεν, το Γκρενόμπλ και το Μπορντό οι άνθρωποι κατεβαίνουν σε πορείες κατά δεκάδες χιλιάδες. Ο Μακρόν δίνει εντολή στην στρατιωτικοποιημένη αστυνομία να τις καταστείλει με κάθε κόστος και μέσο που διαθέτει (πρόσφατα εξοπλίστηκε με εξελιγμένα μοντέλα όπλων στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας). Την ίδια στιγμή δέχεται διεθνή κατακραυγή η υπερβάλλουσα χρήση βίας των μπάτσων, ακόμη και από τη Διεθνή Αμνηστία. Τα νούμερα των συλληφθέντων είναι έως τα τέλη Μάρτη γύρω στα 450 σύμφωνα με το γαλλικό κράτος, με πάνω από 440 μπάτσους τραυματισμένους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι προσαγωγές είναι προληπτικές και αφορούν επίθεση στο σώμα των διαδηλωτών μαζεύοντας τυχαία κόσμο.
Το νομοσχέδιο περνάει, με την κυβέρνηση να καταφεύγει σε ένα πολύ αμφιλεγόμενο άρθρο του Συντάγματος που δίνει τη δυνατότητα να εγκρίνονται νόμοι στα γρήγορα, παρακάμπτοντας την Εθνοσυνέλευση, γεγονός που αναδεικνύει τα ολιγαρχικά και συγκεντρωτικά χαρακτηριστικά της γαλλικής εξουσίας.
Η πρόταση μομφής απέναντι στην κυβέρνηση Μακρόν απορρίπτεται, ενώ η ακροδεξιά Λεπέν περιμένει τη σειρά της. Η κυβέρνηση Μακρόν εκβίασε με τον ίδιο τρόπο τις 2 προηγούμενες εκλογές.
Η οργή γενικεύεται και η Γαλλία φλέγεται.
Εμείς είμαστε αυτοί που είχαμε πατήσει πάνω σε κεφάλια Λουδοβίκων.
Μπορούμε να μιλάμε για εξέγερση;
Πετροπόλεμοι, φωτιές, άρνηση για επιστροφή στην κανονικότητα. Σύμφωνα με τα συνδικάτα, πάνω από 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στα τέλη Μαρτίου, σε αντίθεση με το κράτος που ρίχνει κατά πολύ τα νούμερα στις ανακοινώσεις του για να υποβιβάσει όσο γίνεται το μέγεθος της κατάστασης, που είναι πια μια εξέγερση με γενικευμένα χαρακτηριστικά. Παρ’ όλα αυτά, προβλέπεται η συνέχιση των καλεσμάτων σε διαδηλώσεις από τα συνδικάτα. Παράλληλα, πυρπολούνται κρατικοί και καπιταλιστικοί στόχοι σε κάθε εξεγερμένη πόλη, ενώ στο Παρίσι οι δημοτικές αρχές απαγορεύουν τις διαδηλώσεις στην Πλας ντε λα Κονκόρντ και τα Ηλύσια Πεδία στις 19/03. Στις 23/03 έπειτα από συγκρούσεις στους δρόμους στο Μπορντό, το δημαρχείο τυλίγεται στις φλόγες. Παράλληλα διαμαρτυρίες λαμβάνουν χώρα σε αγροτικές περιοχές όπως το Σεντ Σολίν σε σχέση με το ζήτημα του νερού, καθώς τοποθετήθηκαν εργοτάξια κατασκευής δεξαμενών σε αγρούς. Η Γαλλία πλήττεται από ξηρασία και θεωρείται από τα κινήματα ότι τα μέτρα που έχει λάβει το κράτος ευνοούν μόνο τη μεγάλη αστική γεωργική βιομηχανία. Και αυτή η διαδήλωση συνοδεύτηκε από συγκρούσεις, κάψιμο βαν μπάτσων στα εργοτάξια και καταστολή.
Όλες και όλοι διαδηλώνουν στους δρόμους, στήνουν οδοφράγματα, μισούν την αστυνομία, ζητούν εκδίκηση. Την ίδια στιγμή ο Μακρόν, κρυμμένος στο προεδρικό μέγαρο, αντεπιτίθεται χρησιμοποιώντας από τη μία τα καθεστωτικά μίντια και την ακραία αστυνομική βία από την άλλη, ελπίζοντας στην εξάντληση των αγωνιστ(ρι)ών.
Από τη γαλλική επανάσταση στην παρισινή κομμούνα, από τον Μάη του ‘68 στους δικούς μας αγώνες, η Γαλλία εξαπλώνει τη φωτιά.
Fuck May ‘68, Fight now!*
*σύνθημα από την εξέγερση του Δεκέμβρη ‘08
