Βλέπεις την πραγματικότητα; Κυοφορεί μέσα της μια αλήθεια, μια αλήθεια που κανείς δεν θέλει να αποδεχτεί, που όσο ήταν δυνατόν την αντάλλαξε με τη δυνατότητα να καταναλώνει ψευδαισθήσεις, άχρηστα προϊόντα, επιφανειακές και ρηχές σχέσεις. Μια αλήθεια πικρή…
…Είμαστε όλοι μικροαστοί, κι ο μικροαστισμός αυτός δεν είναι προνόμιο των υποταγμένων, διατρέχει και διαπερνά όλα τα μήκη και πλάτη του κοινωνικού συνόλου, έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας, από τον αριστερό σοσιαλδημοκράτη, τον λούμπεν άνεργο μέχρι και τον πιο ριζοσπάστη, δηλωμένο εχθρό του συστήματος. Το βλέπεις στον σύντροφο/ισσα που παραπονιέται για τις περικοπές, πως δεν βρίσκει δουλειά, ότι τα μεροκάματα είναι εξευτελιστικά (λες και πριν δεν ήταν), πως το πτυχίο του δεν αξίζει μια, πως οι γονείς του ζορίζονται, πως του περνάει από το μυαλό να φύγει στο εξωτερικό γιατί εδώ είναι άσχημα τα πράματα. Βλέπεις, τώρα που σφίγγουν οι κώλοι, ο ατομικισμός κυριαρχεί. Βλέπεις, η επιθυμία για ομαλότητα (sic) υπερνικά αυτήν για ανατροπή. Αλήθεια, πού είναι το άσχημο όταν καταρρέει ο μύθος των ίσων ευκαιριών, η ραχοκοκαλιά της καπιταλιστικής προπαγάνδας;
Και τι είναι τελικά πιο χυδαίο, το να αγνοείς την πραγματικότητα, ή η ίδια η πραγματικότητα; Μήπως η πραγματικότητα δεν είναι παρά το τελικό προϊόν αυτής της άγνοιας; Ρητορική η ερώτηση.
Η χυδαιότητα που χαρακτηρίζει την πραγματικότητα αντικατοπτρίζει κρυστάλλινα το είδωλο της κοινωνίας. Και εδώ είναι που η λεγόμενη «αντικοινωνική» τάση ενός μέρους του Α/Α κινήματος έχει τα δίκια της. Είναι απόλυτα συνετό να μην περιμένουμε πολλά, αλλά και να στρεφόμαστε ενάντια σε μια κοινωνία εξίσου σάπια με το πολιτικό σύστημα που εν τέλει η ίδια δημιούργησε. Δυστυχώς, η ίδια αυτή τάση καταντά χυδαία με το να τοποθετεί τον εαυτό της κάπου εκεί μακριά, στο πάνθεον της επανάστασης. Και τι πιο μικροαστικό από το να βάζουμε πάνω απ’ όλα το εγώ μας, την πάρτη μας. Η επανάσταση του «εγώ, εδώ και τώρα» είναι ζητούμενο, αρκεί να είναι λιγάκι πιο ταπεινή, νηφάλια και προσγειωμένη.
Τα παραπάνω είναι κάποιες πρόχειρες σκέψεις, που τοποθετούνται σε μια δημόσια σφαίρα, με πολύ σεβασμό στις επιλογές συντρόφων/ισσών, με την ευθύνη του υπογράφοντα, αλλά δίχως σεβασμό σε ταμπού και ιερές αγελάδες.
Carpe diem
