Με τον ομώνυμο τίτλο πριν από περίπου ένα χρόνο πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στην κατάληψη Ντουγρού, με μέλος της οργάνωσης Unity στα πλαίσια αντιμιλιταριστικής καμπάνιας που οργανώθηκε από τη συνέλευση αναρχικών Λάρισας. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μία σύνθεση της απομαγνητοφώνησης της εισήγησης της συντρόφισσας, και των απαντήσεων που έδωσε η ίδια σε ερωτήσεις τόσο με αφορμή τις τοποθετήσεις των παρευρισκόμενων, όσο και έπειτα από μία σύντομη συνέντευξη από μέλη της άπατρις. Η ίδια εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στα Γιάννενα, στα Χανιά, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, με τη σύμπραξη και οργάνωση συλλογικοτήτων για την άρνηση στράτευσης και τον αντιμιλιταρισμό.
(«ξυπόλητο τάγμα» xupolutotagma.squat.gr, ,«Κανάιμα» kanaima.squat.gr, «Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης» olikiarnisi.espivblogs.net, «Συντονισμός για την ολική άρνηση στράτευσης»)
«Γεια σας. Σήμερα ήρθα εδώ για να μιλήσω για την πιο στρατιωτικοποιημένη χώρα του πλανήτη.
»Καταρχάς θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι όλα αυτά τα οποία γνωρίζω δεν είναι από μια ακαδημαϊκή πλευρά ή μέσα από βιβλία, αλλά τα γνωρίζω επειδή ζω στο Ισραήλ και είμαι δραστήρια στα κινήματα εκεί πέρα. Επίσης, αυτό που παρουσιάζω είναι μια οπτική από τη δικιά μου πλευρά και όχι από όλες τις πλευρές. Προφανώς υπάρχουν και άλλες.
»Είμαι μέλος της Unity, και είμαι εδώ για να την εκπροσωπήσω. Η Unity, που σημαίνει ενότητα, είναι μια αναρχοκομμουνιστική οργάνωση στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Δημιουργηθήκαμε το 2010 ως η πρώτη αναρχοκομμουνιστική οργάνωση που δρα σε όλο το γεωγραφικό φάσμα από τον ποταμό Ιορδάνη ως και τη Μεσόγειο.
»Στόχος μας είναι να συνδυάσουμε δυνάμεις και να ενώσουμε προσπάθειες με όλους όσους αποζητούν να δημιουργήσουν τον ελευθεριακό κομμουνισμό στην περιοχή. Επιθυμούμε να προωθήσουμε την επαναστατική διαδικασία εντός της οποίας δημοκρατικά συμβούλια και συνδικάτα, οργανώσεις και κομμούνες, οργανώσεις εργατών, φοιτητών και δασκάλων θα υιοθετούν την αρχή της αυτοδιαχείρισης, θα απορρίπτουν τον καπιταλισμό και το κράτος, και θα τα αντικαθιστούν προς όφελος μιας ελεύθερης κοινωνίας στη βάση των κοινών αναγκών. Καλούμε σε αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, την κατοχή και την αποικιοκρατία, τον σεξισμό και την πατριαρχία, τον ρατσισμό και κάθε είδους καταπίεση και εκμετάλλευση.
»Όσον αφορά την οργάνωσή μας, χρησιμοποιούμε το όνομά μας σε 4 γλώσσες: Αραβικά, εβραϊκά, ρώσικα και αγγλικά. Αυτή η επιλογή αντικατοπτρίζει τη σημασία που αποδίδουμε στην κοινή δράση μεταξύ ανθρώπων που κατοικούν στην περιοχή μας, αλλά προέρχονται από διαφορετικές γλωσσικές ομάδες, θέλοντας να τονίσουμε τη διεθνιστική φύση αυτών των αγώνων, και να αναδείξουμε τη σημασία των σχέσεων και των συνεργασιών που μπορεί να υφίστανται μεταξύ χωρών χωρίς κανενός είδους σεβασμό στα γεωγραφικά σύνορα.
Κάποιες από τις ακτιβιστικές δράσεις τους:
- σύντροφος καίει το φύλλο κατάταξης από το στρατό.
- Πώληση του περιοδικού τους /σκετς δρόμου το μόνο που ήθελα ήταν ελευθερία λόγου (το πλακάτ που κρατά το άτομο) και ο φανταρος λεει φίλε ο εθνικισμός και ελευθερία λόγου δεν πηγαίνουνε μαζί.
- Διαδήλωση στη Δυτική όχθη μαζί με παλαιστίνιους.
- Αποτελέσματα βίαιης δράσης αστυνομικού.
Σύντομη αναδρομή για την πολιτική κατάσταση στο Ισραήλ και την κατεχόμενη Παλαιστίνη.
Το 1948, κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας, η πολιτική του ισραηλινού στρατού περιλάμβανε την «εθελοντική εκκένωση», όπως την αποκαλούσαν, που στην ουσία ήταν η εκδίωξη των παλαιστινίων από τα χωριά τους, με κάποιους εξ αυτών να μην έχουν επιστρέψει ακόμα μέχρι σήμερα στις εστίες τους. Αυτοί οι παλαιστίνιοι έπρεπε τότε να φύγουν και να πάνε σαν πρόσφυγες σε κάποιες άλλες χώρες όπως η Ιορδανία, ο Λίβανος, η Συρία και η Αίγυπτος. Πολλοί εξ αυτών έμειναν για πολλά χρόνια πρόσφυγες. Χαρακτηριστικά οι Σύριοι που έρχονται ως πρόσφυγες στην Ελλάδα προέρχονται από οικογένειες παλαιστινίων που ήδη είχαν γίνει πρόσφυγες από το 1948. Όσοι από αυτούς παρέμειναν στις περιοχές που θεωρείται ότι ανήκουν στο Ισραήλ ήταν κάτω από στρατιωτικό νόμο και αυτό ίσχυε μέχρι το 1966. Ας σημειωθεί εδώ ότι οι παλαιστίνιοι δεν μπορούν να αποκτήσουν το status του ισραηλινού πολίτη. Από τον νόμο αυτό εξαιρούνται οι οικισμοί των ισραηλινών εποίκων.
