Σκέψεις και θεωρήσεις (μελέτη) πάνω στον μήνα που ακολούθησε ύστερα από την εξαφάνιση του Santiago Maldonado.
Πρώτη μέρα Αυγούστου:
Άτομα της κοινότητας Mapuche,της περιοχής Pu Lof μαζί με συμμάχους τους, εμπoδίζουν την εθνική οδό 40 της επαρχίας Cushamen.
Διακόπτουν την κίνηση, ως ένδειξη αλληλεγγύης, ενάντια στις νομικές διαδικασίες που αντιμετωπίζει για δεύτερη φορά ο Lonko Facundo Jones Huala*.
Ορισμένα λεπτά αργότερα, καταφτάνουν αμάξια και φορτηγά , φορτωμένα με τριάντα οπλισμένους αστυνομικούς εθνικής χωροφυλακής.
Οι penis(Mapuches), ξεκινούν να πετούν πέτρες, ανταπαντώντας στην παρουσία των μπάσταρδων δυνάμεων της τάξης. Οι μπάτσοι προχωρούν σε πυροβολισμούς, βάζοντας φωτιά στα ετοιμόροπα σπίτια και στα υπάρχοντα της κοινότητας Lof, αναγκάζοντας τα άτομα που είχαν καταλάβει τον δρόμο να υποχωρήσουν πέρα από το ποτάμι. Ο Santiago Maldonado (“Lechuga” ή “el Brujo”) μένει πίσω. Κάποιοι κάτοικοι του Lof βλέπουν άτομα της χωροφυλακής να αρπάζουν τον Santiago. Οι υπόλοιποι λένε πως άκουσαν την αστυνομία να λέει “πιάσαμε έναν”.
Στην συνέχεια, εικόνες και μαρτυρίες ξεκινούν να διαδίδονται για την εξαφάνιση του Santiago. Σύμφωνα μ’αυτές, η Χωροφυλακή τον έχει απαγάγει μ’ ένα πλήρως εξοπλισμένο στρατιωτικό όχημα. Οι αρχές διατηρούν σιωπή και δεν δίνουν απαντήσεις απέναντι σ’αυτές τις κατηγορίες.
Στις 4 Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή:
Πλήθος αναρχικών και αλληλεγγυων μπαίνουν στην έδρα της κυβέρνησης στην επαρχία Chubut, απαιτώντας την επιστροφή του Santiago. To μέρος καταστρέφεται. Υπολογιστές, τετράδια, παράθυρα και διακοσμητικά καταστρέφονται ενώ κείμενα και γκράφιτι με αναφορά την καταστολή στο Cushamen, μένουν πίσω.
Στις 7 Αυγούστου, ημέρα Δευτέρα:
Καλείται συγκέντρωση στην πλατεία του Κονγκρέσου (Plaza del Congreso), με συμμετοχή πληθώρας οργανώσεων και ομάδων μαζί με την οικογένεια του Santiago. Η συγκέντρωη είναι αρκετά μαζική με την συμμετοχή και πολλών συντρόφων. Υπάρχει εξοργισμός όχι μόνο λόγω του γεγονότος της εξαφάνισης, αλλά επίσης εξαιτίας του πολιτικού μηχανισμού -που ετοιμαζόταν για τις εκλογές- και διέδιδε φυλλάδια για το αριστερό μέτωπο τους.Την ίδια μέρα, ύστερα από την συγκέντρωση, ο δρόμος του Entre Rios, μένει κλειστός και διαδηλωτές πετούν πέτρες και κροτίδες στους πεζούς στρατιώτες (infantry), απωθώντας δύο αστυνομικούς και έναν φύλακα του Εθνικού Κογκρέσου, που βρίσκεται δίπλα. Στη συνέχεια δύο αστυνομικές μηχανές καταστρέφονται. Στο τέλος, οι διαδηλωτές διαλύονται, χωρίς να υπάρξουν συλλήψεις ή τραυματισμοί από αυτή την πλευρά.
Στις 11 Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή:
Πορείες και δράσεις συντονίζονται σε πολλά σημεία της χώρας: Bolson, Bariloche, Rosario και Buenos Aires. Στην πρωτεύουσα, ομάδες με προσανατολισμό τα ανθρώπινα δικαιώματα (συμπεριλαμβανομένου και ενός μέρους της ομάδας Madres de la Plaza de Mayo, γυναικών που τα παιδιά τους είχαν “εξαφανιστεί” κατά τη διάρκεια της δικτατορίας) , συγκεντρώνονται παράλληλα με μέλη οικογένειας και φίλων του Santiago, και αριστερών οργανώσεων, προωθώντας μια “ειρηνική” συγκέντρωση στην Plaza de Mayo, μπροστά από το Pink House, την κεντρική θέση της κυβέρνησης. Με παρουσία του συγκεντρώμενου κόσμου, ένας από τους αδερφούς του Lechuga (Santiago) , διαβάζει ορισμένα από τα γράμματα του, αφήνοντας τις αναρχικές και αντι μπατσικές αντιλήψεις του εντελώς ξεκάθαρες.
