1. Τι δεν συνέβη μετά από μια δολοφονία, στο κέντρο της Αθήνας, μεσημέρι: δεν τηρήθηκε το αστυνομικό πρωτόκολλο (λήψη δακτυλικών, φωτογραφίες του τόπου του εγκλήματος, αποκλεισμός του μέρους με κίτρινη ταινία, λήψη μαρτυριών).
Τι συνέβη μετά από μια δολοφονία, στο κέντρο της Αθήνας, μεσημέρι: ο ένας δολοφόνος, Ευάγγελος Δημόπουλος, σκουπίζει τον τόπο του εγκλήματος από τα σπασμένα γυαλιά και δίνει συνέντευξη στην κάμερα. Ο έτερος δολοφόνος Αθανάσιος Χορταριάς, στέλεχος της εθνικιστικής οργάνωσης «πατριωτικό μέτωπο»,ποστάρει στο twitter ότι το θύμα αυτοκτόνησε με ένα κομμάτι γυαλί. Οι αυτόπτες μάρτυρες από τα γύρω καταστήματα κλείνουν ταμείο. Οι τυχαίοι περαστικοί συνεχίζουν τα ψώνια τους. Οι δολοφόνοι και οι υποστηρικτές τους, αυτοί που φωνάζουν και αυτοί που σιωπούν, δεν μας είναι άγνωστοι. Ξέρουμε ότι είναι οι ιδιοκτήτες που υπερασπίζονται την περιουσία τους. Ξέρουμε ότι είναι τα αφεντικά και η εκμετάλλευση με την οποία χτίζουν τα μαγαζάκια τους, που μπορεί να φτάσει ακόμα και στη φυσική εξόντωση. Ξέρουμε ότι είναι οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι,πάντα σε ετοιμότητα να περιφρουρούν την τάξη. Ξέρουμε ότι είναι οι φορείς της πατριαρχικής βίας που πειθαρχούν τα παρεκκλίνοντα σώματα. Ξέρουμε ότι είναι οι μπάτσοι.
2. Οι δυο δολοφόνοι, οι περαστικοί, οι μαγαζάτορες, τα αφεντικά, οι νοικοκυραίοι,οι μικροαστοί, οι μπάτσοι, οι ΕΚΑΒίτες, οι απαθείς παρατηρητές, συμμετείχαν ο καθένας με τον τρόπο του στη δολοφονία της Zackie Oh!. Στη συνέχεια, τα media έσπευσαν να εξασφαλίσουν την πρώτη είδηση στήνοντας το προφίλ «του ληστή», του «τοξικοεξαρτημένου», του ατόμου σε «κατάσταση αμόκ», για να μπορέσουν να δικαιολογήσουν μια εν ψυχρώ δολοφονία. Προέβαλαν τις ταυτότητες της Zackie Oh! ως a priori «περιθωριακές» και επικίνδυνες φυσικοποιώντας τη δολοφονία. Έστησαν γκάλοπ για το αν o Ζακ άξιζε να ζήσει και το -φαινομενικά όχι τόσο σχετικό- «ποιους δε θέλουμε για γείτονες: μετανάστες, αλλόθρησκους, ομοφυλόφιλους». Γκάλοπ που δίνουν χώρο στην ανάδυση των πιο συντηρητικών, ομοφοβικών, ρατσιστικών και τοξικοφοβικών αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας. Ό,τι συνέβη εκεί αλλά και η μετέπειτα «από τα πάνω» διαχείριση του περιστατικού αποκαλύπτουν μια κανονικοποιημένη πλέον συνθήκη. Οι μπάτσοι ολοκλήρωσαν ό,τι ξεκίνησαν οι νοικοκυραίοι δίνοντας τα τελειωτικά χτυπήματα στον Ζακ που αντιστεκόταν μέχρι το τέλος. Εξάλλου δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η εκτελεστική και δικαστική εξουσία δικάζει ρατσιστικά, ομοφοβικά, σεξιστικά, συγκαλύπτει δολοφόνους και βιαστές. Δεν μας εκπλήσσει η