Το προηγούμενο διάστημα, στο έδαφος του συριακού κράτους έλαβαν χώρα δύο επιχειρήσεις αιματηρής καταστολής, η μία από το ασαντικό καθεστώς εναντίον των εξεγερμένων της ανατολικής Γούτα, και η δεύτερη από το τούρκικο κράτος εναντίον του επαναστατημένου καντονιού της Αφρίν.
Παρά την εχθρότητα των πολιτοφυλακών του YPG, που υπερασπίζονται την Αφρίν, με αυτές της Jaysh Al Islam και της Tahrir Al Sham, που υπερασπίζονται την Ανατολική Γούτα, διακρίνουμε πολλά κοινά στοιχεία στις δύο αυτές επιχειρήσεις.
Το προφανές είναι η αθρόα σφαγή αμάχων και στις δύο περιπτώσεις από τις πολεμικές μηχανές της vατοϊκής Τουρκίας από τη μία, και της συμμαχίας Συρίας-Ρωσίας-Ιράν από την άλλη.
Το πιο κομβικό κοινό σημείο όμως, είναι ότι πρόκειται για συμφωνημένες κρατικές επιχειρήσεις που στόχο έχουν την εκκαθάριση των δυνάμεων εκείνων που αντιτίθενται στο εκάστοτε καθεστώς. Δυνάμεων που συγκροτήθηκαν με το ξέσπασμα της συριακής επανάστασης και στη συνέχεια εξωθήθηκαν σε συμμαχία με τα ίδια κράτη που είναι υπεύθυνα για το αιματοκύλισμα της Συρίας. Οι αντάρτες που μάχονται εναντίον του φασιστικού συριακού καθεστώτος συμμάχησαν με το φασιστικό κράτος της Τουρκίας, (όπως και με τη σκοταδιστική Σαουδική Αραβία και το Κατάρ), ενώ η πολιτοφυλακή του YPG συμμάχησε περιστασιακά με το φασιστικό συριακό καθεστώς (όπως και με τους μεγαλύτερους δολοφόνους του πλανήτη, τις ΗΠΑ). Οι συμμαχίες αυτές επέτρεψαν την απονοηματοδότηση και ποδηγέτηση των επαναστατών, και εν τέλει οδήγησαν σε μια έχθρα μεταξύ αυτών που ξεκίνησαν από κοινού μια επανάσταση ενάντια σε ένα αιμοσταγές ανελεύθερο καθεστώς και βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν ανείπωτες συνθήκες ακραίου πολέμου. Από την άλλη, οι κρατικές μηχανές που προσεταιρίστηκαν την κάθε πλευρά, κατέστησαν τους επαναστατημένους ελεγχόμενους, ακίνδυνους και χρήσιμους για την επίτευξη των στόχων τους. Και δυστυχώς η κατάληξη είναι η κάθε πλευρά να υιοθετεί την αντιτρομοκρατική εκστρατεία, συνεχίζοντας την εφαρμογή του ιδεολογήματος του Μπους, προβάλλοντας δηλαδή τον τρομοκράτη στον αντίπαλο.
Τα ίδια κράτη, που οι ηγέτες τους συνάπτουν συμφωνίες για τεράστιες αγοραπωλησίες οπλικών συστημάτων, παίζουν μια παρτίδα πόκερ στην εμπόλεμη συριακή ζώνη, χρησιμοποιώντας ως πιόνια τις προαναφερθείσες δυνάμεις. Καθώς τα «εχθρικά» μεταξύ τους κράτη Τουρκίας και Ρωσίας συνεννοούνται και ανταλλάσσουν στρατιωτικές πληροφορίες, έχουν ελάχιστες απώλειες στους τακτικούς τους στρατούς, και χρησιμοποιούν ως αναλώσιμους τους Σύριους. Όπως πάντα, ο άμαχος πληθυσμός πληρώνει με ποτάμια αίματος το βρώμικο αυτό παιχνίδι.