Ένα γεγονός που μας εξόργισε, υπήρξε ο τρόπος που τα παραπάνω γεγονότα χρησιμοποιήθηκαν από τα πολιτικά κόματα, -το PO(εργατικό κόμμα), το MST(Σοσιαλιστικό Κίνημα Εργαζομένων), το Mas (σοσιαλιστική σύγκλιση), και τα κόμματα του Kirchnerist , καθώς και το NGOs και ενώσεις όπως το CGT(μία από τις ισχυρότερες ενώσεις εργατών) με την σκοτεινή του ιστορία κατά την περίοδο εξουσίας του Peron, συμπεριλαμβανομένου το ΑΑΑ(Αργεντίνικη Αντι-κομμουνιστική Συμμαχία) και άλλες παρα-αστυνομικές οργανώσεις.**
Χρησιμοποιούν, μερική εικόνα και ιστορία από τον σύντροφο μας για να προσδώσουν μια εικόνα νομιμότητας εν μέσω της εκλογικής τους διαδικασίας. Η απαγωγή του Lechuga ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΜΠΑΝΙΑ. Αυτοί οι καιροσκόποι δεν θα αισθάνονταν άβολα να υπερασπιστούν την ιδιωτική ιδιοκτησία, την αστυνομία στα σύνορα, ακόμη και τα ίδια άτομα της κυβέρνησης που τους καταστείλουν και τους καταδικάζουν στην μιζέρια της καθημερινότητας. Αυτό επειδή είναι οι ίδιοι που θέλουν να αποκτήσουν την ίδια δύναμη, και να την ασκήσουν με τις ίδιες αρχές και τρόπους. Δεν έχουμε τίποτα κοινό μαζί τους και με την διαλλακτική στάση τους για την απαγωγή του συντρόφου μας.
Στις 17 Αυγούστου, Πέμπτη:
Καλείται πορεία στο Cordoba Capital, όπου το πλήθος απαιτεί την άμεση επιστροφή του Santiago, ζωντανό. Η αστυνομία αναπτύσσει μια τεχνική ελέγχου των αναταραχών. Την ίδια νύχτα και νωρίτερα το πρωί, κάποιοι ανώνυμοι τοποθετούν συσκευή που καταστρέφει τις πόρτες στην είσοδο του Συλλόγου υπαλλήλων της Εθνικής χωροφυλακής στην Corboda. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη γι’αυτή την πράξη. Μερικές μέρες αργότερα, σε πορεία που συμμετέχουν διαφορετικά μέρη της χώρας, με θέμα την εναντίωση στους μπάτσους, σημειώνονται συγκρούσεις και καταστροφές στο κέντρο της Cordoba. Αργότερα,πραγματοποιούνται μαζικές προσαγωγές αναρχικών, ομοσπονδιακών, και ατόμων από διάφορους πολιτικούς χώρους. Ακόμα, γίνονται εισβολές σε σπίτια των μητέρων των οποίων τα παιδιά είχαν δολοφονηθεί από τους μπάτσους. Από τα τελευταία,οι μπάτσοι φεύγουν μόνο παίρνοντας αφίσες, σημαίες και κείμενα σχετικά με την υπόθεση του Santiago (καθώς και με κουτιά από γάλα από την κουζίνα). Ορισμένοι από τους παραπάνω κρατούνται, αλλά ελευθερώνονται ύστερα από ορισμένες ώρες.
Στις 24 Αυγούστου, Πέμπτη:
Η ομάδα H.I.J.O.S. (συγκροτήθηκε για τα εξαφανισμένα παιδιά) και άλλες αριστερές οργανώσεις, καλούν για συγκέντρωση και πορεία στην πλατεία San Martin στην Plata. Ορισμένοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, μεταξύ των οποίων ένα μαύρο μπλοκ αναρχικών. Κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας γίνεται βανδαλισμός σε ορισμένους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Η πορεία κατέληξε στην ίδια πλατεία από την οποία ξεκίνησε, απέναντι από τον δρόμο που βρισκόταν η Γερουσία του Buenos Aires. Η αγανάκτιση πολλών πολιτών οδηγεί στον αποκλεισμό του δρόμου, στην καταστροφή ενός οχήματος, και στην επίθεση στην Γερουσία με πέτρες και μολότοφ. Το αποτέλεσμα ήταν η μερική καταστροφή και πυρπόληση της πρόσοψης του κτιρίου. Δύο ώρες αργότερα, δύο άτομα,αφήνουν δύο γεμάτα δοχεία με νάθφα, καίγοντας δύο αμάξια που ήταν σταθμευμένα δίπλα στην Γερουσία. Δεν υπήρξε ανάληψη ευθύνης γι’αυτή τη δράση. Ορισμένες μέρες μετά, ο αργηχός της αστυνομίας του Buenos Aires, απολύεται.
