Ποινικές διώξεις σε 17 στελέχη του Λ.Σ. για το έγκλημα της Πύλου
Όπως και σε πολλές άλλες υποθέσεις κρατικών εγκλημάτων, έτσι και στην περίπτωση της Πύλου, η θανατοπολιτική και η βαρβαρότητα του κράτους κρύφτηκαν μέσα στην καθιερωμένη –πλέον– επικοινωνιακή στρατηγική της συγκάλυψης. Ωμά, μεθοδικά και με συγκαλυμμένη επιθετικότητα, η στρατηγική αυτή επιδιώκει στην ουσία την παγίωση αυτών των εγκλημάτων ως κανονικότητα, με απώτερο σκοπό να διαχύσει τον φόβο και τη σιωπή στην κοινωνική βάση.
Παρά τις προσπάθειες διαγραφής της ευθύνης των κρατικών λειτουργών, στα τέλη Μάη 2025 (σχεδόν 2 χρόνια μετά το ναυάγιο) ασκήθηκαν τελικά διώξεις για 4 κακουργήματα σε 17 στελέχη του λιμενικού. Ανάμεσά τους ο τότε αρχηγός, Γεώργιος Αλεξανδράκης, άλλα ανώτατα στελέχη καθώς και ο Μιλτιάδης Ζουριδάκης, κυβερνήτης του περιπολικού πλοίου ΛΣ-920 που προκάλεσε το ναυάγιο. Το πλήρωμα του περιπολικού, μαζί με τα μέλη των Κλιμακίων Ειδικών Αποστολών (Κ.Ε.Α.) του λιμενικού διώκονται ως συνεργοί.
Χωρίς τις αυθόρμητες κοινωνικές αντιδράσεις για το έγκλημα, μα κυρίως χωρίς τον οργανωμένο αγώνα που συνεχίζει να τρέχει, το πιθανότερο είναι πως το ναυάγιο θα καταγραφόταν στα ψιλά γράμματα της ειδησεογραφίας ως ακόμα ένα περιστατικό που γέννησαν οι κακοτοπιές της τύχης.
[Κρήτη] Η νέα πύλη στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής
Μετά το έγκλημα της Πύλου, οι θαλάσσιες μεταναστευτικές διαδρομές έχουν αλλάξει, με το νησί της Κρήτης να μετατρέπεται σε σταθμό όσων επιχειρούν να διασχίσουν τις γραμμές του θανάτου: Τα σύνορα, δηλαδή, που περιορίζουν την εξαθλίωση στον Νότο, κρατώντας τη μακριά από τον εύπορο Βορρά.
Το καλοκαίρι, που ο καιρός παρέχει μεγάλα «παράθυρα» χρόνου για ένα ασφαλές ταξίδι, χιλιάδες άνθρωποι επιχείρησαν να φτάσουν στα ευρωπαϊκά εδάφη μέσω της Κρήτης.
Ταυτόχρονα την περίοδο αυτή, το νησί, ναυαρχίδα της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας, «δουλεύει» στο κόκκινο. Οι αυξανόμενες αφίξεις «εξαθλιωμένων» ανθρώπων κυρίως από χώρες της Αφρικής, αντιμετωπίστηκαν άλλοτε ως μιαρές σε έναν τόπο που προορίζεται για αποστειρωμένη κατανάλωση, άλλοτε ως βάρος προς διαχείριση από τις τοπικές αρχές και την αστυνομία, και άλλοτε ως εισβολείς από μερίδα της τοπικής κοινωνίας που έχει ξεχάσει την ίδια την ιστορία της.
Η πιο ακραία περίπτωση είναι αυτή του χωριού Τσεσμές στο Ρέθυμνο, όπου είχαν μεταφερθεί προσωρινά 500 μετανάστες στα τέλη του Ιούνη. Εκεί, μέρος των κατοίκων πραγματοποίησε -μετά από υποκίνηση φασιστοειδών- ολονύχτια συγκέντρωση, στο πλαίσιο της οποίας απέκλεισαν δρόμους και έριξαν φωτοβολίδες στο γήπεδο όπου κρατούνταν οι μετανάστες.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, 5 άστεγοι Παλαιστίνιοι, που είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο σε άδειο σπίτι κοντά στα ΚΤΕΛ Χανίων, δέχτηκαν επίθεση ενώ κοιμόντουσαν, πιθανότατα από τον ιδιοκτήτη του χώρου. Σύμφωνα με την καταγγελία από το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών, ο τελευταίος «όπλισε επιδεικτικά το όπλο του και τους εκδίωξε χωρίς να τους αφήσει χρόνο να μαζέψουν τα λίγα πράγματά τους».
