M.M.E.: Η προπαγάνδα απέναντι σε μια απεργία πείνας

Με το ξέσπασμα της πανδημίας και στον ελλαδικό χώρο, αρχές 2020, το κράτος σε μια πρώτη του κίνηση αποφασίζει να ενισχύσει οικονομικά τα σώματα ασφαλείας –καταστολή– και τα κανάλια – προπαγάνδα. Πρόκειται για δύο πολύ βασικά στοιχεία για τη διατήρηση της εξουσίας τους όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τώρα απέναντι σ’ αυτόν τον «αόρατο εχθρό». Η αστυνομία πιάνει δουλειά στους δρόμους, και τα κανάλια και λοιποί –ας τους πούμε– δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι στις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες και τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Στο κείμενο αυτό θα εστιάσουμε στους δεύτερους και τον δικό τους ρόλο.

Στις 8 Γενάρη 2021, ο Δ. Κουφοντίνας ξεκινάει απεργία πείνας απ’ τις φυλακές του Δομοκού, με αίτημα τη μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού. Στις 22 Φλεβάρη, μετά από 46 μέρες απεργίας πείνας, ξεκινάει και απεργία δίψας, μίας και το αίτημά του από την πλευρά της κυβέρνησης βρίσκεται στα σκουπίδια από την πρώτη μέρα. Το κίνημα αλληλεγγύης απ’ την πρώτη μέρα της απεργίας οργανώνεται και βγαίνει στο δρόμο κανονίζοντας συγκεντρώσεις και πορείες. Σε ένδειξη αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο και απεργό πείνας-δίψας, οι καταδρομικές επιθέσεις σε κρατική περιουσία όλο και μεγαλώνουν και αναβαθμίζονται. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Πλέον, είναι δύσκολο να κάνει κάποιος τα στραβά μάτια και η προπαγανδιστική μηχανή πρέπει να πάρει μπρος και σε αυτό το θέμα. Τα καθεστωτικά κανάλια και εφημερίδες αρχίζουν να ασχολούνται με το θέμα της απεργίας, και το πλυντήριο ξεκινάει.

Στην τηλεόραση, οι ειδήσεις ανατρέχουν στο αρχείο είκοσι και παραπάνω χρόνων και μας δείχνουν εικόνες που έπαιζε η τηλεόραση τα χρόνια που ήταν εν ενεργεία η 17Ν, και τις επιθέσεις που είχαν πραγματοποιήσει. Η «αντικειμενική δημοσιογραφία» τους φτάνει μόνο στο να αναφέρουν το όνομά του, και κατά τα άλλα δείχνουν ξεπερασμένες εικόνες και παρουσιάζουν το γεγονός με όση μονομέρεια μπορούν. Τα στυλό και τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά δημοσιοποιώντας άρθρα χαρακτηρίζοντας τον Κουφοντίνα ως «τρομοκράτη», «δολοφόνο», «εγκληματία» κι άλλους τέτοιους χαρακτηρισμούς, αποπολιτικοποιώντας σε μια πρώτη φάση την αγωνιστική του δράση. Η εφημερίδα καθημερινή δεν δίστασε να βγάλει άρθρο στις 25/02 με τίτλο «Δημήτρης Κουφοντίνας: Τζιχάντ» συγκρίνοντας τη 17Ν με τους τζιχαντιστές. [1] Βλέπουμε δημοσιογράφους να προσπαθούν να προσωποποιήσουν τον αγώνα που δίνεται, και να έχουν εξαπολύσει έναν πόλεμο για να αμαυρώσουν κι άλλο το όνομα του κρατουμένου. Δίνουν ένα αφήγημα στο αίτημά του, σαν να ζητάει κάποιου είδους ειδική μεταχείριση. Διατυμπανίζουν απόψεις ότι αυτός ο «τρομοκράτης» και «εγκληματίας» δεν έχει το δικαίωμα να ζητάει πράγματα –με τον χαρακτηρισμό που του δίνουν δικαιολογούν και το γιατί– αλλά και εξωπραγματικές ατάκες όπως «από πού κι ως πού ένας κρατούμενος να διαλέγει τη φυλακή που θα πάει», υπονοώντας κιόλας ότι όλη η απεργία γίνεται γιατί ο Κουφοντίνας θέλει να πάει σε καλύτερη φυλακή από εκεί που τον πήγαν. Έχουν το θράσος να λένε δημόσια ότι οι γιατροί –αν χειροτερέψει η κατάσταση υγείας του– θα πρέπει να προχωρήσουν σε αναγκαστική σίτιση. Πρόσωπα της κυβέρνησης –αλλά όχι ο πρωθυπουργός– τολμούν να υιοθετούν μια θατσερική ρητορική, όπως ο Βορίδης που είπε ότι κανείς δεν του είπε να κάνει απεργία πείνας[2]. Ώρα με την ώρα η κατάσταση υγείας του απεργού επιδεινώνεται, και μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, η μόνη δήλωση από πλευράς Μητσοτάκη είναι ότι ο κρατούμενος αν ήθελε μπορούσε να καταφύγει στη δικαιοσύνη.

