Η συνέντευξη που ακολουθεί, ενός μέλους της αυτο-οργανωμένης ομάδας Δίκτυο Αλληλεγγύης του Σιάτλ (SeaSol), είναι μετάφραση από τα ισπανικά, από μία συλλογή κειμένων που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Klinamen, το 2012[1].
Το ενδιαφέρον που παρουσιάζει, και ο λόγος για τον οποίο αποφασίσαμε να τη μεταφράσουμε, είναι ότι, παρόλες τις προφανείς και χαώδεις διαφορές που χωρίζουν την ελληνική από την αμερικάνικη κοινωνία, και προφανώς και τα αντίστοιχα κινήματα, οι εμπειρίες και οι παρατηρήσεις του συνεντευξιαζόμενου αγγίζουν πολλά, και συχνά ακανθώδη, ζητήματα που απασχολούν το εγχώριο κίνημα. Οι δράσεις οι οποίες περιγράφονται, αλλά και ο τρόπος οργάνωσης του δικτύου, θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό δικούς μας εργατικούς αγώνες, ή και διεκδικήσεις και αγώνες των συνελεύσεων γειτονιάς την περίοδο 2010 – 2012. Αγώνες γύρω από τους οποίους απουσιάζει μία συλλογική αποτίμηση και κατάθεση εμπειρίας.
Η κατάθεση μίας αντίστοιχης εμπειρίας, έστω και μέσω της αναφοράς σε κάποιον μακρινό αγώνα, μας φαίνεται σημαντική τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο για δύο βασικούς λόγους. Αφενός γιατί οι δράσεις αυτές, αν και συχνά αφορούν παρόμοια ζητήματα, βρίσκονται στον αντίποδα θεαματικού τύπου παρεμβάσεων, των οποίων γινόμαστε μάρτυρες μέσω του youtube ή των δελτίων ειδήσεων το τελευταίο διάστημα, και οι οποίες συχνά μονοπωλούν τον κινηματικό διάλογο. Παρεμβάσεων που, πέραν του θεαματικού τους χαρακτήρα, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματά τους έγκειται στο ότι γίνονται χωρίς τα ίδια τα υποκείμενα του εκάστοτε αγώνα, αλλά στο όνομα τους, από αυτόκλητους σωτήρες. Αυτός ο τρόπος δράσης που αναπτύσσεται τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας, προωθεί ξεκάθαρα μία λογική ανάθεσης στους ειδικούς του αγώνα, που το μόνο σίγουρο αποτέλεσμά της είναι είτε η παθητικότητα της κοινωνίας είτε η κατάληξη σε κάθετες δομές οργάνωσης του αγώνα (ή και τα δύο).
Αφετέρου, γιατί οι δράσεις και ο συγκεκριμένος τρόπος οργάνωσης που περιγράφονται στη συνέντευξη, φαίνεται να δείχνουν προς ένα δρόμο ξεπεράσματος της ομολογουμένης αδυναμίας του παραδοσιακού συνδικαλισμού, ακόμα και του αυτό-οργανωμένου και επαναστατικού, να καλύψει τις ανάγκες των σύγχρονων επισφαλώς εργαζόμενων, που αλλάζουν χώρους και κλάδους εργασίας σαν τα πουκάμισά τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί η αυτό-οργάνωση σε συγκεκριμένους τόπους και κλάδους εργασίας. Αλλά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η δυνατότητα που δίνει ο συγκεκριμένος τρόπος οργάνωσης, μέσα από αυτό που ονομάζεται ομάδα «αμοιβαίας υποστήριξης», και στηρίζεται στη βάση συνολικότερων κοινών υλικών αναγκών, δίνει τη δυνατότητα να ενωθούν εργατικοί αγώνες με αγώνες για την κοινωνική αναπαραγωγή, παρέχοντας έτσι πολλά και σημαντικά πλεονεκτήματα.
