Ανέκαθεν το πανεπιστημιακό άσυλο από την εποχή που θεσπίστηκε υπήρξε πειρασμός-πρόκληση για την παρέμβαση και τον έλεγχο των απανταχού εξουσιαστικών και κατασταλτικών μηχανισμών, όποιος και αν ήταν ο φορέας εξουσίας που κινούσε τα νήματα την εκάστοτε εποχή.
Δεν θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς βέβαια, αφού ο νόμος απαγόρευε την χρήση εξωπανεπιστημιακής ισχύος και απέκλειε την ανάμειξη της εξουσίας, με εμφανή τουλάχιστον τρόπο, στα γενόμενα εντός του πανεπιστημίου. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που άφηνε το περιθώριο να στήνονται και να λειτουργούν εγχειρήματα, ομάδες, δομές και εκδηλώσεις που θα ήταν σχεδόν απαγορευτικό, ή τουλάχιστον αποτρεπτικό, να γίνουν με τους ίδιους όρους έξω από αυτό.
Αυτή είναι και η πραγματική του αξία. Η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση ιδεών και προτάσεων με οποιοδήποτε τρόπο, έξω από τα στερεοτυπικά και σύννομα πρότυπα και όρια.
Ουσιαστικά ήταν για τα μάτια της εξουσίας ένας τύπος άβατου -στο πλαίσιο της δυσκολίας άμεσης επιβολής και ελέγχου- και ο μόνος τρόπος να σχετίζεται με αυτό είναι να χώνει ασφαλίτες σε εντεταλμένη, φοιτητική και μη, υπηρεσία να επιβλέπουν τα πράγματα ως τρίτοι.
Η διαδικασία της ποινικοποίησης του ασύλου έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια και επικεντρώνεται κυρίως στην καταδίκη του μετά από συγκρούσεις σε διάφορες επετειακές φάσεις ή έκρυθμες καταστάσεις. «Εστία ανομίας το πανεπιστημιακό άσυλο γι’ άλλη μια φορά, με κουκουλοφόρους να επιδίδονται σε καταστροφές και βανδαλισμούς και την αστυνομία να κοιτά αποσβολωμένη μηn μπορώντας να…». Βρε τι μου θυμίζει αυτό…
Μου θυμίζει την καταδίκη του επειδή πλανόδιοι πωλητές έξω από την ΑΣΣΟΕ βρίσκουν καταφύγιο από τη μανία των μπάτσων, την περίπτωση των τριακοσίων μεταναστών στη Νομική, την εισβολή στα στέκια και τους χώρους ανατρεπτικής έκφρασης, το σαφάρι ποινικών διώξεων του indymedia λόγω υποκίνησης βίας-μην χέσω, την εισβολή των ΜΑΤ στην περσινή κατάληψη των εργολαβικών υπαλλήλων του ΑΠΘ και την έφοδο στο ΕΜΠ λόγω τηλεφωνήματος για «ύπαρξη πολεμικού υλικού». Και δεν είναι μόνο αυτά.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε τα σημάδια συνέχισης αυτή της τακτικής, αναβαθμισμένηw και επικεντρωμένηw στην πόλη της Θεσσαλονίκης, και συγκεκριμένα στο Α.Π.Θ. Εν μέσω καλοκαιριού είχαμε την «τυχαία» εύρεση 20 μολότοφ εντός του πανεπιστημίου σε μέρος κοντά στο στέκι στο βιολογικό, χώρο ανατρεπτικής και συλλογικής έκφρασης εδώ και πολλά χρόνια, γνωστό για τη δράση του εντός του χώρου του πανεπιστημίου και του κινήματος. Σαν να λέμε κάποιος πέρασε, τα άφησε και είπε «για να μην τα κουβαλάω μέχρι το σπίτι μωρέ, είναι και βαριά, ας τ’ αφήσω εδώ φάτσα φόρα και έρχομαι να τα πάρω αύριο μεθαύριο με τη μηχανή». Αλλά το μάτι της αστυνομίας είναι αετίσιο, τα εντόπισε πριν έρθει το αύριο και το μεθαύριο, και απέδειξε ότι ούτε μπουκάλι με στουπί δεν μπορείς ν’ αφήσεις για λίγο στη γωνία να ξαποστάσεις.
Η αναβαθμισμένη όμως στρατηγική ενοχοποίησης του ασύλου δεν περιορίζεται σ’ αυτή την καραμπαμπάμ κίνηση δημιουργίας εντυπώσεων των μπάτσων. Η καινούρια γραμμή επιβάλλει προσανατολισμό και ανάπτυξη εμπορίου ναρκωτικών εντός του πανεπιστημίου, τακτική που ουκ ολίγες φορές έχει χρησιμοποιηθεί για καταστολή και έλεγχο στα Εξάρχεια.
Αστυνομία και εμπόριο ναρκωτικών
Το επίπεδο ανάμειξης των μπάτσων στο γενικό εμπόριο απαγορευμένων ουσιών ποικίλλει. Μπορεί να γίνει στην αρχική φάση διανομής, στην ενδιάμεση ή στην τελική.