Το 1967, ξεσπά ο πόλεμος των έξι ημερών, όπου το Ισραήλ καταλαμβάνει τη Δυτική όχθη (ποταμός Ιορδάνης), την ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Λωρίδα της Γάζας τα Υψίπεδα του Γκολάν και κάποιες ακόμα περιοχές. Το Ισραήλ ελέγχει έτσι όλα τα προϊόντα που μπαίνουν και βγαίνουν από τη Γάζα, κάτι που ισοδυναμεί με το ότι ελέγχει όλη την οικονομία της Γάζας.
Από το 1948 έχουν υπάρξει πάρα πολλοί πόλεμοι μεταξύ της ισραηλινής και της παλαιστινιακής πλευράς. Αυτοί οι πόλεμοι διεξήχθησαν μεταξύ κυβερνήσεων και είχαν ισχυρή βάση πάνω στα συμφέροντα της βιομηχανίας των όπλων, των γενικότερων συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών στη συγκεκριμένη περιοχή. Προσπαθώ με αυτά να περιγράψω μια διαδικασία, που ουσιαστικά ο πόλεμος ενδυναμώνει το ίδιο το κράτος ως ύπαρξη, το κάνει να είναι πιο αναγκαίο από τους ίδιους τους υπηκόους του, χρησιμοποιώντας τον φόβο και το μίσος ανάμεσα στους παλαιστίνιους και τους ισραηλινούς ως μέθοδος επίτευξης των παραπάνω.
Λίγα λόγια παραπάνω για την «Εθελοντική εκκένωση»
Μιλάμε για βιασμούς, εκτελέσεις, σκοτωμούς… Κανένας δεν γύρισε πίσω, και στους συγγενείς όσων πέθαναν σε άλλα μέρη του κόσμου δεν δόθηκε το δικαίωμα να τους φέρουν πίσω για ταφή. Μόνο οι άνθρωποι που διώχθηκαν από τα χωριά τους μέσα από το Ισραήλ είχαν το δικαίωμα να επιστρέφουν σε αυτά εντός της επικράτειας του. Αυτός ο πόλεμος αναφέρεται από τους παλαιστίνιους ως Νάκμπα, ο πόλεμος της καταστροφής, και έγινε με τέτοιο τρομακτικό τρόπο που ο κόσμος τείνει να τον προσομοιάζει με τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια αυτών των επιχειρήσεων υπήρχαν περιπτώσεις που στρατιώτες μπήκαν σε χωριά 1500 ανθρώπων, λέγοντάς τους ότι πρέπει να φύγουν, κι αν δεν το έκαναν τα κατέστρεφαν ολοσχερώς. Σε κάποιο χωριό αποφασίστηκε να προστατεύσουν το χωριό και να πάρουν όπλα για να αμυνθούν. Σε αυτή τη συμπλοκή σκοτώθηκε ένας ισραηλινός στρατιώτης. Τα αντίποινα του στρατού ήταν 15 άτομα να δεθούν και να εκτελεστούν επί τόπου, πολλές γυναίκες να βιαστούν και το χωριό να καταστραφεί εντελώς, οπότε και οι κάτοικοι έφυγαν αναγκαστικά. Οι περισσότεροι ήταν αγρότες που δούλευαν εκεί πολλά χρόνια και αναγκάστηκαν να πάνε σε γειτονικά κράτη (Αίγυπτος, Ιράν, Ιορδανία) τα οποία στην αρχή του πολέμου ήταν υποτίθεται στο πλευρό τω παλαιστινίων, αλλά γρήγορα αυτό έπαψε. Εν τέλει όταν αυτοί οι άνθρωποι πήγαν ως πρόσφυγες στα γειτονικά κράτη, δεν τους έδωσαν ποτέ δικαιώματα πολίτη, αλλά τους κρατούσαν σε μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση πρόσφυγα για ολόκληρες γενεές.
IDF (Israeli Defense Forces) – Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας
Στο Ισραήλ ισχύει η υποχρεωτική εθνική στρατιωτική θητεία. Τα είδη θητείας περιλαμβάνουν από μάχιμες μονάδες ως μεταφορές, από βοηθητικές δραστηριότητες μέχρι εκπαίδευση και κατασκοπεία. Για τους άντρες δύο χρόνια και 8 μήνες και για τις γυναίκες 2 χρόνια. Υπάρχει η πιθανότητα κλήσης για πρόσθετη εφεδρική θητεία (επί πληρωμής), κάτι που για τον αντρικό πληθυσμό είναι υποχρεωτικό.
Η κατάταξη αφορά όλους τους ισραηλινούς πολίτες άνω των 18 ετών που είναι εβραίοι, δρούζοι ή καυκάσιοι. Άραβες πολίτες του Ισραήλ δεν έχουν υποχρέωση για κατάταξη. Άλλου είδους αποκλεισμοί εφαρμόζονται με διάφορα άλλα θρησκευτικά, παθολογικά ή ψυχολογικά κριτήρια.
.
Ισότητα στο στρατό
Οι γυναίκες στον στρατό μπορούν να φτάσουν μέχρι το βαθμό του διοικητή τάγματος, κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορούν να μπουν σε θέσεις υπεύθυνες για τη λήψη αποφάσεων ή του αρχηγού στο στρατό. Άνθρωποι που έχουν φτάσει σε υψηλά κλιμάκια στο στρατό μπορούν να φτάσουν και σε υψηλά κλιμάκια στην κοινωνία. Επιπλέον, λόγω της κατάστασης υπάρχουν πολύ περισσότεροι στρατιώτες από αυτούς που πραγματικά χρειάζεται ο στρατός. Οπότε πολλές γυναίκες που κατά τη θητεία τους είναι σε διοικητικές θέσεις, φτιάχνουν καφέδες, απαντάν τηλέφωνα και τέτοια πράγματα. Εξαιτίας της βαθειάς πατριαρχικής δομής στον ισραηλινό στρατό υπάρχουν πολλές σεξουαλικές επιθέσεις που πραγματοποιούνται στο εσωτερικό του. Είναι ένα περιβάλλον εχθρικό τόσο για τις γυναίκες όσο και για την gay κοινότητα. Το Ισραήλ προσπαθεί να ξεπλυθεί κατά μία έννοια, θέλοντας να φαίνεται ότι είναι ένα ελεύθερο κράτος και γι’ αυτό δίνει δικαιώματα σε γυναίκες και gay άτομα για να τραβήξει την προσοχή μακριά από αυτή την κατάσταση. Ήδη είναι κυρίαρχη η αντίληψη στην κοινωνία ότι η ισοτιμία των δύο φύλων επιτυγχάνεται στο πεδίο της ισότιμης συμμετοχής στο στρατό, με φεμινιστικές ομάδες και μίντια να κάνουν προσπάθειες υπέρ αυτής της αντίληψης. Ο δρόμος που θα οδηγήσει στην ισότητα των δυο φύλων είναι μέσα από την ισότητα στον στρατό. Αυτή η προσέγγιση όμως για εμάς σαν οργάνωση, οδηγεί σε μια μη ισότιμη κοινωνία στην πραγματικότητα. Ο στρατός είναι εκείνο το σώμα που διατηρεί την πατριαρχική οργάνωση της κοινωνίας, προβάλλοντας το πρότυπο της κυριαρχίας του ευρωπαίου άντρα.