Οι πολλές φάσεις του συριακού εμφυλίου πολέμου μας κάνουν να αντλούμε συμπεράσματα χρήσιμα για τις αναλύσεις μας, αλλά και για τους ξεσηκωμούς του μέλλοντος στα «δικά μας» γεωγραφικά εδάφη. Στο συριακό έδαφος, η επανάσταση και ο μετέπειτα εμφύλιος πόλεμος ανέδειξαν το σημείο στο οποίο μπορούμε να οδηγηθούμε, αν δεν αυτοοργανώσουμε με συνέπεια την αυτοάμυνά μας, και την αφήσουμε στα χέρια οποιασδήποτε ιεραρχικής/εξουσιαστικής οντότητας, είτε αυτή έχει θρησκευτικό, είτε κοσμικό υπόβαθρο. Οι Σύριοι, παρότι αυτοοργάνωσαν με αξιοθαύμαστο τρόπο όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής τους, δεν έκαναν το ίδιο με την αυτοάμυνά τους, με αποτέλεσμα ιεραρχικές ομάδες, καλύτερα εξοπλισμένες -είτε από κράτη, είτε από πλούσιους επιχειρηματίες- να εμφανιστούν και σιγά σιγά να απονοηματοδοτήσουν την ίδια την επανάσταση, εξυπηρετώντας αλλότρια προς αυτή συμφέροντα (κυρίως κρατικά).
Κι εδώ έρχεται το δεύτερο βασικό συμπέρασμα. Παρά τις υπαρκτές συνεργασίες με κράτη (κυρίως στο επίπεδο του εξοπλισμού), είναι πάντα ζητούμενο οι εξεγερμένοι να μένουν πιστοί στις επαναστατικές αξίες, και να μην γίνονται πιόνια στη σκακιέρα του εκάστοτε κρατικού μορφώματος. Τα κράτη, ειδικά σε μια χώρα με τόσο σημαντική γεωπολιτική θέση (όπως η Συρία), έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τις δυναμικές που ξέσπασαν το 2011, και μετά από 7 χρόνια έχουν μετατρέψει τη περιοχή σε ένα απέραντο σφαγείο, και την επανάσταση σε ένα όνειρο που άφησε πίσω του εκατόμβες νεκρών και προσφύγων.
Στις 14 Απριλίου 2018 οι στρατιωτικές μηχανές της Γαλλίας, της Αγγλίας και των Η.Π.Α. προέβησαν σε βομβαρδισμούς εργαστηρίων και στρατιωτικών βάσεων του καθεστώτος. Είχε προηγηθεί επίθεση του Ισραήλ σε βάση ιρανικών συμφερόντων μέσα στο συριακό έδαφος με 14 νεκρούς. Αφορμή για το συντονισμένο αυτό μπαράζ ήταν η (ανεπιβεβαίωτη προς το παρόν) επίθεση με χημικά του καθεστώτος Άσαντ στη Ντούμα, που είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική συνθηκολόγηση των ανταρτών, και το πέρασμα της πόλης υπό τον έλεγχο ρωσικής στρατονομίας.
Το καθεστώς Άσαντ είναι αλήθεια πως καθημερινά τα τελευταία 7 χρόνια προβαίνει σε εγκλήματα πολέμου και βάρβαρες επιθέσεις στον σωρό, με τους συμμάχους του, Ρωσία/Ιράν, να συνεπικουρούν στη γενοκτονία του λαού της Συρίας. Από την άλλη πλευρά, οι (συνεννοημένοι) βομβαρδισμοί από κρατικές οντότητες, ιδιαίτερα από χώρες που λειτουργούν με τη λογική του παγκόσμιου χωροφύλακα και έχουν αιματοκυλίσει ουκ ολίγες φορές τον πλανήτη, είναι κάτι το οποίο σαν αναρχικούς μας βρίσκει απέναντι. Αλλά και σύμφωνα με όσα αναφέραμε παραπάνω, θεωρούμε πως και για τους ίδιους τους Σύριους οι όποιες κρατικές παρεμβάσεις έχουν ως στόχο να υπηρετήσουν τα συμφέροντα αυτών που τις πράττουν, και σίγουρα όχι των από τα κάτω που καθημερινά δολοφονούνται από τις βόμβες του καθεστώτος και των συμμάχων του.
Με αφορμή τους παραπάνω βομβαρδισμούς ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και ένα πολύ μικρό του αναρχικού χώρου έσπευσε να καταγγείλει τη «νέα» ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, επισημαίνοντας παράλληλα τον κίνδυνο για γενικευμένο πόλεμο στο συριακό έδαφος. Θεωρούμε τουλάχιστον αντιθετικό με τα ελευθεριακά προτάγματα να παίρνεις μέρος στην πολεμική προπαγάνδα, και ουσιαστικά να ξαναγράφεις την ιστορία όπως σου επιτάσσει μια θολή, δήθεν αντιιμπεριαλιστική, ανάλυση για το συριακό, με καταστροφικά αποτελέσματα όσον αφορά τις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις και την αλληλεγγύη στους λαούς της περιοχής.
