Το παρόν κείμενο αποτελεί συρραφή αποσπασμάτων από την τοποθέτηση του συντρόφου, η οποία δεν μπορεί να φιλοξενηθεί αυτούσια στο φύλλο λόγω των περιορισμών του εντύπου. Το αναλυτικό κείμενο μπορεί να βρεθεί στον σύνδεσμο: https://athens.indymedia.org/post/1631872/
«Αγαπούμε τη γη, τους ανθρώπους και τα ζώα
Τα ερπετά, τον ουρανό και τα έντομα.
Είμαστε, είμαστε κι εμείς όλα μαζί
Μαζί ο ουρανός και η γη»
~Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή Συμφωνία
Στις 21 Φεβρουαρίου 2024 συλλαμβάνομαι για απαλλοτρίωση προϊόντων ευτελούς αξίας στο κατάστημα LIDL στην Πάτρα. Το χρονικό έχει ως εξής: Ο σεκιουριτάς με σταματάει λέγοντάς μου ότι έχω πάρει κάποια πράγματα. Αρχικά συνεργάζομαι και τα αφαιρώ από την τσάντα, ώστε να λήξει το συμβάν. Συνεχίζει προσπαθώντας να ψάξει το μπουφάν μου, κάτι στο οποίο εύλογα αντιδρώ, ενώ ταυτόχρονα δίνει εντολή να καλεστεί η αστυνομία. Προσπαθώντας να φύγω και να το αποκλιμακώσω, ο εν λόγω σεκιουριτάς με τραβάει επανειλημμένα, ώστε να με ακινητοποιήσει. Όλο το συμβάν καταλήγει με άλλον έναν υπάλληλο και τον υπεύθυνο να έχουν πέσει πάνω μου, κάτι που οδήγησε στο να τραυματιστώ αλλά και να δεχτώ χτυπήματα, συγκεκριμένα γροθιές στο αυτί, ενώ με κρατούσαν με τα χέρια πίσω από την πλάτη, ακινητοποιώντας με. Έρχεται περιπολικό, μεταφέρομαι στην Αστυνομική Διεύθυνση Αχαΐας, όπου αντιμετωπίζω την άρνηση να καλέσω δικηγόρο, όση ώρα προφανώς μαγειρεύεται η αναβάθμιση των κατηγοριών από κλοπή ευτελούς αξίας σε ληστρική κλοπή που αποτελεί κακούργημα. Πριν καν ενημερώσω για ό,τι συμβαίνει, στα τοπικά site αναπαράγεται η είδηση, ότι «ο αρχηγός των αναρχικών συνελήφθη για ληστεία». Ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Χαρακτηριστικό της συμπαιγνίας αστυνομίας-ΜΜΕ είναι ότι το συντροφικό μου περιβάλλον έμαθε για το συμβάν και κατάλαβε πως με αφορά από τα τοπικά site και τις περιγραφές που προανέφερα.
Ο απώτερος στόχος τους παίρνει σάρκα και οστά το επόμενο πρωί. Διατάσσεται έρευνα στο σπίτι μου, η οποία πραγματοποιείται από πολυάριθμους ασφαλίτες που κατάσχουν το laptop που χρησιμοποιούσα για την εργασία μου και για κινηματικούς λόγους, καθώς και το κινητό μου. Λίγο πριν την έρευνα, στο κτήριο της Α.Δ. Αχαΐας, ο συνήγορός μου, ο οποίος ήταν παρών, όταν μου ανακοινώθηκε ότι θα ακολουθήσει έρευνα στο σπίτι μου, αντιμετωπίζει την επιθετική στάση ασφαλιτών που προσπάθησαν να του αρνηθούν την ενημέρωση και την παρέμβασή του.
Μένω δύο μέρες κρατούμενος στα άθλια κρατητήρια της Πάτρας και αφήνομαι, εν τέλει, ελεύθερος με περιοριστικούς όρους την παρουσία στην Α.Δ. Αχαΐας δύο φορές το μήνα και την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.