επιμελώς ελλιπής δικογραφία ούτε η μη προφυλάκιση των δύο δολοφόνων που αυτοδίκησαν χωρίς να απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα. Την ίδια στιγμή που το ελληνικό δικαστήριο λειτουργεί εντελώς διαφορετικά σε υποθέσεις γυναικών που υπερασπίστηκαν τα σώματά τους από τους βιαστές/κακοποιητές τους και τις καταδικάζει δίχως καν την αναγνώριση του ελαφρυντικού της αυτοάμυνας. Έχουμε ξαναδεί δε, αντίστοιχες περιπτώσεις όπου έλληνες ιδιοκτήτες έχουν σκοτώσει προκειμένου να υπερασπιστούν την ιδιοκτησία τους και έχουν αθωωθεί. Στην Άμφισσα την περασμένη άνοιξη κρεοπώλης εκτέλεσε εν ψυχρώ 14χρονη ρομά δίχως καμία αφορμή. Κατά τη διάρκεια έλευσής του στα δικαστήρια υπήρχαν συγκεντρωμένοι «αλληλέγγυοι» κάτοικοι της πόλης όπου διαλύθηκαν από οργισμένους ρομά.
3. Το κοινωνικό αίτημα για καθαρά από ναρκωτικά πάρκα και οι εκκλήσεις για ασφαλείς γειτονιές και κούνιες μαζί με τις πολιτικές «εξυγίανσης» του αθηναϊκού κέντρου από τον Καμίνη και τους ομοίους του, οι περιφράξεις των εισόδων, οι χλωρίνες στα σκαλιά δίπλα στα οργανωμένα πογκρόμ των μπάτσων και οι σταυροφορίες των media, διαμορφώνουν το πλαίσιο που κάνει νοητό τον εγκλεισμό των μεταναστριών σε στρατόπεδα, που κάνει νοητές τις συλλήψεις και τη γκετοποίηση από τα πάνω, που κάνει νοητές τις χιπστεροδράσεις και τις κινήσεις«αγανακτισμένων πολιτών» που στοχοποιούν χρήστες, που κάνει νοητή τη διαπόμπευση των οροθετικών στα κανάλια, τη δολοφονία ενός κλεφτή, ενός πρεζάκια, ενός/μιας οροθετικού/ής. Κάνει νοητό να συγκαλύπτονται βιασμοί, να μαχαιρώνονται τρανς άτομα και να τραμπουκίζονται αδερφές και λεσβίες. Σ’ αυτή την κοινωνική συνθήκη απαιτείται όλες αυτές οι «άλλες» ταυτότητες που φέρουν τα παραπάνω υποκείμενα να γίνουν αόρατες, να μετατοπιστούν μακριά από το τουριστικοποιημένο αθηναϊκό κέντρο. Αυτή λοιπόν είναι η βιωμένη πραγματικότητα των μη κανονικών σωμάτων που υπόκεινται στην κρατική διαχείριση και αυτό το κόστος των επιτελέσεών τους. Σημαντική προϋπόθεση αυτής της δολοφονίας είναι η διάχυτη στο κοινωνικό σώμα τοξικοφοβία. Ο τοξικοφοβικός λόγος κατασκευάζει τους χρήστες ουσιών ως ετερότητες και ποινικοποιεί την ύπαρξή τους. Αποτελεί ένα ακόμα σύστημα κυριαρχικών αποκλεισμών, που αντανακλά ένα σύνολο στερεοτύπων που ενσαρκώνουν οι χρήστες. Η ομάδα που διευρυμένα λέγεται «πρεζάκια» αναφέρεται στην «εξαθλιωμένη» μάζα χρηστών, που λόγω της παρανομοποίησης της πρέζας, του κύκλου ανεύρεσης της ουσίας και της εξασφάλισης χρημάτων που συνεπάγεται είναι πιο ορατή, σε αντίθεση με χρήστες άλλων ουσιών (όπως η κοκαΐνη) λόγω ταξικών και πολιτισμικών συνδηλώσεων. Ταυτόχρονα, τα