Στις 20 Ιανουαρίου του 2018 τουρκικά στρατεύματα, στο πλαίσιο της πολεμικής επιχείρησης «Κλάδος Ελαίας», επιτέθηκαν στο καντόνι του Αφρίν, που αποτελεί τμήμα της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας ή αλλιώς Ροζάβα και το οποίο υπερασπίζονταν οι SDF (Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις), στις οποίες συμμετέχουν οι YPG (Λαϊκές Μονάδες Προστασίας), οι YPJ (Γυναικείες Μονάδες Προστασίας), αλλά και Άραβες, Ασσύριοι και άλλες εθνοτικές μειονότητες της περιοχής. Η Τουρκία εισέβαλε, λοιπόν, στο συριακό έδαφος με διακηρυγμένο επίσημο σκοπό τη δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας πλάτους 30χλμ στα σύνορα της με την Συρία και την απώθηση των κουρδικών δυνάμεων από τα σύνορα της. Στην πραγματικότητα αντικειμενικός σκοπός της είναι η συνολική εξόντωση του κουρδικού πληθυσμού και ο τερματισμός του πολυεθνικού πειράματος του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού που εδαφικοποιείται τα τελευταία χρόνια στη βόρεια Συρία, στην περιοχή της Ροζάβα. Η επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων εντός του συριακού εδάφους, είναι συνέχεια της επιχειρήσεως «Ασπίδα του Ευφράτη», η οποία ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2017. Η συγκεκριμένη επιχείρηση στην ουσία δημιούργησε μια σφήνα μεταξύ των τριών κουρδικών καντονιών στα σύνορα της με την Συρία, ώστε να αποτρέψει ενδεχόμενη συνένωσή τους και να ελέγξει τα νερά του Ευφράτη ποταμού, ο οποίος τροφοδοτεί με πόσιμο και αρδευτικό νερό, καθώς και ηλεκτρική ενέργεια πολλές πόλεις της Συρίας. Από τότε οι τουρκικές δυνάμεις δεν εγκατέλειψαν το έδαφος της Συρίας.
Οι τούρκικοι βομβαρδισμοί έχουν πλήξει και μη στρατιωτικούς στόχους με τον αριθμό των τραυματιών και των νεκρών να παραμένει αδιευκρίνιστος. Ο τουρκικός στρατός περικύκλωσε το Αφρίν, όπου 800.000 άνθρωποι παρέμειναν για μεγάλο χρονικό διάστημα ελεύθεροι πολιορκημένοι χωρίς νερό, φαγητό και φάρμακα. Το τούρκικο καθεστώς διεκδικεί όλο και περισσότερα συριακά εδάφη και μετά το Αφρίν έχει επεκτατικές βλέψεις προς την περιοχή του Μανμπίτζ, το Κομπάνι και το Καμισλί. Τα τούρκικα στρατεύματα έχουν μαζί τους και τουλάχιστον 5.000 ένοπλους της Αλ Κάϊντα και της Αλ Νούσρα, οι οποίοι αποτελούν κομμάτι του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) και από κοινού έχουν επιδοθεί σε λεηλασίες, καταστροφές, βασανιστήρια και εκτελέσεις στα εδάφη που καταλαμβάνουν.
Το μεγαλύτερο τμήμα του καντονιού του Αφρίν δε βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχο των SDF. Ο άμαχος πληθυσμός έχει αποχωρήσει από την πόλη, δεχόμενος ισχυρά βομβαρδιστικά χτυπήματα. Η πόλη του Αφρίν ελέγχεται από τις 18 Μαρτίου από τον τουρκικό στρατό και τον FSA, που προχώρησαν σε εκτελέσεις, καταστροφές και πλιάτσικο με το που κατέλαβαν το κέντρο της πόλης. Η αντίσταση στο Αφρίν έχει πάρει πλέον τη μορφή ανταρτοπολέμου, όπως ανακοίνωσε το YPG, προσπαθώντας να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη, ώστε να επιστρέψουν στα σπίτια τους όλοι οι ξεσπιτωμένοι κάτοικοι του Αφρίν, καθώς και οι περίπου 100.000 εσωτερικοί μετανάστες που είχαν μεταβεί εκεί.