Σε ορισμένες απ’όλες τις παραπάνω συγκεντρώσεις και πορείες που αναφέραμε, καθώς και σε επίπεδο δρόμου και πανεπιστημίων, και κυρίως σ’όλα τα κοινωνικά δίκτυα, βλέπουμε πως η πλειονότητα του κόσμου είναι ευαισθητοποιημένη σχετικά με την υπόθεση του Santiago, και πως ένα μικρότερο μέρος έχει υποστηρίξει βίαιες δράσεις. Είναι αλήθεια πως στην Αργεντινή, το να μιλάει κανείς για εξαφανίσεις ταυτίζεται με το να μιλάει για στρατιωτική δικτατορία και για τις ιστορίες που έχουν καταγραφεί στην συλλογική μνήμη. Οι πολιτικοί, ως επί τω πλείστω, προσπαθούν να αποκρύψουν την συνέχεια της καταστολής, να συγκαλύψουν τις ομοιότητες ανάμεσα στην δικτατορία και στην τωρινή δημοκρατική κυβέρνηση. Ομώς η καταστολή,οι βασανισμοί και οι εξαναγκαστικές εξαφανίσεις, ποτέ δεν τελείωσαν πραγματικά.
Πιστεύουμε πως είναι απαραίτητο να επεκτείνουμε αυτή την σύγκρουση. Από τις πρώτες στιγμές, σύντροφοι και σύμμαχοι, διαμαρτυρήθηκαν ανά τον κόσμο, πρώτα στην Uruguay, Chile, Bolivia και στο Peru, όπως και στην U.S, Ισπανία, Ινδία, Γαλλία, Συρία, Κολομβία, Μεξικό και πολλές άλλες γωνίες αυτού του κόσμου. Οι διαμαρτυρίες δεν έχουν μείνει μόνο στο να προπαγανδίζουν τι συνέβη στον Lechuga, αλλά στηρίζονται στο γεγονός πως η αλληλεγγύη είναι διεθνής και χωρίς άλλα σύνορα,πέραν απ’αυτά που ορίζουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας.
Ο τύπος θέτει στόχο, το κράτος τραβάει την σκανδάλη
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σχετικά με τις ειδήσεις, τα άρθρα και τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ από πουλημένους φιλοχρήματους όπως ο Jorge Lanata, ο Mauro Viale, και ο Eduardo Feinmann, και για άλλους «υπηρέτες» της πληροφόρησης. Θέτουν μπροστά το όνομα του Mapuche Ancestral Resistance (Ram, μια ξεχωριστή ένοπλη οργάνωση.), χρεώνοντας τους με πάνω από τριάντα δράσεις μέρα παραμέρα, από την διάδοση κειμένων, ως την πυρπόληση αγροκτημάτων και τον θάνατο του συνοριακού αστυνομικού στο San Martin στις Άνδεις, μέχρι και την διακίνηση όπλων και ναρκωτικών. Θέλουν να περάσουν εικόνες για μελλοντικούς Santiago Maldonados– δηλαδή άτομα που θα μπορούσαν να πάθουν το ίδιο- στην Μεντόζα, στο Entre Rios, και στο Buenos Aires. Κατασκευάζουν θεωρίες, πως ο Santiago ήταν αιχμάλωτος των Mapuches, πως είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια επίθεσης σε μια έκταση γης, πως ποτέ δεν ήταν στο Lof, ή πως ήταν ένας απλός ταξιδιώτης χίππης.
Ύστερα από την επίθεση στο Chubut, ο τύπος απέδωσε την δράση στο RAM, δηλώνοντας πως η επίθεση «ανησυχητικά» έλαβε μέρος δύο τετράγωνα μακριά από τον οβελισκό που είχαν πυροβολήσει. Όμως άμα εξετάσουμε το μέρος, για ελάχιστο χρόνο, από τις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ορισμένα αλφάδια ζωγραφισμένα, και πως η ζημιά δεν έγινε από σφαίρες. Οι υπερβολές τους είναι χωρίς όρια.
Το κράτος χρειάζεται να προστατέψει τον εαυτό του- χρειάζεται να δημιουργεί εσωτερικούς εχθρούς. Η ανεργία και η γενική οικονομική κρίση έχουν ως αποτέλεσμα την αναδυομένη αναταραχή, που μπορούμε να αισθανούμε καθαρά πλέον στους δρόμους. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από το να καθιστούν υπεύθυνους για την οικονομική κατάρρευση τους μη Αργεντίνιους μαθητές, όπως μας ενημερώνει το πρόγραμμα ειδήσεων του Jorge Lanata; Ή κατηγορώντας τους πειρατικούς δίσκους, για καταστροφή της επίσημης-νόμιμης οικονομίας, όπως το Amerika 24, προσπαθεί να διαδόσει; Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από τον πρωθυπουργό Mauricio Macri, να φωνάζει πως οι εργάτες πρέπει να σταματήσουν να δημιουργούν εντάσεις με το να μπλοκάρουν τους δρόμους και με το να ζαλίζουν το κεφάλι των αφεντικών τους, επειδή αυτές οι συμπεριφορές αποθαρρύνουν το εξωτερικό κεφάλαιο για επένδυση;
Οι δηλώσεις της Patricia Bullrich, υπουργού Εθνικής Ασφάλειας, κινήθηκαν στο ότι δεν θα αφήσει την Χωροφυλακή να στοχοποιηθεί, ισχυρίζοντας πως η υπόθεση του Maldonado, δεν είναι αναγκαστική εξαφάνιση, και είπε με τρεμάμενη φωνή, πως πιστεύει αδύνατον τριάντα φύλακες συνόρων ως ικανούς για συνωμοσία, φόνο και εξαφάνιση κάποιου. Όπως πιστεύει, οι αστυνομικές δυνάμεις δεν είναι ίδιες με αυτό που ήταν 40 χρόνια πριν, πάντοτε κάνοντας αυτόν τον διαχωρισμό ανάμεσα στην “κακή δικτατορία, καλή δημοκρατία.’
