Από τις 21 Ιανουαρίου, έχουν ξεκινήσει στις πόλεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μια σειρά από αστυνομικο-δικαστικές εισβολές σε σπίτια. Σπίτια ανθρώπων που είτε ανήκουν στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό και ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο, είτε θεωρείται από τους μπάτσους ότι έχουν επαφές, συγγενικού ή φιλικού τύπου. Οι προφάσεις για τη νομική κάλυψη και πραγματοποίηση των ερευνών είναι, όπως πάντα, «ανώνυμες καταγγελίες» για ναρκωτικά, όπλα, κτλ. Το γεγονός που χρησιμοποιήθηκε όμως ως πολιτική αφορμή γι’ αυτό το πογκρόμ, είναι η απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού στις αρχές του χρόνου. Τα μέσα μαζικής αποκτήνωσης οργίαζαν τις πρώτες μέρες για την «αναμφίβολα αναγκαία» επιχείρηση. Όσο όμως αυτή συνεχιζόταν και γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρος ο κύριος στόχος της, δηλαδή η χαρτογράφηση αγωνιζόμενων ανθρώπων, τα πληρωμένα κοράκια φρόντισαν να σωπάσουν σχετικά με την εξέλιξη της υπόθεσης, παρόλο που οι εισβολές συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό κράτος, επικαλούμενο συχνά την ανάγκη σοβαρής αντιμετώπισης της κρίσης, σκληραίνει και διευρύνει την καταστολή, κάνοντας συστηματικές απόπειρες χαρτογράφησης των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Αυτή η στρατηγική αναβάθμισης του ελέγχου δεν αποτελεί μόνο αίτημα των εγχώριων αφεντικών και των πολιτικών εκφραστών τους, αλλά και αντικείμενο πίεσης από τις ηγεσίες άλλων χωρών (ΗΠΑ, κυρίαρχες χώρες στην Ευρώπη), όπως μαρτυρούν τα παραδείγματα εμπλοκής ξένων μυστικών υπηρεσιών στις υποθέσεις της 17Ν και των Τούρκων/Κούρδων πολιτικών προσφύγων.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της αναβάθμισης, οι μπάτσοι φρόντισαν να συλλέξουν δείγμα DNA από πολλά από τα άτομα στα σπίτια των οποίων έγιναν εισβολές, με στόχο να εμπλουτίσουν την, κατά τ’ άλλα προβληματική, βάση δεδομένων που διατηρούν στα εργαστήριά τους. Ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση του φακελώματος των ζωών μας. Παράλληλα, η μέθοδος ταυτοποίησης βιολογικού υλικού, ως μοναδικό στοιχείο ενοχής, εδραιώνεται για τα καλά στη δικαστική διαδικασία. Ενδεικτικά, στις δίκες των Α. Σειρηνίδη, Σ. Σεισίδη και του Επαναστατικού Αγώνα, έγινε μια πρώτη προσπάθεια, χωρίς αποτέλεσμα, ενώ η πιλοτική εφαρμογή έγινε με την καταδίκη του Μ. Τσιλιανίδη, την οποία ακολούθησε η πρόσφατη καταδίκη του Τ. Θεοφίλου. Είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι, παρά τις αστείες ψευτοδιαμάχες μεταξύ δικαστικού σώματος και πολιτικής ηγεσίας που προβάλλονται στο χαζοκούτι, η δικαστική εξουσία ευθυγραμμίζεται με τη στρατηγική του κράτους, ως αναπόσπαστο κομμάτι του.