Στο σημείο αυτό, μάλλον θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Όλα αυτά τα καθάρματα στην τηλεόραση, και οι αρθρογράφοι των «μεγάλων» εφημερίδων, ξέρουν πολύ καλά ότι ο απεργός πείνας και δίψας, σύμφωνα με τους νόμους του ίδιου του κράτους που υπηρετούν, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε την προ-προηγούμενη δεκαετία με την κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης». Να μας τον παρουσιάζουν τώρα ξανά ως «τρομοκράτη» καμία σχέση δεν έχει με το αίτημά του. Ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να είσαι μέλος της Ε.Ε. που τόσα χρόνια εξυμνούν και τους κανόνες κράτους δικαίου. Ξέρουν πολύ καλά ότι σε ένα νεοφιλελεύθερο κράτος, που τα αφεντικά τους εδώ και χρόνια προσπαθούν να μας πλασάρουν, ακόμα και οι κρατούμενοι έχουν θεμελιωμένα δικαιώματα. Ξέρουν πολύ καλά ότι η αναγκαστική σίτιση στον απεργό πείνας αποτελεί βασανιστήριο. Όταν μπαίνουν, λοιπόν, στη διαδικασία να ισχυρίζονται δημόσια για το αν κάποιος έχει ίσο δικαίωμα απέναντι στο νόμο –ανάλογα με την πολιτική του στάση, γιατί περί αυτού πρόκειται– σαν να διαλέγουν, ξέρουν πολύ καλά ότι πλέον το καθεστώς που προστατεύουν οδεύει προς τον αυταρχισμό. Ξέρουν επίσης, πολύ καλά ότι το αίτημα μεταγωγής του στον Κορυδαλλό είναι έννομο, παρ’ όλο που σε όλη τους τη γελοία προσπάθεια να καλύψουν το γεγονός δεν αναφέρουν καν τον λόγο που γίνεται η απεργία πείνας και δίψας. Έχουν διαλέξει πολιτική πλευρά κι αυτό είναι συνειδητή τους επιλογή. Όσο για τις εξίσου γελοίες απόψεις περί ειδικής μεταχείρισης για να βρεθεί σε μια πιο άνετη φυλακή, εκτός του ότι από μόνες τους τέτοιες απόψεις θα έπρεπε να σε κάνουν να ντρέπεσαι να κοιτάξεις τον καθρέφτη, να θυμίσουμε ότι για τη 17Ν φτιάχτηκαν ειδικά κελιά στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, κι αυτό είναι το μέρος που ζητάει ο απεργός να επιστρέψει. Για τη δήλωση του Μητσοτάκη δεν χρειάζεται να αναφέρουμε κάτι εμείς, μιας και μια απάντηση κατά κάποιο τρόπο δόθηκε από τη δικηγόρο του Δ. Κουφοντίνα, και στη νομική γλώσσα, μιας και αυτή είναι η μόνη που φαίνεται να καταλαβαίνει[3].

Δεν υπάρχει καμία αυταπάτη για το ποιος είναι ο ρόλος των Μ.Μ.Ε. μέσα σε μια κρατική κοινωνία. Η σχέση τους με την εκάστοτε εξουσία ήταν πάντοτε και θα παραμείνει μια σχέση αφεντικού-εργαζομένου. Το αφεντικό πληρώνει και ο εργαζόμενος δουλεύει για το αφεντικό. Οι ειδήσεις στα κανάλια, οι εφημερίδες και τα ειδησεογραφικά site θα συνεχίσουν να βαδίζουν χέρι-χέρι με την κυριαρχία, κι αυτό είναι κάτι που έχουν επιλέξει και που τους κάνει εχθρικούς απέναντι σε εμάς και τους δικούς μας αγώνες. Δεν χάφτουμε άλλο την προπαγάνδα τους. Είναι καιρός τα αφεντικά τους –το κράτος– να σταματήσουν να κρύβονται πίσω από τα δάχτυλό τους και να παραδεχθούν δημόσια, το κράτος το οποίο οραματίζονται και τα Μ.Μ.Ε. με τη σειρά τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εμείς ως αναρχικοί ποτέ δεν κρύψαμε ότι στόχος είναι η καταστροφή αυτού, η εξάλειψη κάθε μορφής εκμετάλλευσης, και η οργάνωση των ζωών μας σύμφωνα με τους κανόνες της αυτοοργάνωσης και της ισότητας. Είμαστε περήφανα γι’ αυτό και δεν θα σταματήσουμε μέχρι να τα καταφέρουμε.

arjuna