νοήματα που έχουν επενδυθεί στην ίδια την ουσία ως απόλυτα θανατηφόρας οδηγούν σε μια αντίληψη για τους χρήστες ως «εν δυνάμει νεκρούς», αφού «δεν θέλουν να ζήσουν». Οι χρήστες αυτής της ουσίας κατέληξαν να είναι η μετωνυμία του απόλυτου εθισμού και κατάπτωσης. Τα «πρεζάκια» βρίσκονται στον απόπατο των αόρατων αυτής της πόλης και δικαιολογείται κάθε βίαιη πράξη εναντίον τους. Ενσαρκώνουν την απόλυτα μολυσματική ετερότητα ως «φορέα ασθενειών», «επικίνδυνης και άλογης εγκληματικότητας και βίας», μια αφήγηση που δικαιολογεί ως άμυνα κάθε εξολοθρευτική πράξη εναντίον τους και απογυμνώνει από κάθε προστασία τις ζωές τους ως μη άξιες να βιωθούν. Ο στιγματισμός και το λιντσάρισμα των πιο υποτιμημένων και ευάλωτων τμημάτων του κοινωνικού σώματος φαίνεται να είναι μια κοινωνική πρακτική με συχνή εφαρμογή. Ως τέτοια, έχει μια ορθολογική βάση καθώς εξυπηρετεί τόσο την προάσπιση της ιδιοκτησίας όσο και την παραγωγή του «κανονικού» εθνικού σώματος με αποκλεισμό του άλλου, του αλλότριου, του μη-κανονικού. Το σώμα που δεν παράγει, που αρνείται να «συμμορφωθεί» σύμφωνα με την πατριαρχική καπιταλιστική πραγματικότητα, θα βρεθεί στο περιθώριο. Όπως συμβαίνει με τα περισσευούμενα προϊόντα της καπιταλιστικής παραγωγής που καταστρέφονται ή διοχετεύονται σε μια δευτερεύουσα αγορά. Συνεπώς, όλες/οι αυτές/οί που περισσεύουν, είτε θα πρέπει να «εκτοπιστούν», είτε να γίνονται ανθρώπινο κεφάλαιο τροφοδότησης της βιομηχανίας που κερδοφορεί από τη φτώχεια, τη μετανάστευση, την καταστροφή ή/και να υπάρχουν για να δικαιολογούν τους ίδιους τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς.
4.
Οι πολλαπλές ταυτότητες που έφερε η Zackie Oh! και το γεγονός ότι ήταν
ακτιβίστρια οροθετική, drag queen και αναγνωρίσιμο μέλος της λοατκια+
κοινότητας, συνέτειναν στο να μην μείνει άλλη μια δολοφονία (από τις
πολλές) στην αφάνεια. Πόσες δολοφονίες, ξυλοδαρμοί, εκτοπίσεις
χρηστ(ρι)ών και περιθωριακών σωμάτων περνούν στη σφαίρα του αόρατου και
ποτέ δεν μάθαμε ή δεν θα μάθουμε γι’ αυτές… Η ύπαρξη και η
δραστηριοποίηση μιας ενεργής λοατκια+ κοινότητας και κάποιων μειοψηφικών
κοινωνικών/κινηματικών τμημάτων ανέδειξαν στο δημόσιο λόγο αυτή τη
δολοφονία. Η επιλεκτικότητα με την οποία λειτουργούν οι θεσμικές παροχές
και τα θεσμικά δικαιώματα αποτυπώνεται στις διαφορετικές διαχειρίσεις
στη βάση ταξικών, φυλετικών και έμφυλων διαστάσεων. Μια κίνηση που
τείνει στην«από τα πάνω» ενσωμάτωση τμημάτων της κοινωνικής παρέκκλισης
στο βαθμό που αυτά αξιολογούνται πολιτικά ακίνδυνα και μπορούν να
αποβούν παραγωγικά εντός της καπιταλιστικής/δημοκρατικής κανονικότητας.