Η οικογένεια Bullrich, πάντοτε γνώριζε πως να υπερασπιστεί τα ιδεολογικά και οικονομικά της συμφέροντα. Ο Adolfo Bullrich, διήυθηνε μια επιχείρηση η οποία πραγματοποιούσε δημοπορασίες εκτάσεων γης, ύστερα από την καταστροφική Desert Campaign. Μια καμπάνια, που υποστηρίχθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Avellanada και συνεχίστηκε από τον Julio A. Roca, σκοπός της οποίας ήταν η εκδίωξη ντόπιων ανθρώπων που ζούσαν στις εκτάσεις, η άρπαγη τεράστιων περιουσιών, η επιβεβαίωση της εθνικής ομοιογένειας, και η δημιουργία ζουμερών επιχειρηματικών συμβάσεων με Αγγλικές και Ουαλικές εταιρίες, καθώς και με όποιονδήποτε ήθελε να επενδύσει.
Ο Esteban Bullrich, ο αδερφός της Patricia, άφησε τη θέση ως υπουργός εκπαίδευσης με σκοπό να βάλει υποψηφιότητα στις εκλογες. Σε μια εκλογική διαφήμιση, ο Esteban, μίλησε για τις θετικές αλλαγές που έχει προβεί η κυβέρνηση Cambiemos αυτούς τους μήνες, δηλώνοντας
«Έχουμε βάλει περισσότερα παιδιά στο σχολείο, περισσότερα πεζοδρόμια στους δρόμους, και περισσότερους νέους άνδρες στην φυλακή». Αυτά τα λόγια δεν είναι προς έκπληξη. Αποτελούν μέρος ρητορείας του ίδιου άντρα που υπερασπίστηκε τον δολοφόνο Luis Patti*** ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει την θέση του στο συμβούλιο. Ωστόσο, δήλωσε κιόλας πως στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, αν μη τι άλλο, υπάρχει χώρος συζήτησης μεταξύ διαφορετικών ιδεολογιών.
Ύστερα από την στιγμή που η πρόταση για βδομάδα δράσεων στήριξης στον Santiago, δημοσιεύτηκε στο ιντερνετ, οι κρατικές δυνάμεις ασφάλειας βρέθηκαν σε επιφυλακή -τόσο ώστε ένας ανώτερος υπάλληλος της ομοσπονδιακής αστυνομίας έστειλε ένα έγγραφο στον κυβερνήτη της επαρχίας του Buenos Aires, στην Maria Eugenia Vidal (από το κεντροδεξίο κόμμα PRO), διατάζοντας την αύξησης της ασφάλειας και των περιπολειών στους δρόμους. Το έγγραφο περιέργραφε πιθανές επιθέσεις, και διάφορα ρίσκα για τα υπάρχοντα των δυνάμεων ασφάλειας, των υποδομών και των κτιρίων. Το αποτέλεσμα, πέραν της προφανής αύξησης των αστυνομικών δυνάμεων (στις πλατείες, στα αστυνομικά κτίρια, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, στα αστυνομικά τμήματα και στις υποβαθμισμένες περιοχές), ήταν η επίδειξη των αστραφτερών τους παιχνιδιών που είχαμε να δούμε εδώ και πολύ καιρό: τεθωρακισμένα οχήματα της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας, οχήματα κανονιών νερού, και πλήθος οχημάτων μεταφοράς(εννοεί μάλλον τις κλούβες), σε όλη τη χώρα. Τα πάντα, εκτός από στρατό στους δρόμους.
Αυτή η νέα κλιμάκωση της καταστολής που συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει στους δρόμους της πρωτεύουσας, αντιπροσωπεύει το γεγονός πως το υπουργείο ασφάλειας, καθώς και όλα τα επιφανή αφεντικά της αστυνομίας, σκοπεύουν να περιορίσουν την αλληλεγγύη, την οργή, και τις δράσεις που πλαισιώνουν την εξαφάνιση του Santiago. Ίσως αυτά τα δείγματα θα μας οδηγήσουν και εμάς στο να ξεπεράσουμε τα όρια μας.
