Οι ένστολοι έμμισθοι κρατικοί δολοφόνοι χτύπησαν για ακόμη μία φορά. Σε καταδίωξη δολοφόνησαν έναν 18χρονο, τον Νίκο Σαμπάνη. Οι μπάτσοι αδειάσαν τα όπλα τους πάνω στα σώματα τριών ανθρώπων, που τα ρατσιστικά αντανακλαστικά τους θέσανε «άξιους της μοίρας τους», ως «ρομά και κλέφτες αυτοκινήτου».
Οι μπάτσοι, τα ΜΜΕ, τα πολιτικά στελέχη, οι κάθε λογής μπατσο-συνδικαλιστές, σκατόψυχα ανθρωποειδή της διπλανής πόρτας τρίψανε τα χέρια τους μετά από τη δολοφονία.
Έτσι, η κοινότητά του δολοφονημένου και των κυνηγημένων έπραξε αυτά που ένιωσε να την καταπνίγουν. Διοχέτευσε την οργή της στις αρτηρίες της χώρας, τις εθνικές των μεγαλοαστών, στην αττική οδό. Επιτέθηκε έμπρακτα στα φυσικά σύνορα και φράχτες που ορθώνονται μπροστά τους, όπως είναι οι εθνικές και οι γιγάντιοι δρόμοι. Κάλεσε περιπολικά για να τους επιτεθεί με ό,τι μέσα έχει.
Αλίμονο, εάν δολοφονούν εν ψυχρώ τους «ανθρώπους μας», και δεν θέλουμε να τα κάνουμε όλα τούμπα. Αντιλαμβανόμαστε την απόστασή μας από τα υποκείμενα που δώσανε μέσα και τρόπο στην οργή τους, αλλά σίγουρα νιώσαμε να μας πνίγει η ίδια οργή. Η δολοφονία, η μετέπειτα προδιαγεγραμμένη του αντιμετώπιση νομικά και πολιτικά, η αθλιότητα κοινωνικών κομματιών μας γεμίζει οργή και όρεξη για εκδίκηση.
Επειδή, το αίμα κυλάει, έρχεται η ώρα να συναντήσει και άλλο… Έτσι, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Ν. Σαμπάνη πέφτει νεκρός από την ατέρμονη όρεξη για κερδοφορία ο Δ. Δαγκλής, εργάτης στο λιμάνι του Πειραιά, σε προβλήτα της COSCO.
Αμέσως, εταιρία και ανάδοχος του λιμανιού, τρέχουν να αποποιηθούν κάθε ευθύνη, φορτώνοντας την ευθύνη στον ίδιο τον εργάτη. Τα αφεντικά προσπαθούνε να μας πείσουν ότι φταίνε οι λιμενεργάτες για τα δωδεκάωρα, για τις συνεχόμενες βάρδιες από βράδυ έως το απόγευμα της επόμενης μέρας, την υποστελέχωση, την επισφάλεια, τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας, την ασφυκτική πίεση εν ώρα δουλειάς.
Και στο λιμάνι, μέσω των σωματείων των εργαζομένων ξεκινάνε απεργίες και διεκδικήσεις σχετικά με τη δολοφονία του συναδέλφου τους, αλλά και για την καλυτέρευση των συνθηκών της εργασίας. Έτσι, ξεκινάν απεργίες οι οποίες νεκρώνουν το λιμάνι για κάποιες μέρες. Η εταιρία, μετά από μέρες απαξίωσης του αγώνα, ικανοποιεί ένα σημαντικό κομμάτι των αιτημάτων των απεργών.
Παρόλα αυτά, ο συνάδελφός τους δολοφονήθηκε στυγνά από τα αφεντικά και το κράτος. Ο συνδυασμός των δύο αυτών γεγονότων δεν μας αφήνει άλλη επιλογή από το να φωνάξουμε, για αρχή μεταξύ μας, ότι είμαστε σε πόλεμο. Κάθε μέρα. Σε κάθε γωνία, στον Ασπρόπυργο, τον Πειραιά, την Κυψέλη, την Κρήτη να δώσουμε τις απαντήσεις που αναλογούν απέναντι στις δολοφονίες, τα σακατέματα, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση.
Να οπλίσουμε τις επιθυμίες μας.
