Αντί εκλογών, επιθυμούμε τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση
Πέρασε μία περίοδος που η κυβέρνηση πανηγύρισε για το πλασματικό πρωτογενές πλεόνασμα, την έξοδο στις αγορές με πολύ υψηλά επιτόκια δανεισμού και τη μικρή μείωση της ανεργίας. Με εντολή Σαμαρά οι διάφοροι «μπαλτάκοι» της Νέας Δημοκρατίας κρατούσαν ανοιχτούς τους διαύλους με τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, ώστε σε ενδεχόμενη διάλυση του ΠΑΣΟΚ ή σε οποιαδήποτε άλλη αρνητική εξέλιξη να συγκυβερνήσουν μαζί τους. Οι φασίστες όμως αντέδρασαν εξαιτίας των συλλήψεών τους και το σχέδιο μετατίθεται για το μέλλον. Ωστόσο, οι κυβερνητικές εφεδρείες δεν τελειώνουν, καθώς αμέσως προέκυψε το νεοφιλελεύθερο κόμμα του λακέ Θεοδωράκη που δηλώνει ότι θα μπορούσε να συνεργαστεί και αυτός με τον Σαμαρά.
Στο κοινωνικό τοπίο τα προβλήματα αυξάνονται προοδευτικά, με τον κόσμο να υποχωρεί σε αυτήν τη βίαιη οικονομική επίθεση, χωρίς να φαίνεται ακόμη η δυναμική εκείνη που θα δώσει μία πολιτική και ψυχολογική τόνωση στην κοινωνία. Στο κοινοβούλιο περνούν νομοσχέδια, όπως αυτό για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, και το μόνο κομμάτι που αντιδρά είναι οι αναρχικοί, καθώς φαίνεται ότι η υπόλοιπη κοινωνία, ακόμη και η αριστερά, δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα αυτών των εξελίξεων με τις νέες συνθήκες κράτησης. Οι φυλακές που σχεδιάζονται στον Δομοκό μάς αφορούν όλους καθώς θα μετεξελιχθούν στις νέες Μακρονήσους και τους νέους Άη Στράτηδες.
Από την άλλη πλευρά η χώρα βαδίζει προς ακόμη ένα γύρο ανάδειξης αντιπροσώπων στην αυτοδιοίκηση και το ευρωκοινοβούλιο. Η αριστερά είδε την κρίση ως ευκαιρία αρπαγής της εξουσίας αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο βατά όσο νόμιζε. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση. Ο λαϊκισμός στον οποίο προσφεύγουν τα στελέχη του δεν αφήνει περιθώρια για να ειπωθεί η αλήθεια στην κοινωνία, ότι η ευμάρεια τελείωσε και ότι για δύο τουλάχιστον δεκαετίες η χώρα θα βρίσκεται στον οικονομικό πάτο αν δεν συγκρουστεί με τα σκυλιά του καπιταλισμού. Το κόμμα αυτό με τις «κομμουνιστικές καταβολές» αντί να υποσχεθεί στοιχειώδη οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας με δουλειά και ίδιο μισθό για όλους την επαύριον της εκλογής του, λιβανίζει τα αυτιά όσων απολύονται ότι θα επανέλθουν στην πρότερη κατάσταση.
Το πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η λογική του ενός βήματος τη φορά, νομίζοντας ότι εάν ρεφορμίσουν τώρα θα ξεγελάσουν το σύστημα έως ότου προχωρήσουν το «επαναστατικό» τους σχέδιο. Το βαθύ κράτος είναι τόσο ισχυρό που θα τους συντρίψει την επόμενη μέρα, μία επόμενη μέρα που μπορεί να φέρει τον φασισμό και ακόμη τον πόλεμο. Οι δηλώσεις του Τσίπρα: «κι εμείς είμαστε νοικοκυραίοι» και «οι ένοπλες δυνάμεις και η αστυνομία έχουν εκδημοκρατιστεί και δεν είναι αυτοί που αποτελούν κίνδυνο για τη δημοκρατία», οι συναντήσεις του με το παπαδαριό, τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές, η παρουσία του στην εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και οι δηλώσεις για το πόσο δημοκράτης ήταν μας εξηγούν πολλά. Για την ακρίβεια όλα αυτά μας υποδεικνύουν το μέλλον. Ένα μέλλον με χρεοκοπημένη την αριστερά, τόσο ιδεολογικά όσο και σε επίπεδο πράξης, με την κοινωνία εκτεθειμένη σε κάθε είδους ακροδεξιές διαθέσεις και με μοναδικό όπλο τότε όπως και τώρα την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Οι εκλογές θα φέρουν και πάλι το δίλημμα μεταξύ «μνημονιακής» ψήφου και χρεοκοπίας, ώστε να εκβιάσουν και να φοβίσουν τον κόσμο. Οι υποψήφιοι θα πούνε ότι το σημαντικό είναι να ψηφίσουμε γιατί μας δίνεται η ευκαιρία κάθε 3, 4 χρόνια να αλλάξουμε τα πράγματα, και ότι η πιο ιερή στιγμή της δημοκρατίας είναι οι εκλογές.
Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν θα κάνουμε, γιατί ποτέ δεν ψηφίσαμε, γιατί πάντα είχαμε ως επιλογή το άκυρο και την αποχή, γιατί δεν θέλουμε κανένας να στέκεται από πάνω μας και να μας αντιπροσωπεύει. Γιατί δημιουργούμε τις δικές μας αυτοδιαχειριζόμενες δομές που μία μέρα θα αποτελέσουν την κρίσιμη μάζα που θα παρασύρει όλους τους γλύφτες και τους προσκυνητές της εξουσίας.
Παράδοξο είναι ότι αρκετοί αριστεροί συμμετέχουν σε αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα και μιλάνε για άμεση δημοκρατία, ενώ παράλληλα τρέχουν να χωθούν στα δημοτικά και περιφερειακά ψηφοδέλτια επιδιώκοντας τελικά την κεντρική διαχείριση δήμων και περιφερειών. Δεν καταλαβαίνουμε αν πρόκειται για αφέλεια, για Ιανούς ή κάτι άλλο. Η διαχείριση ενός δήμου είτε θα γίνεται οριζόντια με τη συμμετοχή όλων (ντόπιων και μεταναστών) στη λήψη των αποφάσεων, είτε θα γίνεται από τους ταγούς (δεξιούς και αριστερούς) της εξουσίας.
Όταν σε μία πόλη υπάρξει σε κάθε γειτονιά μία λαϊκή συνέλευση, ένα αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, μία εργατική λέσχη, μία συλλογική κουζίνα και εφόσον αυτά λειτουργούν μαζικά τότε κανένα δημαρχείο και καμία περιφέρεια δεν θα λαμβάνει αποφάσεις. Οι κοινότητες των πολιτών θα αυτοδιοικούνται οριζόντια και θα δημιουργήσουν τις ομοσπονδίες τους. Τότε η αντιεξουσία θα εξαπλωθεί και θα διασχίσει από χωριό σε πόλη όλη τη χώρα για να πραγματοποιήσει την ευτοπία.
συντακτική ομάδα Λάρισας
