Κατά τη διάρκεια αντιφασιστικής πορείας που πραγματοποιήθηκε στο Κερατσίνι στις 18/9 με αφορμή τη δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα, ένας διαδηλωτής δέχθηκε ευθεία βολή δακρυγόνου από τα ΜΑΤ και έχασε την όραση από το δεξί του μάτι. Μας έστειλε το παρακάτω κείμενο.
Πρωί Τετάρτης 18/9 μαθαίνω για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα. Τα ίδιο απόγευμα αποφασίζω να πάω εκεί που σκοτώθηκε, επειδή δεν μπορώ να δεχτώ μια κοινωνία να αφομοιώνει τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, όπως έκανε σε τόσες περιπτώσεις θυμάτων του κράτους και του παρακράτους. Στις 18.00 βρέθηκα στην Π. Τσαλδάρη, απ’ όπου ξεκίνησε λίγο αργότερα η πορεία. Αφού έστριψε αριστερά στη Γρ. Λαμπράκη, τρία-τέσσερα στενά πιο κάτω τα ΜΑΤ αποφάσισαν να κόψουν την πορεία στη μέση. Επιτεθήκαν λοιπόν στη διαδήλωση με χημικά και κρότου λάμψης μαζί με δελτάδες που βάραγαν στα τυφλά. Ο κόσμος προσπάθησε να κρατήσει τη γραμμή του και να αμυνθεί. Κάποια στιγμή έγινε απόπειρα να πάρουμε απ’ τα χεριά δελτάδων ένα παιδί. Όχι μόνο για το αναίτιο της σύλληψης, αλλά και επειδή τους συλληφθέντες τους χτυπάγανε παρόλο που τους είχαν ακινητοποιήσει.
Οι διαδηλωτές συσπειρώθηκαν σαφώς πιο οργισμένοι μετά από τις επιθέσεις που δέχτηκαν. Τα ΜΑΤ που είχαν παραταχθεί ο ένας πίσω απ’ τον άλλον (στη Γρηγορίου Λαμπράκη) συνέχισαν με ευθείες βολές κρότου λάμψης και χημικών (ακόμα και πλαστικές σφαίρες). Παράλληλα εμφανίστηκαν δίπλα στους μπάτσους και φασίστες που βρίζανε και πέταγαν πέτρες στους διαδηλωτές. (Είναι οι ίδιοι που τα καθεστωτικά βάφτισαν αγανακτισμένους πολίτες).
Γύρω στις 20.00, ένας διαδηλωτής μου φωνάζει «πρόσεχε φίλε σε σημαδεύουν». Γυρίζοντας βλέπω έναν ματατζή που είχε βγει απ’ τη σειρά, γονατιστό να με σημαδεύει, και αμέσως μετά νιώθω το χτύπημα. Ένα ασφυξιογόνο πέφτει στο δεξί μου μάτι και κατόπιν σκάει μέσα σ’ αυτό. Εκείνη τη στιγμή πήγα να πέσω, αλλά στάθηκα στα πόδια μου και κινήθηκα προς τα πίσω, ώσπου το πρόσωπο μου καλύφτηκε από αίματα και δεν έβλεπα τίποτα. Ακούω τη φωνή μιας γυναίκας να λέει: «Το είδα το παιδί. Το σημάδεψαν και το σκότωσαν. Είναι δολοφονία». Τότε με πιάνουν απ’ τους ώμους σύντροφοι και με πάνε πιο πίσω, όπου ακουγόταν σειρήνα ασθενοφόρου. Προσπαθήσαμε να το σταματήσουμε 2-3 φορές, μέχρι να αντιληφθούν οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ ότι υπήρχε τραυματίας, οπότε επιβιβάστηκα και διακομίστηκα στο Τζάνειο. Εκεί μπήκα εσπευσμένα στο χειρουργείο για 3,5 ώρες, διότι το μάτι είχε καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς.
Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο έχω βγει από το δεύτερο χειρουργείο για την αποκατάσταση του βολβού, αν και η όραση απ’ το δεξί μάτι έχει χαθεί κατά 90-95%. Το ηθικό μου δεν κάμπτεται και δεν μετανιώνω ούτε για τον τραυματισμό ούτε για τίποτα. Είμαι αναρχικός και υπέρμαχος του μαχητικού αντιφασισμού. Κατέβηκα συνειδητά στον δρόμο μόλις έμαθα για τη δολοφονία του παιδιού.
Οποίος αγωνίζεται με το κεφάλι ψηλά θα τρώει ένα ασφυξιογόνο ή μια κρότου λάμψης για να το κατεβάζει. Να μην το κατεβάζει κανένας και θα τους νικήσουμε.
Μπορεί να έχασα την όρασή μου από το δεξί μου μάτι αλλά πλέον βλέπω πεντακάθαρα. Μέσα από τα μάτια των φυλακισμένων αναρχικών αγωνιστών, μέσα από τα μάτια των εξεγερμένων της Χαλκιδικής, μέσα από τα μάτια όσων διεκδικούν τους αυτοοργανωμένους χώρους και τις καταλήψεις. Μέσα από τα μάτια αυτών που κατεβαίνουν στους δρόμους διψώντας για ελευθερία.
Την αλληλεγγύη μου σε όλους
Τίποτα δεν τέλειωσε