Στις θέσεις των πιλότων αλλά και όσων υπηρετούν στις μυστικές υπηρεσίες είναι εβραίοι άντρες με ευρωπαϊκή καταγωγή. Στις πιο επικίνδυνες θέσεις του στρατού, όπως αυτές που είναι πιο κοντά στα check point ή σε σημεία συγκρούσεων, θα βρεις εβραίους από άλλες περιοχές. Έτσι, ο στρατός προωθεί και αυτή την ευρωπαικοκεντρική και πατριαρχική αντίληψη, κάτι που ισχύει και στην περίπτωση όσων παίρνουν θέσεις υψηλές μετά τον στρατό στην πολίτικη σκηνή.
Χαρακτηριστικά (και μέσα από ένα διαφημιστικό βίντεο που προβλήθηκε κατά την εκδήλωση), φαίνεται αυτή η προσπάθεια από τα μίντια. Μία πιο σκουρόχρωμη γυναίκα κατώτερης τάξης χορεύει γεμάτη θαυμασμό σε ρυθμούς bollywood για την καρδιά ενός πιο ανοιχτόχρωμου άντρα σε ένα σκηνικό γεμάτο όπλα και φαντασμαγορικούς νέους πυραύλους. Η αδύναμη κατώτερης τάξης και η πιο σκουρόχρωμη γυναίκα που αναζητά την ασφάλεια και την προστασία από αυτό το πρότυπο άντρα, το οποίο φυσικά συνοδεύει την ισχύ του με το πρεστίζ του δυνατού, όμορφου και πολεμοχαρή.
Η θέση των γυναικών στην κοινωνία είναι στα ίδια επίπεδα, φέρνοντας μπροστά το γενικότερο θέμα της εκμετάλλευσης. Πληρώνονται λιγότερο και στο εργοστάσιο, στο γραφείο -ακόμα και σε μη θρησκευόμενους χώρους- υπάρχει πολύ συντηρητισμός. Για την κοινότητα Lgbtqi, η κατάσταση μέσα στον στρατό είναι επίσης ένας αντικατοπτρισμός της κοινωνίας Λόγω της πατριαρχίας, τα μοντέλα του μάτσο ανδρισμού θέλουν να ελέγξουν μέσω μπούλινγκ, στα ίδια τα δωμάτια.
Ο στρατός προσπαθεί επίσης να είναι υποστηρικτικός στις vegan συνήθειες. Για παράδειγμα, όσοι είναι vegan μπορούν να προμηθευτούν μπότες για ρουχικό εξοπλισμό που είναι aαπό συνθετικά υλικά και όχι από μαλλί, όπως και ο ιμάντας από τα όπλα τους. Στο συσσίτιο υπάρχει φαγητό Vegan και παίρνουν εξτρά χρήματα για να αγοράσουν φαγητό Vegan. Η ειρωνεία σε όλο αυτό είναι ότι υποθετικά ο ισραηλινός στρατός υποστηρίζει τα δικαιώματα των vegan και τα προβλήματα που απασχολούν τον πρώτο κόσμο, την ίδια στιγμή που καθημερινά δημιουργεί προβλήματα τύπου τρίτου κόσμου. Και κρατώντας περίπου 3.5 εκατομμύρια ανθρώπους κάτω από κατοχή και καταστολή, αρνούμενος ουσιαστικά από αυτούς βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Εικόνα που δημοσιεύτηκε στον επίσημο ιντερνετικό σύνδεσμο του στρατού. Το 2015 τον Ιούλιο τέτοιου είδους ποσταρίσματα γέμισαν το facebook συνοδευόμενα με τη φράση «το να είσαι Vegan είναι επιλογή ώστε ο βαθμός της επιλογής αυτής είναι υποχρέωσή μας». Εντάσσονται όλα αυτά στην προσπάθεια δημιουργίας ενός καλού προφίλ μεσα στην κοινωνία αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο
Ισραηλινή πολεμική βιομηχανία
Η αναφορά στη βιομηχανία πολέμου γίνεται γιατί είναι ουσιαστικά το όχημα του καπιταλισμού, αφού φαίνεται καθαρά η αδιάτρητη σχέση ανάμεσα στον στρατό, την ακαδημαϊκή πορεία, την πολίτικη σκηνή και το μάρκετινγκ. Υπάρχει μια καπιταλιστική πτυχή γύρω από την κατοχή, γιατί μέσω αυτής εν τέλει όλα τα κοινωνικά μέσα της παλαιστινιακής περιοχής ελέγχονται από το κράτος. Αυτό από μόνο του είναι κερδοφόρο, με φτηνούς εργαζόμενους προς εκμετάλλευση να αναγκάζονται να δουλέψουν παράνομα, και άρα με πιο χαμηλούς μισθούς.
Το Ισραήλ, πουλάει όπλα στο 80 % του πλανήτη. Σε μεγάλες και δυνατές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Ινδία αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Ενώ είναι μια πάρα πολύ μικρή χώρα ανάμεσα σε Ασία και Αφρική, έχει επιρροή σχεδόν παντού, στρατιωτικοποιεί τον κόσμο, εξάγει μιλιταρισμό.
Εδώ είναι ο χάρτης όπου το Ισραήλ πουλάει όπλα, ο οποίος δεν είναι ανανεωμένος-πουλάει σε περισσότερες χώρες όπλα.
