Στις 29 Νοέμβρη καταλάβαμε το σπίτι στην οδό Τζαβέλα 52 στη Λάρισα. Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται από τα κάτω. Δεν ενδιαφερόμαστε για την ιδιοκτησία του κτηρίου αλλά για την χρήση του από κοινού. Επιλέγουμε, μέσα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης και κοινωνικής εξαθλίωσης, σε ένα περιβάλλον όπου μέρα με τη μέρα γίνεται ξεκάθαρο ότι η ελπίδα δεν θα έρθει, μέσα σε ένα σύστημα που χρησιμοποιεί και προβάλει τον κοινωνικό κανιβαλισμό σε κάθε ευκαιρία, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας χωρίς να περιμένουμε σωτήρες και αυθεντίες να την ορίσουν.
Στα πλαίσια του αμοιβαίου σεβασμού, χτίζουμε συντροφικές σχέσεις και αποφασίζουμε συλλογικά. Με σκοπό μας την σύνδεση και την κυκλοφορία των αγώνων, την έμπρακτη αλληλεγγύη, την δημιουργία νέων δομών αυτοοργάνωσης θα συνεχίζουμε να σχηματίζουμε τέτοια σημεία αλληλεπίδρασης. Σημεία για κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, αγώνες ενάντια στην καταστροφή της φύσης, την έμφυλη καταπίεση, την επιβολή πατριαρχικών προτύπων, αγώνες ενάντια σε κάθε φυλακή και στην ίδια την κοινωνία-φυλακή.
Το σπίτι που επιλέξαμε να στεγάσουμε τις παραπάνω ανάγκες ανήκει στο Γηροκομείο Λάρισας από το 2011. Το συγκεκριμένο κτήριο είναι εγκαταλελειμμένο πολλά χρόνια με προβλήματα που το καθιστούν μη βιώσιμο. Η προηγούμενη ιδιοκτήτρια του, το άφησε κληροδότημα στο Γηροκομείο μαζί με άλλα ακίνητα και 2εκατομμύρια ευρώ. Υπεύθυνοι για την διαχείριση του είναι ο Πρόεδρος του γηροκομείου και το διοικητικό συμβούλιο το οποίο αποτελείται από τον Δήμαρχο της πόλης, δημοτικούς συμβούλους και διάφορους πολίτες. Οι πόροι και οι ανάγκες του γηροκομείου όμως, όπως τα τροφεία και οι μισθοί των εργαζόμενων, δεν καλύπτονται από τις διάφορες προσφορές και δωρεές καθώς φυσικά και καθόλου από το κράτος. Η μέριμνα των ευπαθών και αποκλεισμένων κοινωνικών ομάδων δεν υπάρχει στην ατζέντα της «πρόνοιας» πόσο μάλλον για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που αντιμετωπίζονται ως μη ενεργό κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό στην ουσία μεταφράζεται ως μη παραγωγικοί, μη κερδοφόροι στο καπιταλιστικό σύστημα. Η ίδια η ύπαρξη και δομή του κράτους και των μηχανισμών του, οι τράπεζες, οι νόμοι και τα παραθυράκια τους, η γραφειοκρατία και η διαμεσολάβηση είναι το ουσιαστικό πρόβλημα.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι δεν είμαστε εμείς που λειτουργούμε εις βάρος του γηροκομείου. Οι διάφορες φωνές που ακούγονται εναντίον μας και εναντίον του γηροκομείου ήταν αναμενόμενες. Για εμάς καταδεικνύουν το μέγεθος του κοινωνικού κανιβαλισμού, όπου το ένα κομμάτι της κοινωνίας στρέφεται ενάντια στο άλλο. Σε όλο αυτό η μόνη μας απάντηση είναι η αληθινή και έμπρακτη αλληλεγγύη και η ανάδειξη των ακόμα περισσότερων φωνών που είναι με το μέρος μας. Η γειτονιά, όπως και στην προηγούμενη κατάληψη επί της οδού Οικονόμου εξ Οικονόμου, είναι παραπάνω από θετική και φιλική με εμάς.
