Στο προηγούμενο φύλλο κάναμε μια αρχική αναφορά στην εμφάνιση του αιγυπτιακού μαύρου μπλοκ, που αποτελεί και το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι των αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών αυτή τη στιγμή στην Αίγυπτο. Οι νεολαίοι που το απαρτίζουν ναι μεν δεν ταυτίζονται πλήρως ιδεολογικά με το αναρχικό κίνημα στη δύση αλλά έχουν σαφή ελευθεριακά αλλά και εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, με το βάρος να πέφτει στην αυτοάμυνα στις διαδηλώσεις και σε άμεση επιθετική αντικαθεστωτική δράση, τόσο δημόσια όσο και συνωμοτικά.
Η εξέλιξη αυτή είναι αποτέλεσμα της αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, της μη δικαίωσης αιτημάτων για πολιτικές ελευθερίες κατά τη διάρκεια της επανάστασης ενάντια στον Μουμπάρακ.
Η αναρρίχηση στην εξουσία των Αδελφών Μουσουλμάνων αποτελεί τον βασικό παράγοντα που αλλάζει τα χαρακτηριστικά του αγώνα, όσο και τη μορφή-έντασή του. Η συντηρητική τους πολιτική ατζέντα και η παραμονή τόσο των μηχανισμών του παλαιού καθεστώτος, όσο και του στρατού στο πολιτικό προσκήνιο, σε συνδυασμό με την ανοιχτή παρακρατική δράση ακραίων μουσουλμανικών δυνάμεων και ένοπλων οργανώσεων, διαμορφώνουν μια ασφυκτική κατάσταση για τους εξεγερμένους.
Άμεσα μετά την εμφάνιση του μαύρου μπλοκ, το καθεστώς το κήρυξε τρομοκρατική οργάνωση και διέταξε να συλλαμβάνονται όσοι εμπλέκονται σε αυτό. Σήμερα δεκάδες είναι οι συλλήψεις και οι φυλακίσεις, ενώ οι μυστικές υπηρεσίες χτενίζουν τα δημοφιλή social media, και ακραίες αντικαπιταλιστικές ισλαμιστικές οργανώσεις ανακοίνωσαν ιερό πόλεμο εναντίων του. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έστησαν κρυφά ορμητήρια (σε τζαμιά) από όπου οργανώνονται απαγωγές και βασανιστήρια αγωνιστών και οικογενειακών μελών τους.
Το γεγονός της ανάδυσης ενός χειραφετητικού κινήματος που μιλάει και πράττει για την ισότητα των φύλων, που κάνει μαχητικό αντιφασισμό (εναντίων των πωρωμένων ισλαμιστών) και που έρχεται σε σύγκρουση τόσο με θεσμούς όσο και με νοοτροπίες σε μια χώρα όπως η Αίγυπτος, η οποία επηρεάζει όσο καμία άλλη τις αραβικές χώρες, είναι μια εξέλιξη με μεγάλη βαρύτητα για τη διάδοση και επιρροή του επαναστατικού ελευθεριακού-αναρχικού προτάγματος, και ως τέτοια θα πρέπει να αγκαλιαστεί από τους εξεγερμένους στη δύση. Κλείνουμε με ένα απόσπασμα κειμένου από αιγύπτιους συντρόφους-σες από το Κάιρο.
«Τι είναι επανάσταση, αν όχι η άμεση και ασυμβίβαστη απόρριψη του status quo: της στρατιωτικοποιημένης εξουσίας, της εκμετάλλευσης, της ταξικής διαστρωμάτωσης και της διαρκούς και αμείλικτης αστυνομικής βίας, απλώς για να κατονομάσουμε μερικά από τα πιο βασικά και καρκινικά χαρακτηριστικά της παρούσας κοινωνίας. Αυτές οι δομικές πραγματικότητες δεν αποτελούν ιδιαιτερότητες της Αιγύπτου ή της αιγυπτιακής επανάστασης.
»Τόσο στον Νότο όσο και στον Βορά, οι κοινότητες αντιστέκονται ενάντια σε όσα πρέπει αναντίρρητα να γίνονται αποδεκτά, εξεγείρονται ενάντια σε έναν ρηχό πραγματισμό που μας λέει ότι η δημοκρατία απλώς επιλέγει το μικρότερο μεταξύ “δύο κακών”, και ότι η εκλογή του ενός από τα δύο αναπαριστά την προτίμηση για διακυβέρνηση και όχι αυτό που πραγματικά είναι: την αποδοχή της μοναδικής κυβέρνησης που υπάρχει – αυτή των αχαλίνωτων, καταπιεστικών, απάνθρωπων καπιταλιστικών σχέσεων. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες με τις μάζες των επισφαλών και των απειλούμενων ανθρώπων που έχουν επιλέξει να υπερασπιστούν την ύπαρξή τους από ένα επιθετικό παγκόσμιο σύστημα σε κρίση».
Να ανοίξουμε διαύλους, να σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων μας,
να δείξουμε έμπρακτη αλληλεγγύη.
