Μια άγρια δολοφονία ενός 44χρονου ανθρώπου στο κέντρο της Αθήνας, με σκοπό την κλοπή μιας κάμερας…
Μια αφασική κοινωνία που η κινούμενη άμμος του κοινωνικού κανιβαλισμού την καταπίνει ολοένα και περισσότερο…
Ένας όχλος-συνονθύλευμα ηλιθίων, αφηνιασμένων ακροδεξιών νοικοκυραίων και νεοναζιστών, που ξεχύθηκε στους δρόμους λυντσάροντας και δολοφονώντας συλλήβδην μετανάστες, και στοχοποιώντας αλληλέγγυους σ’ αυτούς, με την ανοχή ή/και κάλυψη της αστυνομίας…
…δεν ξέρουμε τι πραγματικά απ’ όλα τα παραπάνω μας γεμίζει με περισσότερη θλίψη και αγωνία για τα μελλούμενα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι, πέραν της συντριβής για τη βάναυση αφαίρεση της ζωής ενός ανθρώπου, νιώθουμε και απέραντη οργή για τον ποταπό αγριανθρωπισμό του συρφετού των «πατριωτών», που εκμεταλλεύτηκε τη δολοφονία του 44χρονου για να ξεράσει στους δρόμους το χυδαίο ρατσιστικό του μένος, επενδυμένο με λεπίδια, καδρόνια με εθνικές σημαίες και γκλομπ (για να μην ξεχνάμε ποιοι τους κάνουν πλάτες…), καταφερόμενος ενάντια σε κάθε μετανάστη ανεξαιρέτως. Αυτό τους υπαγόρευσε, μεταξύ άλλων, η στάθμη του ήθους και της «σκέψης» τους, αφού και τα δύο τα σέρνει απ’ τη μύτη η ναζιστική «λογική» της συλλογικής ευθύνης: Άλλωστε, οι χρυσαυγίτες είναι δηλωμένοι νεοναζί, οι δε αποχαλινωμένοι νοικοκυραίο-πατριώτες που τους σιγόνταραν είναι, παντού και πάντα, η δεξαμενή απ’ όπου ξεβράζονται.
Ας δεχτούμε να μην μιλήσουμε για τους χιλιάδες δολοφονημένους, κακοποιημένους, ταπεινωμένους και άγρια εκμεταλλευόμενους μετανάστες (μεταξύ των οποίων άπειρα γυναικόπαιδα) σε νερά του Αιγαίου, σε ναρκοπέδια του Έβρου, σε Μανωλάδες Ηλείας, σε Πάτρες, Ηγουμενίτσες και δεν συμμαζεύεται, για τους οποίους φυσικά κανείς από τα παραπάνω αποβράσματα δεν κάνει λόγο ούτε ενδιαφέρθηκε ποτέ – βλέπετε αυτοί όλοι ήταν και είναι ζώα, «που τρώγαν βελανίδια» όταν οι Ελληναράδες χτίζανε τους Παρθενώνες (με στιλέτα και σιδερογροθιές πάντως, δεν τους χτίσανε…).
Ας δεχτούμε να μην μιλήσουμε για τον Αλβανό που δολοφονήθηκε εξίσου άγρια από μαχαιροβγάλτες υπερπατριώτες στη Ζάκυνθο τον Σεπτέμβρη του 2004, επειδή τόλμησε να… πανηγυρίσει μια νίκη της εθνικής του επί της Ελλάδας στο κλωτσοσκούφι (γαργάρα κι αυτό ε…).
Και για να ‘ρθουμε στο δια ταύτα, ας δεχτούμε ακόμα ότι οι τρεις δολοφόνοι του 44χρονου ήταν όντως μετανάστες: γιατί ας μην ξεχνάμε ότι δεν έχουν συλληφθεί και δεν έχει καν αποκαλυφθεί ακόμα η ταυτότητα των δραστών. Επειδή όμως δεν μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είναι οπωσδήποτε πιθανό πως οι αδίστακτοι δράστες είναι όντως αλλοδαποί.
Και στην περίπτωση αυτή όμως, εκτός από τα δεκάδες κείμενα του α/α χώρου που –εδώ και χρόνια– το επισημαίνουν, εμείς, και από τις σελίδες της «Άπατρις», το είχαμε ξαναπεί ένα χρόνο πριν:
«…Αποσυσχετίζοντας την πράξη από τα κίνητρα και τις ανάγκες του δράστη, ο εξουσιαστικός έλεγχος δεν επικεντρώνεται (…) πια τόσο πάνω στα αδικοπραγούντα πρόσωπα, όσο πάνω σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες/κατηγορίες ανθρώπων, προσπαθώντας να τις καθιερώσει στη συνείδηση των υπηκόων ως συλλογικούς παραγωγούς κινδύνων για τη νομοταγή πλειοψηφία.
«…Μ’ αυτά δεν θέλουμε να πούμε ότι οι μετανάστες π.χ. δεν αδικοπραγούν. Θέλουμε όμως να δείξουμε ότι ο μηχανισμός αυτός, απ’ τη μια μεροληπτεί και γενικεύει παίρνοντας και τονίζοντας επιλεκτικά κάποιες πράξεις, κι απ’ την άλλη αποκρύπτει τις κοινωνικές συνθήκες που εξωθούν σ’ αυτές τις πράξεις…».
Άπατρις, φύλλο 4, Οκτώβρης 2009, από το κείμενο «Σαν απόκληρος γυρίζω…»
