Συζήτηση με την Ήβη Καίσερλη – Μέρος 1ο
Έχουμε κάνει διάφορες κουβέντες ανά διαστήματα με την Ήβη Καίσερλη, μιας που συναντιόμαστε στον Δρόμο. Σκεφτήκαμε να καταγράψουμε μία και έτσι, συναντηθήκαμε αυτή τη φορά για αυτή τη «συνέντευξη». Το χειμαρρώδες ύφος και η καθαρή ματιά της Ήβης είναι από τα χαρακτηριστικά που βάλαμε σε προτεραιότητα ώστε να αποδοθούν στον γραπτό λόγο. Αντί για μια «πετσοκομμένη», λοιπόν, περίληψη της συζήτησης, που «θα χώραγε μεν στα όρια του φύλ(λ)ου αλλά θα έχανε τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά», επιλέξαμε να τη δημοσιεύσουμε σε αυτοτελείς συνέχειες. Εδώ το Μέρος 1ο. Καλή απόλαυση!
*
Επειδή δεν θέλουμε να σε προλογίσουμε εμείς, θα θέλαμε να μας πεις η ίδια για το «ποια είναι η Ήβη».
Ποια είμαι ρε παιδιά; Αυτή που ξέρετε. Η τρανς που έφαγε ξύλο στα Χανιά και τρέχατε όλοι!
Όχι, δεν είσαι αυτό.
Εγώ θα το πω αυτό που είμαι. Τι είμαι δηλαδή; Εμένα οι ταυτότητες που με ορίζουν είναι ότι είμαι τρανς και ότι είμαι σεξεργάτρια. Αυτά τα δύο πράγματα είμαι πρώτα-πρώτα και μετά ό,τι άλλο κι αν είμαι, είμαι κι αυτό.
Σε έχουν ορίσει αυτές οι ταυτότητες ως άνθρωπο;
Με έχουν ορίσει αναγκαστικά, βασικά (γέλιο). Θα μπορούσαν και να μην με ορίζουν, ας πούμε, και να είναι πτυχές απλώς της ζωή μου, εκφάνσεις στη ζωή μου και τέτοια. Λεπτομέρειες δηλαδή. Να είμαι ένας άνθρωπος πολυπράγμων, πολυάσχολος, πολυμορφωμένος, πολύ ου-ου-ου και ταυτόχρονα να είμαι, να τυχαίνει απλώς να είμαι, τρανς αλλά και να κάνω και σεξουαλική εργασία. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί στην παρούσα φάση, ξέρω ‘γώ, και στη χώρα μας όπως είναι τα πράγματα, όταν είσαι τρανς, το καταλαβαίνεις ότι είσαι τρανς. Πορεύεσαι με αυτό, γιατί συναντάς μια σειρά από διακρίσεις και αποκλεισμούς μετέπειτα στη ζωή σου. Και λόγω όλων αυτών καταλήγεις να είσαι και σεξεργάτρια συνήθως. Γιατί αλλιώς δεν υπάρχουν τα μέσα, ούτε να επιβιώσεις, ούτε να φέρεις και την εικόνα σου εκεί που την θες ας πούμε.
Το 2016 δέχτηκες επίθεση εδώ δίπλα που καθόμαστε τώρα.
Εμένα δεν μου κάνει τίποτα που περνάω από εδώ.
Το έχεις διαχειριστεί;
Ναι, μόνο οργή νιώθω που μου συνέβη αυτό το πράγμα. Γιατί δεν χρειαζόταν όλο αυτό.
Εξαρχής ένιωθες έτσι ή σε βοήθησε που πέρασαν τα χρόνια;
Με βοήθησε που πέρασαν τα χρόνια, εγώ δεν είχα σκοπό να το ανοίξω και πάρα πολύ αυτό. Αλλά λίγο μετά, αφού μου συνέβη αυτό, έγινε και η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και μου γύρισε το μάτι ανάποδα. Και λέω, όχι, θα τρέχετε, δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Θα τρέχετε και ας μην βγάλω καμία άκρη. Θα τρέχετε, μέχρι να καταλάβετε ότι αυτό που κάνατε ήταν λάθος. Ότι δεν ήταν σωστό και ότι το κάνατε και σε πολύ λάθος άτομο. Ναι, τα βάλατε με τη λάθος τρανς. Ήταν πολύ λάθος να γίνει με εμένα αυτό.
