Μήνυμα/χαιρετισμός του Νίκου Μαζιώτη στο 2ήμερο Διεθνές Συνέδριο για τους Πολιτικούς Κρατούμενους που διοργανώνεται από το TSP (Πλατφόρμα της Φωνής Κρατουμένων) στο Παρίσι (20/12 -21/12/ 2025).
Συντρόφισσες/οι, σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας στο Διεθνές Συνέδριο για τους Πολιτικούς Κρατούμενους που διοργανώνετε και σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά από τις φυλακές Δομοκού στην Ελλάδα.
Αν η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η πάλη αυτών που στοχεύουν στην ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη, ενάντια σε αυτούς που θέλουν να επιβάλλουν τη σκλαβιά, την ανισότητα, την εκμετάλλευση και την καταπίεση, αν η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ο αγώνας των γυναικών ενάντια στην πατριαρχική και σεξιστική εξουσία, ο αγώνας των φτωχών, των λαών, της εργατικής τάξης εναντίον των εξουσιαστικών ελίτ, των πλουσίων, των δουλοκτητών, των φεουδαρχών, των γραφειοκρατών ή με σημερινούς όρους εναντίον του Κράτους και του Κεφαλαίου, αυτός ο αγώνας έχει πληρωθεί με πολύ αίμα.
Πολλές συντρόφισσες και σύντροφοι σ’ όλο τον κόσμο έχουν δώσει τη ζωή τους σ’ αυτόν τον αγώνα. Έχουν πέσει σε μάχες με τον εχθρό, σε συμπλοκές με τις δυνάμεις καταστολής, έχουν πεθάνει στις φυλακές ή σε απεργίες πείνας, έχουν σκοτωθεί σε διαδηλώσεις και απεργίες. Αυτός ο αγώνας έχει πληρωθεί στο πέρασμα του χρόνου με εκατομμύρια νεκρούς, με γενοκτονίες λαών, με χιλιάδες χρόνια φυλακή, με βασανιστήρια κι απομονώσεις.
Σ’ αυτόν τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο, το σημερινό διεθνές σύστημα εξουσίας, το Κράτος και το Κεφάλαιο, δεν αρκείται να μας εξοντώσει ή να μας φυλακίσει. Απαιτεί να απαρνηθούμε την ταυτότητά μας, τον αγώνα μας, την οργάνωσή μας, τις επιλογές αγώνα που κάναμε, την επανάσταση, το αντάρτικο.
Απαιτεί να παραδεχτούμε ότι είμαστε εγκληματίες, τρομοκράτες και αντικοινωνικά στοιχεία ενώ το ίδιο έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Χρέος μας λοιπόν είναι, ως πολιτικοί κρατούμενοι, να παραμείνουμε συνεπείς στις επιλογές αγώνα που κάναμε. Αυτό είναι η δική μας ηθική και πολιτική νίκη απέναντι στους εγκληματίες κρατιστές-καπιταλιστές και στα όργανά τους.
Καμιά λοιπόν αναθεώρηση, καμιά μετάνοια για τις επιλογές μας.
Ζούμε σε μια εποχή όπου το διεθνές κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας τείνει προς ένα ολοένα αυξανόμενο ολοκληρωτισμό με σκοπό την πλήρη υποταγή του ανθρώπου στην εξουσία και τη μετατροπή του σε ένα άβουλο όργανό της.
Η αναθεώρηση όλων των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων που κερδήθηκαν με αγώνες παλιότερα, αναθεώρηση μέσα στα πλαίσια της πλήρους επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού τις τελευταίες δεκαετίες, οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες, η σκλήρυνση της καταστολής και του ποινικού νομοθετικού πλαισίου, η δημιουργία ειδικών φυλακών-απομονώσεων, η ποινικοποίηση των απεργιών και η συρρίκνωση του δικαιώματος των διαδηλώσεων, τείνουν προς αυτόν τον στόχο. Παράλληλα με αυτές τις συνθήκες, ο ανταγωνισμός των μεγάλων βιομηχανικών δυνάμεων μέσα στα πλαίσια του διεθνούς συστήματος εξουσίας, όπως π.χ. ο πόλεμος στην Ουκρανία και γενοκτονίες όπως του Παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, αποδεικνύουν την υποκρισία των κρατών και των ηγετών που μιλάνε για «δημοκρατία», «ανθρώπινα δικαιώματα», «διεθνές δίκαιο» κ.λπ.
Η λεγόμενη αστική «δημοκρατία» τους έχει χάσει πλέον οποιοδήποτε νόημα. Οι εκλογές δεν έχουν καμιά σημασία αφού οι κυβερνήσεις των εθνών-κρατών, ανεξάρτητα ιδεολογικοπολιτικής προέλευσης και ανεξάρτητα από τη βούληση των ψηφοφόρων, εφαρμόζουν υποχρεωτικά πολιτικές που επιβάλλουν οι γραφειοκρατίες και τα κέντρα εξουσίας του διεθνούς κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας (G7, Ε.Ε., ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κ.λπ.).
Η αστική «δημοκρατία» τους μοιάζει ολοένα και περισσότερο με μια δικτατορία και ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Στην Ελλάδα μετά την κοινωνική ήττα της εξέγερσης του 2010-2012 ενάντια στα προγράμματα δανεισμού της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, αυτόν τον ολοκληρωτισμό τον ζούμε ήδη, με τη διαρκή φτωχοποίηση και λιτότητα του λαού και τη σκλήρυνση του κρατικού αυταρχισμού. Πέρα όμως από την όξυνση του ολοκληρωτισμού και την ένταση της εκμετάλλευσης, το σημερινό διεθνές κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας, με την ακόρεστη δίψα του για ανάπτυξη και κέρδος και την οικολογική καταστροφή που έχει προκαλέσει, μας έχει φέρει ενώπιον ενός υπαρξιακού ζητήματος, ενώπιον του ζητήματος της επιβίωσής μας ως ανθρώπινου είδους και την επιβίωση της γης και του οικοσυστήματος συνολικά. Γι’ αυτό και αυτή η οικολογική καταστροφή με τις ήδη μη αναστρέψιμες συνέπειές της, είναι ίσως το μεγαλύτερο κίνητρο των λαών για να ανατρέψουν το παγκόσμιο κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας.
Αν κάποτε η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε θέσει το δίλημμα στην εποχή της, το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», σήμερα το δίλημμα μπορεί να είναι πλέον το «Κοινωνική Επανάσταση ή Αφανισμός».
Παρά τις ζοφερές συνθήκες που ζούμε, και το ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν το Κράτος και το Κεφάλαιο, ο αγώνας μας για την ανατροπή τους πρέπει να συνεχιστεί παρά το οποιοδήποτε κόστος.
Συντρόφισσες/Σύντροφοι σας εύχομαι δύναμη και ένα καλύτερο αγωνιστικό μέλλον. Εύχομαι σε όλες και όλους τις/τους Πολιτικούς Κρατούμενες/Κρατούμενους να βαστάνε γερά όπου κι αν βρίσκονται στις φυλακές και στις απομονώσεις στην Ευρώπη, στην Τουρκία, στο Ισραήλ, στην Αμερική, παντού.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ/ΟΛΟΥΣ ΤΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΕΣ/ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΣΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ/ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ
Aπό τις φυλακές Δομοκού στην Ελλάδα
Νίκος Μαζιώτης, 20/12/2025