Με ανάλογο ζήλο διαμορφώνεται το νομικό πλαίσιο για τη δημιουργία δύο πτερυγών απομόνωσης στις φυλακές Δομοκού, μέσα σε 3 μήνες, που στην ουσία προορίζονται για κάθε κρατούμενο που αποτελεί υπαρκτή ή εν δυνάμει απειλή για την οργανωμένη υποταγή που απαιτεί η εκάστοτε «σωφρονιστική» υπηρεσία. Μια ακόμη πράξη πολιτικής εκδίκησης μαζί με τις συνεχείς συλλήψεις και διώξεις του Κ. Σακκά, το κόψιμο των αδειών ανθρώπων που έχουν αγωνιστική στάση μέσα στη φυλακή, όπως ο Σ. Στρατούλης, ο Η. Καραντουμάν, ο Η. Κωστάρης, και την επανειλημμένη απαγόρευση νοσηλείας του Σ. Ξηρού. Από αυτό το γαϊτανάκι ανθρωποκυνηγητού δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αντίστοιχες χρηματικές επικηρύξεις για να δώσουν τον απαραίτητο τόνο ρουφιανιάς και κοινωνικού κανιβαλισμού.
Ακόμη, είναι ενδεικτικό ότι στις φυλακές Κορυδαλλού τοποθετούν όλο και περισσότερα σιδερένια κιγκλιδώματα πάνω από τους χώρους προαυλισμού, μετατρέποντάς τους σε κανονικά κλουβιά. Αυτές και άλλες κινήσεις, όπως η συχνή επίσκεψη των μονάδων ΕΚΑΜ στο εσωτερικό των φυλακών για την διενέργεια ελέγχων και «προειδοποιητικών» ξυλοδαρμών, δεν είναι μια ακραία αντίδραση, αλλά η στρατηγική επιλογή ενός κράτους για την αντιμετώπιση των τριγμών που προκαλούνται ήδη στο εσωτερικό των μηχανισμών του, καθώς οι συνθήκες επιβίωσης εντός και εκτός των φυλακών υποβαθμίζονται περαιτέρω.
Το πεδίο που διαμορφώνεται από πλευράς εξουσίας είναι ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Η λυσσαλέα καταστολή του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική, η επανειλημμένη επιστράτευση απεργών, η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και η μαθηματική εκλογίκευση της εξόντωσης, είτε ονομάζεται «αυτοκτονία», είτε «ατυχής πνιγμός» (Φαρμακονήσι), έρχονται να συμπληρώσουν αυτό το παζλ. Τα κομμάτια του συνθέτουν τη νομική, στρατιωτική και ιδεολογική θωράκιση του κράτους, ώστε, αφενός να διατηρήσει την αίσθηση πλήρους ελέγχου και να καθησυχάσει τους παράγοντες του κεφαλαίου (ντόπιους και διεθνείς), και αφετέρου να παραδειγματίσει όσους έχουν ήδη ή πρόκειται να επιλέξουν να αντισταθούν στην αθλιότητα που βιώνουν.
Από τη μεριά μας, στεκόμαστε όρθιοι/ες για να επιβεβαιώσουμε τους εφιάλτες των απολογητών της εκμετάλλευσης. Αγωνιζόμασταν και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, να βρισκόμαστε κοντά, να συζητάμε για τις κοινές μας ανάγκες και επιθυμίες με ίσους όρους, σπάζοντας τα δεσμά των κοινωνικών ρόλων που επιβάλλει το κράτος. Δεν αντιλαμβανόμαστε την ιεραρχία ως τρόπο κοινωνικοποίησης αλλά ως μέσο εκμετάλλευσης, γι’ αυτό και προσπαθούμε να λειτουργούμε χωρίς αυτήν. Επιχειρούμε να χτίσουμε διαδικασίες αγώνα σε κάθε χώρο που βρισκόμαστε, αρνούμενοι/ες να αποτραβηχτούμε στη σιωπή και την κατάθλιψη που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Για να βγούμε στο δρόμο, να παλέψουμε με τον λόγο και τις πράξεις μας, για να γκρεμίσουμε τις μικρές και μεγάλες καθημερινές φυλακές μας. Κάθε αντίστασή μας στοχεύει τόσο στο να καταστρέφουμε ξανά και ξανά τις συνθήκες που μας καταπιέζουν, όσο και στο να ερχόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στον κόσμο που ονειρευόμαστε.
Δεν αφήνουμε κανένα-καμία στα χέρια της εξουσίας!
Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών
