Editorial #37

Ακόμη μία συμφωνία με τους δανειστές έχει έρθει να προστεθεί στις προηγούμενες. Ένα ακόμη μνημόνιο συνεργασίας, ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της λυσσαλέας καπιταλιστικής επίθεσης που αυτήν τη φορά περιλαμβάνει την απελευθέρωση απολύσεων, την περαιτέρω περικοπή συντάξεων, την ουσιαστικά πώληση μεγάλου μέρους της ΔΕΗ, την κατάργηση βασικών επιδομάτων και εκπτώσεων για την περίθαλψη, κ.ά. Σε αντιστάθμισμα, η καθεστωτική προπαγάνδα, εναρμονισμένη και με την περιρρέουσα κοινωνική σιωπή, μιλά για ήπιες μεταρρυθμίσεις, για την πρόοδο που κάνει η ελληνική οικονομία, για αντίμετρα που επιτεύχθηκαν ως κομμάτι της συμφωνίας και απευθύνονται στα πλέον εξαθλιωμένα κοινωνικά κομμάτια. Ακόμη και αυτά, όμως, αν και εφόσον επιτευχθούν οι στόχοι των προγραμμάτων και με ισχύ μετά τα επόμενα δύο τρία χρόνια.

Αυτό που διακυβεύεται είναι η ολοένα και μεγαλύτερη λεηλασία των ζωών μας, η μετακύλιση του καπιταλιστικού χρέους στις πλάτες μας, η αποικιοποίηση όλων των σφαιρών του βίου μας. Κάθε μία συμφωνία είναι ακόμη ένα ρυθμιστικό πλαίσιο της λειτουργίας και αναπαραγωγής του καπιταλισμού. Που θα πραγματοποιηθεί πέρα από τις συμφωνίες και με τη συνολική επαναρρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων. Ο καπιταλισμός σκορπά ολοένα και περισσότερο θάνατο, εξαθλίωση, καταστολή, μιζέρια, αλλοτρίωση. Στον πυρήνα της, συνολικά η ζωή μας δεν μπορεί παρά να ρυθμίζεται από το κράτος και να ορίζεται από το εμπόρευμα και τις κυρίαρχες νόρμες. Τα μυαλά και τα σώματα των από τα κάτω είναι πεδίο μάχης, σε μια πορεία που διαφαίνεται καθημερινά και πιο ξεκάθαρα η τροχιά της. Ένας δυστοπικός καπιταλιστικός κόσμος, με καταστροφή του φυσικού κόσμου, πολέμους, τρομακτική εξαθλίωση. Με χιλιάδες πληβείους να ζουν στοιβαγμένοι σε τσιμεντουπόλεις αλληλοεξοντωμένοι για το «απώτερο» αγαθό, ένα κομμάτι ψωμί, ένα ακόμη πρωινό κάτω από τον ήλιο της μισθωτής σκλαβιάς.

Καθημερινά, ο κόσμος αυτός ξεδιπλώνει τις πτυχές του. Η κυριαρχία οπλίζει τη φαρέτρα της, ανεβάζοντας διαρκώς τον πήχη του ταξικού πολέμου. Μοναδική απάντηση, μοναδική προοπτική για τους από τα κάτω δεν μπορεί να είναι παρά η επανάσταση. Απέναντι σε πολέμους, τυραννία, εξαθλίωση. Απέναντι στη μισαλλοδοξία, το ρατσισμό, το φασισμό, συνολικά το σύγχρονο ολοκληρωτισμό, να οικοδομήσουμε κοινότητες αλληλοϋποστήριξης, αλληλεγγύης, μαχητικής αντεπίθεσης. Να κάνουμε κάθε μέρα μια μέρα αγώνα, κάθε δρόμο και κάθε γειτονιά ένα οδόφραγμα, ένα ανάχωμα στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Για τον θάνατο του καπιταλιστικού κόσμου, και τη δημιουργία ενός άλλου χωρίς σύνορα, πατρίδες, διαχωρισμούς, καταπίεση, εκμετάλλευση. Για την επανάσταση και την αναρχία.

συντακτική ομάδα Πάτρας