Είναι ένας από τους, μετρημένους στα δάχτυλα της μίας παλάμης, καταξιωμένους ποδοσφαιριστές που έχει μιλήσει ανοικτά εναντίον των αφεντικών του εμπορικού ποδοσφαίρου. Πάνω από όλα είναι ο πιο διάσημος και δημοφιλής όλων των εποχών, αυτός που υπερασπίστηκε τους λιγότερο διάσημους και λιγότερο δημοφιλείς παίχτες.
Ένας γενναιόδωρος και αλληλέγγυος άνθρωπος, ένα είδωλο που μέσα σε πέντε λεπτά είχε σουτάρει τα δύο πιο αντιφατικά γκολ ολόκληρης της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί του τον λάτρευαν και για τα δύο: Δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, εκείνο που έβαλε με τα διαβολικά του πόδια, αλλά το γκολ του κλέφτη, εκείνο που το χέρι του έκλεψε. Τον λάτρευαν όχι μόνο για τα υπέροχα ακροβατικά του, αλλά και γιατί ήταν ένας τρωτός θεός, αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος των θεών. Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπό του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες, ή τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες: ήταν γυναικάς, κοιλιόδουλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος.
Όμως οι θεοί, όσο ανθρώπινοι κι αν είναι, δεν βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος από όπου είχε βγει. Η δόξα, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια τον κρατούσε φυλακισμένο. Ήταν καταδικασμένος να παριστάνει το είδωλο, ήταν υποχρεωμένος να είναι το αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία. Η δόξα είναι ένα ναρκωτικό που προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή από ότι η κοκαΐνη. Στις αναλύσεις ούρων και τα ντόπινγκ κοντρόλ δεν ανιχνεύεται. Παρόλα αυτά, ακόμη και έκπτωτος θεός στον κόσμο του εμπορικού ποδοσφαίρου, συνέχιζε να κάνει γκριμάτσες στη κάμερα του καθωσπρεπισμού του. Και γι’ αυτό συνεχίζει να λατρεύεται από τους ανθρώπους που περπατούν και κλοτσούν μια μπάλα ξυπόλητοι, συνεχίζει να μισείται από τους υπάνθρωπους που «περπατούν» με υπερπολυτελή αυτοκίνητα. Τον βάφτισαν Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και παραμένει ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του πλανήτη Γη.
*Βασισμένο σε ένα κείμενο του Eduardo Galeano
Ευάγριος Αληθινός
