Η αιτία που επιτρέπει στους άρπαγες να κάνουν τις «δουλειές» τους, να αυξάνουν τα υπερκέρδη τους και να χτίζουν τους βαβυλώνιους πύργους με τους κρεμαστούς κήπους τους πάνω στην έρημο της φτώχειας των πολλών, δεν είναι ούτε ο τάδε ούτε ο δείνα πολιτικός υπάλληλος του συστήματος. Δεν είναι ο «προδότης» πρωθυπουργός ή ο «αντιμνημονιακός» αντιπολιτευόμενος. Είναι το ίδιο το σύστημα που κατασκευάστηκε από και για την αυτοκρατορία του χρήματος και βαφτίστηκε Καπιταλισμός. Αυτό το παινεμένο γαλαζοαίματο πριγκιπόπουλο το υπηρετούν εξίσου άριστα οι «προδότες» και οι «αντιμνημονιακοί». Οι «αντισυστημικοί», οι «συνταγματικοί» και οι αυτοαποκαλούμενοι «διανοούμενοι». Αυτό το σύστημα τους παρακινεί να πατούν επί πτωμάτων, να προωθούν τη delicatessen κουζίνα της ανθρώπινης σάρκας. Ο Καπιταλισμός ενηλικιώνεται από τις κρίσεις του. Και οι κρίσεις του είναι εργαλείο ανακατανομής του πλούτου εν πρώτοις μέσα στο εσωτερικό της αυλής Αυτοκρατορίας. Ενώ, κατά δεύτερον, πλην όμως κύριον και καίριον, είναι επίσης εργαλείο υπαγωγής των ανθρώπων σε ολοκληρωτική υποταγή, εξαθλίωση, αργό θάνατο από την απελπισία της ανέχειας ή γρήγορο από το σχοινί της αστικής «δικαιοσύνης». Το ξεχνάμε πάντα και το αφήνουμε να μας προσπερνά σαν τα καλοκαιρινά μελτέμια που καλπάζουν ιππεύοντας τα κύματα: Αν ο έρωτας είναι τυφλός, ο λόγος είναι ότι δεν βλέπει τίποτα με τα μάτια της εξουσίας. Αρκείται στην απόλαυση της ευτυχίας. Εκφράζει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο του ευνουχισμού τη θέληση για ζωή και την υπέροχη αγριάδα της. Πολλές φόρες τον αποκαλούν Αναρχία.
Firewater