Το 2004 η Ελλάδα αγόρασε τεχνολογικό-πολεμικό εξοπλισμό πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, και πολύ πρόσφατα τρία πολύ μεγάλα πολεμικά πλοία. Το 2009, η Τουρκία αγόρασε τεχνολογία πολέμου 320 εκατομμύριων δολαρίων. Μέχρι σήμερα το Ισραήλ πουλάει και στην Τουρκία και στην Ελλάδα, που πιθανόν να έχουν και πόλεμο μεταξύ τους. Αυτό συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, να πουλάει δηλαδή το Ισραήλ όπλα σε χώρες που πιθανόν να έρθουν σε πόλεμο μεταξύ τους (όπως π.χ. Ρωσία και Ουκρανία, Βόρειο και Νότιο Σουδάν). Όλα αυτά τα ποσοστά τα αναφέρουμε για να δείξουμε το πόσο σημαντική είναι η πολεμική βιομηχανία για την οικονομία του Ισραήλ.
Ο στρατός και η στρατιωτική θητεία ως βατήρας κοινωνικής ανέλιξης και μέσο μάρκετινγκ.
Αυτοί που διοικούν τις επιχειρήσεις και οι μεγάλοι μάνατζερ είναι πρώην στρατηγοί, άνθρωποι που υπηρέτησαν σε υψηλές μονάδες στον στρατό διοίκησης και υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί. Από τον κυβερνητικό συνασπισμό, περίπου το 80% των μελών έχει υπηρετήσει σε υψηλόβαθμες θέσεις στον στρατό.
Πολλές φορές ο στρατός του Ισραήλ και πόλεμοι που διεξάγονται χρησιμοποιούνται ως ένα μέσο μάρκετινγκ για τα όπλα. Με την έννοια ότι αυτά τα όπλα χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά σε πολέμους, όπως στη Γάζα, στον Λίβανο, στη Δυτική Όχθη. Κατόπιν αυτοί που τα πουλάνε λένε ότι αυτά τα όπλα είναι δοκιμασμένα και αποτελεσματικά, οπότε συμφέρει να τα αγοράζετε.
Στην εξέγερση του 2008, όταν η ελληνική αστυνομία ξέμεινε από δακρυγόνα, η ισραηλινή την προμήθευσε δωρεάν με νέα δακρυγόνα.
Η αμυντική δαπάνη του Ισραήλ περιλαμβάνει άμεση στρατιωτική βοήθεια από της ΗΠΑ, η οποία ανήλθε το 2008 στα $2.38 δις (SIPRI 2008) με τη συνθήκη/ειρήνη της Στοκχόλμης. Το 2008, το Ισραήλ ξόδεψε πάνω από $14 δις στις ένοπλες δυνάμεις ($1.926 κατά κεφαλήν), εκτοξεύοντας το στην 1η θέση μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών με το μεγαλύτερο ποσοστό στρατιωτικών δαπανών σε σχέση με τον εθνικό προϋπολογισμό.
Το 2009, ακόμα 0,4 δις προστέθηκαν για να αντιμετωπιστούν, όπως δικαιολογήθηκε, οι απειλές από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το μεγαλύτερο συνολικό ποσό που δαπανήθηκε για ασφάλεια στην ιστορία του Ισραήλ.
1950 ως 1966: μ.ο. 9% του ΑΕΠ του Ισραήλ για δαπάνες ασφάλειας.
Δεκαετία 1970: αγγίζει το 30% του ΑΕΠ. Έκτοτε έχει πέσει κάτω από το 10%.
Εκπαίδευση και Στρατός στο Ισραήλ
Μιλιταριστική προπαγάνδα στο εκπαιδευτικό σύστημα
Στο Ισραήλ υπάρχει το κοινό σχολείο που είναι δημόσιο, όπου διδάσκονται θρησκευτικά, αλλά δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, όπως π.χ. το εβραϊκό σχολείο. Υπάρχουν διάφορα άλλα σχολεία, που λόγω θρησκείας χωρίζονται τα αγόρια με τα κορίτσια, ή είναι χωριστά οι μουσουλμάνοι ή οι άραβες, και κάποια που διδάσκουν και τις δυο θρησκείες.
Ήδη όμως από το νηπιαγωγείο μαθαίνουμε για τους στρατιώτες, για τους πολέμους και τους κινδύνους που διατρέχει το Ισραήλ. Τα μικρά παιδιά αναφέρονται στους στρατιώτες ως ήρωες, και θέλουν να τους μοιάσουν. Μαθαίνουμε για το ολοκαύτωμα και μαθαίνουμε ότι σαν έθνος βρισκόμαστε διαρκώς σε κίνδυνο από άλλα έθνη. Αναφέρονται στον στρατό σαν την μόνη λύση για αυτό το πρόβλημα, που όμως σαν πρόβλημα δεν παρουσιάζεται σαν να τελειώνει κάπου. Κομμάτι αυτής προπαγάνδας είναι αυτό που αποκαλείται στρατιωτική εμπειρία και αφορά τη δεύτερη τάξη του λυκείου. Οι έφηβοι 15-16 χρονών για μια εβδομάδα βιώνουν τη στρατιωτική εμπειρία. Στο σχολικό που τους πάει στη στρατιωτική βάση, τα παιδιά είναι πολύ ενθουσιασμένα και ανυπομονούν να φορέσουν περήφανα τη στολή. Ο διοικητής δίνει εντολές για το πώς πρέπει να σταθούν. Δίνουν τον όρκο που λέει «είμαι υποχρεωμένος να είμαι πιστός στο κράτος του Ισραήλ και αποδέχομαι την υποχρέωση αυτή με βάση το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή». Όλοι πάνε σε αυτή την εκδρομή. Δίνουν βραβεία-πτύχια στους καλύτερους στρατιώτες της εβδομάδας και μεταξύ των μαθητών αυτό θεωρείται μεγάλη τιμή.