Η πραγματικότητα είναι πως η παρατεταμένη ακρίβεια σε κάθε βασικό είδος, που σφυροκοπά την κοινωνική προλεταριακή βάση, αποτελεί στρατηγική επιλογή μετακύλησης ακόμη περισσότερου κοινωνικού πλούτου στα χέρια λίγων και δεν είναι κάποιο φαινόμενο που προκύπτει μαγικά αλλά από την αναβάθμιση της καπιταλιστικής επίθεσης πάνω στη ζωή μας, την περαιτέρω λεηλασία, εκμετάλλευση και καταπίεση. Στρατηγικά οργανωμένη από κοινού από κράτος και κεφάλαιο. Η απαλλοτρίωση δεν είναι τίποτε άλλο από κίνηση αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας για την κοινωνική βάση, η επανοικειοποίηση ενός ψίχουλου από την λεηλατημένη κοινωνική περιουσία. Αποτελεί επιλογή -όσο και αν πασχίζουν να παρουσιάσουν μια άλλη εικόνα- απόλυτα νομιμοποιημένη κοινωνικά και ταξικά και αυτό στο οποίο πρέπει να στοχεύουμε ως αγωνιζόμενα υποκείμενα είναι η υπεράσπισή της και η διάδοσή της ως ατομική και συλλογική επιλογή αντεπίθεσης και ενδυνάμωσης.
Το κακούργημα της ληστρικής κλοπής δεν έδινε το δικαίωμα νομικά να σταλούν τα προσωπικά μου αντικείμενα στα εγκληματολογικά εργαστήρια στην Αθήνα. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, ανακαλύπτουν «ανώνυμο τηλεφώνημα» στην Κρατική Ασφάλεια της Πάτρας το οποίο δήθεν με υποδεικνύει ως αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης που «συγκεντρώνει εκρηκτικά και ετοιμάζει μεγάλο χτύπημα στην πόλη της Πάτρας». Τηλεφώνημα που προφανώς σκαρφίστηκαν οι ίδιοι κατόπιν εορτής, βάζοντας μάλιστα και ημερομηνία προγενέστερη της σύλληψής μου στα LIDL.
Και εδώ ξεκινά η ακόμη μεγαλύτερη περιπέτειά μου. Στα προσωπικά μου είδη, συγκεκριμένα στο κινητό μου, βρίσκονται δύο φωτογραφίες από κείμενα με υπογραφή της ομάδας «Σύμπραξη Εκδίκησης». Με βάση αυτό, εκδίδεται ένταλμα εις βάρος μου, συλλαμβάνομαι έξω από την κατοικία μου στην Πάτρα και μεταφέρομαι κατευθείαν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην «Αντιτρομοκρατική», όπου και παραμένω μονίμως με χειροπέδες, μάλιστα σε κάποια φάση δεμένος και στο –πακτωμένο στο πάτωμα– τραπέζι, φυλασσόμενος επί 24ώρου βάσεως.
Τα υπόλοιπα «στοιχεία» είναι κάποια μηνύματα με κρατούμενους συντρόφους, σε συζητήσεις άσχετες με τη συγκεκριμένη υπόθεση. Ποινικοποιώντας τις συντροφικές σχέσεις που έχω και υπερασπίζομαι, με ανθρώπους που έχουν βρεθεί έγκλειστοι αλλά καμία σχέση δεν έχουν με την υπόθεση που μου καταλογίζουν, αντιστρέφουν εξόφθαλμα περιεχόμενα των συνομιλιών μου, ώστε να ενισχύσουν το δικό τους παραμύθι.
Μου αποδίδεται –πέραν της ένταξης– το σύνολο των κατηγοριών, μέχρι και φυσική παρουσία σε μέρη και ώρες που βρισκόμουν σε άλλη πόλη, την Πάτρα ή το Μεσολόγγι με δεκάδες μάρτυρες. Χρεώνομαι διεύθυνση με ανθρώπους που δεν έχω συνομιλήσει και συναντήσει ποτέ, κατηγορούμαι μέχρι και για κατοχή ναρκωτικών, κάτι που στο συντροφικό μου περιβάλλον προκαλεί πολύ γέλιο, καθώς είναι γνωστή η τοποθέτησή μου επί αυτού.
Τώρα θα μιλήσω εγώ, γιατί δεν υπερασπίζομαι μόνο τον εαυτό μου πολιτικά αλλά όλον τον πολιτικό χώρο που ανήκω, κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει την κρατική μυθοπλασία, η οποία γεμίζει τις φυλακές, πλουτίζει το βρώμικό τους σύστημα, διαλύει ζωές, δίνει προαγωγές και γαλόνια σε κάθε αδίστακτο αστυνομικό, εγκληματοποιεί τη ριζοσπαστική δράση και το λόγο σε όλο το εύρος τους.
1. Δεν αποτελώ μέλος της συγκεκριμένης ομάδας και καμίας οργάνωσης και μάλιστα δε γνωρίζω κανένα από τα άτομα που κατηγορούνται σε αυτήν την υπόθεση.
