Το κείμενο που κρατάς στα χέρια σου μοιράστηκε στην πορεία μας που έγινε στο κέντρο της Αθήνας, στις 20/10 για τη δολοφονία της Zackie Oh! Ποιες/ποια είμαστε όλες/όλα εμείς(;): οι ιέρειες του αίσχους, οι διοργανώτριες. Καλέσαμε τρανς, λεσβίες, τσουλάρες, περήφανες πουστάρες, χρήστ(ρι)ες, οροθετικές/ους, σεξεργάτ(ρι)ες, μετανάστρ(ρι)ες. Για να σταθούμε το ένα δίπλα στο άλλο. Για να μην είναι ποτέ καμία μόνη.
Η Ομόνοια δεν μας χωράει.
Στις 21 Σεπτεμβρίου, στην Ομόνοια, στην οδό Γλάδστωνος, οι μαγαζάτορες Δημόπουλος και Χορταριάς δολοφονούν τη Zackie. Τη χτυπούν με τη βοήθεια των μπάτσων και τα συνεναιτικά βλέμματα των περαστικών. Ο λόγος; Τον διαβάζετε/βλέπετε παντού: «πρεζάκι-ληστής ή τρελός-ληστής». Αυτό λένε οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις, οι μπάτσοι.
Έτσι στιγματίζουν τον Ζακ, έτσι τον δικάζουν. Έτσι κρίνει και συζητά αυτή η κοινωνία τη δολοφονία του Ζακ: σαν τυχαίο περιστατικό, σαν ατύχημα, σαν νόμιμη άμυνα κάθε μαφιόζου μαγαζάτορα, σαν καθήκον κάθε μπάτσου, σαν «τα ‘θελε και τα έπαθε».
Η Ομόνοια, η Πατησίων, η Στουρνάρη, η Βικτώρια, η Χέυδεν, η Φυλής, η Βάθης, η Μαυροματαίων, η Κυψέλη, το Πανεπιστήμιο, η Μασσαλίας, η Σόλωνος, είναι δρόμοι δικοί μας. Πολλές από εμάς δουλέυουμε εκεί, πολλά από εμάς αράζουμε εκεί, περνάμε τα φανάρια της Πατησίων με το μηχανάκι, συναντιόμαστε με φίλες, κατεβαίνουμε στον σταθμό. Κυκλοφορούμε εκεί, καθημερινά για χίλιες αιτίες κι αφορμές. Αυτοί οι δρόμοι είναι δικοί μας. Αυτοί οι δρόμοι δεν μας χωράνε γιατί υπάρχουν άλλοι που μας δολοφονούν.
Η Ομόνοια είναι ένα από τα σημεία της μητρόπολης όπου η υποτίμηση ζωών προσφέρει κέρδος. Οι μαγαζάτορες της Ομόνοιας δεν φοβούνται τα «πρεζάκια», έχουν προστασίες, έχουν εμπειρία με αυτά τα υποκείμενα. Έχουν ανάγκη τη διαρκή υποτίμησή τους, τους/τις θέλουν στον πάτο της ταξικής πυραμίδας, τους χρησιμοποιούν για να γίνονται καλύτερα οι δουλειές τους, τους πετάνε όταν δεν τος ζρειάζονται πια.
Τον Ζακ τον σκότωσαν, τον συνέλβαν, τον διαπόμπευσαν στα media. Η οροθτεικότητα, η ομοφυλοφιλία, η πολιτική δράση, η ψυχοσύνθεσή του μέκρι και η δουλειά του/παρουσία του ως drag queen έγιναν «δημόσιος διάλογος». Έγιναν δικαιολογία για τον θάνατό του. Όλες αυτές οι ταυτότητες που έφερε, γίναν μια ακόμη φορά κατηγορίες και χρησιμοποιούνται από media και δικαστήρια σαν επιχειρήματα υπεράσπισης των δολοφόνων του.
Δεν έμεινε καμία μας με το στόμα ανοιχτό: Ξέρουμε πως έχει η δικαστηριακή πρακτική σε αυτόν τον κωλότοπο. Μπάτσοι, ανακριτές, ιατροδικαστές δικαστικοί εξετάζουν εξονυχιστικά το θύμα, κατασκευάζουν το φταίξιμο του ως μερίδιο ευθύνης σε ό,τι έπαθε. Ποινικοποιούν τις ζωές μας. Αθωώνουν δολοφόνους, βιαστές, κακοποιητές βάσει των ταξικών, έμφυλων, κοινωνικών προνομίων τους. Τους νομιμοποιούν.
Η ελλάδα δεν μας χωράει.