Στους χώρους μας, η παρακολούθηση είναι ξεκάθαρη. Πλέον όχι μόνο παγιδεύουν τα τηλέφωνα και οι μπάτσοι ακολουθούν συντρόφους στα σπίτια τους, αλλά ακόμα ομάδες έρευνας, τραβούν φωτογραφίες, υπάρχουν φορτηγά δικά τους στις γωνίες, και οι περιπολίες πληθαίνουν.
Όλα αυτά ανταποκρίνονται σ’ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Σε κάποιες γειτονιές της επαρχίας του Buenos Aires, η αστυνομία σταματάει μέλη κολλεκτιβών για να ζητήσει τα έγγραφα τους και να ελένξει τα πράγματα τους. Η αξιοπρόσεκτη αύξηση στις περιπολείες και στους αστυνομικούς δεν αφορά μόνο μια προσπάθεια ελέγχου και παρακολούθησης, αλλά παράλληλα, αφορά μια προσπάθεια να ξεπλυθεί στα μάτια του κόσμου, η απαίσια εικόνα της χωροφυλακής και των μπάτσων. Κατά τη διάρκεια της Ημέρας των Παιδιών, η χωροφυλακή έφερε φορτηγά με παιχνίδια σε σχολεία και σε καφετέριες. Σημειώνουμε πως, χωρίς ντροπή και σε επανάληψη, χρησιμοποιούν σλόγκαν «αλληλεγγύης» στα ίδια μέρη που επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους πυροβολώντας και καταστείλοντας με άγρια μέσα. Η «έξυπνη» δουλειά τους είχε σχεδιαστεί υπό το πλαίσιο του Project X. Το τελευταίο,αφορούσε την ειδική μονάδα της εθνικής χωροφυλακής όπου ιδρύθηκε την εποχή κυβέρνησης του Kirchner και δημιοούργησε την βάση δεδομένων παρακολούθησης αγωνιστών και οργανώσεων. Τώρα λοιπόν, βγαίνουν στο πεδίο του παιχνιδιού ακόμη περισσότερο από πριν, παριστάνοντας ακόμη μία σοκαρισμένη δύναμη την οποία βέβαια, το Κράτος μπορεί να προσλάβει προς όφελος του όποια στιγμή θελήσει.
Φυσικά, το νομικό κομμάτι δεν μένει πίσω. Όχι μόνο ανακατασκευάζει τον νόμο 24.660 (ο οποίος αφαιρεί όλες τις παροχές στις φυλακές και τις προσωρινές αποφυλακίσεις, δίνοντας παραπάνω δύναμη στην Ποινική Υπηρεσία.) αλλά και δίνει δυνατότητα αύξησης των ποινών, με την διεύρυνση των νομικών ορισμών σχετικά με την παράνομη σύνδεση, την μεταφορά όπλων και την καταστροφή ιδιωτική περιουσία.
Κράτος γενοκτονίας έξω από το Wallmapu (περιοχή)
Σχέσεις μεταξύ Mapuche και αναρχικών
Έχουμε παρατηρήσει πως τα τελευταία χρόνια, κάποιες κοινότητες Mapuche έχουν αφήσει τις νομικές διεκδικήσεις και έχουν αποφασίσει να καταλάβουν ιδιοκτησίες Μεγαλοκτηματιών και μέρη κρατικής γης. Μηχανήματα έχουν καταστραφεί, έχουν συντονιστεί επιθέσεις σε διαφορετικές τοποθεσίες σε κάθε ράντζο -παρόμοια με αυτό που συμβαίνει στο Wallmapu στην Χιλιανή πλευρά.
Τα μίντια, πήραν την πρωτοβουλία να δηλώσουν πως όλες οι κοινότητες Mapuche ανήκουν στο RAM, ή πως όσοι Mapuche κατοικούν στο Lof, ανήκουν στο RAM, δημιουργώντας έτσι έναν τέλειο εσωτερικό εχθρό. Στην πραγματικότητα, το RAM (Resistencia Ancestral Mapuche) δεν είναι παρά ένα μικρό σημείο με το οποίο συνδέονται ορισμένοι Mapuches που ενεργούν στο Wallmapu στην Αργεντινή.
O Lonko Facundo Jones Huala θεωρείται μέρος αυτής της ομάδας Mapuche.
Αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στη φυλακή στο Esquel, όπου πέρασε 18 μέρες σε απεργία πείνας, αναμένοντας την υποτιθέμενη μεταγωγή του στην Χιλή. Ο ίδιος, έχει αναγνωρίσει την εμφάνιση μιας ιστορικής αντιπαράθεσης όχι μόνο με το κράτος της Αργεντινής, αλλά και με το κράτος της Χιλής, μαζί με τις εταιρείες που έχουν καταστρέψει τα εγχώρια εδάφη χωρίς φόβο αντίποινων, με τη δικαιολογία της «προόδου». Πρόκειται για έναν προγονικό αγώνα που διαρκεί περισσότερο από 500 χρόνια. ΤΟ RAM, είναι μόνο μια μικρή έκφραση αυτού του μακρού αγώνα.