2. Δεν έχω υπάρξει σε κανένα από τα μέρη που έγιναν οι συγκεκριμένες πράξεις. Το ξέρουν και οι ίδιοι στο μαγειρείο της Αντιτρομοκρατικής, καθώς δε διατάχθηκε ποτέ η λήψη DNA μου, κάτι που απ’ όσο θυμάμαι δεν έχει ξαναγίνει σε αντίστοιχη υπόθεση. Προφανώς, ξέρουν ότι δεν ήμουν πουθενά, τόσο βρώμικοι είναι.
3. Τα κείμενα τα αντέγραψα από ήδη δημοσιευμένες καταχωρήσεις στα κρυμμένα άρθρα του ιστότοπου Indymedia, κάτι που έχω από την πρώτη στιγμή εξηγήσει και αποδείξει στην απολογία μου, ώστε να τα διαβάσω εγώ και άλλοι σύντροφοι/ισσες σε δεύτερο χρόνο. Κάθε ενέργεια, ανάλυση, κείμενο, μπροσούρα μας ενδιαφέρει, όταν αναφέρεται στον πολιτικό χώρο που κινούμαστε κι εμείς. Ανταλλάσσουμε σημειώσεις, στήνουμε μπροσούρες, αναλύουμε και καταγράφουμε καθετί που μας απασχολεί στις συνελεύσεις μας, που θέλουμε να συζητήσουμε και να έχουμε άποψη και θέσεις.
Αναλύσεις, κείμενα, διαλέξεις, βιβλία κ.λπ. για την πολιτική αντιβία υπάρχουν από κάθε ιδεολογικό φάσμα. Το γιατί αφορά εμάς ειδικά ως αναρχικά υποκείμενα, πράγμα το οποίο αποτελεί, μεταξύ άλλων, κάποιου είδους κριτήριο για την προφυλάκισή μου στη συγκεκριμένη συνθήκη, δεν αποτελεί τίποτα άλλο, παρά μια φρονηματικού τύπου κατασκευή.
4. Πέντε μήνες μετά, δεν υφίσταται κανένα στοιχείο εις βάρος μου. Διώκομαι για τη διαχρονική μου παρουσία σε κάθε μετερίζι του κοινωνικού ταξικού αγώνα, επειδή έχω διαλέξει σε αυτή τη ζωή να πορεύομαι με ψηλά το κεφάλι, επειδή έχω πάρει θέση στον πιο όμορφο αγώνα, αυτόν για την πανανθρώπινη ατομική και συλλογική απελευθέρωση, για έναν κόσμο αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, ειρήνης, ισότητας, δίχως εκμετάλλευση και καταπίεση, δίχως πολέμους και ερημοποίηση της ζωής, για έναν κόσμο χειραφετημένο και ανεξούσιο. Γιατί ανήκω στις τάξεις των από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας και πιστεύω ακράδαντα πως η μόνη προοπτική για να «έρθει ανάποδα ο ντουνιάς» και να δημιουργήσουμε όλοι και όλες μαζί μια αρμονική και όμορφη, μεστή νοήματος και ουσίας ζωή, είναι η κοινωνική επανάσταση.
Όσον αφορά τη δική μου δίωξη και τις επιδιώξεις της, αρχικά σε ατομικό επίπεδο στοχεύει στην απενεργοποίησή μου από τον αγώνα και τη φίμωσή μου. Η επιδίωξη αυτή και η συνεχής στοχοποίησή μου κρατάνε πολλά χρόνια στην πόλη της Πάτρας που ζω και αγωνίζομαι.
Η κατασταλτική φαρέτρα του κράτους αναβαθμίζεται σταθερά, με αιχμή του δόρατος τον αντιτρομοκρατικό νόμο και τη συνεχή του διεύρυνση. Ένας ιστός αράχνης που απλώνεται γύρω από το ριζοσπαστικό κίνημα, μπλέκοντας εντός του όλα αυτά τα χρόνια δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, ποινικοποιώντας φιλικές, συντροφικές και αλληλέγγυες κοινωνικές σχέσεις, χτίζοντας τα απαραίτητα για την εξουσία σκοτεινά αστυνομικά σενάρια και αφηγήματα, οδηγώντας ανθρώπους πίσω από τα κάγκελα, ώστε συνολικά μέσα από τα παραπάνω να εγκληματοποιηθεί η αντίσταση. Μέσω της καταστολής και της θεαματικής της διάστασης, επιχειρείται να παρουσιαστούν κάποια από τα διαχρονικά μέσα του αγώνα των καταπιεσμένων ως εχθρικά προς αυτόν, να αποπολιτικοποιηθεί η επαναστατική δράση, να παροπλιστούν άνθρωποι, να κυριαρχήσει ο φόβος, η παραίτηση, η υποχώρηση και να παρουσιαστούν οι πραγματικοί τρομοκράτες -τα κράτη και το κεφάλαιο- ως προστάτες των ζωών μας.