Δεν υπάρχει μεγάλο κύκλωμα ναρκωτικών -που κάνει και την αρχική μεγάλη διανομή- που να λειτουργεί χωρίς ένα επίπεδο συμμετοχής της αστυνομίας. Είναι μια ουκ εκ των άνευ προϋπόθεση για να γίνει σωστά, ομαλά και με σωστή πληροφόρηση. Η συνεννόησή τους είναι άμεση και αποτελεσματική, εκτός απροόπτων.
Όταν αυτό γίνεται στην ενδιάμεση φάση, συνήθως είναι μικρότερα κυκλώματα που ανταλλάσσουν πληροφορίες για να κάνει η κάθε μεριά την δουλειά της και να έχει αντίκρισμα. Οι μπάτσοι, έπειτα από πληροφορία, θα πιάσουν έναν μικρότερο κρίκο στην αλυσίδα, που κινείται με την ποσότητα που του έδωσε ο διακινητής-πληροφοριοδότης, παρουσιάζοντας από τη μεριά τους το γεγονός ως επιτυχία, και ο διακινητής αφήνεται να κινείται ελεύθερα όσο υπάρχει αυτό το αλισβερίσι. Οι όροι που βάζουν μεταξύ τους δεν είναι αυστηρώς καθορισμένοι, αφορούν κυρίως τον έλεγχο και την προσοχή που χρειάζεται για να μην γίνει αντιληπτή η μεταξύ τους συνεννόηση. Παράλληλα, σε πολλές περιπτώσεις λόγω του χαλαρού σχετικά συστήματος καταγραφής και αποθήκευσης κατασχεθέντων ουσιών, οι μπάτσοι μεταπουλούν ένα μέρος της ποσότητας που μόλις έπιασαν, ακόμα και στο ίδιο κύκλωμα, σε αρκετά ανταγωνιστικές τιμές λόγω του μηδαμινού του κόστους.
Το τρίτο και τελικό στάδιο, αφορά κυρίως τον χωρικό προσανατολισμό του μικρεμπορίου, εκεί δηλαδή που γίνεται η τελική διακίνηση στον τελικό αγοραστή-χρήστη. Εμπεριέχει τις μικρότερης σημαντικότητας πληροφορίες, ποσότητες και συμφέροντα. Στις μεγάλες πόλεις, τα μέρη όπου γίνεται η τελική διακίνηση κατευθύνονται «με άδεια της αστυνομίας». Το σημείο όπου θα τοποθετηθούν οι ντίλερς φτάνει από μόνο του για να δημιουργήσει πιάτσα, που «όλως περιέργως» δεν τρώει πέσιμο, εκτός απροόπτων, πάντα με σκοπό είτε τον έλεγχο, είτε την υποβάθμιση της περιοχής για οικονομικούς ή πολιτικούς λόγους. Η δημιουργία πιάτσας-αγοράς είναι λογική συνέπεια, γιατί κάθε χρήστης χρειάζεται ένα σταθερό, σίγουρο και κεντρικό μέρος για να ψωνίσει.
Εμπόριο και ΑΠΘ
Παραπάνω αναφέρθηκαν τα επίπεδα ανάμειξης των μπάτσων στο εμπόριο ναρκωτικών, για να γίνει κατανοητό από πού αρχίζει και πού τελειώνει αυτή η ιστορία. Στην περίπτωση του ΑΠΘ, αυτό που γίνεται εμφανές είναι το τρίτο και τελευταίο στάδιο. Εδώ και αρκετούς μήνες στη Θεσσαλονίκη έχει δημιουργηθεί, στην κάτω μεριά της πλατείας Χημείου κυρίως, ένα δίκτυο διακίνησης συγκοινωνούντων εμπόρων που χωρίς την παραμικρή ενόχληση και χωρίς ιδιαίτερο καβάτζωμα και προσοχή, πωλούν «φούντα» αφειδώς νύχτα-μέρα. Όποιος περνάει από ‘κει σίγουρα εντυπωσιάζεται από την ευκολία και τον τρόπο που συμβαίνει. Στην αρχή ξεκίνησε κυρίως από ομάδες Νιγηριανών και Μπαγκλαντεσιανών, για να καταλήξει μετά από λίγο μονοπώλιο των Πόντιων και Αλβανών, που έδιωξαν τους προηγούμενους άρον άρον και εγκαταστάθηκαν με σιγουριά. Βέβαια, μαζί τους ήρθε και η πρέζα, η πώλησή της δηλαδή, γιατί η χρήση της ήταν και προηγουμένως αισθητή εντός πανεπιστημίου.
Φυσικά, αυτή η ευκολία και η ασφάλεια δεν απορρέει από το γεγονός ότι οι μπάτσοι δεν γνωρίζουν ή δεν βλέπουν. Η απάντηση είναι ότι όχι μόνο το γνωρίζουν και το βλέπουν, αλλά το ελέγχουν κιόλας. Αν δεν ήταν αυτοί, κανένας διακινητής δεν θα μπορούσε να κινείται τόσο ελεύθερα, ανεμπόδιστα και εμφανώς στο κέντρο της πόλης ολημερίς και ολονυχτίς.