Η στοχοποίηση και η δίωξη όχι μόνο από τις δυνάμεις της τάξης, αλλά και από τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων είναι αηδιαστική. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν την καταστολή και την προαγωγή του επεκτατισμού. Βγάζουν επικεφαλίδες που υποστήριζουν πως οι Mapuches είναι συνδεδεμένοι με το FARC (ένοπλη ομάδα στην Κολομβία), πως έχουν στρατιωτικά όπλα, πως είναι “ψεύτικοι ινδιάνοι” και άλλες τέτοιες ανοησίες.
Για εμάς, ως αναρχικούς, είναι αδύνατον να μην εξοργιζόμαστε με τις μεθόδους που το κράτος, στοχοποιεί, επιτήθεται και εξαφανίζει τους Mapuche, όπως και τους Qom, τους Wichi, ή τους Guarani, χωρίς να αναφερθούμε και στις φυλές που ζουν στον Αμαζόνιο, που αντιστέκονται στην προαγωγή των μηχανών και της “ανθρώπινης ανάπτυξης” που θεωρείται ως ο πολιτισμός. Μοιραζόμαστε πολλά κοινά με τους Mapuche, που μάχονται στα νότια της περιοχής, αλλά υπάρχει και ένα χάσμα μεταξύ μας. Οι τρόποι που οργανώνονται και οι σχέσεις που έχουν αναπτύξει, συμπεριλαμβανομένου τη σχέση τους με την φύση και την γη, αποτελούν αναπαράσταση από την δική τους, συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη. Ως αναρχικοί, στεκόμαστε κριτικοί απέναντι στην επιθυμία τους να επεκτείνουν και να δομήσουν το δικό τους Mapuche έθνος. Σεβόμαστε την επαναστατική τους αξιοπρέπεια, και θα σταθούμε αλληλέγγυοι, όμως δεν συμμεριζόμαστε συνολικά τον αγώνα τους.
Φωτογραφία πάνω: Αλληλεγγύη και εκδίκηση για τον Santiago Maldonado
Φωτογραφία κάτω: Κρίση και τιμωρία στους ιθύνοντες
ΚΑΜΙΑ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΔΙΑΡΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤιΣ ΑΡΧΕΣ.
Όλοι μας επιθυμούμε να επιστραφεί ο σύντροφος μας ζωντανός, και μπορεί ο ίδιος να ακολουθήσει όποιον δρόμο επιθυμεί. Γνωρίζουμε πως το κράτος είναι υπέυθυνο για αυτή την εξαφάνιση, επειδή αυτή είναι η λειτουργία του:
η εξάλειψη του «εξτρεμισμού» των «ενοχλητικών στοιχείων» που απειλούν την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Για τον ίδιο λόγο, δεν μπορούμε να απαιτήσουμε τίποτα από τους καταπιεστές μας. Είναι υπεύθυνοι για τις εξαφανίσεις, για το τράφιγκινκ, για το δίκτυο μεταξύ ναρκωτικών και αστυνομίας, για τις εκτελέσεις των νέων στις γειτονιές μας από τα χέρια των μπάτσων, για την έγκριση νόμων που αυξάνουν της ποινές φυλάκισεις, για το παιχνίδι που στήνουν πάνω στις ζωές των φυλακισμένων. Είναι υπεύθυνοι ακόμη για την εγκατάσταση νέων τεχνολογιών με σκοπό την παρακολούθηση, για την καταστροφή των φυσικών περιοχών με σκοπό την κατασκευή τοίχων και την καλλιέργεια σόγιας και μεταλλαγμένου καλαμποκιού, και εν τέλει είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά που γυρίζουν την μηχανη της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Πιστεύουμε πως έχουν προσπαθήσει να απολιτικοποιήσουν τον σύντροφο μας. Έχουν προσπαθήσει να αρνηθούν τις αναρχικές του πεποιθήσεις, και έχουν επιχείρησει να τον μετατρέψουν σε σλόγκαν για μια ακόμη πολιτική καμπάνια. Από τη μία πλευρά, η Christina Kirchner, και τα τσιράκια της εμφανίζονται με περιορισμένη μνήμη: Μιλούν για τον Santiago, αλλά σιωπούν όταν αναφερόμαστε στον Julio Lopez****. Ακόμη και αν η Hebe de Bonafinni (μια από τις ιδρύτριες της ομάδας Madres de la Plaza de Mayo) έχει αναφέρει πως ο Lopez είναι ένας κατάδικος, και πως ο Santiago ένας ακτιβιστής, το έχει κάνει ώστε να στηρίξει τον Kirchner.
Και για λόγο του αληθές, αυτό είναι ψέμα. Ο Lopez, υπήρξε οικοδόμος και εξαφανίστηκε το 2006 επειδή επρόκειτω να καταθέσει ενάντιον του Miguel Osvaldo Etchecolatz, έναν από τους αρχηγούς των δυνάμεων καταστολής κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Η εξαφάνιση του Lopez, αναδεικνύει πως ακόμη και ύστερα από 15 χρόνια, ο στρατός έχει ακόμη αρκετή δύναμη.