Άλλο ένα σημείο που κρίνουμε ως μία ιδιαίτερα σημαντική έλλειψη του ντόπιου κινήματος, και το οποίο καλύπτει σε έναν βαθμό η συγκεκριμένη συνέντευξη, είναι το ζήτημα της αυτοκριτικής. Του να συζητάμε ανοιχτά τα όρια και τις αντιφάσεις που έχει ο κάθε αγώνας στον οποίο εμπλεκόμαστε, μακριά από ιδεολογικές καθαρότητες. Γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να είναι ξεκάθαρη, στο μέτρο του δυνατού, τόσο για εμάς όσο και για τους γύρω μας, η στρατηγική στόχευση του κάθε αγώνα, και άρα να είναι δυνατή μία αποτίμησή του με συλλογικούς όρους.
Τέλος, είναι σαφές ότι δεν περιμένουμε ούτε προωθούμε έτοιμες συνταγές από το εξωτερικό, αλλά περισσότερο αφορμές για ενδοκινηματική συζήτηση, στοιχεία από τις εμπειρίες συντρόφων από το εξωτερικό που μπορούν να εμπνεύσουν τους εγχώριους αγώνες και να προβληματίσουν γύρω από αυτούς. Αγώνες οι οποίοι, καλό θα ήταν να το παραδεχτούμε, περνάνε μια σχετική περίοδο ύφεσης.
Πες μας, ποιος είσαι;
Με λένε Matt, αυτή τη στιγμή είμαι άνεργος και μένω στο Σιάτλ, όπου ήρθα πριν από έξι χρόνια από την Αγγλία. Είμαι μέλος του Δικτύου Αλληλεγγύης του Σιάτλ (Seattle Solidarity Network, SeaSol), από το ξεκίνημά του. Πριν συμμετείχα στους IWW (Industrial Workers of the World) στο Σιάτλ και σε διάφορες αναρχικές ομάδες, όπως η Αναρχική Ομοσπονδία στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Μπορείς να μας εξηγήσεις εν συντομία τι είναι το SeaSol;
Το δίκτυο αλληλεγγύης του Σιάτλ είναι μία μικρή ομάδα «αμοιβαίας υποστήριξης» εργαζομένων και ενοικιαστών που επικεντρώνεται στο να κερδίζει μικρούς αγώνες ενάντια σε αφεντικά και ιδιοκτήτες σχετικούς με ζητήματα μη καταβολής μισθών, μη επιστροφής της εγγύησης ενοικίου κτλ., μέσω συλλογικών δράσεων όπως αποκλεισμών και πορειών.
Πόσοι είστε και από πότε είστε ενεργοί;
Είναι δύσκολο να πει κανείς πόσοι ακριβώς είμαστε στο SeaSol. Αν υπολογίσουμε μόνο τα επίσημα μέλη – που ξεκινήσαμε να έχουμε εδώ και λίγο καιρό – περίπου εβδομήντα. Στις δράσεις συνήθως συμμετέχουν από δέκα μέχρι σαράντα άτομα, αλλά στη λίστα των επαφών υπάρχουν γύρω στα 400. Υπολογίζω ότι τουλάχιστον οι μισοί έχουν συμμετάσχει σε μία ή περισσότερες δράσεις. Στην «οργανωτική ομάδα» – τα άτομα που έχουν αναλάβει μία ελαφρώς μεγαλύτερη δέσμευση, δηλαδή όσοι/ες κάνουν το μεγαλύτερο μέρος των καθημερινών εργασιών όπως το τηλέφωνο και οι επαφές με τα καινούργια μέλη – συμμετέχουν γύρω στα δώδεκα άτομα.
Το SeaSol δημιουργήθηκε στα τέλη του 2007 και είναι ακόμα δυνατό.
