Ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος πραγματώνεται ήδη. Στην ουσία πραγματώνεται αμέσως μετά το τέλος του 2ου ΠΠ, καθώς δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει ανοιχτό μέτωπο σε διάφορες εστίες του πλανήτη που να γίνονται πόλεμοι, σφαγές, κρατικές επεμβάσεις σε «αμάχους» ή «αντάρτες», να εκτοπίζονται χιλιάδες, να δίνονται εκατομμύρια σε όπλα, σε πυραύλους, σε γιλέκα, σε εκρηκτικά. Να σπαταλιούνται γιγάντια ποσά, αλλά και φυσικοί πόροι για την κατασκευή πλοίων, αεροπλάνων, αεροπλανοφόρων και άλλων πολεμικών μηχανών, όλα έτοιμα να πυροδοτήσουν.
Και φυσικά, μέσα και πάνω σε όλα αυτά άνθρωποι, να φέρουν την ευθύνη της σκανδάλης, του κουμπιού, της εντολής. Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι αναλώσιμα υλικά για όλο το καπιταλιστικό οικοδόμημα. Αυτό φαίνεται από το πώς τα καθεστώτα χρησιμοποιούν το ανθρώπινο δυναμικό, πώς το αυξάνουν ή το μειώνουν, πώς το στέλνουν να πεθάνει (με εθνικές αφηγήσεις, «αντιτρομοκρατικές» ιστορίες κ.ο.κ.) για τις ανάγκες του κράτους και του κεφαλαίου.
Φαίνεται να μην έχει σημασία ποιος πόλεμος διεξάγεται αυτή την περίοδο. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει εάν είναι ασύμμετρος, ανοιχτός, ενάντια στην τρομοκρατία, περιφερειακός ή δι’ αντιπροσώπων. Το σημαντικό κομμάτι για εμάς, τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες, είναι άλλο:
Για αρχή, είναι να μην ταυτίσουμε τα συμφέροντά μας με αυτά του έθνους-κράτους στο οποίο τυχαίνει να κατοικούμε. Είναι διαρκής η ανάγκη των εθνών-κρατών να γαλουχούν τους υπηκόους τους στις εθνικές ιδέες και αφηγήσεις. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνουν την εθνική συνείδηση, άρα και ομοιογένεια, και το ξεπέρασμα των άλλων αντικρουόμενων συμφερόντων, όπως είναι τα ταξικά, τα έμφυλα, τα ζητήματα φυλής. Όσο και να πασχίζουν όμως, δεν είναι δυνατή η ταύτιση των συμφερόντων ενός εργάτη εργοστασίου με το αφεντικό-εργοστασιάρχη, άρα και η από κοινού συμμετοχή τους στον πόλεμο.
Επίσης, επειδή ο πόλεμος δεν είναι μόνο σφαίρες, κορμιά και βόμβες στα κεφάλια των από τα κάτω, αλλά περιέχει έρευνα, επιστήμη (και μάλιστα μπόλικη), think tanks (μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά πανεπιστήμια), δουλειά των καταπιεσμένων είναι να σαμποτάρουν με κάθε μέσο και αυτές τις διεργασίες πολέμου που συμβαίνουν δίπλα μας. Από τη μία να μην συμμετέχουν, και από την άλλη να επιτίθενται στους υπεύθυνους για τη βρώμικη δουλειά, πίσω από το πάτημα ενός κουμπιού που στέλνει έναν πύραυλο, ή το χειριστήριο που ελέγχει ένα drone.
Τέλος, τι καλύτερο από το να αποτελούμε μία ζωντανή
πολεμική απειλή μέσα στο ίδιο το έθνος-κράτος. Εάν οι weather underground είχαν
θέσει σωστά τις βάσεις για επιστροφή του πολέμου πίσω στις καπιταλιστικές
μητροπόλεις και την καρδιά του κτήνους, τι καλύτερο από το να χτίσουμε πάνω σε
αυτές τις βάσεις, στη μικρή και άκακη χώρα μας; Οι μητροπόλεις είναι και αυτές
πόλεμος. Όπου και να γυρίσουμε τα βλέμματά μας, συναντάμε εικόνες πολέμου. Χωρίς
συσχετισμό ή μετρήσεις με τους ανοιχτούς πολέμους της μέσης ανατολής, η
μητρόπολη αποτελεί πεδίο πολεμικών ασκήσεων που πρέπει να απαντήσουμε και με
αυτούς τους όρους. Με την κατάληψη του δρόμου, των άδειων κτηρίων, την
περιφρούρηση των απεργιών, των κεκτημένων μας, με τις επιθετικές δράσεις στον
ίδιο τον καπιταλισμό και το κράτος, δουλειά μας είναι να φτιάξουμε ένα μωσαϊκό
αποσταθεροποίησης και μέσα στις ίδιες τις πόλεις, τις γειτονιές μας, τους
χώρους εργασίας.