Ούτε θέλουν αναφερθούν στον Luciano Arruga- τον νέο από την περιοχή Lomas de Mirador, ο οποίος απήχθη, δολοφονήθηκε και θάφτηκε ως «John Doe» στο νεκροταφείο στο Charatita. Ο λόγος αυτών: Η άρνηση του να κλέψει για την αστυνομία.
Ούτε θέλουν να θυμηθούν τον Christian Ibanez, ο οποίος κρατήθηκε από την αστυνομία, και στη συνέχεια «αυτοκτόνησε» σ’ένα κελί στο Jujuy, στο αστυνομικό τμήμα.
Ούτε θέλουν να θυμηθούν τον Marcelo Cuellar, που δολοφονείθηκε το 2003, στην πόλη Libertador General San Martin, σε μια πορεία με αφορμή την δολοφονία του Ibanez. Και οι δυο τους υπήρξαν μαχητές με σθένος.
Ούτε θέλουν να μιλήσουν για τον Carlo Fuentealba, σκοτωμένο από την αστυνομία κατά τη διάρκεια απεργιακών αποκλείσεων των δρόμων 22 το 2007, ή για τον Juan Carlo Erazo, σκοτωμένο στην Μεντόζα το 2008 από εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη όταν τον χτύπησαν με πλαστική σφαίρα και με δακρυγόνα, κατά τη διάρκεια κατάληψης του εργαστασίου που εργαζόταν.
Θέλουν να ξεχάσουν πως, τον Ιούνιο του 2010, ο Diego Boefoi, δολοφονείται από την αστυνομία στο Bariloche, με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Την επόμενη μέρα, η γειτονιά οργάνωσε διαμαρτυρίες, όπου δύο ακόμη νέοι σκοτώθηκαν από την κρατική καταστολή. Ο Nicolas Carrasco και ο Sergio Cardenas.
Στις 20 Οκτωμβρίου, του ίδιου χρόνου, ο Mariano Frreyra –ένας μαχητής του κόμματος των εργατών- σκοτώθηκε από δύο πυροβολισμούς από την Σιδηροδρομική Ένωση, κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών που οργανώθηκε από τους πρώην εργαζόμενους στον σιδερόδρομο του Roca στην Avellanada.
Κατά την περίοδο εξουσίας του Κirchner, παρόμοια τύχη είχαν και πολλοί αυτόχθονες. Ο Javier Chocobar, αυτόχθων, μέρος της κοινότητας Diaguita στο Tucuman, αντιστάθηκε του ξεριζωμού μαζί με άλλα μέλη της κοινότητας. Τον Οκτώμβρη του 12, το 2009, ένας πρώην αστυνομικός, σε υπηρεσία πλέον την μεγαλοκτηματιών, βρέθηκε στο σημείο και ξεκίνησε να πυροβολεί, να σκοτώνει και να τραυματίζει τους κατοίκους της κοινότητας. Τον Νοέμβρη, στις 23, το 2010 στην Formosa, κάποιοι αυτόχθονες του Qom, της κοινότητας La primavera, μπλόκαραν τον δρόμο, ώστε να διεκδικήσουν πίσω τη γη τους. Η αστυνομία τους κατέστειλλε, με προωθημένη βία, σκοτώνοντας δύο μέρη της κοινότητας: τον Sixto Gomez και τον Roberto Lopez.
Αυτά δεν συμβαίνουν μόνο κατά τη διάρκεια εξουσίας του Kirchner.
Όλες οι κυβερνήσεις έχουν το ίδιο χρώμα, και έχουν εκατοντάδες δολοφονίες στα χέρια τους. Ακόμη παραπάνω είναι ο Victor Chogue, η Teresa Rodriguez, ο Mauro Ojeda, ο Francisco Escobar, o Anibal Veron, ο Carlos Santillan, o Oscar Barrios, οι νέοι της Maximiliano Tasca, o Christian Gomez, η Adrian Matassa, o Miguel Bro, o Javier Bariionuevo, o Petete Almiron, o Dario Santillan και ο Maximiliano Kosteki, και πόσοι ακόμη που έχουν χτυπηθεί, βασανιστεί, εξφανιστεί και δολοφονηθεί από τις δυνάμεις της τάξης, στις γειτονιές, στα αστυνομικά τήματα, στα ψυχιατρεία, στους οίκους ανοχής και στις φυλακές.
Τα χέρια τους έχουν αίμα, αίμα όλων όσων αντιστέκονται, είναι παράνομοι, αίμα των επαναστατών. Η απάθεια δεν είναι επιλογή. Είναι ώρα να απαιτήσουμε εκδίκηση. Εκδίκηση ενάντια στους καταπιεστές, και εκδίκηση για τις μίζερες ζωές που μας έχουν επιβάλλει. Εκδίκηση για την συνεχή βία που δεχόμαστε. Ποτέ δεν υπήρξε ειρήνη. Οι νεκροί είναι πολλοί, και ο υπέυθυνος ένας και γνωστός. Ξέρουμε τα ονόματα τους, τα αξιώματα τους και τους σκοπούς τους.
