Σιγά σιγά αδειάσανε οι δρόμοι και τα σπίτια,
όμως ακόμη κάποιος έμεινε και τρέχει να προφτάσει
Και ρυθμικά χτυπήσανε μια μια οι ώρες
κι ανοίξανε πόρτες και παράθυρα μ’ εξαίσιες αποκεφαλισμένες μορφές
Ύστερα ήρθανε τα λάβαρα, οι σημαίες κι οι φανφάρες
κι οι τοίχοι γκρεμιστήκανε απ’ τις άναρθρες κραυγές
Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα
όταν βαρούσανε οι καμπάνες
Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος!
Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.
Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!
Μανόλης Αναγνωστάκης
Σημειώσεις σχετικά με την επίθεση στο Charlie Hebdo
*
Για να απαντήσει κανέις στο έαν είναι ή δεν είναι Charlie σύμφωνα με το δημοφιλές δίλημμα των τελευταίων εβδομάδων, θα πρέπει προτίστως να γνωρίζει τι εξέφραζε το εν λόγω περιοδικό. Η θεωρητικολογία και οι νομοτέλειες σχετικά με την ελευθερία του τύπου αποτελούν δεδομένα της αστικής δημοκρατίας και των φερεφώνων της, των καθεστωτικών δημοσιογράφων και των απολογητών της εξουσίας που περιορίζουν και ξεχειλώνουν τις ηθικές αξίες τους ανάλογα με την εκάστοτε κατάσταση. Στην περίπτωση του Charlie Hebdo δεν θα έπρεπε να είναι αυτό το βασικό ερώτημα. Όταν αποφασίζεις να δημοσιεύσεις τον Μωάμεθ σε χυδαίες πορνογραφικές στάσεις το ερώτημα δεν είναι εάν μπορείς να το κάνεις αλλά γιατί να το κάνεις.
*
Το Charlie Hebdo με τα συγκεκριμένα σκίτσα και το θρησκευτικό μίσος που δημιουργεί, οξύνει τον πόλεμο μεταξύ των φτωχών, υπηρετεί πιστά την εξουσία, πραγματώνει το ”διαίρει και βασίλευε”.
*
Ο χλευασμός των θεών του άλλου, ειδικά όταν το κράτος σου βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση μαζί του θυμίζει κάτι από την αλαζονεία των ευρωπαίων αποίκων απέναντι στους ιθαγενείς της Αμερικής και σίγουρα δεν φέρει ελευθεριακά πρόσημα.
*
Η αριστερίζουσα φλυαρία σύμφωνα με την οποία οι δώδεκα νεκροί του Charlie παραλληλίζονται με τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς μουσουλμάνους στις εμπόλεμες περιοχές, είναι και αυτή μυωπική και αντιδραστική. Τα παιδιά των μουσουλμάνων που τρώνε οβίδες στο κεφάλι δεν φέρουν καμία ευθύνη για οτιδήποτε και δεν έχουν κάνει επιλογές σαν αυτή που έκαναν οι νεκροί σκιτσογράφοι.
*
Για όσους τρομοκρατήθηκαν από τις επιθέσεις των τζιχαντιστών, η πραγματικότητα σπεύδει να τους αποζημιώσει με λίγο ακόμα κρατικό τρόμο. Στρατός στους δρόμους σε Γαλλία και Βέλγιο, σειρήνες και πανικός σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και απαγορεύσεις κυκλοφορίας σε πόλεις εκατομμυρίων κατοίκων. Στο Παρίσι, στις στάσεις του μετρό και στα λεωφορεία παίζουν συνεχώς το εξής μήνυμα σε τουλάχιστον 4 γλώσσες: “Να είστε σε επιφυλακή και να μην διστάσετε να καταδώσετε οποιαδήποτε περίεργη συμπεριφορά”.
*
Οι μεγαλονταβατζήδες του κόσμου με τα μαύρα παλτά, σύσσωμοι να χαμογελάνε και να σπρώχνωνται επικεφαλείς της πορείας στο Παρίσι είναι μήνυμα πρός πολλές κατευθύνσεις και ταυτόχρονα μεγάλη πρόκληση, δυστοπική εικόνα και μεγάλη αντίφαση.
*
Ο πόλεμος μεταξύ της Δύσης και των ακραίων κομματιών του Ισλάμ είναι πρωτίστως πόλεμος μεταξύ καπιταλιστών. Σε αυτόν τον πόλεμο συμμετέχουν ενεργά η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία, βασικοί υποστηρικές του Ισλαμικού Χαλιφάτου, που παρ’ όλα αυτά συμμετείχαν κανονικότατα με τους εκπροσώπους τους και στην πορεία εναντίον της τρομοκρατίας.
*
Η ηθική ανωτερότητα της Δύσης απέναντι στους μουσουλμάνους και της αστικής δημοκρατίας απέναντι στην τρομοκρατία τέλειωσε σαν επιχείρημα στο Αμπού Γκράιμπ. Μετά, για τον πληθυσμό των δυτικών μητροπόλεων, για τη δημιουργία της απαραίτητης κοινωνικής συνοχής μεσω του κοινού φόβου απέναντι στον έχθρό, ήρθε η αντιτρομοκρατική, η αναγκαστική εσωτερίκευση του τρόμου, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός.
Βαγιάν
