Δεν ειναι η πραγματικότητα που αλλάζει ,αλλά η συνείδηση που έχουμε για αυτή
Αttalah Shabazz
Οι λέξεις μπορεί να είναι αναντικατάστατες στον πλήρη τους ορισμό αλλά μπορούν να αποκτήσουν διαφορετική νοηματοδότηση ανάλογα τον αναγνώστη της λέξεως. Συγγενή νοήματα μπορεί να παραχθούν από τις ίδιες λέξεις ή ακόμα και εν γένει αντίθετα νοήματα. Δεν λέμε δηλαδή πως κάτι τέτοιο δεν είναι κάτι το φυσικό αν πάρουμε σαν φυσική υπόθεση ότι κάθε άνθρωπος-αναγνώστης έχει μια διαφορετική κοινωνική ανάπτυξη που διαμορφώνει και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του όπως επίσης διαθέτει και διαφορετικά ψυχογραφικά χαρακτηριστικά όπου μπορούν να επηρεάσουν την νοηματοδότηση ακόμα και με μοναδικά κριτήρια τον τόπο, τον χρόνο και την ψυχολογική κατάσταση μιας συγκεκριμένης στιγμής με κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες.
Πολλές φορές όμως για επικοινωνιακούς λόγους συντήρησης και αναβάθμισης μια θεσμισμένης κουλτούρας ,τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν πομπώδεις εκφράσεις και σλόγκαν τα οποία σκοπό έχουν να μπολιάσουν με φόβο, αβεβαιότητα και την ανάγκη για εξουσιασμό.Αυτή η καθεστωτική κουλτούρα που καλλιεργείται συνεπώς χαρακτηρίζεται από υποταγή,φόβο,αναθετική λογική, ανάγκη για εξουσιασμό και ηγέτες που αποφασίζουν για άλλους,κοινωνικό αυτοματισμό και καννιβαλισμό.
Για να μην αναλωνόμαστε όμως στην απλή περιγραφή σας παραπέμπω στο κείμενο με τίτλο «Οι λέξεις και το νόημα τους στη δυστοπική κοινωνία» που δημοσιεύτηκε στο φύλλο 22 (καλοκαίρι 2013 ) της Άπατρις. Ας περάσουμε τώρα στον τρόπο που η αριστερά διαλέγει να καπηλεύεται κάποια προτάγματα όπως η αυτοοργάνωση και η αυτοδιαχείριση τα οποία είναι καθ’ όλα ριζοσπαστικά και δεν μπορούν να συμβιβαστούν με ιεραρχικές και εξουσιαστικές αντίληψεις περί της πραγματικότητας.
Ο Σύριζα λοιπόν ο οποίος είναι και στην προκειμένη ο κύριος εκφραστής της Αριστεράς βάσει της επικράτησής του στις εκλογές, όπως όλα τα κόμματα επιλέγει να μεθοδεύσει τον λόγο του. Ας πάμε λοιπόν να δούμε την επικοινωνιακή τεχνική του και την χρήση του λόγου. Βλέποντας ένα από τα συνθήματα του Σύριζα που λέει «Αντισταση, Αλλυλεγγύη, Αυτοοργάνωση» δεν στεκόμαστε στην λέξη Αντίσταση που ο Σύριζα τη νοηματοδοτεί σαν αντίσταση προς τους πολιτικούς φορείς της Δεξιάς με κοινοβουλέυτικούς όρους ,καθώς υπάρχουν εγγενείς και αντιδιαμετρικές διαφορές με την δική μας οπτική. Εμείς θίγουμε το κράτος, τους μηχανισμούς του και φυσικά δεν αφήνουμε τους θεσμούς στο απυρόβλητο.
Όσον αφορά την Αλληλεγγύη και τις δομές αλληλεγγύης που εκπορεύονται από τον Σύριζα όπως κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, κοινωνικά παντοπωλεία, διανομή τροφίμων μεταξύ παραγωγού καταναλωτή χωρίς την παρεμβολή μεσαζοντων, κοινωνικών ωδείων, τράπεζες χρόνου και ανταλλακτικά παζάρια έχουμε να δηλώσουμε πως τα εγχειρήματα σαν εγχειρήματα είναι σαφώς ριζοσπαστικά αλλά υπάρχει μεγάλη ποιοτική διαφορά όταν εφορμούνται από έναν εξουσιαστικό μηχανισμό με κλιμάκια και βαθμίδες. Ριζοσπαστικά εγχειρήματα που μπολιάζονται απο εξουσιαστικές σχέσεις ενός αστικού κόμματος με ιεραρχικές δομές παύουν να είναι ριζοσπαστικά, αλλάζει η φύση τους και χρησιμοποιείται η επιφανειακή τους πλευρά με ένα ωραίο περιτύλιγμα από τους υπεύθυνους επικοινωνιακής πολιτικής της Κουμουνδούρου για προεκλογικούς σκοπούς.
