Έχει -5 έξω είναι αδύνατον να πάρω 4 παραγγελίες μαζί ρε γαμώτο, σίγουρα θα καθυστερήσω, ο δρόμος είναι πάγος, σκατά ο χοντρός πάλι θα με πρήξει με τη γκρίνια του μετά, τι λέει ρε πώς να τρέξω ντελιβεράς είμαι όχι πρωταθλητής σε καλλιτεχνικό πατινάζ, και άμα του τα πεις όλα αυτά θα σου πει σε είδαμε και το καλοκαίρι με τους 40 βαθμούς κελσίου μέσα στη χαβούζα που παραλίγο να πάθεις θερμοπληξία, πάνω στο 5ωρο κιόλας και φυσικά με γαρνιτούρα ατάκες του τύπου καλά ρε δεν αντέχεις? τι άντρας είσαι εσύ? φαντάρος δεν πήγες? –Βασικά δεν πήγα και άντε ψάξου τώρα πώς και γιατί- Στο ενδιάμεσο τρέχω να βάλω τα αναψυκτικά στο ψυγείο, σηκώνομαι παίρνω τρεις παραγγελίες μαζί και ο συνάδελφος άλλες τρεις, ωραία άντε να τις κατοστήσουμε, τα λέμε σε λίγο ρε, ήδη από τώρα σκέφτομαι όταν θα επιστρέψω που θα πρέπει μαζί με τον άλλον μέχρι να βγουν οι επόμενες παραγγελίες να φτιάξουμε καμιά 12000 κωλοκουτάκια, ένα συναδελφικό νεύμα με τους μέσα που ψήνονται, καίγονται, κόβονται, φλεβιδιάζουν τα πόδια τους, σε φάση λίγο ακόμα θα σχολάσουμε και σήμερα, καβαλάμε μηχανάκια, μια ζωή καβαλάμε μηχανάκια κ έτσι όπως περνάνε οι ώρες νιώθω ότι αυτά με καβαλάνε, μαζί με το καυσαέριο που έχει γίνει η μόνιμη ανάσα μου πια, μαζί με την ηχορύπανση και τις κόρνες που έχει γίνει η μόνιμη ακοή μου πια, μαζί με το κάθε κωλόστενο που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου και έχουν μετατρέψει το μυαλό μου σε χάρτη, έναν χάρτη βαθιά πολιτικό, μαζί με τη σκέψη επιτέλους να τελειώσει η βάρδια, μαζί με τη σκέψη μην μου πει πάλι ο χοντρός τελευταία στιγμή να κάτσω παραπάνω, μαζί και με την άλλη σκέψη ότι την άλλη βδομάδα έχει απεργία, πρέπει να σκεφτώ να δω τι θα κάνω, στην ουσία αυτό που έχω να σκεφτώ είναι αν με παίρνει να μείνω χωρίς δουλειά πάλι, γιατί αυτό θα γίνει ρε γαμώτο άμα του πω ότι απεργώ, μαζί με τα σέρβις και τις βενζίνες της μηχανής που πρέπει να βρω να πληρώσω εγώ από το δικό μου μεροκάματο -σκατά το είχα ξεχάσει αυτό-, μαζί με τους οδηγούς αυτοκινήτων που από ένα σημείο και πέρα αρχίζεις όντως να αναρωτιέσαι μήπως είσαι αόρατος, δεν μπορεί ρε γαμώτο να είναι τόσοι πολλοί αυτοί που δεν με βλέπουν και παίζουν με τη ζωή μου εγώ θα έχω το πρόβλημα, όχι δεν έχω εγώ το πρόβλημα να ένας που με είδε, κομπλέ είμαι, -η τρίτη παραγγελία θα φτάσει κρύα, θα τ’ ακούσω και απο ‘κει- πάνω στο 7ωρο βγαίνει κούραση, καταραμένη κούραση, τα αντανακλαστικά πέφτουν, ανοιγοκλείνω τα μάτια κουμπιά, κουνάω λίγο το κεφάλι -το κράνος μετά από τόσες ώρες ζυγίζει ένα τόνο- και τη μέση να ξεπιαστούν, να συνέλθω, ακούω το κινητό να χτυπάει ο χοντρός είναι, δεν μπορώ να το σηκώσω, οδηγάω, σίγουρα θα θέλει να με κράξει επειδή τον πήρε ο πελάτης ότι και καλά άργησε η παραγγελία και σίγουρα θα με κράξει μετά επειδή δεν το σήκωσα την ώρα που οδηγούσα, μέσα σε όλα με πιάνουν και τα νεύρα μου, τρέχω μπας και γλυτώσω το κράξιμο και από τον πελάτη, άντε να σχολάσω, άντε να αλλάξω δουλειά, θα αλλάξω δουλειά, θα σκεφτώ να κάνω κάτι άλλο, ξαναχτυπάει το κωλοκινητό, τι στο διάολο άλλο να κάνω ρε χοντρέ, τρέχω δεν κάθομαι, σκατά ρε σας λέω σκατά, γαμώτο ψηλέ μόνος σου θα τα κάνεις τα 12.000 κωλοκουτάκια. Ήταν κόκκινο. Δεν με είδε το αμάξι. Ούτε που κατάλαβα γαμώτο.
Για τον Μέμο, τον Παναγιώτη, τον Βασίλη για όλους και όλες… γαμώτο.
Κάπως έτσι συνεχίζει να μεγαλώνει ο κατάλογος των θυμάτων εργατικών δολοφονιών με τον 22χρονο Μέμο, που εργαζόταν στα Mikel στον Κολωνό, και χτυπήθηκε θανάσιμα εν ώρα εργασίας στις 10/3/2017, τον Παναγιώτη Βρεττάρο στις 14/2/2017, εργαζόμενο στην εταιρία ταχυμεταφορών speedex, τον Βασίλη Γιαννακόπουλο στις 15/6/2016, εργαζόμενο στην ACS στην Πάτρα, τον Κατσαμπέλα Γιώργο στις 30/5/2017 εργαζόμενο στην καφετέρια DE-TOX στην Λάρισα, να απεικονίζουν με τα πιο μελανά χρώματα τις πραγματικές συνθήκες εργασίας που επικρατούν, να μεγαλώνει ο κατάλογος και να γίνεται ατελείωτος και οι άνθρωποι που χάνονται να γίνονται αριθμοί και στατιστικά στοιχεία «εργατικών ατυχημάτων» χωρίς κανένα νόημα και ουσία, χωρίς κάτι να μαρτυράει την εργοδοτική ασυδοσία και τον ταξικό πόλεμο που ήδη μαίνεται από μικρά και μεγάλα αφεντικά.
Louielouie