Πώς ξεκίνησε;
Ξεκίνησε γιατί μία μικρή ομάδα, στην πλειοψηφία της μέλη των IWW και αναρχικοί του Σιάτλ, ήμασταν απογοητευμένοι από την αδράνειά μας. Το διακλαδικό συνδικάτο[2] των IWW του Σιάτλ παραήταν μικρό, και του έλλειπαν τα μέσα που θα του επέτρεπαν να οργανώσει οποιοδήποτε εργατικό κέντρο, και το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να προσφέρουμε στήριξη και εκπαίδευση στους εργάτες που μας πλησίαζαν και ενδιαφέρονταν να συνδικαλιστούν στον χώρο εργασίας τους, κάτι το οποίο συμβαίνει αραιά και που και δεν έχει ακόμα μεταφραστεί σε μία οργανωτική δύναμη. Από προσωπική άποψη, το κίνητρό μου ήταν η απογοήτευση από τη συμμετοχή μου σε συμβολικούς και άχρηστους αγώνες ενάντια στον πόλεμο ή την αντιπαγκοσμιοποίηση, όπως και σε ομάδες αναρχικής προπαγάνδας που είχαν πολύ περιορισμένη σημασία για τη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου.
Το SeaSol ξεκίνησε από μια σειρά από ιδέες όπως το να κάνουμε συγκεντρώσεις αντιπληροφόρησης ή μία ομάδα άμεσης ανοιχτής δράσης. Ορισμένα μέλη είχαν μία ελάχιστη εμπειρία από μισθολογικές διεκδικήσεις. Ένα άλλο μέλος είχε μία ιστοσελίδα και μία λίστα e-mails με νέα σχετικά με απεργίες στο Σιάτλ, και του δώσαμε νέα χρήση, κρατώντας το όνομα που είχε.
Στην αρχή δεν είχαμε ξεκάθαρη ιδέα για το τι θέλαμε να κάνουμε, αλλά αποφασίσαμε να επικεντρωθούμε στο να στηρίζουμε εργαζόμενους και ενοικιαστές που βρίσκονται σε αγώνα, ώστε να μπορέσουμε να πετύχουμε άμεσες νίκες, αντί να μπλεχτούμε σε ατέρμονες καμπάνιες. Και επίσης με τρόπο που θα μπορούσαμε να βοηθηθούμε κι εμείς οι ίδιοι, σε περίπτωση που είχαμε κάποιο πρόβλημα με το αφεντικό ή τον ιδιοκτήτη μας. Έτσι στήσαμε δύο αφίσες: «Πρόβλημα με το αφεντικό σου;» και «Πρόβλημα με τον ιδιοκτήτη σου; Τηλεφώνησέ μας». Κολλήσαμε αυτές τις αφίσες σε όλο το Σιάτλ, μας τηλεφώνησαν κάποια άτομα, κι έτσι ξεκίνησαν όλα!
Γιατί δεν ήταν κατάλληλες άλλες οργανώσεις πιο παραδοσιακές (όπως τα συνδικάτα, για παράδειγμα;)
Θέλαμε να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι, όχι μέσω κάποιας άλλης οργάνωσης. Το να πείσουμε κάποια άλλη ομάδα να λειτουργήσει με αυτόν τον σχετικά πρωτόγνωρο τρόπο θα ήταν απλά χάσιμο χρόνου. Είχε νόημα να δημιουργήσουμε το SeaSol σαν ξεχωριστή ομάδα από τους IWW για διάφορους λόγους: δεν θα μας περιόριζαν οι νόμοι ενάντια στις απεργίες και τις δράσεις αλληλεγγύης, δεν ήταν όλοι όσοι πήραν την πρωτοβουλία για το SeaSol μέλη των IWW και έτσι μπορούσαμε να είμαστε πιο ευέλικτοι. Επίσης, οι Μ.Κ.Ο. και τα γραφειοκρατικά συνδικάτα παραήταν βραδυκίνητα για να πάρουν πρωτοβουλίες ή ακόμα και για να ενωθούν με άλλους όταν επρόκειτο για μικρούς εργατικούς αγώνες ή αγώνες σχετικούς με την κατοικία.