O Σύριζα όμως δεν μένει εκεί. Εκτός από τις δομές που δημιουργεί, λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων αποφασίζει να παρεισφρήσει και σε άλλες χρησιμοποιώντας το υπερκομματικό του προσωπείο με τακτικές όπως αυτές που χρησιμοποίησε για να παρεισφρήσει στις λαϊκές συνελεύσεις του κινήματος των αγανακτισμένων το καλοκαίρι του 2011 καταφέρνοντας να ηγεμονεύσει πολιτικά στον λόγο που έβγαινε από τις λαικές συνελεύσεις και ένα χρόνο μετα να εξαργυρώσει αυτή του την προσπάθεια με 1.300.000 περισσότερους ψήφους από τις εκλογές του 2009. Δημιουργώντας την συλλογικότητα «Αλληλεγγύη για όλους» προσπάθησε να «διευκολύνει» την πανελλαδική συνάντηση των δομών αλληλεγγύης και των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων και την ανταλλαγή εμπειριών και τεχνογνωσίας, εξ αποστάσεως μέσω μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας καταγραφής στοιχείων επικοινωνίας για κάθε συλλογικότητα. Έτσι συνεχίζει να εξαργυρώνει αυτή την ιδιοτελή στρατηγική αλληλεγγύης με ψήφους στην κάλπη απομονώνοντας κάθε μορφή χειραφέτησης.
Όσον αφορά την λέξη Αυτοοργάνωση νομίζω δεν χρειάζεται καν να μπούμε σε βαθύτερες αναλύσεις πέρα από τον ορισμό της λέξης που ορίζεται σαν εαυτός και οργάνωση δηλαδή η ατομική κοινωνική και πολιτική συγκρότηση του εαυτού μου πέρα από ιδεολογικούς πατέρες, εξουσιαστικούς μηχανισμούς, ιεραρχικά επίπεδα, ηγέτες και προισταμένους. Είναι μια πρακτική η οποία ακολουθείται εδώ και αρκετές δεκαετίες και όχι μόνο στον Ελλαδικό χώρο. Αυτή η τεχνική έχει σαν βασικό άξονα του «όποια έννοια δεν μπορείς να ελέγξεις και αντιβαίνει τις εξουσιολαγνικές αρχές ,άλλαξε την νοηματοδότηση και την αντίληψη που υπάρχει γύρω από αυτή». Έτσι ο Σύριζα καναλιζάρει την λαική οργή και την τοποθετεί σε αριστερά καλούπια χρησιμοποιόντας επιφανειακά κάποιες ριζοσπαστικές έννοιες που ανεπιτυχώς προσπαθεί να εναρμονίσει με τον εξουσιαστικό χαρακτήρα του ,για να μην πληγεί το κυριαρχικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις στους εξουσιαζόμενους κάνοντας τους ευτυχισμένους αποδέκτες των συνθηκών αλλοτρίωσης.
Τέλος όσον αφορά την Αυτοδιαχείριση που ευαγγελίζεται ο Σύριζα και την σύνδεση με τους αγώνες στην Αργεντινή ,ισχύουν τα παραπάνω και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.Οι πρακτικές αυτές γίνονται ακόμα πιο προφανείς αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και το Πασοκ και οι εκφάνσεις του όπως ο ΓΑΠ χρησιμοποιούν αυτές τις έννοιες τόσο εύκολα στον λόγο τους.
Κλείνω με ένα απόσπασμα που συγκεντρώνει συνοπτικά τα παραπάνω από το κείμενο της Συσπείρωσης Αναρχικών με τίτλο «Όπου τα δανεικά εργαλεία γίνονται δεκανίκια της εξουσίας» που μπορείτε να βρείτε στο Διαδίκτυο.
«Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία αποδεκτό πως το μεγάλο εργαλείο για την παραπλάνηση των ανθρώπων που αγωνίζονται είναι η αριστερή λογική της κυριαρχίας. Έρχεται να μετατρέψει τις διεργασίες που αναπτύσσονται μέσα στους κοινωνικούς αγώνες σε …διαδικασίες. Οικειοποιείται –διαστρεβλώνοντας, τις προσπάθειες των ανθρώπων που εξεγείρονται ή επαναστατούν. Γι’ αυτούς τους σκοπούς χρησιμοποιούνται οι πολλαπλές σοσιαλιστικές και μη μεταμορφώσεις, οι βαρύγδουποι μανδύες των επιστημονικών αναλύσεων (Μαρξισμός), αλλά και οι αριστερές αποχρώσεις του κρατισμού, που προβάλλουν τον προοδευτισμό, τον εναλλακτισμό και τις διάφορες κουλτουριάρικες καρικατούρες. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι περιπτώσεις όπου αυτές οι προσπάθειες έχουν κατορθώσει να ξεστρατίσουν τους αγωνιζόμενους και να τους οδηγήσουν στα μονοπάτια του ρεφορμισμού».
»Γι’ αυτό το λόγο, οι αναρχικοί είναι υποχρεωμένοι να τοποθετηθούν και να δράσουν ανταγωνιστικά προς ό,τι αντιστρατεύεται την απελευθερωτική προοπτική και στη συγκεκριμένη περίπτωση στη λογική και τις μεθοδεύσεις που εκπορεύονται από την αριστερά –και όχι μόνο».
ValueValuer