Σχετικά με το ζήτημα της αξιοποίησης αξίζει να αναφέρουμε ότι στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις κατειλημμένων χώρων, διάφοροι καλοθελητές γρήγορα εμφανίζονται. Τόσο στο εξωτερικό όσο και πανελλαδικά, καταλήψεις έχουν εκκενωθεί κάνοντας σαφές ότι η αυτοδιαχείριση και η αυτοοργάνωση αποτελούν αγκάθι για κάθε σύστημα εξουσίας και εκμετάλλευσης.
Πιο συγκεκριμένα στην πόλη μας έχουμε το πρόσφατο παράδειγμα της εκκένωσης της κατάληψης Ντουγρού, τον περασμένο Μάιο από το κτήριο στην οδό Οικονόμου εξ Οικονόμου. Εκεί, ως δια μαγείας ο επί δεκαπέντε χρόνια εξαφανισμένος ιδιοκτήτης του εμφανίστηκε συνοδεία όλων των αστυνομικών δυνάμεων της πόλης, ώστε να προστατέψει την «ιδιοκτησία» του από τους καταληψίες και στη συνέχεια εγκατέλειψε την πόλη αφήνοντας το σπίτι να ρημάξει με την ησυχία του. Δεν ξεχνάμε την κατάληψη του Ι.Κ.Α. η οποία εκκενώθηκε βίαια το 2008, όπου έγινε ξεκάθαρο ότι η αξιοποίηση δεν ήταν ο λόγος της εκκένωσης και του γκρεμίσματος του κτηρίου, αλλά το πρόσχημα για την καταστροφή ενός ελεύθερου κοινωνικού χώρου.
Δεν ξαφνιαζόμαστε λοιπόν που και αυτή τη φορά προκαλούμε αλλεργία σε διάφορους θεσμικούς και μη παράγοντες.
Υπάρχουν χιλιάδες άδεια σπίτια που περιμένουν ανθρώπους να στεγάσουν τις ανάγκες τους. Ανάγκες όπως η πρόσβαση σε νερό και ρεύμα, που δεν μπορούν να καθορίζονται άλλο ως εμπόρευμα και με όρους εξουσίας. Οι καταλήψεις, στεγαστικές και πολιτικές, μπορούν να αποτελέσουν σημεία αναφοράς για όλη την κοινωνία με στόχο να ανακαλύψουμε ξανά τη συλλογική ζωή και να χτίσουμε ισχυρές αντιστάσεις σε κράτος και κεφάλαιο.
Ποιοι είναι όμως αυτοί που έχουν στην πραγματικότητα μεγάλο πρόβλημα με εμάς; Αστυνομία, διεύθυνση της Ασφάλειας και εισαγγελείς από την πρώτη στιγμή ασκούν αφόρητες πιέσεις στις δημοτικές αρχές και στο γηροκομείο αναζητώντας τρόπους/μέσα και λόγους για να μας εκκενώσουν. Από τη στιγμή που δεν βρήκαν το πρόσφορο έδαφος που περίμεναν για να εξαπολύσουν το μένος τους εναντίον μας, γνωρίζουμε καλά ότι δεν θα πάψουν να δουλεύουν σαν καλά σκυλιά της εξουσίας για να μας καταστείλουν. Ασφαλίτες και δυνάμεις των ΟΠΚΕ γυροφέρνουν τη γειτονιά. Δήθεν καταγγελίες για ναρκωτικά και κλίμα εκφοβισμού, είναι μερικές από τις πρώτες ήδη γνωστές βρώμικες πρακτικές τους. Ο κόσμος το γνωρίζει καλά, ότι εγκληματίες και ληστές δεν είμαστε εμείς. Δεν πέφτουμε στην παγίδα της ενοχοποίησης των κατασκευασμένων εσωτερικών εχθρών, γιατί γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά τον πραγματικό μας εχθρό. Το κράτος και το κεφάλαιο.
Εμείς δεν πτοούμαστε και δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε ούτε στιγμή!
Είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τις ιδέες μας και τα προτάγματα μας και να αποδείξουμε από μόνοι μας το ποιοι είμαστε!
Όσοι σκοπεύουν να σταθούν απέναντι σε αυτό το εγχείρημα εχθρεύονται ουσιαστικά την ελευθερία.
Μπάτσοι, ρουφιάνοι, ασφαλίτες, εισαγγελείς σκυλιάστε κι άλλο! Εμείς ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα εδώ!
Συνέλευση Κατάληψης Ντουγρού
ntougrou.squat.gr