Τι προβλήματα αντιμετωπίσατε στην αρχή και πώς τα ξεπεράσατε;
Όπως είπα και πριν, στην αρχή δεν είχαμε ξεκάθαρη ιδέα για το τι θα κάναμε, αλλά αυτό άρχιζε να ξεκαθαρίζει μέσα από τη δράση. Στην αρχή ήμουν αρκετά προβληματισμένος για το αν οι αφίσες θα άνοιγαν τον δρόμο για ουσιαστικές καμπάνιες, στις οποίες θα μπορούσαμε να εμπλακούμε, αλλά τελικά λειτούργησε. Μία από τις πρώτες κλήσεις που δεχτήκαμε ήταν από έναν εργάτη σε ναυπηγία που ήταν αηδιασμένος από τις κακές συνθήκες εργασίας και την απάθεια του κλαδικού του συνδικάτου, κι έτσι βρεθήκαμε μαζί του και στήσαμε διάφορα φυλλάδια που μοίρασε στη δουλειά του. Δυστυχώς, αυτό δεν λειτούργησε. Δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι συνάδελφοί του και το μόνο αποτέλεσμα ήταν να μας τηλεφωνήσει ένας εκπρόσωπος του συνδικάτου ιδιαίτερα εκνευρισμένος. Στην πραγματικότητα δεν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για αυτήν την καμπάνια. Με τον καιρό αναπτύξαμε ορισμένες τακτικές και τρόπους να κάνουμε τα πράγματα. Όσο αυτοσχεδιάζαμε και κερδίζαμε ορισμένους αγώνες, κερδίζαμε και συμμάχους και αναγνωρισιμότητα από άλλες ομάδες, το οποίο μας έλλειπε στην αρχή.
Τι προβλήματα αντιμετωπίσατε όλον αυτόν το καιρό;
Το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν η συνέχεια στη συμμετοχή του κόσμου που μας πλησίαζε όταν είχε ανάγκη στήριξης. Πάντοτε ξεκαθαρίζαμε ότι το SeaSol δεν είναι μία φιλανθρωπική οργάνωση ή μία Μ.Κ.Ο., είναι ένα δίκτυο “αμοιβαίας υποστήριξης”, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι περιμένουμε πως αν σε στηρίξουμε σε έναν αγώνα, εσύ θα βοηθήσεις άλλους σε άλλους αγώνες. Συνήθως ο κόσμος εμπλέκεται και συμμετέχει σε κάποιες λίγες δράσεις πέραν από τις προσωπικές τους υποθέσεις, για έναν ή δύο μήνες, και μετά μην τους είδατε. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις ανθρώπων που μας προσέγγισαν ψάχνοντας στήριξη στον δικό τους αγώνα και μετά παρέμειναν ενεργοί και μπήκαν στην ομάδα των διοργανωτών, και πολλοί άλλοι που αν και δεν έκανα αυτό το βήμα, συνέχισαν να συμμετέχουν στο δίκτυο για μήνες μετά τον νικηφόρο αγώνα τους. Από τότε που ξεκινήσαμε να έχουμε “επίσημα μέλη” και να είμαστε πιο ξεκάθαροι ως προς το τι σημαίνει να είσαι μέλος του SeaSol, φαίνεται να έχουμε καταφέρει μια πιο ενεργή συμμετοχή των ανθρώπων. Όπως και να έχει, πάντα θα υπάρχουν άτομα που θα φύγουν όταν λήξει ο αγώνας τους, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποκαρδιώνει.
Άλλο ένα ζήτημα που έθιξε ένα παλιότερο μέλος, είναι ότι υπάρχει μεγάλη “δημογραφική απόκλιση” ανάμεσα στην ομάδα των διοργανωτών και τα άτομα που ως επί το πλείστον μας πλησιάζουν για να τα βοηθήσουμε στον αγώνα τους. Δηλαδή ο σκληρός πυρήνας των μελών είμαστε στην πλειοψηφία μας λευκοί, ενώ τα άτομα που έχουν προβλήματα ανήκουν συνήθως σε εθνικές μειονότητες. Αυτό μπορεί να αποτελεί εμπόδιο στο να εμπλακούν περισσότερο ορισμένα άτομα στην ομάδα. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά, πέρα από το να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, και όσο αυξάνεται η οργάνωση μας, θα έρχονται και άτομα από διαφορετικά περιβάλλοντα. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει όσο η ομάδα εμπλουτίζεται με άτομα από τους αγώνες στους οποίους συμμετέχουμε.
