Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση των τελευταίων ετών εξελίσσεται μέσα σε ένα περιβάλλον έξαρσης των διεθνών καπιταλιστικών ανταγωνισμών, με τα διάφορα ισχυρά κράτη ή τους υπερκρατικούς σχηματισμούς να προσπαθούν ο καθένας να προωθήσει τα συμφέροντά του. Στον ελλαδικό χώρο, από το 2010 με την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου, η διαδικασία αυτή βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, έχει χρησιμοποιηθεί από την ντόπια και διεθνή ελίτ ολόκληρο το φάσμα του αστικού πολιτικού προσωπικού. Η ανέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση στηρίχθηκε από τη μια μεριά στην καπήλευση και την αφομοίωση μιας σειράς αγώνων που προηγήθηκαν, στην εκμετάλλευση της ηττοπάθειας που γέννησε η σκληρή καταστολή και στην καλλιέργεια της παθητικότητας μέσα στα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια, ώστε η δυσαρέσκεια κι η οργή να διοχετευτούν στην ακίνδυνη επιλογή της κάλπης. Ενώ από την άλλη βασίστηκε στη στήριξη ενός μέρους του ντόπιου κεφαλαίου, στο οποίο έδωσε τις κατάλληλες εγγυήσεις. Βασικός στόχος της νέας διακυβέρνησης ήταν να αποκαταστήσει την εικόνα και το κύρος των θεσμών και του απαξιωμένου κοινωνικά συστήματος εξουσίας και μέσα από το τρίπτυχο εθνική ενότητα, ταξική συνεργασία, κοινωνική ειρήνευση να εξουδετερώσει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις σε μία προσπάθεια να διατηρήσει τη μέγιστη συναίνεση στους σχεδιασμούς της.
Τις εκλογές του Γενάρη ακολούθησε μια περίοδος άψογου επικοινωνιακού χειρισμού της «διαπραγμάτευσης» με τους «εταίρους», με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας (όπως εκδηλώθηκε με τις πρωτοφανείς συγκεντρώσεις στήριξης της κυβέρνησης τον Φλεβάρη του 2015). Στο αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας πραγματοποίησε μια από τις μεγαλύτερες κινήσεις πολιτικής εξαπάτησης, εκείνη του δημοψηφίσματος, θέτοντας ένα ψευτοδίλημμα, στο οποίο δυστυχώς εγκλωβίστηκε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία αντιμετώπισε, από τη μια την τρομοκρατία του αστικού μπλοκ και από την άλλη την ψεύτικη ελπίδα της αριστερής διαχείρισης. Δυστυχώς αναπτερώθηκαν οι αυταπάτες περί συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων και περί αγώνα και νίκης μέσω της κάλπης. Στην αστική δημοκρατία ωστόσο, η εκπροσώπηση και η συμμετοχή είναι μια φενάκη και έτσι το όχι μετατράπηκε το ίδιο βράδυ σε ναι και η υπογραφή του τρίτου μνημονίου έγινε πραγματικότητα. Η λογική της ανάθεσης νίκησε και ο κόσμος που πίστεψε ότι μέσω της ψήφου μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση, οδηγήθηκε στην απογοήτευση και την παραίτησηfaΜε τις επιπτώσεις να μην έχουν γίνει ακόμα αισθητές κοινωνικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προκήρυξε εκλογές για να εξουδετερώσει την αριστερή αντιπολίτευση και να προλάβει την υλοποίηση του πρώτου πακέτου προαπαιτούμενων. Οι εκλογές του Σεπτέμβρη είχαν μια ιδιαιτερότητα: όλοι οι διεκδικητές της εξουσίας ήταν διακηρυγμένοι υπέρμαχοι των σχεδίων της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ έχοντας συνομολογήσει και συνυπογράψει το τρίτο μνημόνιο. Καταδεικνύοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως, ανεξάρτητα από την εκάστοτε νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική πολιτική διαχείριση, το κράτος έχει συνέχεια και κινείται σταθερά προς τη διαμόρφωση συνθηκών σύγχρονου ολοκληρωτισμού και την επιβολή ενός διαρκούς καθεστώτος έκτακτης ανάγκης πάνω στην κοινωνία.
Πιστή, λοιπόν, στην υλοποίηση των μνημονιακών πολιτικών, η συγκυβέρνηση σύριζα-ανελ διατήρησε ανέπαφο το πλαίσιο που διαμόρφωσαν τα προηγούμενα δύο μνημόνια και προχωράει γοργά και στην υλοποίηση των μέτρων του τρίτου μνημονίου. Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με ταυτόχρονη κατοχύρωση του νομικού πλαισίου για διευκόλυνση κατασχέσεων πρώτης κατοικίας, αύξηση του ΦΠΑ, ανανέωση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση στις εισφορές των συνταξιούχων, διάλυση της υγειονομικής περίθαλψης, ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων και δρομολόγηση πλήθους άλλων (Αστέρας, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΔΕΣΦΑ, περιφερειακά λιμάνια). Νέες αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, διατήρηση της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Διάλυση κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους με κάθε κόστος.