Εδώ γινόταν παράλληλα προβολή ενός βίντεο «Από το ολοκαύτωμα στην αναγέννηση», που φτιάχνει το σχολείο και οι ίδιοι οι μαθητές. Το κλίμα θυμίζει την αντίστοιχη δική μας πενθήμερη εκδρομή, με χαρούμενες μουσικές και γελαστά παιδιά. Οι μαθητές παραβιάζουν τον κανόνα του ότι μπορείς να δίνεις το χέρι, αλλά απαγορεύεται να αγκαλιάζεις στις στρατιωτικές βάσεις και μεταξύ άλλων δηλώνουν:
«Έχει πολύ πλάκα, είναι η καλύτερη εμπειρία που είχα στη ζωή μου». «Θέλω να αποκτήσω αυτή την εμπειρία να κρατάς όπλο, ανυπομονώ να δω πώς είναι να πυροβολάς κάποιον». «Το να είσαι στρατιώτης είναι κάτι συναρπαστικό, μια πανέμορφη εμπειρία ζωής που όλοι θα ήθελαν να τη ζήσουν. Αυτή είναι η πατρίδα μας, δεν έχουμε άλλη χώρα».
Η στάση λοιπόν της νεολαίας και των φοιτητών στην ισραηλινή εβραϊκή κοινότητα είναι ότι δεν αμφισβητούν και δεν τους νοιάζει. Συμμετέχουν για παράδειγμα με τόσο πάθος σε αυτή τη στρατιωτική σχολική εκδρομή, και το κάνουν γιατί πρέπει ή γιατί απλώς είναι το ίδιο φυσιολογικό όπως το να πας σχολειό. Έτσι πας στον στρατό, κάνεις οικογένεια, πεθαίνεις. Μέσα στο πατριωτικό αυτό κλίμα ισχύει το ότι «μας νοιάζει να προστατεύουμε την πατρίδα μας, μας φαίνεται λάθος ο πόλεμος άλλα πρέπει να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, δεν έχουμε άλλη επιλογή, αλλιώς δεν υπάρχει ασφάλεια».
Έρευνες και ανάπτυξη ακαδημαϊκών ινστιτούτων στην υπηρεσία του στρατού.
Οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας αυξάνουν την εξάρτηση τους από τεχνολογικά μέσα, που επιτρέπουν τη συνέχιση της κατοχής με μείωση του ανθρώπινου δυναμικού και μειωμένη κυβερνητική υποστήριξη.
Τεχνολογικά επιτεύγματα προσφέρουν στις ισραηλινές βιομηχανίες όπλων νέα προϊόντα για πώληση και εξαγωγή σε άλλες χώρες.
Μεγάλο τμήμα της Έρευνας & Ανάπτυξης για λογαριασμό του στρατού πραγματοποιείται από ιδιωτικές εταιρίες και εκπαιδευτικά ιδρύματα κατά μόνας ή σε συνεργασία ακόμα και με τον ίδιο τον στρατό.
Στήριξη ισραηλινών στρατιωτών-Διακρίσεις εις βάρος παλαιστινίων φοιτητών
Πανεπιστήμια και ακαδημαϊκά ινστιτούτα παρέχουν ειδική μεταχείριση και πολλά προνόμια σε φοιτητές που είναι στρατιώτες, πρώην στρατιώτες και έφεδροι.
Διάφοροι στρατιώτες που αποφασίζουν μετά τη θητεία τους να συνεχίσουν την πορεία τους στο στρατό παίρνουν ειδική στήριξη στο πανεπιστήμιο (υποτροφίες, οικονομικά προνόμια), καθώς η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι επί πληρωμή στο Ισραήλ.
Η στήριξη από μόνη της λοιπόν, αποτελεί διάκριση για όσους δεν κατατάσσονται, π.χ. Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ. Τα ακαδημαϊκά ινστιτούτα είναι πολύ περήφανα που υποστηρίζουν τους στρατιώτες
Ο σύλλογος απόφοιτων του πανεπιστημίου Χάιφα χρησιμοποίησε φωτογραφία φοιτητή με στρατιωτική στολή, στα πλαίσια της καμπάνιας συλλογής χρημάτων για την καμπάνια «Επιχείρηση προστατευτική Αιχμή» (Γάζα 8 Ιούλη -26 Αυγούστου 2014)
Συμμετοχή του στρατού στην εκπαίδευση
PUM: ακαδημία του ισραηλινού στρατού για την εκπαίδευση αξιωματικών και προσωπικού διοίκησης.
Από το 1969 η εκπαίδευση στο PUM αποκτά ακαδημαϊκή πτυχή, πρώτα υπό το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ και μετά υπό το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο.
Σαν τμήμα των σπουδών, οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας αποκτούν bachelor από το Πανεπιστήμιο Ben Gurion με σπουδές ενός έτους, αντί για 3 χρόνια που απαιτείται κανονικά.
Οι εκπαιδευόμενοι καπετάνιοι του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού -ένα από τα πιο φημισμένα προγράμματα του ισραηλινού στρατού- αποκτούν bachelor από το πανεπιστήμιο της Χάιφα.
Υψηλόβαθμοι αξιωματικοί στα Ισραηλινά πανεπιστήμια
Όπως και σε άλλα πεδία της κοινωνικής ζωής, έτσι και στα πανεπιστήμια αποδέχονται στην κοινότητα των καθηγητών πρώην μέλη των δυνάμεων ασφαλείας, χωρίς να δίνουν σημασία στις προβληματικές πτυχές των πράξεών τους στις προηγούμενες θέσεις εργασίας. Αυτές οι ανακηρύξεις καθηγητών μοιάζουν πολύ φυσιολογικές στο ισραηλινό πλαίσιο αναφοράς.
Από την επίσημη σελίδα facebook του Πανεπιστημίου της Χάιφα. Ο Πύργος Eshkol φωταγωγημένος ως σημαία του Ισραήλ. Η διοίκηση δήλωσε: «για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους ισραηλινούς στρατιώτες που συμμετείχαν στην επίθεση στη Γάζα τον Ιούλιο-Αύγουστο 2014»)κατά τον πόλεμο του Αύγουστου το 2014 και την επιχείρηση αμυντική ασπίδα.
Τα Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζα στις 2 Αυγούστου 2014, μετά το βομβαρδισμό από τον ισραηλινό στρατό.
Ταξικοί αγώνες, διεκδικήσεις και κοινωνική πραγματικότητα
Ειδικά στη Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ οι ταξικοί αγώνες και οι συγκρούσεις είναι καθημερινοί. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο στρατός και το οχήματα, τανκς, όπλα βρίσκονται συνεχώς στους δρόμους και αυτό σημαίνει ότι εμπλέκονται στην καθημερινή ζωή τους, είναι η ρίζα της καθημερινότητάς τους εκεί.
