Αναδιάρθρωση κράτους και κεφαλαίου
Όποια κυβέρνηση έχουμε μετά την 7η Ιουλίου, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παραλάβει τη «χώρα» σε πολύ συγκεκριμένη κατάσταση, πολύ διαφορετική από το 2012 ή το 2015.
Ο σύριζα κατόρθωσε να ανασυντάξει το κράτος και το κεφάλαιο εις βάρος της κοινωνικής βάσης με πολύ λίγους τριγμούς και δυσκολίες. Ακολούθησε κατά γράμμα το δημοσιονομικό πρόγραμμα μοιράζοντας ό,τι περίσσευε. Αυτό ονομάστηκε κοινωνική πολιτική.
Αυτά τα φαινόμενα μόνο τυχαία δεν είναι όσον αφορά τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Ο σύριζα ως κομμάτι των πλατειών ώθησε μαζί με άλλους παράγοντες κομμάτια της κοινωνίας που τότε συγκρούστηκαν με το καθεστώς (πολιτικά αλλά και υλικά) να τραβηχτούν στις κάλπες, ώστε να συνεχίσουν τον «αγώνα». Για το τέλος των πλατειών δεν ευθύνονταν μόνο η ωμή καταστολή ή τα όρια των ίδιων των υποκειμένων, αλλά και η υποτιθέμενη συνέχιση του αγώνα μέσω της διαστρέβλωσης των αιτημάτων των πλατειών από τον σύριζα.
Σε αυτή την πορεία έχουμε τρία σημεία καμπής, τις δύο εκλογές του ’15 και το δημοψήφισμα. Οι τρεις παραπάνω εκλογικές διαδικασίες, έδωσαν τα διαπιστευτήρια στον σύριζα να εξελίξει το κράτος, να το θωρακίσει. Στόχος αυτής της εξέλιξης είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών, του κράτους και η αδιάκοπη κυκλοφορία του χρήματος. Ηλεκτρονικός έλεγχος και επιτήρηση σε ακόμη περισσότερες πτυχές της καθημερινότητας, μπάρες στα μμμ, πλειστηριασμοί, funds και golden visa, εξορύξεις και νέα αεροδρόμια, είναι μόνο λίγα -και πρόχειρα- παραδείγματα της τελευταίας τετραετίας.
Εθνικός κορμός και εκλογική συγκρότηση
Η ατζέντα του μακεδονικού συσπείρωσε ξανά τον εθνικό κορμό. Του έδωσε αυτοπεποίθηση να βγει στον δρόμο, μοριακά αλλά και κεντρικά. Όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα χόρεψε στον ρυθμό του εθνικισμού και της υπεράσπισης της πατρίδας. Το μακεδονικό δημιούργησε συνειδήσεις, νέα πολιτικά μορφώματα, νέες «τιμωρίες» και νέες «προδοσίες». Όλο το φάσμα από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) έπαιξαν τα εθνικιστικά χαρτιά τους όχι απαραίτητα σε σχέση με το μακεδονικό, αλλά σίγουρα για να κρατήσουν ζωντανή τη σχέση τους με τους πιθανούς ψηφοφόρους.
Φυσικά, η κυβέρνηση πέρασε έτσι και αλλιώς μία ξεκάθαρα εθνικιστική συμφωνία στις πρέσπες, η οποία επισφραγίζει την κυριαρχία της ελλάδας στα βαλκάνια.
Κινήματα και κάλπες
Εάν ο κόσμος δεν κερδίζεται με εκλογές, τότε πως κερδίζεται; Είναι γεγονός ότι τα ποσοστά αποχής είναι σταθερά υψηλά τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά, η αποχή από τις κάλπες δεν είναι απαραίτητα μία άλλου τύπου αντίσταση. Είναι αναγκαίο να πάμε κάποια χρόνια πίσω να δούμε για παράδειγμα τι έγινε την εποχή των πλατειών.
Η άγρια καταστολή την τριετία 2010-2012 και τα όρια των περιεχομένων και των υποκειμένων στις πλατείες, ανέδειξαν τις εκλογές ως την επόμενη μάχη σε κεντρικό τουλάχιστον επίπεδο. Αφού οι δύο πρώτοι παράγοντες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ροή των γεγονότων, οι κάλπες ήταν η χαριστική βολή της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης, από ακόμη ένα νέου τύπου αστικό κόμμα. Η προσφυγή στις κάλπες, σαν συνέχιση της αγωνιστικής περιόδου εκείνης, σηματοδοτήθηκε ως μία πράξη αντίστασης στη «δεξιά», τον φιλελευθερισμό, τα μνημόνια κτλ.
Άλλα παραδείγματα, τα κίτρινα γιλέκα στη γαλλία, το ζήτημα των εκλογών μπαίνει επίσης έντονα. Η ρητορική «αντί-μακρόν» είναι από τις βασικές μέσα στη συνθηματολογία αρκετών υποκειμένων. Ξεχνούν βέβαια, ότι μέσω οποιασδήποτε εκλογικής διαδικασίας δεν θα έρθει καμία αλλαγή. Μπορεί να ικανοποιηθούν κάποια αιτήματα των εξεγερμένων και όλα αυτά θα γίνουν με σκοπό την απόσυρση των επικίνδυνων τάξεων από τους δρόμους, τις πλατείες και τους κόμβους κυκλοφορίας των εμπορευμάτων που συστηματικά μπλοκάρονται από τα κίτρινα γιλέκα. Η τάξη των καταπιεσμένων, γάλλων, αλγερινών, αλβανών, ελλήνων κοκ, δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τις κάλπες. Έχει να κερδίσει μόνο από την ενεργή ύπαρξή της στον δρόμο.
Βέβαια, ακόμη και σε πολύ πιο βίαιες εξεγέρσεις, όπως σε κάποιες χώρες που πήραν μέρος στην αραβική άνοιξη, είχαν ως βασικό τους στόχο, είτε τη διεξαγωγή εκλογών, είτε τη διεξαγωγή πιο δίκαιων εκλογών. Η εκλογική διαδικασία για ακόμη μία φορά ώθησε τα γεγονότα σε μία φαινομενική δημοκρατική ειρήνη, αποτρέποντας άλλες οπτικές και πιθανές εξελίξεις, όπως για παράδειγμα επιχειρήθηκαν σε άλλα κράτη, όπως η συρία -ανεξάρτητα από την εξέλιξή τους μετά.
Κάποια μικρά συμπεράσματα
Κάθε φορά που τα υποκείμενα ενός αγώνα πίστεψαν σε κάτι άλλο, πέρα από τα ίδια και τη συνέχιση του αγώνα, ο αγώνας ηττήθηκε ή εκφυλίστηκε. Γιατί όντως ο κόσμος δεν κερδίζεται με εκλογές και προσευχές, αλλά κερδίζεται με αγώνα, με πίστη στις δυνάμεις μας, χωρίς αφεντικά, μεσολάβηση, γνώστες και ειδικούς.
Το δίλημμα δεν είναι δεξιά ή αριστερά, πατριώτες ή πουλημένοι, ωμή βία και καταστολή ή χειρουργικές κατασταλτικές επεμβάσεις.
Το δίλημμα είναι αγώνας ή μεσολάβηση, κοινότητες ή ανάθεση, επανάσταση ή βαρβαρότητα.
καρόσι
