Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δεν θα μείνει εδώ.
Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.
~Μπέρτολτ Μπρεχτ, για τον όρο «μετανάστες»
Ό,τι πιο εμετικό, ό,τι πιο χυδαίο, και ταυτόχρονα ενδεικτικό της σκατομυαλίας που μας κυβερνάει, είναι η φωτογραφία του Δένδια να κρατάει ένα Δελτίο Αιτούντος Άσυλο με τη φωτογραφία του και το ονοματεπώνυμό του (δώρο της προϊσταμένης της υπηρεσίας ασύλου), και να γελάει διάπλατα, απολαμβάνοντας τη φωτογράφιση και το «αστείο» κατά τη τελετή αποχώρησης από το αγαπημένου του υπουργείο προστασίας των κυρίαρχων.
Πρόκειται για το ίδιο χαρτί που ζητούσαν οι γυναίκες και τα παιδιά που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι, όταν το ελληνικό λιμενικό αποφάσισε να τις επαναπροωθήσει στην Τουρκία παρά τις αγωνιώδεις εκκλήσεις τους ότι το σκάφος βυθίζεται. Πρόκειται για το ίδιο χαρτί που θα είχε σώσει τις ζωές ανθρώπων που έφευγαν από τα πεδία των μαχών της Συρίας και του Αφγανιστάν – τα οποία ζητούσε να βομβαρδίσουμε ο Βενιζέλος.
Αυτή η φωτογραφία είναι η πιο σαφής, ίσως, απεικόνιση των αξιών της «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Βλέπεις, τα προβλήματα που έχουμε όλα αυτά τα χρόνια, τα φέρανε αυτοί οι «σκούροι» από το Ισλαμαμπάντ και το Μπαγκλαντές. Οι ευρωέλληνες τραπεζίτες και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι ήταν αποτέλεσμα της «λαθρο»μετανάστευσης κι αυτοί;
Γι’ αυτό το άθλιο κομμάτι χαρτί που κρατάει ο Δένδιας σκασμένος στα γέλια, έχουν πνιγεί εξάχρονα παιδάκια στο Αιγαίο, έχουν διαμελιστεί γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά στον Έβρο, έχουν ξεπουλήσει κοριτσάκια το σώμα τους και τη ζωή τους, έχουν διασχίσει τον μισό πλανήτη οδικώς και με τα πόδια ολόκληρες οικογένειες μπρος, και πίσω πάλι, και πάλι μπρος, ανάμεσα σε μπάτσους, στρατιώτες και κάθε λογής φασίστες, σφαίρες, νάρκες και ατέλειωτους μήνες και χρόνια φυλάκισης στις αθλιότερες τρύπες. Για το εικονιζόμενο σκουλήκι, όλα είναι ένα ξεκαρδιστικό αστείο, ένα κόλπο για να ξεγελούν τους «Έλληνες το Γένος» οι εχθροί του, και να αποφεύγουν τα υπόλοιπα μαρτύρια που τους επιφυλάσσονται. Ακόμα κι αν υπήρχε θεός, δεν θα υπήρχε κόλαση αρκετά βαθιά να σας χωρέσει, καθίκια.
Αν, πάντως, πραγματικά αναζητάτε την έμπνευση στην αρχαία Ελλάδα, θυμηθείτε (ή ανακαλύψτε, η επιλογή δική σας, απλά το δεύτερο είναι πιο οδυνηρό) ότι πάντα στην τραγωδία η Ύβρις ακολουθείται από την Κάθαρση!
Ευάγριος Αληθινός