Οι νυκοκυραίοι που χρειάζονται «τάξη και ασφάλεια» για τα κωλομαγαζά τους και απαιτούν «καλή, εμπορική, τουριστική εικόνα» της πόλης. Οι μαφιόζοι που πολούν προστασία. Οι φασίστες-ελληναράδες που κάνουν πογκρόμ, που οργανώνονται, που διαδηλώνουν για την πατρίδα τους με κάθε ευκαιρία, που σκοτώνουν στο όνομά της. Οι σεξιστές/βιαστές που μας επιτίθενται καθημερινά και επιβάλουν περιορισμούς στα σώματά μας. Η οικογένεια σαν θεσμός που μας κακοποιεί πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες και μας πετάει απ’ έξω σαν ντροπή. Οι μπάτσοι που επωμίζονται την προστασία όλων αυτών με την καταστολή και διαχείριση πληθυσμών. Που σκοτώνουν. Που στήνουν και μετακινούν τις πιάτσε της πρέζας στην Αθήνα, που κάνουν σκούπες στους/στις χρήστ(ρι)ες, που συνεργάζονται με τις μαφίες. Σύσσωμη η σημόσια τάξη που κατασκευάζει, ορίζει και επιβάλει ποια είναι τα παραβατικά/εγκληματικά υποκείμενα. Όλοι αυτοί συνθέτουν την ελληνική κοινωνία.
Η ελλάδα είναι μια χώρα που κατασκευάζει ως «αδίστακτες παιδοκτόνες» τις γυναίκες που αρνήθηκαν τη μητρότητα. Όπως καταδίκασε την Π. Που αμύνθηκε στον βιασμό της. Όπως διαπόμπευσε οροθετικές σεξεργάτριες ή μη το 2012. Όπως βαπτίζει «αυτοκτονία» τον θάνατο του Β. Γιακουμάκη και του μαθητή από την Αργυρούπολη, που στοχοποιούνταν-κακοποιούνταν από ελληναράδες-λεβέντες, για να απεκδυθεί τις ευθύνες. Όπως ονομάζει τους/τις μετανάστ(ρι)ες και τους χρήστ(ρι)ες «υγειονομική βόμβα» για να τους/τις φυλακίζει/εξοντώνει.
Αυτή κάνει τόσα χρόνια η πατριαρχική και ρατσιστική, ελληνική κοινωνία.
Ποτέ καμία μόνη.
Ο Ζακ δεν ήταν μόνος, ήταν ένα από εμάς. Αυτή η δολοφονία δεν θα μείνει στα αζήτητα, ένα μονόστηλο σε μία εφημερίδα όπως τόσες άλλες. Η δολοφονία της Zackie δεν είναι ένα «μεμονωμένο περιστατικό». Δεν είναι ξέχωρη από όσες δολοφονίες μαθαίνουμε καθημερινά και όσες δεν θα μάθουμε ποτέ.
Η δολοφονία αυτή είναι μια πληγή για τις πολιτικές μας κοινότητες. Οι συνελεύσεις, η πολιτική οργάνωση, η συλλογική μας μνήμη είναι το όπλο μας και η φροντίδα μας η μία για την άλλη. Χάρη στις κοινότητές μας μπορούμε να χτίζουμε σχέσεις ισότητας, να γλύφουμε τις πληγές μας, να συζητάμε, να διαφωνούμε, να υπάρχουμε. Ο θάνατος αυτός μας θύμισε πόσο χρειαζόμαστε η μία την άλλη. Δεν γουστάρουμε να πενθούμε όπως μας έμαθε η εκκλησία, η πατρίδα με τις επετείους της και η αγία οικογένεια. Φτιάχνουμε τις δικές μας οικογένειες για να μπορέσουμε να αντέξουμε συλλογικά τη βία που ξερνάει στα σώματά μας αυτός ο τόπος.
Κανένα μας δεν θα ξεχάσει τη Zackie Oh! Η δολοφονία της μας σημαδεύει όλες. Δεν πρόκειται να το βουλώσουμε. Είμαστε παντού, ντυνόμαστε όπως γουστάρουμε. Κάνουμε επεμβάσεις στα σώματά μας, επιτελούμε το φύλο μας όπως μας αρέσει, φιλιόμαστε σε δρόμους, πίνουμε ναρκωτικά στις πλατείες, ψειρίζουμε τα μαγαζία τους. Απαντάμε στα πεσίματά τους, βάφουμε με σπέι τους τοίχους τους, διαδηλώνουμε όλες/όλα μαζί. Διεκδικούμε τον δημόσιο χώρο. Η ύπαρξη μας εκεί είναι η δική μας αντιβία.
Ακούτε έλληνες; Η ανωμαλία μας ποτέ δεν πεθαίνει.
Να μας φοβάστε.
ιέρειες του αίσχους