Στη πραγματικότητα, στη Συρία, σχεδόν από το ξέσπασμα των πρώτων διαδηλώσεων, τόσο σε διπλωματικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο, είχαμε την παρέμβαση ισχυρών κρατών, αλλά και περιφερειακών δυνάμεων της περιοχής. Συγκεκριμένα οι Η.Π.Α. (αλλά και η Γαλλία και η Αγγλία που συμμετέχουν στη συμμαχία ενάντια στο ISIS) από τον Σεπτέμβριο του 2014 έχουν προβεί σε 15.000 περίπου βομβαρδισμούς στο έδαφος της Συρίας, η συντριπτική τους πλειοψηφία στα εδάφη του ISIS σε υποστήριξη των κούρδικων πολιτοφυλακών (YPG και YPJ), με τις περισσότερες έρευνες να αναφέρουν πως ο αριθμός νεκρών αμάχων υπολογίζεται από 3.600 έως 5.600. Την ίδια στιγμή, η άλλη «υπερδύναμη» του πλανήτη, η Ρωσία, από τον Σεπτέμβριο του 2015 βομβαρδίζει συστηματικά τη Συρία στο πλευρό του καθεστώτος, με εκτιμώμενο αριθμό νεκρών αμάχων από 6.000 έως 7.500.
Με άλλα λόγια, δεν υπήρξε καμία «νέα» ιμπεριαλιστική επέμβαση, ούτε τώρα δια μαγείας προέκυψε κίνδυνος γενικευμένου πολέμου. Και τα 2 αυτά γεγονότα συμβαίνουν τόσα πολλά χρόνια που μας φαίνεται υποκριτικό να έρχονται στην επιφάνεια μετά από βομβαρδισμούς σε εγκαταστάσεις του καθεστώτος Άσαντ, ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιες πολεμικές μηχανές σπέρνουν καθημερινά τον θάνατο χωρίς την παραμικρή αντίδραση.
Ας δούμε πιο προσεκτικά όμως την τελευταία φάση του συριακού εμφυλίου, όσον αφορά τις επιχειρήσεις στην Αφρίν και τη Γούτα. Ενώ καθεστώς-Ρωσία-Ιράν επιχειρούν στο Ιντλίμπ και την ανατολική Γούτα εναντίον των ανταρτών, η Τουρκία ετοιμάζει την επιχείρηση στην Αφρίν. Ρώσοι και Τούρκοι αξιωματούχοι συναντώνται και χαράσσουν την επιχείρηση επί χάρτου. Στη συνέχεια, ο ρώσικος στρατός, που παρείχε φαινομενική προστασία στην Αφρίν, αποχωρεί και αφήνει το πεδίο ελεύθερο στο τουρκικό κράτος και τους παρατρεχάμενους του FSA να επέμβουν. Οι ηγεσίες του FSA, αλλά κυρίως των ισλαμιστικών ομάδων (Ahrar Al Sham, Zinki κλπ), τη στιγμή που η επίθεση του καθεστώτος στο Ιντλίμπ εντείνεται, είτε αποσύρουν τις δυνάμεις τους από τα μέτωπα με το καθεστώς, είτε δεν στέλνουν ενισχύσεις στα ήδη υπάρχοντα, και τις στρέφουν ενάντια στις πολιτοφυλακές της Αφρίν, οι οποίες ανήκουν (όπως και το μεγαλύτερο μέρος της βάσης του FSA), στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα της Συρίας που ξεσηκώθηκαν το 2011 ενάντια στο ολοκληρωτικό καθεστώς Άσαντ. Το αποτέλεσμα ήταν η αλματώδης ταυτόχρονη προώθηση των δύο κρατικών πολεμικών μηχανών εναντίον των περιοχών που δεν ελέγχονταν μέχρι πρότινος από κρατικές οντότητες.
Μοιάζει θεωρία συνομωσίας αλλά είναι τόσο εξόφθαλμο, που οι πολεμικοί αναλυτές μιλούν ξεδιάντροπα για τις τακτικές συμμαχίες και προδοσίες του συριακού εμφυλίου. Και ταυτόχρονα με την πλήρη απονοηματοδότηση των πάντων, μισό εκατομμύριο νεκροί και πολλά εκατομμύρια εκτοπισμένοι αναζητούν εκδίκηση από τους σφαγείς τους και τους πουλημένους σωτήρες τους, που τους οδήγησαν όχι απλά στην σφαγή, αλλά στην ολοκληρωτική ήττα, που δεν είναι άλλη από την ολοκληρωτική συντριβή των αξιών για τις οποίες μάτωσαν.