Εμένα η τρέλα που με διακατείχε, που δεν μπορούσε να οριστεί αυτό το πράγμα, δεν μπορούσα να βρω, ας πούμε, νομικά εργαλεία για να το εξηγήσω. Που αυτά βρέθηκαν στην πορεία. Δεν μπορεί να μου στερήσει κανείς την παρουσία μου και την ελευθερία της ύπαρξής μου στον δημόσιο χώρο, σε αυτό που είμαι. Δεν γίνεται, δεν το δέχομαι, δεν χωράει μέσα στο κεφάλι μου. Δεν είναι ανεκτό, δεν θα γίνει, δεν θα περάσει έτσι. Μόνο και μόνο για αυτό, επειδή δύο άτομα νόμιζαν ότι μπορούν να μου το κάνουν αυτό και ότι θα περάσει στο «έτσι», ότι «δεν τρέχει και τίποτα» και «έλα μωρέ αστείο». Όχι, δεν είναι ούτε αστείο, ούτε μπορείς να το κάνεις 7 η ώρα το πρωί σε κάποιον αυτό, ούτε θα μείνει αναπάντητο. Και εφόσον δεν ευόδωσε, ρε παιδί μου, ο τρόπος που εξελίχθηκε όλο αυτό το πράγμα, αλλά ήταν και εις βάρος μου, θα σε τρέχω μέχρι να μην έχεις κάλτσες να φορέσεις. Ίσως έτσι, άμα αποστερηθείς λίγη από την ελευθερία σου, από την ελευθερία των κινήσεών σου, από τα πολιτικά σου δικαιώματα.. Ήτανε μετανάστης αυτός ο άνθρωπος. Ήτανε άνθρωπος, για του οποίου τα δικαιώματα, εγώ έχω βγει στο δρόμο και έχω καταπιεί χημικά. Δηλαδή, δεν μπορεί να χωρέσει μέσα στο κεφάλι μου αυτό το πράγμα. Χωράει αν το επεξεργαστείς και το καλοσκεφτείς γιατί, τέλος πάντων, ανοίγει ένα ολόκληρο θέμα για τη διαθεματικότητα εδώ πέρα.
Πες γιατί.
Α, το έχω ξαναπεί πολλές φορές, γιατί με έχει ρωτήσει κόσμος. Η σκληρή αλήθεια με την οποία έπρεπε να κάνω ειρήνη στη ζωή μου είναι πως το να επιθυμείς το καλό, ας πούμε, για όλους τους καταπιεσμένους και όλες τις μειονότητες, δεν σε τοποθετεί αυτόματα σε μια πολύ προστατευμένη πλευρά μαζί με όλους αυτούς, όπου όλοι θα καταλαβαίνουν και το δικό σου βίωμα, θα σε συμμερίζονται, θα σέβονται και τα δικά σου θέλω και πιστεύω. Είναι λίγο ουτοπία αυτό το πράγμα. Δεν ισχύει. Ήταν το πιο σκληρό πράγμα που κατάλαβα. Ήμουνα πολύ ρομαντικό παιδί. Νόμιζα «Όλοι μαζί ούιι!». Δεν γίνεται αυτό.