Ένα πρόβλημα το οποίο έχουμε αντιμετωπίσει στους αγώνες σε χώρους εργασίας είναι ότι ορισμένοι εργαζόμενοι, αν για παράδειγμα έρχονται αντιμέτωποι με μία συγκέντρωση έξω από το εστιατόριο όπου εργάζονται, υιοθετούν τη θέση του αφεντικού τους, ότι δηλαδή λόγω της παρέμβασης έρχονται λιγότεροι πελάτες και γι αυτό θα χάσουν μεγάλο μέρος των πουρμπουάρ τους[3]. Αυτό το αντιμετωπίσαμε με αρκετά μεγάλη επιτυχία, μαζεύοντας χρήματα από όσους συμμετέχουν στη δράση, ώστε να συμπληρώσουμε τα χαμένα πουρμπουάρ, και να ξεκαθαρίσουμε στους εργαζόμενους ότι δεν τα έχουμε με αυτούς αλλά με τα αφεντικά τους. Πρέπει να συνεχίσουμε σ’ αυτήν την κατεύθυνση, και να αρχίσουμε να επικοινωνούμε με τους εργαζόμενους πριν να αρχίσουμε την καμπάνια.
Πώς απαντάς στις κριτικές που λένε ότι αυτές οι μικρές νίκες είναι καλές, αλλά δεν αποτελούν το μοντέλο με βάση το οποίο θα φτάσουμε σε μια πραγματική κοινωνική αλλαγή, λαμβάνοντας υπόψιν τη σημερινή κατάσταση, όπου αντιμετωπίζουμε μία βάρβαρη επίθεση στην εργασία, την κατοικία, τις δημόσιες υπηρεσίες κτλ. σε ολόκληρο τον κόσμο;
Όπως είπες, οι αγώνες είναι μικρής κλίμακας, και αφορούν συγκρούσεις που αγγίζουν μεμονωμένα άτομα, μία οικογένεια ή έναν μικρό αριθμό εργαζομένων ή ενοικιαστών. Αυτό είναι και το βασικό όριο στην τωρινή μορφή οργάνωσής μας. Όμως αυτό δεν το αντιμετωπίζουμε σαν κάποιο μεγάλο εμπόδιο, γιατί δεν έχουμε σκοπό να περιοριστούμε για πάντα σε αυτούς τους μικρούς αγώνες. Αντίθετα, τους αγώνες αυτούς τους βλέπουμε σαν τα πρώτα βήματα για πιο μεγαλεπήβολα σχέδια. Όσο αποκτάμε εμπειρία, αυτοπεποίθηση, αυξανόμαστε σε αριθμό, διευρύνουμε τις επαφές μας και τη φήμη μας, έχουμε σκοπό να επεκταθούμε και σε άλλες μορφές οργάνωσης, όπως για παράδειγμα να βοηθήσουμε να δημιουργηθούν ομάδες ενοικιαστών ή εργαζομένων – τα πρώτα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση έχουν ήδη γίνει. Εμπλεκόμαστε στον αγώνα με τρόπο ευέλικτο και πειραματιζόμενοι. Εγώ βλέπω αυτούς τους μικρούς αγώνες σαν εξάσκηση για την οργάνωση της πάλης των τάξεων, μέσω της οποίας μπορούμε να προχωρήσουμε σε πιο μακρόπνοα σχέδια και πιο συλλογικά. Δεν αποτελούν μοντέλο για την κοινωνική αλλαγή από μόνα τους, αλλά περιέχουν ένα απαραίτητο συστατικό για μία κοινωνική αλλαγή μεγάλης κλίμακας – την άμεση δράση των ανθρώπων που λύνουν τα προβλήματά τους από μόνοι τους.