Σε τριμερή συμφωνία μεταξύ της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας στην Αστάνα του Καζακστάν, αποφασίστηκε η δημιουργία ενός «τριμερούς μηχανισμού ο οποίος θα υποστηρίξει την κατάπαυση του πυρός στη Συρία, θα διασφαλίζει την απόλυτη συμμόρφωση των μερών με τους όρους της εκεχειρίας, αλλά και θα λειτουργήσει προληπτικά για την αποφυγή νέων συγκρούσεων» καθώς και τη δημιουργία τεσσάρων ζωνών «αποκλιμάκωσης των συγκρούσεων» σε περιοχές των επαρχιών Ιντλίμπ, Λαττάκεια, Χαλέπι και Χάμα. Στην ουσία οι τρείς δυνάμεις επιχειρούν να χωρίσουν τα εδάφη της Συρίας, αφήνοντας έξω από το παιχνίδι τις Η.Π.Α.. Έτσι λοιπόν διαμορφώνεται προς το παρόν μια κατάσταση στην οποία το καθεστώς Άσαντ πάντα με τη βοήθεια των σταθερών συμμάχων του στην περιοχή, της Ρωσίας και του Ιράν, θέλει να πάρει υπό τον έλεγχό του την περιοχή του Ιντλίμπ, βόρειο τμήμα του οποίου βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή.
Οι περιοχές περιορισμού της εμπόλεμης έντασης που προαναφέρθηκαν, επρόκειτο βάσει της συμφωνίας της Αστάνα να αποδοθούν στο καθεστώς Άσαντ, όμως οι αντικυβερνητικές ένοπλες οργανώσεις-σύμμαχοι της Τουρκίας-δεν έχουν αποχωρήσει ακόμα από την περιοχή του Ιντλίμπ, για αυτό το τελευταίο διάστημα ρωσικές και συριακές δυνάμεις πραγματοποιούν αεροπορικές επιδρομές (ακόμα και με τοξικά αέρια) στις πόλεις Καφρ Νουμπλ, Μαασράν, Σαρακέμπ, Μααράτ αλ Νουμάν και Ιντλίμπ, αλλά και στην ανατολική Γούτα. Από την άλλη μεριά η Τουρκία διεκδικεί το καντόνι του Αφρίν. Το Αφρίν, λοιπόν, είναι περικυκλωμένο από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις και τους συμμάχους τους. Οι στρατιωτικές μονάδες του Άσαντ αποσύρθηκαν από τα σύνορα με το Μανμπίτζ, ανοίγοντας πέρασμα για τον τουρκικό στρατό και τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA), ώστε να χτυπήσουν το Αφρίν στα νώτα του.
Την ίδια στιγμή οι Η.Π.Α., που μέχρι τώρα στήριζαν υλικοτεχνικά και πάντα με φειδώ τους Κούρδους της Ροζάβα, με δήλωση του Πενταγώνου εξήγγειλαν πως μονάδες των SDF που δεν εστιάζουν αποκλειστικά και μόνο στην ένοπλη σύγκρουση με το ISIS, δε θα λαμβάνουν από εδώ και στο εξής τη στήριξη των Η.Π.Α.. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι δυνάμεις των SDF είναι αυτές οι οποίες σήκωσαν σε μεγάλο βαθμό τον πόλεμο ενάντια στο ISIS, το οποίο ενισχύθηκε κατά περιόδους από τις Η.Π.Α., την Ε.Ε., την Τουρκία και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Η τακτική των Η.Π.Α. δεν μας προκαλεί καμία έκπληξη καθώς αφού χρησιμοποίησαν τις δυνάμεις των SDF, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και τους σχεδιασμούς τους στην περιοχή, αλλά και ως αντίπαλο δέος κυρίως στις δυνάμεις του Άσαντ, τώρα που οι καταστάσεις αλλάζουν δεν έχουν κανένα πρόβλημα όχι απλώς να σταματήσουν οποιαδήποτε παροχή, αλλά ακόμα και να τις κτυπήσουν αν «χρειαστεί». Ταυτόχρονα, το ISIS έχει εξαπολύσει σφοδρή επίθεση εναντίον των SDF στην Ανατολική Συρία.