Όλο αυτό το διάστημα, οι λιγοστοί φασίστες του νησιού επιχειρούν να βρουν χώρο στον δρόμο τόσο με αφορμή τις συνεχόμενες καραβιές που καταφτάνουν στο νησί, όσο και τις εξαγγελίες για δημιουργία δομών προσωρινής κράτησης στην Κρήτη. Συγκεντρώσεις κατά των μεταναστών επιχειρήθηκαν στα Χανιά και το Ηράκλειο, μερικές μάλιστα επενδεδυμένες με παγκρήτιο χαρακτήρα. Η μόνη συγκέντρωση που μάζεψε κάποιες δεκάδες μακριά από το κέντρο της πόλης των Χανίων, στη Σούδα, οργανώθηκε από μηχανισμό του κόμματος ΝΙΚΗ, έχοντας «κομματικό, τυχοδιωκτικό χαρακτήρα», αποσπώντας πυρά ακόμα και από τον ακροδεξιό χώρο. Όλες οι υπόλοιπες συγκέντρωσαν ελάχιστα άτομα. Το αντιφασιστικό κίνημα βρίσκεται σε επιφυλακή, καλώντας δημόσιες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, όπως αυτή στο κέντρο των Χανίων στις 12/07, καταγράφοντας ταυτόχρονα τις κινήσεις των φασιστών πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά το πέρας κάθε απόπειρας δικής τους συγκέντρωσης.
Τα σκοτεινά αντανακλαστικά που επιδεικνύει ένα κομμάτι της τοπικής κοινωνίας, υπνωτισμένο από το εύκολο χρήμα του τουριστικού θέρετρου, και από μια διαστρεβλωμένη ερμηνεία της τοπικής παράδοσης και της σχέσης με τον τόπο, συγκρούονται με τον κόσμο της αλληλεγγύης. Αλληλεγγύη που σε όλες τις καραβιές αναγνωρίζει τις δυσκολίες των κατατρεγμένων, συνεισφέρει με αγαθά πρώτης ανάγκης, και συσπειρώνεται στον δρόμο στο πλευρό των μεταναστών, ενάντια στον θεσμοθετημένο ρατσισμό του ελληνικού κράτους και στις ακροδεξιές μισαλλόδοξες φωνές. Ενδεικτικά αναφέρουμε την πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες, που πραγματοποιήθηκε στο Ρέθυμνο στις 18/07, και την πολυεπίπεδη δράση του Στεκιού Μεταναστών στα Χανιά και της Θάλασσας Αλληλεγγύης στο Ηράκλειο.
Αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους
«Το μεταναστευτικό μπορεί να λυθεί με δύο τρόπους, οι οποίοι σιγά-σιγά πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα. Ο πρώτος τρόπος είναι η φύλαξη των συνόρων. […] Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, αν δεν υπάρχουν νεκροί. Η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς».
~Θάνος Πλεύρης, 10 Απριλίου 2011
Πλανάται όποιος πιστεύει πως η παραπάνω δήλωση αποτελεί παραστράτημα το οποίο έχει παραγραφεί και ξεχαστεί. Ο Πλεύρης επιλέχθηκε ως υπουργός για τη μετανάστευση, ακριβώς λόγω των θέσεων που έχει εκφράσει ανά καιρούς με δηλώσεις όπως η παραπάνω. Η επιλογή έγινε αφότου ο προκάτοχός του και ιδεολογικός ομόσταβλος, Μάκης Βορίδης, παραιτήθηκε λόγω βαθιάς εμπλοκής στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, και δείχνει ξεδιάντροπα ποια είναι η γραμμή που επιλέγει το ελληνικό κράτος για τη διαχείριση των μεταναστευτικών πληθυσμών:
-Αναχαίτιση των σκαφών που επιχειρούν να μπουν στα χωρικά ύδατα. Για τον σκοπό αυτό, φρεγάτα του πολεμικού ναυτικού περιπολεί νότια της Κρήτης.
