Τι συμβολίζει μια σπασμένη βιτρίνα;
Κάθε πολιτική πράξη πραγματοποιείται εντός του κοινωνικού περιβάλλοντος στο οποίο λαμβάνει χώρα, είτε πραγματοποιείται από υποκείμενα που έχουν αντίληψη της κίνησης που διαπράττουν, είτε ακόμα συμβαίνει ασυνείδητα λόγω ενστικτωδών αντανακλαστικών. Οι σπασμένες βιτρίνες στην πορεία της Τετάρτης (26/09) ήταν κάτι από όλα αυτά και κάτι ακόμα: πράξεις ταξικής εκδίκησης, απέναντι στον ένοχο κόσμο του εμπορεύματος, αυθόρμητες απαντήσεις απέναντι σε μια δολοφονία που διέπραξαν και υπερασπίστηκαν καταστηματάρχες στο όνομα αυτής τους της ιδιότητας, αλλά και αντανάκλαση της σπασμένης βιτρίνας του μαγαζιού της γλάδστωνος, στην ύστατη προσπάθεια του Ζακ να ξεφύγει από τον εγκλεισμό του στο περιχαρακωμένο και απαγορευμένο ιδιόκτητο έδαφος, τη γεμάτη κοσμήματα, προσωρινή φυλακή του.
Μια σπασμένη βιτρίνα είναι όμως και κάτι άλλο: όταν οι μπάτσοι και οι δικαστές, οι φύλακες δηλαδή της ιερής ιδιοκτησίας έχουν συμμετάσχει στο έγκλημα, έχουν καταδικάσει το θύμα, έχουν ήδη αθωώσει στην πράξη τους δολοφόνους, οι σπασμένες βιτρίνες είναι η ρήξη με τον κόσμο της αστικής νομιμότητας –η πράξη που ξεκαθαρίζει ότι αν θέλουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη– ανεξάρτητα από τους όρους που θα έβαζε η θεσμική δικαιοσύνη, αυτή θα πρέπει να την αποδώσουμε εμείς: οι φίλοι και οι συντρόφισσες του Ζακ, τα μέλη της κοινότητάς του, οι άνθρωποι της τάξης του, οι περιθωριακοί/ες, οι αόρατοι/ες και οι κολασμένοι/ες.
Τα θρυμματισμένα τζάμια δεν είναι συνεπώς τίποτα λιγότερο, από τη ρήξη με ένα κόσμο γερασμένο που η ίδια του η ύπαρξη δομείται πάνω σε έμφυλους, ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς, τους οποίους πολεμάμε συνολικά με σκοπό την ολική τους καταστροφή.
Είναι κάθε βία macho;
Την Τετάρτη κατέβηκε στον δρόμο να διαδηλώσει ένα πολύ ετερόκλητο πλήθος: μέλη της LGBTQI κοινότητας, κοινωνικοί αγωνιστές/τριες από τον αναρχικό και τον κομμουνιστικό χώρο, άτομα που οργίστηκαν από το γεγονός της δολοφονίας, τοξικοεξαρτημένοι/ες. Κάποιοι εξ’ αυτών επέλεξαν την αντιβία, κάποιες αντιλαμβάνονταν την ύπαρξη τους στον δρόμο σαν πρόκληση απέναντι στον ελληνικό μικροαστισμό, κάποια ένιωσαν φόβο, κάποιες διεκδίκησαν έτσι την ορατότητά τους και κάποιοι πόνταραν στον φόβο ή/και τον πριμοδότησαν. Ο συλλήβδην χαρακτηρισμός όσων επέλεξαν να πράξουν επιθετικά, ως macho υποκείμενα, στερείται νοήματος, είναι σκέτη συνθηματολογία, χουλιγκανισμός. Όποιο άτομο «κρύβεται» κάτω από μία κουκούλα δεν θέλει στερεοτυπικά να επιβάλει την ισχύ του απέναντι στους/τις καταπιεσμένους/ες. Η βία νοηματοδοτείται από το υποκείμενο που τη χρησιμοποιεί, και τη στόχευσή του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε ξεκάθαρα χαρακτηριστικά αντιβίας, ενάντια στον κόσμο της ιδιοκτησίας, που πριμοδοτεί το πολεμικό κλίμα απέναντι στο περιθώριο στο αθηναϊκό κέντρο. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ταυτιστεί με αυτό που η κινηματική θεωρία ορίζει ως macho.