Η αντίδραση σε όλα αυτά είναι από παλαιστίνιους, ακόμα και πολύ νεαρής ηλικίας, που προσπαθούν να εμπλακούν σε διαδικασίες αντίδρασης. Πετούν πέτρες στους στρατιώτες ως μια ξεκάθαρη εναντίωση στην καταπίεση από τον στρατό. Εκεί, απεργίες και κοινωνικά κινήματα, αναρχικοί και αριστεροί δεν υπάρχουν ακριβώς πολύ οργανωμένα, και θεωρώ ότι αυτά είναι πράγματα που ανήκουν σε προνομιούχους όπως εμάς. Γιατί εμείς για παράδειγμα μπορούμε να μοιραστούμε τη φωνή μας, αλλά αυτοί δεν έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο, γιατί για αυτούς άλλα πράγματα είναι πιο σημαντικά. Κατά ένα τρόπο εγώ πρέπει να υποτάσσομαι στον αγώνα εναντίον αυτού που ορίζει η πραγματικότητά μου.
Στο Ισραήλ υφίστανται κοινωνικοί αγώνες αλλά απασχολούνται με τα συμπτώματα και όχι με τη ρίζα των προβλημάτων.
Πρώτα από όλα, υπάρχει ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στους πληθυσμούς: Εβραίοι, δρούζοι, καυκάσιοι μουσουλμάνοι και διάφορες θρησκευτικές ομάδες στις πόλεις και στα χωριά. Άλλα στην Ιερουσαλήμ ο διαχωρισμός είναι πλέον ξεκάθαρος. Υπάρχει δηλαδή η εβραϊκή και η αραβική πλευρά. Ακόμα, στην Χάιφα υπάρχουν πληθυσμοί περισσότερο αναμειγμένοι, αλλά και λόγω της εκπαίδευσης υπάρχουν διαχωρισμοί λόγω κάποιων θρησκευόμενων ανθρώπων.
Ένα θέμα για παράδειγμα που καταπιάνονται τα μίντια είναι το ζήτημα της στέγης. Η αγορά κατοικίας είναι πολύ ακριβή (περίπου 250.000 ευρώ). Ο κόσμος παραπονιέται για την οικονομική κατάσταση, αλλά εκεί ο μισθός είναι πιο μεγάλος από ότι στην Ελλάδα. Αυτό βέβαια πρέπει να πούμε ότι αφορά την προνομιούχα τάξη. Η οργάνωσή μας βλέπει τα ζητήματα ανισότητας αυτά από ταξική βάση. Αναδεικνύοντας την αποικιοκρατία, την κατοχή, τον έλεγχο από μια μικρή πληθυσμιακή ομάδα προς τους πολλούς, και το ότι ο κοινωνικός αγώνας αφορά κοινούς αγώνες για όλη την εργατική τάξη. Στα εδάφη του Ισραήλ, συμπεριλαμβανόμενων των κατεχόμενων, οι περισσότεροι δεν αποτελούν υπηκόους της χώρας. Υπάρχουν παλαιστίνιοι και μετανάστες από Ερυθραία και Σουδάν. Από Ασία υπάρχουν πολλοί οικονομικοί μετανάστες, όπως από την Ταϋλάνδη. Όλες αυτές οι ομάδες πληθυσμιακά είναι μεγαλύτερες από τους εβραίους υπηκόους και οι περισσότερες ζουν στη φτώχεια, χωρίς παροχή νερού, ιατρική περίθαλψη, σε ακατάλληλες κατοικίες. Κάποιοι από αυτούς καταφέρνουν να πάρουν τον κατώτατο μισθό με την εργασία τους. Βάσει νόμου ο μισθός αυτός είναι ακόμα χαμηλότερος από τον αντίστοιχο για τους υπηκόους του κράτους. Αναγκάζονται να δουλεύουν παράνομα με τις πιο άθλιες εργασιακές συνθήκες.
Μίντια στο Ισραήλ.
Προφανώς είναι και αυτά υπό τον έλεγχο του κράτους, και δύσκολα ακούγονται οι διαφορετικές φωνές. Υπάρχουν πολλές οργανώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών, και μαζεύουν πολλά λεφτά μέσω πιο εναλλακτικών μίντια. Θέλουν να τραβήξουν πολύ κοινό, οπότε δεν μπορούν να είναι ριζοσπαστικά. Αυτό επειδή φοβούνται πιθανές διώξεις μέσω νόμου που διώκει οργανώσεις, που ως σκοπό τους έχουν το «κακό» του Ισραήλ . Υπάρχουν κάποιες μικρές ομάδες στο Ισραήλ που προσπαθούν να μεταφέρουν τα νέα από τα παλαιστινιακά μέσα ενημέρωσης, και το μεταφράζουν στα εβραϊκά, καθώς αποτελούν γεγονότα και υλικό που δεν θα το δεις ποτέ στα ισραηλινά κανάλια, λόγω του κρατικού ελέγχου. Από εναλλακτικά μίντια υπάρχει το Social tv, το οποίο είναι κάπως αυτοοργανωμένο, διαχωρισμένο από τα κυρίαρχα μέσα, αλλά όχι ιδιαίτερα δημοφιλές. Υπάρχουν και άλλα γκρουπ αριστεριστών στο διαδίκτυο, με πολλά άρθρα στα αγγλικά, πολύ facebook, αλλά και εκεί υπάρχει ο φόβος του να μιλήσεις ενάντια στο κράτος.
Το περιοδικό μας είναι στα εβραϊκά, αλλά στο ιντερνέτ υπάρχουν άρθρα και σε άλλες γλώσσες (ρωσικά, αραβικά, αγγλικά). Είναι δύσκολο να φτάσει σε πολύ κόσμο, λόγω οικονομικών δυνατοτήτων. Το κοινό μας είναι άνθρωποι που ήδη έχουν κάποια σύνδεση στους κοινούς αγώνες, και είναι εξοικειωμένοι με τις ιδέες μας. Οι ιδέες μας δεν είναι κάτι το κοινότυπο για την ισραηλινή κοινωνία, και από την άλλη πλευρά υπάρχουν ομάδες δεξιές που μπορούν να διαδίδουν ευκολότερα τον λόγο τους, να βάζουν τη δίκη τους ατζέντα στο δημόσιο χώρο, να κάνουν μεγαλύτερες εκδηλώσεις και να είναι πιο διεισδυτικοί. Υπάρχει και μια εφημερίδα που χρηματοδοτείται από τον στρατό, και διανέμεται δωρεάν για την προπαγάνδα υπέρ του.
Εξαιτίας των όρων που έχουμε, δεν έχουμε μεγάλη επιρροή στην κοινωνία. Παρόλα αυτά, είναι κάτι που προσπαθούμε και μέσω του περιοδικού αυτού, ώστε να στραφεί το αντιμιλιταριστικό κίνημα σε μια πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση, και να διεξαχθούν αγώνες πιο αιχμηροί…
Άρνηση στράτευσης στο Ισραήλ
Ένα από τα ζητήματα που θέλω να θίξω είναι η κατάσταση μέσα στην ισραηλινή κοινωνία, πράγματα με τα οποία ο διεθνής τύπος δεν καταπιάνεται. Επειδή ο μιλιταρισμός στο Ισραήλ δεν είναι αυθύπαρκτος, ένας από τους στόχους της εκδήλωσης είναι να προωθηθούν κοινοί αγώνες αρνητών, να έρθουν σε επαφή με άλλους αρνητές στην Ελλάδα, να διαδώσουν την ιδέα του να είμαστε αρνητές κάθε στρατού. Σχετικά με τις πολιτικές διώξεις που μπορεί να αντιμετωπίσουμε, ενώ είμαστε οργάνωση, ταυτόχρονα είναι και κάπως ατομικό το επίπεδο των διώξεων, γιατί στο μοντέλο που ακολουθούν σε περίπτωση καταστολής στο ποιος είναι υπεύθυνος, η απάντηση, ο νόμιμος χειρισμός δηλαδή, είναι ότι ή όλοι είναι υπεύθυνοι ή κανένας. Δεν έχουμε ζητήσει την άδεια για να υπάρχουμε ως οργάνωση (από τις λίγες). Μας έχουν συλλάβει πολλές φορές. Και έχουμε ένα συνεχές πάρε-δώσε με την αστυνομία με συλλήψεις και απελευθερώσεις, καθώς επίσης υπάρχουν ζητήματα που δεν μπορούν να ειπωθούν δημόσια.
Σχετικά με την αντίδραση της τοπικής κοινωνίας ή του στενού οικογενειακού κύκλου όταν τους ανακοινώνεις ότι θα είσαι αρνητής, μέσα από την προσωπική μου ιστορία αντικατοπτρίζεται η κατάσταση πολλών. Η διαδικασία στράτευσης ξεκάνει στα 16 χρόνια. Τότε αποφάσισα να μην πάω στον στρατό, και οι συμμαθητές μου δεν το εκτίμησαν ιδιαίτερα αυτό. Είχα προβλήματα με την οικογένειά μου, π.χ. ότι δεν θα με βλέπουν πια ως κόρη τους. Η άρνηση στον στρατό, η πράξη μου αυτή, θεωρείται ως πράξη προδοσίας, καθώς οι περισσότερες οικογένειες είναι πατριωτικές. Οι περισσότεροι φίλοι μου όμως ήταν αριστεροί και ακτιβιστές, κι έτσι είχα μια υποστήριξη από αυτούς. Έκτοτε, η κριτική που ακούω όταν τους λέω ότι δεν πάω στον στρατό είναι πολύ αυστηρή: «Είναι προδότρια, βαριέται, λουφάρει, εκμεταλλεύεται τους άλλους που δίνουν τη ζωή τους για αυτή, και εκείνη δεν κάνει το αντίστροφο για αυτούς». Υπήρχαν ακόμη επιθέσεις από ακραία συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας και παρακρατικούς, αλλά και για αυτά δεν είναι δυνατόν να επεκταθώ.
Στο Ισραήλ δεν εξαγοράζεται η θητεία. Δεν μπορούν, ούτε κάτω από το τραπέζι, αλλά ούτε και -αντιστοίχως με την ελληνική κατάσταση- με γνωριμίες κλπ να φτάσουν σε υψηλόβαθμες θέσεις.
Σχετικά με τις διώξεις, αν αρνηθείς πας φυλακή, που είναι από 2-8 μήνες, ακόμα και μέχρι 2 χρόνια, και εξαρτάται από το αν είσαι συνεργάσιμος μέσα στη στρατιωτική φυλακή, και πόση δημοσιότητα θα πάρει η όλη δράση . Η Τάνια Γκόλαν για παράδειγμα, ως ολική αρνήτρια δεν είναι στη φυλακή λόγω γραφειοκρατικής διαδικασίας, αλλά δεν μπορεί να φύγει από τη χώρα, και αν τη σταματήσει η αστυνομία, θα πάει κατευθείαν φυλακή.
Αυτοί που έχουν αρνηθεί ολικά το στρατό είναι πολύ λίγοι, και για τους ολικούς αρνητές η ζωή είναι πιο δύσκολη και μένουν περισσότερο στη φυλακή. Σου δίνουν κάποιες άδειες για να δεις συγγενείς, αλλά το να είσαι στη φυλακή για ένα τέτοιο ζήτημα η αλήθεια είναι πως είναι λιγότερο δύσκολο από άλλες περιπτώσεις. Τέλος, όταν εκτίσεις την ποινή σου, παίρνεις απολυτήριο από τον στρατό, που επειδή πρέπει να βρουν έναν τρόπο να σε κατατάξουν κάπου, συνήθως σε βάζουν στους «ανίκανους».
Είναι εύκολο να μην πας στον στρατό αν δεν επικαλεστείς πολιτικούς λόγους. Νόμιμοι τρόποι υπάρχουν διάφοροι, όπως το αντίστοιχο Ι5, που ο ίδιος ο στρατός δίνει τη διέξοδο της τρέλας, ή μέσω δήλωσης πασιφισμού (δηλώνοντας ότι είσαι πασιφιστής ενάντια σε όλους τους πολέμους και όλες τις στρατιωτικές βάσεις και όχι συγκεκριμένα για την πολιτική του Ισραήλ). Επίσης πολλοί ακραία θρησκευόμενοι δεν πάνε στο στρατό, γιατί δεν μπορούν να ανεχτούν τη συνύπαρξη άντρα και γυναίκας στις ίδιες μονάδες. Ένα 50% εν τέλει κάνει τη θητεία του. Επειδή όμως το κράτος προσπαθεί να φτιάξει ένα προφίλ για τον στρατό όπως αναφέρθηκε παραπάνω, κάτι τέτοιες φάσεις τις κρύβουν από το φως της δημοσιότητας όσο γίνεται.
