“…Ξημερώνει Κυριακή.
Έξω ψιλοβρέχει υποσχέσεις.”
(Ευάγριος Αληθινός – Σάββατο βράδυ)
Ο αστικός μύθος λέει ότι οι εκλογές είναι το απαύγασμα της Δημοκρατίας. Στη πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα παζάρι, μια εμποροπανήγυρη της υπόσχεσης και της ελπίδας, όπου νέοι και παλιοί έμποροι απλώνουν και διαφημίζουν την πραμάτεια τους. Παμπάλαιο το προϊόν, ίδιο εδώ και δεκαετίες, αλλά μέσα σε νέες συσκευασίες και κουτιά για να πλασάρεται σαν καινοτόμο, νέο, λειτουργικό: “φτιαγμένο ειδικά για τις απαιτήσεις της εποχής μας”.
Από τις τελευταίες εκλογές μπορούμε να βγάλουμε κάποια μικρά συμπεράσματα. Το πρώτο δεδομένο που έχουμε είναι η πολύ μεγάλη αποχή των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους και φυσικά όχι του συνόλου του πληθυσμού της χώρας, στο οποίο, εκτός από όσους δεν ψηφίζουν λόγω ηλικίας, συγκαταλέγονται και αυτοί που δεν έχουν δικαίωμα ψήφου όπως οι μόνιμα εγκατεστημένοι μετανάστες. Η εκλογική αποχή από μόνη της όμως σαφώς και δεν αποτελεί στο σύνολό της μία ξεκάθαρη πολιτική πράξη. Υπάρχουν αυτοί/ες που δεν νοιάζονται καν για το ποιοι έχουν την εξουσία. Αυτοί που έστρεψαν την πλάτη τους στο υπάρχον πολιτικό σύστημα για λόγους τιμωρίας, όπως νομίζουν, αλλά παραμένουν αδρανείς και αμέτοχοι στα κοινά. Και υπάρχει και μια μικρή μειοψηφία που αποτελείται από άτομα για τα οποία η αποχή σημαίνει πολιτική στάση την οποία στηρίζουν μέσα από τις ιδέες και τις πράξεις τους. Αυτή η τελευταία στάση ονομάζεται και πολιτικά ενεργή αποχή, μιας και αντιπαραβάλει τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της οριζόντιας λήψης αποφάσεων απέναντι στην ανάθεση και την αντιπροσώπευση.
Ο κόσμος που αποφάσισε να απέχει από τις εκλογές θα πρέπει να κάνει πράξη την όποια του αντίσταση και διαφωνία και να δει κατάματα την αλήθεια: Ότι δεν αρκεί να απέχεις από το παιχνίδι του συστήματος γιατί το σύστημα έτσι κι αλλιώς έχει τους μηχανισμούς που συνεχίζουν να το διατηρούν σε ηγεμονική θέση, όπως είναι οι εκλογικοί και αστικοί νόμοι (και, όταν αυτοί δεν είναι αρκετοί, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιβολής ολοκληρωτικών καθεστώτων και καταστάσεων “έκτακτης ανάγκης” – η Ουκρανία εξάλλου είναι ένα καλό παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει η κυριαρχία μέσω των συμμάχων της).
Το αποτέλεσμα των εκλογών σαφώς ευνοεί το ανταγωνιστικό κίνημα γιατί μετά την απομυθοποίηση του πολιτικού καρναβαλιού που ονομάζεται “αριστερά” (όσον αφορά το αστικό σοσιαδημοκρατικό-φιλελεύθερο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά και στα χέρια του.
Η παρούσα βουλή (η οποία όσο περνούν τα χρόνια μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα περιπλανώμενο θίασο γελωτοποιών και σαλτιμπάγκων της trash T.V.) αποτελείται πια από κόμματα-πιστούς υπηρέτες της κυριαρχίας και των επιταγών της. (Εξαιρώ το ΚΚΕ, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι στον κόσμο του). Κι εκεί ερχόμαστε Εμείς.