Οι δυνάμεις των επαναστατών της Ροζάβα βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε πολύ δύσκολη θέση καθώς έχουν δύο τεράστια ανοιχτά μέτωπα, στο Αφρίν και στην Ανατολική Συρία. Οι γεωπολιτικές πιέσεις σε συνάρτηση με την οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση των μονάδων των YPG και YPJ θα οδηγήσουν τις επαναστατικές δυνάμεις στη Βόρεια Συρία σε ακόμα πιο δύσκολή θέση τώρα που οι τελευταίες δυνάμεις του ISIS φαίνεται να ηττούνται και να παροπλίζονται και οι περιοχές της Ροζάβα θα βρεθούν στο επίκεντρο των ενδοεξουσιαστικών συγκρούσεων μεταξύ Η.Π.Α. και Ρωσίας, αλλά και των διαφόρων περιφερειακών δυνάμεων όπως το Ιράν και η Τουρκία. Οι κυρίαρχοι μπορεί να συγκρούονται μεταξύ τους για εξουσία, δύναμη, εδάφη, πλούτο, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο πραγματικός εχθρός και μοναδική απειλή για τους ίδιους και για τον καπιταλιστικό τους κόσμο αποτελεί κάθε κίνηση των από τα κάτω η οποία στοχεύει στην κοινωνική απελευθέρωση, ιδιαίτερα σε μια αποσταθεροποιημένη περιοχή, όπως αυτή της Συρίας. Για αυτό το λόγο δεν θα επιδείξουν τον παραμικρό δισταγμό, αν κρίνουν ότι πρέπει, να αφήσουν στην άκρη τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και να συμμαχήσουν για να χτυπήσουν από κοινού το πείραμα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού στη Ροζάβα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι διαφόρου είδους πρόσκαιρες και μερικές συνεργασίες των επαναστατικών κινημάτων με κρατικούς σχηματισμούς, έχει αποδειχθεί ιστορικά, ότι όσο αναγκαίες και να φαντάζουν σε συγκριμένες χρονικά στιγμές, υποσκάπτουν τα ίδια τα θεμέλια κάθε απελευθερωτικής προοπτικής. Θα πρέπει όμως και να θυμόμαστε ότι ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση δεν είναι μια σηματοδοτημένη διαδρομή, αλλά ένα κακοτράχαλο μονοπάτι. Σε αυτό το μονοπάτι βαδίζουν οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες στη Ροζάβα ενάντια στις επιταγές των κυρίαρχων, ενάντια στα δεσμά του κράτους, της φυλής, των εθνών και της γυναικείας καταπίεσης, παλεύοντας για την κοινωνική απελευθέρωση. Οι Κούρδοι της νότιο ανατολικής Τουρκίας και της βόρειας Συρίας δεν στοχεύουν στη δημιουργία ενός ακόμα κράτους μέσα σε ένα εθνικιστικό πλαίσιο, αλλά για την αυτονομία των κοινοτήτων τους μαζί με άλλες ομάδες μειονοτήτων των περιοχών αυτών. Στις περιοχές αυτές βρίσκεται σε εξέλιξη το πείραμα της δημοκρατικής αυτονομίας.