Σε συλλογικό επίπεδο στοχεύουν να επιβάλλουν μέσω και της δίωξής μου, ένα καθεστώς τρομοκράτησης, ειδικά στο τοπικό κίνημα. Να παρουσιαστούμε σαν απειλή, να αποπειραθούν ακόμα πιο έντονα να απομονώσουν και να ποινικοποιήσουν την οντότητά μας. Η επίθεση στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Πάτρα, την ημέρα της προφυλάκισής μου, με τις κρότου λάμψης σε μωρά παιδιά, την εισβολή στην κατάληψη Παραρτήματος, τις έρευνες, τις συλλήψεις και το επικοινωνιακό σόου που ακολούθησε, αποτελούν συνέχεια της κρατικής επίθεσης και του μηνύματος τρομοκράτησης όσων ανθρώπων αγωνίζονται, μέσω της στρατιωτικοποίησης του δημόσιου χώρου γύρω από το ζωντανό κύτταρο που αποτελεί η κατάληψη Παραρτήματος και της ομηρίας συντρόφων/ισσών μέσω των συλλήψεων που έγιναν.
Κλείνοντας, στη ζυγαριά των αξιών, βρισκόμαστε από τη μεριά αυτού του δίκιου, πρεσβεύουμε τα πιο όμορφα ιδανικά που περικλείονται σε αυτό.
Να πιστέψουμε σε αυτά και να τα μετουσιώσουμε σε πρωτοβουλίες που θα βάλουν ανάχωμα στην κρατική / καπιταλιστική βαρβαρότητα, σε κάθε χωριό, πόλη, γειτονιά, σχολή, χώρο εργασίας.
Αυτοοργανωμένα, με ισότητα, οριζόντια, να διεκδικήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια. Να παλέψουμε για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Όπου και αν βρισκόμαστε, μπορούμε να πράξουμε αγωνιστικά και επαναστατικά.
Ακόμη και πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, η ζωή συνεχίζεται και χαρίζει στιγμές που μένουν χαραγμένες στο νου. Μια υποστηρικτική κουβέντα, μια βοήθεια σε έναν συγκρατούμενο, στοιχειώδεις πράξεις αλληλεγγύης στην καθημερινότητα, αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα.
Άλλωστε, η ίδια η πραγματικότητα και η ιστορία, σε αυτήν την εποχή που ο πολιτικός χρόνος και οι εξελίξεις επιταχύνονται, που ο πόλεμος των κυρίαρχων απλώνεται καθημερινά, μας φέρνουν ακόμη πιο επιτακτικά αντιμέτωπες/ους με τα αξιακά ερωτήματα που καλούμαστε να διερευνήσουμε. Γιατί η αντίσταση στη βαρβαρότητα δεν μπορεί να συντριβεί. Έχει την δική της ροή και αυταξία. Όσο υπάρχει αδικία, θα υπάρχει εξέγερση.
Όπως έγραψε και ο δολοφονημένος σύντροφος Βασίλης Μάγγος, «και ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα», για να είμαστε το αντίβαρο στην αδικία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς και την προσμονή να ξανασυναντηθούμε στα όμορφα μονοπάτια του αγώνα, ας κρατήσουμε τη φράση ενός άλλου συντρόφου από ένα τραγούδι: Σιγά μη γονατίσουμε.
11 χρόνια μετά, Παύλος Φύσσας παρών
Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά
Αγώνας για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, ειρήνης, ελευθερίας.
Υ.Γ. : Όσο γραφόταν αυτό το κείμενο, ο κρατούμενος Θανάσης Πικάσης έδωσε μια τιτάνια μάχη για τα δικαιώματα του, βάζοντας ως ανάχωμα το ίδιο του το σώμα, προχωρώντας σε απεργία πείνας. Αλληλεγγύη στο δίκαιο αγώνα του, άμεση δικαίωση των αιτημάτων του.
Αντρέας Φλώρος, κ.κ. Άμφισσας, Σεπτέμβριος 2024