Για να γίνουν κατανοητές οι σκοπιμότητες του όλου πράγματος, θα πρέπει να τοποθετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο τεσσάρων διαβαθμισμένων στόχων και αυτοί είναι οι εξής: οικονομικό κέρδος, έλεγχος της διακίνησης, πληροφορίες, πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν είναι ανάγκη να ισχύουν όλα ταυτόχρονα, συχνότερα μάλιστα δεν συμβαίνει, αλλά έχει να κάνει με τα επίπεδα ανάμειξης που προαναφέρθηκαν.
Στην περίπτωση του ΑΠΘ μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές σκοπιμότητες και οι συνέπειες τους. Αυτές είναι που θα μείνουν, αυτές θα υποστούμε. Το εμπόριο χρησιμοποιείται για να ενοχοποιήσει, γι’ άλλη μια φορά, τη σημασία του ασύλου στα μάτια ολάκερης της πανεπιστημιακής και φοιτητικής κοινότητας σε πρώτο επίπεδο, και της κοινωνίας σε δεύτερο επίπεδο. Ένας μεγαλεπήβολος στόχος θέλει ένα καλό σχέδιο, και ένα καλό σχέδιο θέλει υπομονή και επιμονή. Όταν θα έρθει η ώρα, η πάταξη του εμπορίου ναρκωτικών θα σταθεί πολύ καλός και εύληπτος επικοινωνιακά λόγος για να παταχθεί το οποιοδήποτε είδος «ανομίας» εντός του πανεπιστημίου, και να καθιερωθεί η αστυνομοκρατία. Μάλιστα, η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα μπορεί να έρθει στο σημείο να εκλιπαρεί γι’ αυτήν την παρέμβαση κι αυτό είναι το πιο απογοητευτικό. Η εξουσία, αν μη τι άλλο, γνωρίζει πολύ καλά ότι στο πανεπιστήμιο υπάρχουν φωνές και δομές αντίστασης, φορείς μίας άλλης κοινωνικής πραγματικότητας, εστίες αμφισβήτησης του υπάρχοντος κατεστημένου και ιδεαλιστικές τάσεις που πρέπει να αποσοβηθούν εις χάριν και προς εξυπηρέτηση του κοινωνικού ολοκληρωτισμού και της καθαρής αναπαραγωγής συγκεκριμένων τύπων υπάκουων και μετριοπαθών ανθρώπων. Είναι απλά κάτι που πρέπει να γίνει.
Όπως στις εκκενώσεις των καταλήψεων στόχο έχουν τις ίδιες τις καταλήψεις ως πολιτικές και κοινωνικές οντότητες και όχι τα κράνη, τους σκληρούς δίσκους, τα κοντάρια και τα γκαζάκια του καφέ, έτσι και σε μια μελλοντική έφοδο για πάταξη του εμπορίου και της ανομίας εντός ΑΠΘ στόχο θα έχουν το ίδιο το άσυλο και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Όλα αυτά, βέβαια, εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο καθυπόταξης και καταστολής, μηδαμινής ανοχής και ολοκληρωτισμού που προσπαθεί να επιβληθεί στην κοινωνία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και δεν διαφοροποιείται στην ουσία του αλλά μόνο στη μορφή του.
Και για να μην ξεχνιόμαστε γενικώς και ειδικώς, και όπως τα αναρχικά έντυπα του ’80 με άσπρα καμπυλωτά μεγάλα γράμματα σε ολοσέλιδο μαύρο φόντο αφιέρωναν την απλή αλλά τόσο μεστή φράση:
-Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη-
Εμείς το μόνο που θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε είναι ότι οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη, την κοκαΐνη, τη φούντα και έχουν χίλιους και δύο λόγους να το κάνουνε.
Υ.Γ 1: Στο κείμενο καθόλου τυχαία χρησιμοποιείται παρελθοντικός χρόνος όπου αναφέρεται η λέξη «άσυλο». Στον περασμένο νόμο-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, καταργείται ως νομική έννοια το άσυλο δια της παραλείψεώς του. Ούτε επιτροπή για αυτό, ούτε χώροι που το οριοθετούν, ούτε αρμόδιοι για τη διαχείρισή του. Ακριβώς όπως συνέβαινε και πριν από το 1982, όταν δεν υπήρχε νομικό καθεστώς που να το προστατεύει. Παραμένει απλά ένας ηθικός κανόνας.
Υ.Γ. 2: Όσον αφορά τα μπουκάλια με στουπί, ως θεαματικά ευρήματα που αποδεικνύουν πως μέσα στο άσυλο συντελούνται εγκληματικές πράξεις, παρατίθεται το κείμενο-ανακοίνωση της ομάδας biologica, η οποία στεγάζεται στο στέκι στο βιολογικό.
Γιουσουρούμ