Το SeaSol είναι κατά μία έννοια μία προσαρμογή στις σημερινές συνθήκες υψηλής ελαστικότητας και συνεχούς αλλαγής εργασιακού περιβάλλοντος, σε μικρούς χώρους εργασίας – όπως είπε ένα μέλος της οργάνωσης μας, εμείς “οργανώνουμε τον εργάτη, όχι τον χώρο εργασίας”. Οποιοσδήποτε εργαζόμενος συμμετάσχει στο SeaSol λόγω κάποιου προβλήματος στην προηγούμενη δουλειά του, θα είναι πολύ καλύτερα προετοιμασμένος για να αγωνιστεί αν αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα στη νέα του δουλειά. Είναι μία οργάνωση που αγγίζει διαφορετικές συνθήκες εργασίας και κατοικίας. Προφανώς, η οργάνωση σε εργασιακούς χώρους και συγκεκριμένες γειτονιές παραμένει σημαντική.
Θα μπορούσε επίσης να μας προσάψει κάποιος πως πολλοί από τους αγώνες που δίνουμε το μόνο που κάνουν είναι να διορθώσουν μία έλλειψη συμμόρφωσης με τον νόμο από την πλευρά ενός αφεντικού ή ενός ιδιοκτήτη. Αυτό γίνεται γιατί είναι ένα εύκολο σημείο εκκίνησης, και συνήθως το άτομο που έχει το πρόβλημα το μόνο που θέλει είναι να λυθεί το συγκεκριμένο ζήτημα. Παρόλα αυτά, έχουμε ήδη κερδίσει αρκετούς αγώνες, των οποίων οι διεκδικήσεις πήγαιναν πέρα από την απλή συμμόρφωση με τον νόμο, με την έννοια ότι ο ενοικιαστής και ο εργάτης, και η ομάδα ολόκληρη, σκέφτονταν πραγματοποιήσιμες και λογικές λύσεις της αντιμαχίας. Πρέπει να συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση – και το κάνουμε – και να επιβάλουμε τη θέλησή μας στα αφεντικά και τους ιδιοκτήτες, ώσπου αυτό που είναι “λογικό” να αλλάξει τελείως, και η δημιουργία μίας τελείως διαφορετικής κοινωνίας να φαίνεται πιθανή και λογική.
Νομίζεις ότι υπάρχει το ρίσκο η ομάδα σας να αντιμετωπιστεί, ή να μετατραπεί, σε ένα είδος ριζοσπαστικής φιλανθρωπικής οργάνωσης, που να εξαρτάται από εθελοντές που κατά βάση βοηθάνε άλλους ανθρώπους, όπως εσύ;
Όπως είπα και πριν, προσπαθούμε να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι το SeaSol δεν είναι μία Μ.Κ.Ο. ή μία κοινωνική υπηρεσία. Προσφέρουμε αλληλεγγύη, όχι φιλανθρωπία. Το άτομο ή τα άτομα που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα πρέπει να είναι προετοιμασμένα να πάρουν πρωτοβουλίες στον αγώνα – αυτοί δίνουν τα αιτήματα στο αφεντικό, συμμετέχουν και βοηθάνε να σχεδιαστούν οι δράσεις της καμπάνιας – αλλά και να στηρίξουν τον αγώνα άλλων ανθρώπων. Αν περιμένουν ότι εμείς θα κάνουμε όλη τη δουλειά στη θέση τους και δεν έρχονται στις συνελεύσεις ή στις δράσεις (χωρίς κάποια καλή αιτία), στο τέλος θα εγκαταλείψουμε τον αγώνα τους. Αυτό βρίσκεται στον αντίποδα μίας Μ.Κ.Ο. ή μίας κοινωνική υπηρεσία που απλά δρα στο όνομα ενός παθητικού δέκτη.