Το ότι στην πορεία εκδηλώθηκαν όντως macho συμπεριφορές, έρχεται σαν αποτέλεσμα του ότι οι κοινωνικοί χώροι που συγκροτούμε δεν μπορεί να είναι αποκαθαρμένοι από τις κοινωνικές παθογένειες. Το ζήτημα είναι να συγκροτήσουμε από κοινού ένα συλλογικό υποκείμενο που δεν θα ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές και όχι να στείλουμε στην κόλαση όσα άτομα πράττουν εξεγερσιακά, βυθιζόμενα έτσι σε ένα κόσμο που θα απαγορεύουμε στους εαυτούς μας την ίδια μας την άμυνα.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εάν τα άτομα που βρίσκονται κάτω από τις κουκούλες είναι cis ή μάχονται την ετεροκανονικότητα, εάν είναι γυναίκες ή άντρες με συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό, αν φοβούνται ή όχι. Η στερεοτυπική αντιμετώπιση του κόσμου που επέλεξε τη σύγκρουση δεν βοηθά τη διαλεκτική σχέση μεταξύ των κινημάτων.
Οι πορείες είναι ένα ανοιχτό πεδίο δράσης. Η πορεία της Τετάρτης, για εμάς, είχε σαν δεδομένο, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χτυπηθεί από τους μπάτσους. Μετά τη δολοφονία του Ζακ οι μπάτσοι κράτησαν αμυντική στάση ώστε να μην πυροδοτήσουν τη διάχυτη οργή, καθώς αναγνωρίζεται από το κράτος η συμμετοχή των μπάτσων στη δολοφονία. Με αυτό το δεδομένο, και παρά τη δεδομένη πριμοδότηση του φόβου από διάφορους αυτόκλητους υπερασπιστές της διαδήλωσης, που μετέτρεψαν αυθαίρετα το «εγώ» τους, σε «εμείς», το γεγονός ότι η πορεία δεν αγκάλιασε τα σπασίματα δημιουργεί ερωτηματικά και αποτελεί ουσιαστικά μια πολιτική κριτική που θα ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν.
Τι συνοψίζει μια δολοφονία;
Ο Ζακ δεν ήταν ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Αποτελεί ένα ακόμα θύμα ενός πολέμου χαμηλής, αλλά καθημερινής έντασης ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες. Οι μαγαζάτορες και οι μπάτσοι που τον σκότωσαν, οι περίοικοι που κοιτούσαν το θέαμα –και που δεν έχουν μιλήσει ακόμα για το τι πραγματικά έγινε–, οι δημοσιογράφοι και οι δικαστές που ανέλαβαν το ξέπλυμα του εγκλήματος είναι το κυρίαρχη έκφραση του εξουσιαστικού κοινωνικού οικοδομήματος. Ο Ζακ, οροθετικός, χρήστης, ομοφυλόφιλος είναι αυτό που σιχαίνονται, αυτό που δεν θέλουν να αποδεχτούν την ύπαρξη του. Η δολοφονία του είναι η συμπύκνωση όλου αυτού του μίσους που νιώθουν για το διαφορετικό.
Nα δημιουργήσουμε εκείνον τον συσχετισμό δυνάμεων που θα κάνει τους επόμενους Δημόπουλους και Χορταριάδες να το σκεφτούν εκατό φορές, πριν κλοτσήσουν την τζαμαρία…
Ο ΖΑΚ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΗΣΜΟΝΙΑ
ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