Πόλεμος και μετανάστευση, μετανάστευση και πόλεμος
Ο πόλεμος μετακινεί πληθυσμούς. Δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες, μυρίζει θάνατο, σκορπάει πόνο και οδηγεί ανθρώπους να μεταναστεύσουν. Η ορολογία ίσως είναι περιττή, αλλά το βίωμα, η συνθήκη και η ανάγκη υπάρχει, είναι εδώ, είναι στα κλειστά σύνορα, στις βάρκες, τους φράχτες και τις νάρκες, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Λιβύη, Μόρια, Αμυγδαλέζα.
Οι μετανάστες και μετανάστριες βιώνουν στο πετσί τους όλο το οικοδόμημα που ονομάζουμε καπιταλισμό. Συνήθως, είναι κάτοικοι των υποανάπτυκτων χωρών (δυτική ορολογία φυσικά, για να καταδείξει ότι οι αναπτυγμένες χώρες πρέπει να ζουν εις βάρος των υποανάπτυκτων − η γλώσσα πάντα έχει τη σημασία της), βιώνουν ακραίες συνθήκες διαβίωσης (πολεμικά, οικονομικά ή κοινωνικά/πολιτικά) και εξαναγκάζονται στη φυγή.
Όλες οι διεθνείς συμβάσεις, τα κράτη της ευρώπης, τα οποία όσο προχωράμε πηγαίνουν και προς τα δεξιά, οι ίδιες οι ανάγκες του καπιταλισμού αυτή την περίοδο, οδηγούν ολόκληρους πληθυσμούς αρχικά να είναι παράνομοι −λόγω μόνο της ύπαρξής τους− και σε δεύτερο χρόνο να είναι πλεονάζοντες, περιττοί και περιττές, να είναι αόρατες και αόρατοι.
Τα παραπάνω επιτυγχάνονται με κρατικό σχεδιασμό, αλλά και με μπόλικο κοινωνικό ρατσισμό βαθιά ριζωμένο σε πολύ κόσμο. Ο κρατικός σχεδιασμός περιλαμβάνει παρανομοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών, επιχειρήσεις σκούπα, απομάκρυνσή τους από τις πόλεις και τις γειτονιές τους, εγκλεισμό, καθημερινή βία, απελάσεις, δολοφονίες. Κύριο μέλημα του κράτους φαίνεται να είναι ο εγκλεισμός τους όσο πιο μακριά γίνεται από τα πεδία κοινωνικοποίησης τους.
Όσον αφορά τον διάχυτο ρατσισμό, ο οποίος έρχεται από τα πάνω, αλλά υπάρχει και αναπαράγεται και από τα κάτω, μιλάμε για τα απλήρωτα μεροκάματα σε χωράφια και άλλες δουλειές, τους πυροβολισμούς εναντίον εργατών μεταναστών/ριών, τις περιπολίες σε χωριά και γειτονιές ενάντια στην «εγκληματικότητα» (όπου εγκληματίας = μετανάστης), τα ανοιχτά πογκρόμ, τις φωνές για λαθραίους και κλέφτες, όλους αυτούς που οπλίζουν τα χέρια των πιο προωθημένων ρατσιστών και φασιστών.
Αυτά τα σημεία −και άλλα τόσα που μπορεί εμείς να αγνοούμε− έχουν να αντιμετωπίσουν όσοι μετανάστες και όσες μετανάστριες έχουν την ατυχία να δέχονται την ελληνική φιλοξενία. Ζήσαν τον πόλεμο, βαδίσαν μέσα από αυτόν, και συνεχίζουν να τον βιώνουν με άλλα μέσα. Ίσως να είναι αυτοί και αυτές αυτό το κοινωνικό σώμα που την περίοδο αυτή συγκρούεται και μάχεται δυναμικά με εξεγέρσεις και πορείες, αυτό το σώμα που εν τέλει διεκδικεί τα αυτονόητα που έχει στερηθεί. Ίσως αυτό το κοινωνικό σώμα θα έπρεπε να μπει στις ατζέντες μας, η αλληλεγγύη στους μετανάστες/τριες να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της φιλανθρωπίας στον «αδύναμο», και να πρέπει να βρούμε την πραγματική έννοια της αλληλεγγύης στους αγώνες, δημιουργώντας νέα πεδία αγώνα μαζί με τους μετανάστες/ριες, όπου και αν βρίσκεται ο καθένας και η καθεμία.
Πόλεμος στους φασίστες, αλληλεγγύη στους/τις μετανάστες/ριες
Να φέρουμε τον πόλεμο πίσω στις μητροπόλεις,
να ρίξουμε φωτιά στην καρδιά του κτήνους
Δεν πολεμάμε για κανένα αφεντικό, καμία πατρίδα,
κανένα κράτος – πολεμάμε μόνο εναντίον τους.
καρόσι