Σε ποιο βαθμό είναι ανοιχτό ως προς την πολιτική του ταυτότητα το SeaSol; Είστε ανοιχτά αναρχικοί;
Σαν άτομο εγώ είμαι ανοιχτά αναρχικός μέσα στο SeaSol, όπως και πολλοί άλλοι. Το SeaSol δεν είναι μία αναρχική οργάνωση, αλλά βασίζεται στις αρχές της αμοιβαίας υποστήριξης, της άμεσης δράσης και της οριζόντια οργάνωσης. Αν και όλα τα αρχικά μέλη ήταν αναρχικοί ή πολύ κοντά στις αναρχικές ιδέες, πολλά από τα μέλη της οργάνωσης δεν υπάρχει λόγος να είναι αναρχικοί. Σίγουρα στο SeaSol επικρατεί ένα κλίμα όπου όλοι και όλες είναι ανοιχτοί/ες στις αναρχικές ιδέες, γιατί είναι μία λογική επέκταση αυτού που κάνουμε: να αγωνιζόμαστε ενωμένοι ενάντια στα αφεντικά και τους ιδιοκτήτες, να σχεδιάζουμε συλλογικά πράγματα, να μοιραζόμαστε τα μέσα που διαθέτουμε, έχοντας συνείδηση ότι όταν είμαστε μαζί αποκτάμε δύναμη.
Τι μαθήματα έχεις πάρει από τις εμπειρίες σου στην ομάδα;
Πολλά. Ξέρω ότι σε οποιαδήποτε μελλοντική δουλειά θα έχω πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση όταν θα χρειαστεί να αγωνιστώ ενάντια στη διοίκηση. Αισθάνομαι πιο ικανός να αγωνιστώ στη δουλειά, ενώ πριν δεν θα ήξερα από που να ξεκινήσω. Πήρα μεγάλη ικανοποίηση βλέποντας να εφαρμόζονται στην πράξη οι αναρχικές ιδέες της άμεσης δράσης και της αλληλεγγύης, και να έχουν αποτέλεσμα. Έμαθα να αντιμετωπίζω τα ζητήματα με στρατηγική. Έμαθα να ψάχνω συγκεκριμένους στόχους, να επικοινωνώ καλύτερα και να δημιουργώ συνδέσεις με τον κόσμο. Δοκίμασα τη δύναμη της συλλογικότητας. Νομίζω ότι είναι μία εμπειρία πολύ πλούσια για πολλούς από εμάς στο SeaSol, και ελπίζω να συνεχίσει έτσι…
Τι μαθήματα νομίζεις ότι μπορούν να πάρουν άλλοι εργαζόμενοι από την οργάνωση σου;
Το σημαντικότερο είναι ότι ακόμα και σε αυτήν την εποχή της ολοκληρωτικής ηττοπάθειας και κατάθλιψης ή οικονομικής κρίσης, συνεχίζει να είναι απόλυτα εφικτό το να αγωνίζεσαι, να αντιμετωπίζεις τις επιθέσεις και να νικάς, ότι οι αναρχικές ιδέες και πρακτικές μπορούν να εφαρμοστούν και να λειτουργήσουν σε πραγματικές συνθήκες και ότι η άμεση συλλογική δράση που εστιάζεται στο να λύσει μικρά προβλήματα είναι ένα καλό σημείο έναρξης για μελλοντικούς αγώνες μεγαλύτερης κλίμακας.
Μετάφραση MissInformation
Υποσημειώσεις:
[1]Ολόκληρο το βιβλίο σε pdf (στα ισπανικά), στην ιστοσελίδα των εκδόσεων, www.editorialklinamen.org
[2]IWW general membership branch.
[3]Στις Η.Π.Α. τα πουρμπουάρ αποτελούν σημαντικό και ουσιαστικά αναγνωρισμένο μέρος του μισθού των εργαζόμενων στη εστίαση.