Ωστόσο, η συζήτηση περί διεκδικήσεων και δικαιωμάτων μας αφορά, γιατί
αφορά και διαμορφώνει τους όρους ύπαρξης πολλών ανθρώπων. Σε κάθε
περίπτωση, υπερασπιζόμαστε τις διαφορετικές στρατηγικές άλλων
υποκείμενων, στο βαθμό κιόλας που δεν απολαμβάνουν τις δυνατότητες που
παρέχει η ιδιότητα του πολίτη.
5. Οι περιστάσεις
για άλλη μία φορά μας κάνουν να φωνάζουμε ακόμη πιο δυνατά πως το
καθένα μας είναι περήφανα όλα όσα αυτή η κοινωνία προσπαθεί να
ξεφορτωθεί, όλα όσα σιχαίνεται και θέλει να αποβάλλει. Απέναντι στο ζόφο
προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, τη διαθεματικότητα και την αλληλεγγύη ως
μέσα για τη συλλογικοποίηση και τις αντιστάσεις μας. Σε όλα όσα μας
καταπιέζουν, σε όλα όσα μας θέλουν ευάλωτα και μας δολοφονούν, θα
απαντάμε ενωμένα και με οργή.Όποια/ος έχει μάτια μπορεί να δει, όποια/ος
έχει καρδιά μπορεί να νιώσει,όποια/ος σκέφτεται μπορεί να καταλάβει.
Ήταν όλα εκεί, εκείνο το μεσημέρι στη Γλάδστωνος. Όταν η φρίκη φτάνει να
γίνεται κανονικότητα, το να μην τη συνηθίσουμε δεν είναι εύκολο. Είναι
όμως αναγκαίο αν δεν θέλουμε να γίνουμε κομμάτι της. Το βλέμμα που
αποστρέφεται θολώνει, οι καρδιές που δεν συναισθάνονται σκληραίνουν, οι
συνειδήσεις που δεν οργίζονται νεκρώνουν. Ο θάνατος του Ζακ, όλα όσα
ήταν η Ζackie Οh!, συνιστά για εμάς ένα σκληρό μάθημα. Ένα βίαιο
ταρακούνημα για τις βεβαιότητες των κόσμων μας. Μια υπενθύμιση για
εκείνες τις ζωές και εκείνους τους θανάτους που (βολικά) αφήνουμε έξω
από το βλέμμα μας, μια υπενθύμιση για όσα έχουμε να μάθουμε απ’ όσα
βρίσκονται έξω από εμάς. Ο θάνατος και η ζωή της Zackie Οh! είναι ένα
κάλεσμα για ζωή κόντρα στην εξουσία, ένα κάλεσμα για αντίσταση στο
θάνατο. Ένα κάλεσμα για αντίσταση στο φασισμό και σε όλες του τις
εκφάνσεις. Η φρίκη εξαπλώνεται -δεν υπάρχει αμφιβολία. Δεν χρειάζεται
πια να καταγγείλουμε τα φαινόμενά της. Δεν πρόκειται να σταματήσει από
μόνη της και δεν μπορούμε να τη σταματήσουμε μόνες και μόνοι μας.
Χρειαζόμαστε ο ένας την άλλη, χρειαζόμαστε συντροφικές σχέσεις,
χρειαζόμαστε πείσμα, αγάπη και οργή για να πολεμήσουμε το τέρας μέσα μας
και γύρω μας.
6/10/201
συνέλευση για τη δολοφονία της Ζακ/Zackie Oh!