Δυστυχώς, αυτή η τραγική κατάσταση δείχνει να είναι και το επιστέγασμα μιας επανάστασης που πλέον έχει εκφυλιστεί σε ολοκληρωτικό εμφύλιο πόλεμο, έχοντας απολέσει οτιδήποτε επαναστατικό στην πράξη. Πλέον απομένει μια προσήλωση στις σημαίες που σηκώθηκαν, και ένα άσβεστο μίσος για τους σφαγείς, το οποίο τροφοδοτεί την αντίσταση των από τα κάτω απέναντι στις προαναφερθείσες κρατικές επιχειρήσεις.
Η ωμή ανάλυσή μας αποστρέφεται τον επικίνδυνο ρομαντισμό του να προβάλλουμε σε κάποια πλευρά του εμφυλίου τον ακέραιο επαναστάτη, και να υιοθετήσουμε την πολεμική του προπαγάνδα έναντι των εχθρών του. Στεκόμαστε με κριτική ματιά απέναντι στις πληροφορίες που δεχόμαστε αλλά δεν πέφτουμε και στην παγίδα της βολικής ουδετερότητας. Ταυτιζόμαστε νοητά με την αντίσταση των από τα κάτω στη βαρβαρότητα του συριακού καθεστώτος, στο σκοταδισμό του ISIS, στην επεκτατικότητα της Τουρκίας και του Ιράν. Ταυτιζόμαστε με τους προλετάριους της Συρίας που όρμησαν στα όπλα για να αποτινάξουν τον δικτάτορα Άσαντ, που αυτοοργάνωσαν την ζωή τους υπό καθεστώς πολέμου, και ενώ προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο με την άμυνά τους, βρέθηκαν να εγκολπώνονται σε πολεμικές μηχανές που εξυπηρετούν ξένα προς την επανάσταση συμφέροντα. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι μονοδιάστατα, καθώς η επιρροή της επαναστατικής δυναμικής καθορίζει ακόμα πολλά, και χρειάζεται κόπος και διακρατικές συνομωσίες μεταξύ «εχθρών» για να παταχθεί ολοκληρωτικά.
Είμαστε με αυτούς που ματώνουν κάτω από τις βόμβες που οι πολυεθνικές εταιρείες προωθούν στο έδαφος της Συρίας. Είμαστε ενάντια σε κάθε κράτος, και ενάντια στον αδηφάγο καπιταλισμό που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από αυτές τις σφαγές. Γιατί πολύ απλά αντιλαμβανόμαστε για μια ακόμη φορά μέσα στην ιστορία, πως κράτη με έως και εχθρικά συμφέροντα, θα συμπράξουν και θα συμμαχήσουν για την εξάλειψη κάθε εξεγερτικής απόπειρας. Αντιλαμβανόμαστε πως η επιβίωση, πολιτική και κατ’ επέκταση στρατιωτική, κάθε επανάστασης διασφαλίζεται μόνο με τη σύνδεσή της με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια των από τα κάτω, διασπώντας εμπράκτως τους γλωσσικούς, θρησκευτικούς, φυλετικούς ή εθνικούς φραγμούς.
Η ταξική αλληλεγγύη πρέπει να εκφραστεί ενάντια σε κάθε κράτος σφαγέα, και να αντιταχθεί στην πρόσδεση σε άρματα κρατικών και καπιταλιστικών συμφερόντων που οδηγεί αναπόφευκτα στον κατακερματισμό και την ήττα των επαναστατών.
Η αλληλεγγύη μας στον σφαγιαζόμενο συριακό λαό είναι ο πόλεμος ενάντια στην συνθήκη που γεννά τη σφαγή τους: την κρατική-καπιταλιστική δόμηση της κοινωνίας.
Η αλληλεγγύη μας στη συριακή επανάσταση είναι η συνέχιση της επανάστασης στα δικά μας εδάφη, είναι να μην ξεχνάμε ποιοι είναι οι εχθροί εσωτερικά και εξωτερικά.
Ενάντια σε κάθε εξουσιαστικό μόρφωμα που καταστέλλει, χειραγωγεί, απονοηματοδοτεί και ελέγχει την επαναστατική ορμή.
Η συγκεκριμένη έκφραση της αλληλεγγύης μας, δεν μπορεί παρά να είναι η κατάδειξη και η στοχοποίηση όλων των δολοφονικών κρατικών μηχανών και καπιταλιστικών κολοσσών που λυμαίνονται την περιοχή και θησαυρίζουν από το αίμα των Σύριων.
Συνέλευση για τη διάχυση αναρχικού λόγου και δράσης
a_logosdrasi@espiv.net