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά -εφόσον υπάρχει και εφόσον οι δυνάμεις της το πάρουν απόφαση-απελευθερώνεται από τα βαρίδια της αστικής-κοινοβουλευτικής νομιμότητας. Έχει επίσης την ευκαιρία να ξαναβρεί τη χαμένη της ιδεολογική κίνηση. Να επανοηματοδοτήσει τις έννοιες του κομμουνισμού και του αγώνα εκεί που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε: Στους δρόμους και στους χώρους εργασίας με κάθε μέσο και τρόπο, μακριά από τα παιχνίδια της αστικής ηγεμονίας και της κοινοβουλευτικής της αγυρτείας. (Προσωπικά δεν το πιστεύω, αλλά κάνω αυτή τη μικρή παραίνεση χάριν του ιστορικού της ρόλου).
Όσον αφορά τον Αναρχικό χώρο, πρέπει κατά τη γνώμη μου να κεφαλαιοποιήσουμε επιτέλους την αποχή από τις εκλογές και από “χώρος” να αρχίσουμε να μετασχηματιζόμαστε σε κίνημα. Έχουμε ίσως για πρώτη φορά τη μεγαλύτερη ευκαιρία που μας παρουσιάζεται ιστορικά στην Ελλάδα ώστε να αναδείξουμε στη πράξη όσα με το λόγο μας υποστηρίζουμε τόσα χρόνια κυρίως σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά και παρουσιάζουμε σε πρακτικό (παραδειγματικά από τις κινήσεις και τις όποιες δομές έχουμε πραγματώσει όλα αυτά τα χρόνια). Ο κόσμος δεν έχει να χάσει πια τίποτε άλλο, εκπαιδευμένος όμως στην ακινησία όσον αφορά τη συμμετοχή του στη λήψη αποφάσεων, θεωρεί ότι όλα όσα προτάσσουμε είναι ουτοπικά και μεσσιανικά ευχολόγια. Εμείς γνωρίζουμε ότι δεν είναι έτσι. Το έχουμε δείξει πολλές φορές με την όποια οργάνωση έχουμε καταφέρει στις καταλήψεις, στους αγώνες, στις δομικές κινήσεις αλληλεγγύης (ακόμη και πρόσφατα όπως στη περίπτωση των χιλιάδων προσφύγων από τη Συρία), αλλά και στις πράξεις αντίστασης και επίθεσης προς την κυριαρχία. Διακατεχόμαστε όμως πολλές φορές από στιγμές αδράνειας, αμηχανίας, ακόμη και απογοήτευσης (αλλά και από μία “αστική” τεμπελιά της ρέμπελης κι εύκολης ζωής). Η παρούσα συγκυρία αποτελεί μια μεγάλη στιγμή ώστε αυτοί που γύρισαν την πλάτη στο αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα να διεκδικήσουν και να κάνουν πράξη στους δρόμους την αντίστασή τους.
Γιατί οι νόμοι (και τα όποια μνημόνια-καταστάσεις έκτακτης ανάγκης) καταργούνται στα οδοφράγματα, όπως λέει και το παλιό καλό τσιτάτο. Εφόσον λοιπόν όλοι/ες αυτοί/ες που διάλεξαν την αποχή για πολιτική διαμαρτυρία συνεχίσουν να κάθονται σπίτια τους (σαν τα μικρά ζώα που περιμένουν να πέσει ο καρπός μόνος του από το δέντρο για να το φάνε) δεν θα έχουν κανένα λόγο να παραπονιούνται για όσα τους επιβάλει η κυριαρχία. Γιατί με την ακινησία τους έχουν ήδη βάλει την υπογραφή τους στο συμβόλαιο του αφανισμού τους.