Εμείς αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τον στρατό του Ισραήλ σε μια πολιτική βάση, και όχι σε αυτή του πασιφισμού. Έτσι στρέφεται το βλέμμα αλλού, ότι γενικά είμαι ενάντια στους πολέμους και όχι στο απαρχάιντ και τη κατοχή.
«Από τη μεριά μας δεν έχουμε ακούσει ποτέ βόμβες να πέφτουν ή σειρήνες να ηχούν, ούτε νεκρούς από πόλεμο έχουμε δει μπροστά μας. Αν το είχα δει, δεν ξέρω πόσο εύκολο θα ήταν να αποφύγω τον φόβο που διασπείρουν τα μίντια και να αποφύγω την εθνικιστική αφήγηση ότι πρέπει να πας στον στρατό, για να προστατέψεις τις οικίες και τους τάφους των νεκρών. Είχες τέτοιες εμπειρίες και ποιες ήταν οι άμυνες σου απέναντι στον φόβο, το μισός και τη στράτευση με τα εθνικά ιδεώδη»;
Ζω σε μια περιοχή δέκα λεπτά από τη Γάζα με αυτοκίνητο. Είναι ένα θέμα πολύ μεγάλο, δύσκολο και περίπλοκο το να περιγράψεις την πραγματικότητα όσων ζουν εκεί. Για επτά χρόνια ζούσαμε σε ένα καθεστώς διαρκών συναγερμών, που κάθε συναγερμός σημαίνει ότι έρχεται μια ρουκέτα από την άλλη πλευρά της Γάζας. Στο περιβάλλον μας, αυτό ήταν κάτι συνηθισμένο, άλλα την ιδία στιγμή, κάθε φόρα που ακούγαμε από τη μεριά μου μια έκρηξη, ακούγαμε από το παράθυρο πολλαπλές εκρήξεις από την άλλη πλευρά, και ήξερα ότι από την άλλη πλευρά δεν υπήρχε κανένα καταφύγιο, όπως σε εμάς. Εμείς δεχόμασταν επίθεση μικρής ισχύος, π.χ. μία ρουκέτα, ενώ από την άλλη πλευρά η ισραηλινή αεροπορία, που προφανώς είχε ανωτέρου επιπέδου εξοπλισμό κατέστρεφε σπίτια. Εκεί χρησιμοποιούσαν το επιχείρημα ότι τώρα αυτό που καταστρέφεται μπορεί να είναι ένα τζαμί ή ένα σπίτι, αλλά μπορεί να είναι και μια αποθήκη όπλων στην πλευρά του εχθρού. Εγώ είμαι μεγαλωμένη σε μια κατάσταση διαρκούς πολέμου και σε καθεστώς διαρκούς κινδύνου. Μου γεννήθηκε όμως η αντίληψη ότι ο στρατός βρίσκεται εκεί για να διατηρήσει αυτήν την κατάσταση πολέμου. Το ίδιο το κράτος του Ισραήλ έχει στη βάση του και έχει μεγαλώσει με τον στρατό και τον πόλεμο. Επομένως, είναι σαν μια νομιμοποιημένη κατάσταση πολέμου που προσωπικά δεν δέχομαι να είμαι τμήμα της.
Αν υπήρχε ειρήνη, ο στρατός δεν θα ήταν απαραίτητος, Και αν ο στρατός δεν ήταν απαραίτητος, πολύς κόσμος θα έχανε τη δουλειά του, τα οικονομικά προνόμια, την πολιτική ισχύ που υπάρχει από τη σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τα συμφέροντα που έχουν να κάνουν με τις υψηλές θέσεις του κράτους και τη διοίκηση των επιχειρήσεων.
Σαν οργάνωση δεν εναντιωνόμαστε στη χρήση δύναμης απέναντι σε κάποιον που είναι βίαιος, αν αυτή η χρήση δύναμης αποβλέπει στο να σταματήσει τη βία του. Κανείς δεν κέρδισε τα δικαιώματά του και την ειρήνη του, χωρίς να αγωνιστεί ενάντια σε αυτούς που προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν από τα δικαιώματά του. Εμείς υποστηρίζουμε την ελάχιστη και απαραίτητη χρήση βίας, και φυσικά υπάρχουν πολλά πριν καταφύγεις σε αυτή. Από την εμπειρία των προηγούμενων αγώνων μας, μπορούμε να πούμε ότι το να προσπαθήσεις να σταματήσεις καταπιεστικές καταστάσεις χωρίς να δείξεις τα δόντια σου δεν είναι αποτελεσματικό. Οι προνομιούχοι δεν παραιτούνται έτσι απλά από τα προνόμια τους, γιατί τα αντιλαμβάνονται ως τη φυσική τάξη πραγμάτων. Δεν μπορείς να γκρεμίσεις μια τόσο μεγάλη δύναμη, χωρίς να απειλήσεις πως είσαι όντως διατεθειμένος να τη σταματήσεις. Ο στρατός και η αστυνομία είναι τα σώματα εκείνα που έχουν σχεδιαστεί να διατηρήσουν την κατάσταση ως έχει, και είναι αυτοί που δημιουργούν προβλήματα, χτυπούν και καταστέλλουν τους ακτιβιστές. Για την ακρίβεια, αποτρέπουν τους εργαζόμενους να εξεγείρονται, απαγορεύοντάς τους να περάσουν τα σύνορα για να βρουν δουλειά (στους παλαιστίνιους), ή απαγορεύοντάς τους να δουλέψουν εντελώς…
Η μόνιμη κατάσταση πόλεμου ουσιαστικά τραυματίζει την ανθρωπότητα, γιατί έτσι γίνεται αναγκαία η στρατιωτική ιεραρχία και το μοντέλο της μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Δεν αποτελεί αξιοπρεπή ζωή. Ελπίζω να δραστηριοποιηθείτε ως αρνητές.
απομαγνητοφώνηση-επιμέλεια: ManoRoco