Η διοίκηση των πόλεων και των περιοχών ανατέθηκε σε λαϊκές συνελεύσεις και ανακλητά συμβούλια, στα οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι όλων των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων. Σε μια περιοχή στην οποία οι θρησκευτικοί φανατισμοί χρησιμοποιούνται από τους κυρίαρχους με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούνται και οι εθνικισμοί στην Ευρώπη. Οι επαναστατικές διαδικασίες έχουν επηρεάσει κάθε πτυχή της καθημερινότητας από την υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση που αποτελούν κοινωνικά αγαθά στα οποία έχουν πλέον πρόσβαση όλοι, μέχρι την παραγωγή και τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στις περιοχές αυτές. Ενδεικτικό των κοινωνικών διεργασιών αποτελεί το ότι ένας από τους βασικούς στόχους της επανάστασης είναι η γυναικεία χειραφέτηση, καθώς στις χώρες της Μέσης Ανατολής η γυναικεία καταπίεση, η κακοποίηση και η υποτίμηση της γυναίκας είναι θεσμικά και κοινωνικά κατοχυρωμένη, με τις γυναίκες να βιώνουν μια καθημερινότητα στέρησης δικαιωμάτων, επιθέσεων, ενδοοικογενειακής βίας, εγκλεισμού. Έτσι στις κοινότητες της Ροζάβα έχουν σχηματισθεί συμβούλια γυναικών και νεολαίας, συνεταιρισμοί γυναικών καθώς και η γυναικεία πολιτοφυλακή YPJ, η οποία αποτελεί μέρος του YPG.
Μέσα στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή οι αυτόνομες περιοχές της Ροζάβα δίνουν ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα επαναστατικά παραδείγματα ελευθερίας, χειραφέτησης και αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας και αποτελούν το φάρο για τους λαούς της Μεσογείου, αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες από όλον τον κόσμο εκφράζουν την συμπαράστασή τους και την διεθνιστική τους αλληλεγγύη με διάφορους τρόπους, αναγνωρίζοντας τον αγώνα στη Ροζάβα ως κομμάτι από τον δικό τους αγώνα.
Οι πολεμικές επιχειρήσεις στο συριακό έδαφος δεν αποτελούν μια μεμονωμένη σύγκρουση, έχουν τον ίδιο παρανομαστή με τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και αποτελούν την συμπύκνωση των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών για τον παγκόσμιο έλεγχο και την ηγεμονία. Στην Σύρια εμπλέκονται οι δύο μεγάλες δυνάμεις Η.Π.Α., με τη σύμμαχο τους Ε.Ε. (μέλος της οποίας είναι και το ελληνικό κράτος) και η Ρωσία, καθώς και περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, οι οποίες επιθυμούν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα από το διαφαινόμενο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Οι συγκρούσεις, οι συμμαχίες και οι συμφωνίες που συντελούνται με φόντο τον πόλεμο στη Συρία είναι τόσο ρευστές κάνοντας κατανοητό ότι τα κυρίαρχα στρατόπεδα δεν μπορούν ακόμα να οριοθετηθούν. Όμως η εμπλοκή όλων αυτών των φονικών πολεμικών μηχανών σε τόσο μικρή εδαφική έκταση δεν προμηνύει τίποτα καλό για τους από τα κάτω. Και αν οι Η.Π.Α. συνεχίζουν να διατηρούν την πρωτοκαθεδρία τόσο στο δυτικό μπλοκ εξουσίας (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.) όσο και παγκόσμια, τα τελευταία χρόνια φαίνεται να συντελούνται κραδασμοί στην παντοδυναμία τους, κάτι που έχει κάνει τον βασικό τους αντίπαλο τη Ρωσία να πιστεύει ότι οι συσχετισμοί δύναμης μπορούν να αλλάξουν προς όφελός της.