Όσον αφορά την αστικής αφήγησης “κοινωνία της πλειοψηφίας” (που μετά απ’ όσα έχει υποστεί εξακολουθεί να ζει στην πλάνη και το φαντασιακό κόσμο του: “ευρώ να έχομεν και ας τρώγομεν πέτρες”), η οποία συνεχίζει να στηρίζει την κυριαρχία και να της αναθέτει τα πάντα ακόμη και σήμερα, είναι υπεύθυνη για την τύχη της. Της αξίζουν όσα έχει πάθει και θα πάθει. Αυτής της έτσι κι αλλιώς ζωντανής-νεκρής κοινωνίας των ζόμπι, της αξίζει ένας μεγαλειώδης θάνατος. Γιατί μόνο αν εκλείψει θα μπορέσουν να σωθούν όλοι/ες οι υπόλοιποι που δεν θέλουν να επιβιώνουν σαν τους είλωτες φιλώντας το χέρι του αφέντη που τους πετά ένα ξεροκόμματο.
Τέλος, μια αναφορά στους φασίστες και την υποτιθέμενη εκλογική τους άνοδο… Δεν υπάρχει άνοδος. Οι φασίστες έχασαν ψήφους και δεν πήραν περισσότερους από τις προηγούμενες εκλογές. Η άνοδος των ποσοστών τους οφείλεται καθαρά στο εκλογικό σύστημα, το οποίο είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε η κυριαρχία να μην ηττάται ποτέ. Δεν λέω φυσικά ότι λιγόστεψαν οι σκατόψυχοι στη χώρα – το αντίθετο. Οι περισσότεροι κρύβουν ένα μικρό φασίστα, σεξιστή και ρατσιστή μέσα τους και δεν χρειάζεται να έχουν διαβάσει το “Ο Αγών” μου για να το γνωρίζουν. Μπορεί κάλλιστα να ψηφίζουν από Λεβεντομαλάκα μέχρι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Φασίστας δεν γίνεσαι μέσα από μια ψήφο, αλλά από αυτά που πιστεύεις για τους άλλους, ειδικά όταν οι τελευταίοι βρίσκονται πιο κάτω από σένα (μετανάστες, τσιγγάνοι, θρησκευτικές μειονότητες, κλπ) ή διαφέρουν σεξουαλικά, πολιτιστικά, κλπ.
Ας πάψει λοιπόν το παραμύθι που έντεχνα αφηγούνται οι μοιρολογίστρες της αριστερής ψηφολαγνείας ότι για την άνοδο των φασιστών ευθύνεται η αποχή. Η ευθύνη για το φασιστικό φαινόμενο στην Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια την ουσία του Ελληνικού μετεμφυλιακού κράτους (Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια) κι έχουν μερίδιο στην ευθύνη όσον αφορά την αντιμετώπιση των φασιστών πολιτικά και πρακτικά. Εξάλλου στη χώρα οι διαφόρων λογής πολιτικών φασιστικών επιλογών ψηφοφόροι, οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια στεγάζονταν μέσα στη Ν.Δ. μετά κάποιοι πήγαν στο ΛΑΟΣ και σήμερα στη ΧΑ, ανέρχονται περίπου στο 10%. Το πρόβλημα είναι οι κοινωνικού τύπου φασίστες, που είναι σαφώς πολλοί περισσότεροι -μην πω ότι μπορεί να αποτελούν και την πλειοψηφία του κοινωνικού ιστού των αναθετών και παρτάκηδων.
Ας οπλιστούμε όλοι και όλες λοιπόν με δύναμη και αποφασιστικότητα για τις μέρες που η ίδια η ιστορία μας καλεί να τη γράψουμε με τα δικά μας χέρια, ακόμη και αν χρειαστεί και με το αίμα μας. Αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος που μας καλούσε όλους στη “γιορτή” του λέγοντάς μας ότι είμαστε ισότιμοι καλεσμένοι του (αλλά στους πολλούς κλείνει κατάμουτρα την πόρτα) είναι ταυτόχρονα ισοπεδωτικός και άνισος. Ισοπεδωτικός με τις ιδέες και τις συνήθειες που επιβάλει και άνισος στις ευκαιρίες που προσφέρει. Αυτός ο κόσμος-θάνατος πρέπει και επιβάλλεται να γκρεμιστεί.
Ευάγριος Αληθινός