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που είναι τοξικό-εξαρτημένοι, που είναι πάρα πολύ φτωχοί, ζορισμένοι, βιοπαλαιστές, χαμηλόμισθοι. Που, ταυτόχρονα, είναι ασθενείς ή που είναι από μεταναστευτικό προφίλ, που έρχονται από φονταμενταλιστικά και θεοκρατικά καθεστώτα, που τους έχουν γεμίσει το κεφάλι τους σκατά. Που δεν αλλάζει αυτό το πράγμα πολύ εύκολα. Και που δεν γίνεται να βγάλω εγώ τώρα και να συγκρίνω, να μετράω τις καταπιέσεις μου με έναν κόσμο που συγκεντρώνει και αυτός τόσες πολλές καταπιέσεις. Ξέρω ‘γώ, δεν είναι ο στόχος αυτός καθόλου. Ότι ναι, θα μπορούσαν να επιμορφωθούν στην πορεία και όλοι αυτοί οι άνθρωποι να έρθουν λίγο πιο κοντά σε αυτό που λέμε «συλλογικό», σαν διεκδίκηση. Είναι μια ρομαντική σκέψη, αλλά θα μπορούσε κάπου να βρει έδαφος. Αλλά δεν γίνεται. Είναι σκληρή αλήθεια και πρέπει να το θυμόμαστε όλοι. Να το έχουμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας και κυρίως να μην μας αλλοιώνει το δικό μας το αξιακό αυτό το πράγμα. Να μην υποχωρούμε, ας πούμε, στις αξίες μας και τις πεποιθήσεις μας, επειδή κάποιος δεν έχει φτάσει ακόμα μέχρι εκεί ή δεν του το επιτρέπει το background του και οι συνθήκες της ζωής του. Κατάλαβες; Είναι πολύ σημαντικό αυτό το πράγμα και είναι και μια μάχη καθημερινή. Και εγώ αγωνίζομαι, παρόλο που το λέω τώρα και φαίνεται σαν ένα θέσφατο, οκ, δεν είναι προγραμματισμός. Το ξαναπερνάω από την αρχή, αγωνίζομαι για να το ξαναχωνέψω και να το θεωρήσω δεδομένο αυτό το πράγμα. Και κυρίως μου συμβαίνει κάθε φορά που δέχομαι ρατσιστική συμπεριφορά ή διάκριση από έτερη καταπιεσμένη ομάδα. Με πληγώνει. Για αυτό είμαι πάρα πολύ νευρική και έξαλλη συνέχεια!
Μάλλον δεν γίνεται να μετρήσεις τις καταπιέσεις. Δεν γίνεται να τις ζυγίσεις.
Όμως μπορείς να εξετάζεις το προνόμιο σου στη σχέση με τον άλλο, που είναι πολύ πιο εύκολο από το να μπεις σε όλη αυτή τη διαδικασία. Είναι το πιο εύκολο, είναι ένα καλό βήμα. Να δεις «εγώ έχω να φάω». Αυτός ο άνθρωπος τώρα όμως που ήρθε εδώ και δεν έχει που να μείνει, που έληξε το άσυλο του, που από τη μία του ζητάνε να έχει άδεια παραμονής για να βγάλει άδεια εργασίας και από την άλλη, για να βγάλει άδεια εργασίας, πρέπει να έχει άδεια παραμονής. Το ίδιο είμαστε, ας πούμε; Δεν είμαστε. Λίγο καλύτερα την έχω ακόμα παρόλα αυτά.
Υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα σε έναν μετανάστη χωρίς χαρτιά και ένα τρανς άτομο χωρίς χαρτιά;
Όχι, δεν υπάρχει. Δηλαδή, για μένα χρειάζεται λίγη καλή θέληση. Κάποιος που έχει ανδρικό όνομα στην ταυτότητα, έχει κάνει πλαστικές και δεν τον αναγνωρίζεις, δεν είναι το ίδιο πράγμα με έναν άνθρωπο που πέφτει σε ένα νομικό απαρέμφατο, που δεν μπορεί να βγει από αυτό. Είναι σαν να είναι φτιαγμένο για να μην βρίσκει λύση ποτέ ο μετανάστης. Δεν είναι πολύ το ίδιο. Εγώ είμαι σε καλύτερη θέση ακόμα και με αυτό. Λίγη καλή θέληση χρειάζεται από όποιον θα τσεκάρει την ταυτότητά μου σε έναν κισσέ, ρε παιδί μου, να του κόψει λίγο παραπάνω. Ή αν δεν του κόψει, του το εξηγώ. Δεν είναι το ίδιο. Ο μετανάστης θα απαξιωθεί, παιδί μου. Ενώ εγώ μπορώ να το κάνω και μπουρδέλο εκείνη την ώρα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα με συλλάβουν ή θα με απελάσουν.
Έχεις πολύ λιγότερες συνέπειες όταν θα αντιδράσεις. Έχεις το προνόμιο του γηγενή.
Έχω το προνόμιο του γηγενή. Επίσης, καμιά φορά έχω το προνόμιο του passing, δεν με καταλαβαίνει ο κόσμος. Τυχαίνει κι αυτό. Μου φαίνεται, βέβαια, εμένα αδιανόητο, αλλά τυχαίνει. Να μην πηγαίνει το μυαλό του μέχρι εκεί.
Η συνέχεια στο επόμενο φύλλο!
όλες οι τσούλες της γης