Στα προσεχή πολυνομοσχέδια περιλαμβάνονται οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, που στην ουσία σηματοδοτούν τη μείωση των συντάξεων, τη σταδιακή κατάργηση των κρατικών εισφορών, την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, την νομιμοποίηση της λεηλασίας των ταμείων, που τα έφεραν σε αυτή την κατάσταση, και προώθηση των συμφερόντων των ιδιωτικών ασφαλιστικών. Οι σχεδιαζόμενες αλλαγές του ασφαλιστικού προχωράνε πολύ παραπέρα από την περικοπή συντάξεων και μετατρέπουν το χαρακτήρα της ασφάλισης από στοιχειωδώς αναδιανεμητικό σε πλήρως ανταποδοτικό:
Η σύνταξη «σπάει» στα δύο, τη βασική ή εθνική και την ανταποδοτική. Η βασική σύνταξη θα λειτουργεί ως προνοιακή κάλυψη (θα κυμαίνεται γύρω στα 350 ευρώ), θα έχει εισοδηματικά κριτήρια, το ακριβές ύψος της θα καθορίζεται από τις δημοσιονομικές δυνατότητες του κράτους (ρήτρα μηδενικού ελλείμματος) και προβλέπει αυξημένα όρια ηλικίας αφού θα δίνεται στα 62 έτη για 40ετή εργασία και στα 67 έτη για 15ετή εργασία. Έτσι η σύνταξη μετατρέπεται ουσιαστικά σε ένα επίδομα επιβίωσης, κι αυτό όχι για όλους, του οποίου η παροχή είναι αμφίβολη. Συγχρόνως, με την ενοποίηση επιτελείται μια ακόμη κλοπή αποθεματικών μέσω της κάλυψης των ελλειμμάτων ορισμένων ταμείων από τα αποθεματικά των πλεονασματικών.
Όλη αυτή η επίθεση συνοδεύεται από την ταυτόχρονη όξυνση του ελέγχου και της καταστολής (τόσο αστυνομική όσο και οικονομική). Ειδικά κατασταλτικά αστυνομικά σώματα, κινητοποίηση του στρατού για την αντιμετώπιση ανεπιθύμητων πληθυσμών, ειδικά δικαστήρια και καθεστώτα εξαίρεσης, ηλεκτρονικά εισιτήρια σε γήπεδα και μέσα μεταφοράς, σχέδια για ουσιαστική κατάργηση των απεργιών και κατοχύρωση της ανταπεργίας των αφεντικών (lock out). Ταυτόχρονα, υλοποιείται η ηλεκτρονική ταυτότητα και προωθείται η υποχρεωτική χρήση πλαστικού χρήματος, για όλες τις οικονομικές συναλλαγές, συνθήκη που εξασφαλίζει περισσότερα κέρδη για τις τράπεζες και οδηγεί στον πλήρη έλεγχο από το κράτος.
Γίνεται αντιληπτό από τον καθένα πως η διαιώνιση του καπιταλισμού σημαίνει τη φυσική και ψυχική μας εξόντωση, μέσω της επιβολής συνθηκών μακροχρόνιας ανεργίας, απόλυτης φτώχειας, ανέχειας, εξαθλίωσης και τη διεύρυνση ακόμα περισσότερο της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Με αυτόν τον τρόπο οδηγούνται μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στην απομόνωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση, μια συνθήκη η οποία λειτουργεί ενισχυτικά στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας, καθώς δημιουργεί ευνοϊκότερους όρους για την επίθεση και την καθυπόταξη της κοινωνίας.
Απέναντι στην αντικοινωνική και απάνθρωπη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι πρέπει να αντιληφθούμε, ότι όσο δύσκολη και αμετάβλητη κι αν φαντάζει η κατάσταση, είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε. Πρέπει να βάλουμε στην άκρη την απογοήτευση, να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις, να κάνουμε πέρα κάθε αίσθημα παραίτησης και να σταθούμε στα πόδια μας και ο ένας δίπλα στον άλλο. Όλοι εμείς αποτελούμε την πλειοψηφία της κοινωνίας και από εμάς εξαρτάται το αν θα συναινέσουμε στον κοινωνικό οδοστρωτήρα του καπιταλισμού. Η οργάνωση σε πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες -αντιιεραρχικές, ριζοσπαστικές και αντικρατικές- και σε σωματεία βάσης σε όλους τους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία και τις σχολές, σε κάθε κοινωνικό χώρο, είναι επιβεβλημένη περισσότερο από ποτέ. Να οργανωθούμε για να διεξάγουμε πολιτικούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ανυποχώρητους, ακηδεμόνευτους και αντιθεσμικούς, οι οποίοι αποτελούν τον μοναδικό δρόμο που μπορεί να εξασφαλίσει φως στην άκρη του τούνελ.
Πρέπει να ξαναθέσουμε στο τραπέζι έννοιες όπως η απαλλοτρίωση του πλούτου από τα χέρια των αφεντικών, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η κατάργηση της ιδιοκτησίας και της μισθωτής εργασίας. Είναι εδώ ο χρόνος και ο τόπος που οφείλουμε να δημιουργούμε ρωγμές και να αμφισβητούμε έμπρακτα το «μονόδρομο» του καπιταλιστικού συστήματος. Να θέσουμε το πρόταγμα της συνολικής ανατροπής του κράτους και του καπιταλισμού και το όραμα για μια αταξική κοινωνία ενάντια σε κάθε λογική ενσωμάτωσης και αφομοίωσης. Οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, οι αυτοοργανωμένες δομές, οι συνελεύσεις γειτονιάς, οι καταλήψεις εργασιακών χώρων και η αυτοδιαχείρισή τους, οι καταλήψεις στέγης, τα πολιτικά στέκια, τα σωματεία βάσης, οι αντιιεραρχικές συλλογικότητες αποτελούν αναχώματα στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, αλλά ταυτόχρονα προεικονίζουν τον κόσμο που οραματιζόμαστε. Έναν κόσμο οργανωμένο σε κομμούνες, που θα βασίζεται στις αξίες της ελευθερίας, της αντιιεραρχίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύης και ο οποίος θα λειτουργεί σύμφωνα με την αρχή «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.
αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti
vogliamotutto.espivblogs.net
