Να γίνει.
Να συντριφτούν όλες αυτές οι πέτρες
που εμποδίζουνε.
Ν’ ανοίξουνε μεμιάς κάποιον καινούργιο δρόμο
να θέσουν ερωτήματα κι άσκοπες συζητήσεις.
Αίμα να τρέξει.
Να πεταχτούν οι πίδακες στη γη για να ραντίσουν
τις τρύπιες σκέψεις μας – τα σπίτια και τα χέρια
ν’ αφανιστούν οι τύραννοι – να φύγουν
μήπως ‘συχάσει η θάλασσα που ‘ναι φυλακισμένη
τώρα να γίνει.
Κι αν είναι πρώτος να βρεθώ – ας είναι.
Δεν καρτερώ πια τίποτα που να με δένει.
Βγαίνεις με μια βαριά και σταθερή φωνή
κι ούτε σ’ αναγνωρίζω
Τ’ άλλα που πήγαν τα αισθήματα;
Ποιος είσαι;
Μιχάλης Κατσαρός