-Καμία επίσημη συνδιαλλαγή με τους μετανάστες που εισέρχονται, μέσω της μη παροχής («αναστολής») του διεθνώς αναγνωρισμένου δικαιώματος να αιτηθούν άσυλο. Η διάταξη αυτή περιλαμβάνεται στην τροπολογία Πλεύρη, και έχει τρίμηνη ισχύ, έως τον Οκτώβρη 2025 που θα εξεταστεί η επέκτασή της.
-Φυλάκιση των μεταναστών, υπό άθλιες συνθήκες, αρχικά σε προσωρινές δομές στην Κρήτη, και κατόπιν σε κέντρα κράτησης σε όλη τη χώρα.
-Βασανιστήρια μέχρι θανάτου στα αστυνομικά τμήματα. Η περίπτωση του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ είναι ενδεικτική, όπως προέκυψε και από την ιατροδικαστική έκθεση, που αποδεικνύει ότι ο βασανισμός του σε 5 αστυνομικά τμήματα οδήγησε στον θάνατό του στις 21 Σεπτέμβρη 2024.
-Παραδειγματισμός των λίγων που συνελήφθησαν ως διακινητές, απλά επειδή έπιασαν το τιμόνι του σκάφους που τους μετέφερε, χρησιμοποίησαν το GPS στο κινητό τους ή έβαλαν βενζίνη στο ντεπόζιτο, με αποτέλεσμα ποινές εκατοντάδων ετών. Συνήθως οι δίκες είναι παρωδία, χωρίς επαρκή διερμηνεία, με δημόσιους δικηγόρους που αναλαμβάνουν καθήκοντα τελευταία στιγμή, και οι υποθέσεις ξεπετιούνται σε μισή ώρα.
Η αντιμεταναστευτική πολιτική είναι ωμή διαχείριση της φτώχειας. Απευθύνεται σε όσους σκέφτονται να περάσουν τα σύνορα, για να ξέρουν τι τους περιμένει. Και σε όσους βρίσκονται εντός τους, για να θυμούνται πως η μεταχείριση που επιφυλάσσεται για τους απόκληρους απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους που ενδέχεται να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο, ντόπιους και μετανάστες. Η εξαθλίωση αντιμετωπίζεται ως έγκλημα, και ο θάνατος –ή μια ζωή σαν θάνατος– είναι η τιμωρία.
[Σιντική] Μαζική απεργία πείνας 266 μεταναστ(ρι)ών στο κέντρο κράτησης
Στα μέσα του Αυγούστου, οι μετανάστες προχώρησαν σε διεκδικήσεις ενάντια στην ανεπαρκή παροχή τροφής και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Κάποιοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με υποσιτισμό, κάποιοι προσπάθησαν να ξεφύγουν από τις αφόρητες συνθήκες και συνελήφθησαν. Η αστυνομία εισέβαλε στο δωμάτιο ενός που προσπάθησε να δραπετεύσει και του επιτέθηκε.
Οι κρατούμενοι/-ες έδειξαν αμέσως την αλληλεγγύη τους κάνοντας καθιστική διαμαρτυρία στην πλατεία διαμαρτυρόμενοι/-ες για τα βίαια περιστατικά μέσα στο camp. Μετά από κάποιες γελοίες διαπραγματεύσεις με τον διευθυντή της φυλακής, οι άνθρωποι προχώρησαν σε απεργία πείνας, ασκώντας περισσότερη πίεση, με την ελπίδα να βελτιωθούν οι συνθήκες στο κέντρο κράτησης, με αιτήματα που αφορούν όλα τα επίπεδα των συνθηκών διαβίωσης.
Στεκόμαστε δίπλα στους αγώνες των μεταναστών, και να τους ενισχύουμε, ειδικά εκείνους που επιχειρούν να σπάσουν τη θεσμοθετημένη βία και την αορατότητα των κέντρων κράτησης.
συντακτική ομάδα Χανίων