Παράλληλα, η αλλαγή των γεωπολιτικών συσχετισμών ισχύος καθορίζει τις κινήσεις και τις συμμαχίες μιας σειράς κρατών, λιγότερο ή περισσότερο ισχυρών, με στόχο περισσότερη εξουσία και πλούτο. Αυτό μας δείχνουν και τα όσα συμβαίνουν στην νοτιοανατολική Μεσόγειο με φόντο τις Α.Ο.Ζ., όπου το ελληνικό κράτος έχει συνάψει συμφωνίες με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο μεταξύ άλλων και για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στα νότια της κυπριακής νήσου, ενώ ταυτόχρονα μέσω των συμμαχιών του επιδιώκει να ενισχύσει τη θέση του τόσο στην ευρύτερη περιοχή, όσο και απέναντι στο τουρκικό κράτος. Ταυτόχρονα ευελπιστεί να ενταθούν τα προβλήματα στο εσωτερικό της γείτονας χώρας και να προκύψουνε και άλλες τριβές στις ήδη τεταμένες σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και των Η.Π.Α. προκειμένου να το εκμεταλλευτεί για να βρεθεί σε καλύτερη θέση σε αυτήν την ανέκαθεν «ανταγωνιστική γειτνίαση». Στην αντίπερα όχθη η Τουρκία ενισχύει την επιθετική της στάση αξιοποιώντας την στρατιωτική της μηχανή (την 2η μεγαλύτερη στο ΝΑΤΟ), ενώ ταυτόχρονα ακολουθώντας μια φαινομενικά αντιφατική εξωτερική πολιτική επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τα κενά, που προκύπτουν στην παγκόσμια σκακιέρα, από τους ανταγωνισμούς μεταξύ Ρωσίας και Η.Π.Α., συνάπτοντας συμμαχίες με την μια ή την άλλη υπερδύναμη. Ταυτόχρονα ακολουθεί την ίδια «αντιφατική» πολιτική και με την Ε.Ε., κινούμενη άλλοτε σε μια κατεύθυνση προσέγγισης και άλλοτε σύγκρουσης, προσπαθώντας να αναβαθμίσει τον ρόλο της στην παγκόσμια ιεραρχία.
Μέσα, λοιπόν, σε ένα παγκόσμιο τοπίο το οποίο συνθέτουν ο πόλεμος, οι οικονομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις, η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών για τον παγκόσμιο έλεγχο και την ηγεμονία, η λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και των ανθρώπινων κοινωνιών, γίνεται περισσότερο κατανοητό τώρα παρά ποτέ, ότι η εξαθλίωση, η πλήρης υποταγή και η εξόντωση μας αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την διαιώνιση του συστήματος και το μόνο μέλλον που έχουν να μας προσφέρουν ο καπιταλισμός και κάθε κρατική μορφή οργάνωσης είναι η καταστροφή και ο θάνατος. Την στιγμή, λοιπόν, που ο καπιταλισμός κινείται συνεχώς προς ένα όλο και πιο ολοκληρωτικό μοντέλο τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, τη στιγμή που οι ισχυροί προετοιμάζονται, χτίζοντας τις συμμαχίες τους, για μια ακόμη παγκόσμια σύρραξη το μοναδικό δίλλημα για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου είναι και πάλι το ίδιο… ελευθεριακός κομμουνισμός ή βαρβαρότητα.
Οι καταπιεζόμενοι δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα από τη συμμετοχή μας στους ενδοεξουσιαστικούς πολέμους που επιχειρούν να μας σύρουν, ούτε έχουμε να χωρίσουμε κάτι μεταξύ μας οι από τα κάτω. Απέναντι στους γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς των κρατών, που έχουν μετατρέψει τον πλανήτη και κυρίως την Μέση Ανατολή σε εμπόλεμη ζώνη, να προτάξουμε την αλληλεγγύη των λαών και να βροντοφωνάξουμε ότι δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους. Ο μοναδικός πόλεμος που έχει νόημα για εμάς και μπορεί να βάλει τέλος στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και σε όλους τους πολέμους είναι ο πόλεμος ενάντια σε κάθε εξουσία, για την ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti, Απρίλιος 2018
http://vogliamotutto.espivblogs.net/
