Στέκονται εκεί. Πηγαίνοντας το πρωί τα βλέπω. Τα ξαναβλέπω φεύγοντας το βράδυ. 3 μήνες διαδρομή αγώνα, 3 κτήρια ορόσημα καθημερινής πορείας. Να μου θυμίζουν το πώς και το γιατί.
Η σιδερόφραχτη, με αγκαθωτό συρματόπλεγμα, φρουρούμενη Κατεχάκη. Εκεί όπου παίρνει σάρκα και οστά ο ενημερωτικός φασισμός της κρατικής εξουσίας. Αυτός ο φασισμός που θέλει να έχει πάντα τη δυνατότητα να αποφασίζει και να διατάζει και να πείθει. Με κάθε κόστος. Το κτήριο αυτό στεγάζει τη μιντιακή απεικόνιση του «μαύρου». Όχι μόνο του «μαύρου» των τηλεοράσεων ή της ενημέρωσης, αλλά το μαύρο που θέλει να επιβάλει η κυβερνητική εξουσία στις ζωές μας. Το κτήριο της «Δημόσιας» Τηλεόρασης (Δ.Τ.).
Μερικές δεκάδες μέτρα πιο πέρα ένα τεράστιο αυγό. Αυτό του φιδιού. Μια λέσχη καθαρμάτων. Μια τεράστια τσιμεντένια βρωμιά σε μιαν άκρη κάποιας λεωφόρου. Σύμβολο μίσους, μισαλλοδοξίας, αδιεξόδων, κραυγάζει από μακριά «γκρεμίστε με», «λυτρώστε με» από τους ανθρωπόμορφους τερμίτες που έχουν βαλθεί να κατασπαράξουν κάθε δέντρο κοινωνικής ελπίδας και δημιουργίας. Το μεγάλο κτήριο της Χρυσαυγής (Χ.Α.) στη Λ. Μεσογείων.
Ανάμεσα στα δύο αυτά κτήρια, το μεγαλύτερο ανταλλακτήριο ανθρώπινης ανάγκης που υπάρχει στην Αθήνα. Το μεγαλύτερο μαυραγορίτικο τσαρδί. Εκεί όπου αναγκάζονται να καταφύγουν συνάνθρωποί μας προκειμένου να ξεπουλήσουν ό,τι υλικά πολύτιμο τους έχει απομείνει, για να πληρώσουν αυτούς που θέλουν πάντα να τα παίρνουν όλα. Ένα τεράστιο ανταλλακτήριο χρυσού (Α.Χ.)
Αγοράζεται αξιοπρέπεια, χρυσός και σκατοψυχία σε τιμές ευκαιρίας. Δ.Τ., Χ.Α., Α.Χ. Κράτος, Φασίστες, Μαυραγορίτες.
Στον ίδιο δρόμο φυσικά βρίσκονται και το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως αλλά και ο τηλεοπτικός σταθμός ΜΕΓΚΑ. Μιλάμε για το φλος του αυταρχισμού.
Μετά από μια τέτοια διαδρομή η άφιξη στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ φαντάζει πραγματικό καταφύγιο. Βλέμματα καθάρια. Πολύ κούραση αλλά και διάδρομοι με χαμόγελα. Όλοι να αναλαμβάνουν κάτι και κάτι ακόμα, και ας μην είναι η «δουλειά τους». Και μεταξύ άγχους και αγωνίας, στεναχώριας και θυμού, να επιμένουν να χαμογελάνε.
Γιατί είχαμε και σήμερα όλες τις ειδήσεις, γιατί τις «παίξαμε» όπως έπρεπε και όχι όπως κάποιοι θα θέλανε. Γιατί ήρθε ένα συγκινητικό μήνυμα συμπαράστασης από ακροατή στο κομπιούτερ του ραδιοθαλάμου. Γιατί το προαύλιο άλλη μια νύχτα γέμισε. Γιατί και απόψε μας είδαν και άκουσαν ξανά περισσότεροι από 300.000.
Γιατί καταθέτουμε ψυχή και καρδιά. Γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση για το πού δίνουμε κάθε μέρα ραντεβού… και γιατί κάθε βράδυ μετριόμαστε και έχουμε επιστρέψει όλοι. Όλοι όσοι μείναμε να δίνουμε τη μάχη την καλή. Έναν αγώνα που τον μαθαίνουμε και μας μαθαίνει. Που τον μαθαίνουμε να επιβιώνει και μας μαθαίνει πόσο σημαντική και αναντικατάστατη είναι η αλληλεγγύη. Πόσο ζόρικη αλλά και όμορφη είναι η αυτοοργάνωση. Πόσο δύσκολη αλλά και απελευθερωτική είναι η αυτοδιαχείριση.
Πόσο πολύτιμη είναι η ριμάδα η αξιοπρέπεια.
Βράδιασε. Είναι η ώρα της επιστροφής, Η ώρα που θα χρειαστεί να αντικρύσω και πάλι αυτά τα 3-5 κτήρια που με θυμώνουν και με οργίζουν. Αλλά έχω ένα μυστικό που το φύλαγα για το τέλος.
Αυτά τα κτήρια είναι και μια καθημερινή υπενθύμιση. Του πόσο τυχερός είμαι που δεν είμαι μέσα σε κανένα από αυτά. Χαμογελώ λοιπόν περήφανα, με τη σιγουριά εκείνου που «κατεβαίνει» για να νικήσει, πατάω γκάζι και ετοιμάζομαι για ένα ακόμα πρωινό στην ΕΡΤ. Την Ελεύθερη Ραδιοφωνία Τηλεόραση.
Ορέστης Ρουσονέρος