Θέλουν να μας αποκαλούν εισβολείς, να μας αποκαλούν βίαιους. Εμείς τους απαντάμε:
Μπορούμε να γίνουμε και χειρότεροι.
Κάποιοι αναρχικοί από το Buenos Aires
Σεπτέμβρης του 2017
(μετάφραση από: https://325.nostate.net/2017/09/26/we-can-still-be-worse-reflections-and-considerations-on-the-month-following-the-disappearance-of-santiago-maldonado-argentina/ )
Σημειώσεις:
*Ο Facundo Jones Juala, μέλος των Μαπούτσε, συνελήφθη στις 28 Ιουνίου, ύστερα από αίτημα έκδοσης από πλευράς των Χιλιανών αρχών. Η κατηγορία ήταν ίδια με εκείνη του 2013 και αφορούσε τρομοκρατία,εμπρησμό. Αν και στην προηγούμενη δίκη του, το αίτημα έκδοσης στη Χιλή, κρίθηκε αδύνατο λόγω παρατυπιών, όπως ήταν ο βασανισμός μαρτύρων, οι Χιλιανές αρχές, αγνοώντας τις νομικές διαδικασίες, τον φυλακίζουν ξανά για τον ίδιο λόγο. Η σύλληψη του τον Ιούνιο, συνέβη την ίδια μέρα που συναντήθηκαν ο Mauricio Macri και ο Michelle Bachelet, πρωθυπουργοί της Αργεντινής και της Χιλής αντίστοιχα και μέσα σ’όλα συζήτησαν για το “πρόβλημα των Μαπούτσε”. Η δίωξη του Juala είναι ξεκάθαρα πολιτική.
Για περισσότερες πληροφορίες για τους Μαπούτσε:
https://www.pagina12.com.ar/51906-mi-detencion-es-un-montaje-politico-y-judicial
** Πολύ συνοπτικά, το κόμμα του Juan Peron που ονομάστηκε ως “Δικαστικό Κόμμα”, είχε τρεις βάσεις: την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικονομική ανεξαρτησία και την πολιτική κυριαρχία. Σε επίπεδο θεωρήσεων, έδινε έμφαση στις διαπραγματεύσεις ως μέθοδο διαχείρησης των κρίσιμων καταστάσεων, και ειδικότερα θεωρούσε το κράτος, ως τον υπεύθυνο για την επίλυση εντάσεων μεταξύ εργατών και αφεντικών.
H ένωση CGT, είχε υποστηρίξει με σθένος τον Juan Peron, και μάλιστα το 1947, είχε προστεθεί στο κόμμα του Peron, αφότου τον Φεβρουάριο στις εκλογές του 1946 ήταν ένας από τους σπουδαιότερους υποστηρικτές του. Βέβαια η ιστορία αυτής της ένωσης, οι διασπάσεις και ο ρόλος που έπαιξε στην περίοδο πριν και μετά την δικτατορία του Βιδέλα το 1976, είναι τεράστια και χρειάζεται ξεχωριστή ανάλυση και μελέτη.
Σχετικά με την αναφορά στη σχέση μεταξύ περιονισμού και ΑΑΑ, λογικά αναφέρεται στο πως ο Jose Lopez Rega, πολιτικός της Αργεντινής και υπουργός κοινωνικής πρόνοιας το 1973-75, καθώς και προσωπικός γραμματέας του Juan Peron -συνεπώς αρκετά κοντινός συνεργατής- που βρισκόταν τότε στην εξουσία, ήταν κρυφό μέλος του αντικομμουνιστικού κόμματος(ΑΑΑ). Βέβαια οι δεξιές του πεποιθήσεις δεν ήταν διόλου κρυφές.
Την πολιτική λογική του Juan Peron(περιονισμός) και το κόμμα του, υιοθέτησε ο Nestor Kirchner. Πρωθυπουργός της Αργεντινής από το 2007-2010. Η προσκόλληση στις ιδέες του ονομάστηκε kirchnerism.
*** Luis Patti: πολιτικός ηγέτης του συντηρητικού κόμματος της Ομοσπονδιακής Ενότητας που κατηγορήθηκε για δολοφονία/απαγωγή/βασανισμό το διάστημα μεταξύ 1970-1983. Σε καμία περίτπωση δεν καταδικάστηκε αλλά συνέχισε την καριέρα του.
**** Julio Lopez: εργάτης που είχε εξαφανιστεί το 2006 όταν ήταν στην κυβέρνηση ο Kirchner και επρόκειτο να καταθέσει εναντίον του μπάτσου Miguel Etchecolatz . Εξαφανίστηκε μερικές ώρες πριν την τελική του κατάθεση που θα τον καταδίκαζε.
