Όταν οι πατριωτικές δυνάμεις βγάζουν συννενόηση
Στα τέλη Νοεμβρίου, ξαναήρθε στην επικαιρότητα η επαναφορά της υποχρεωτικής στράτευσης στα 18. Αρχικά, το θέμα άνοιξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε διαδικτυακή συζήτησή του με τον μαϊντανό-αυτοχαρακτηριζόμενο ως φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο. Σε μετέπειτα συνάντηση του Μητσοτάκη με τον υπουργό άμυνας Πάνο Καμμένο, ο δεύτερος τον ρώτησε: «Εγώ θα έστελνα στη Βουλή μία τέτοια πρόταση, θα έχω τη στήριξή σας;».
Εν τέλει, διαψεύσθηκαν οι όποιοι ισχυρισμοί Καμμένου και ειπώθηκε ότι δεν τίθεται θέμα ψήφισης τέτοιου νόμου από τη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ (όπως βέβαια ισχυρίζονταν και για την πλειοψηφία των νομοσχεδίων που πέρασαν τα τελευταία χρόνια).
Αλλά η ιστορία δε σταματάει εδώ…
Σε μετέπειτα δήλωσή του, ο Καμμένος είπε ότι η στράτευση στα 18 θα είναι εθελοντική, αλλά θα δίνονται κίνητρα στους νέους για να την επιλέξουν:
«Να μπορούν οι νέοι να αποκτούν μια εμπειρία, π.χ. στα κομπιούτερ, έχουμε κάνει μια συμφωνία με τη Microsoft, μια εμπειρία με τη ΜΟΜΑ σε έργα ή σε χειρισμό βαρέων μηχανημάτων. Η επαγγελματική αυτή εμπειρία θα δίδεται σε συνεργασία με οργανισμούς εκπαίδευσης που θα βοηθήσουν τους στρατεύσιμους και θα τους προετοιμάσουν μελλοντικά για να ενταχθούν στην αγορά εργασίας».
Στην επίσημη αυτή παραδοχή της άμισθης εργασίας που προσφέρει ο στρατός στο ντόπιο κεφάλαιο, έρχεται να προστεθεί το ότι η δήλωση αυτή έγινε σε ημερίδα του συνδέσμου βιομηχάνων βορείου Ελλάδας με θέμα «Συμμετοχή των Ελληνικών Επιχειρήσεων στις Προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων».
Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά παραπάνω όταν οι δικές τους δηλώσεις είναι τόσο απροκάλυπτες: δωρεάν εργασία από τη μία, χαρτζιλίκι από την άλλη, και έτσι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι επιχειρηματίες «που πονάν τον τόπο», το πολιτικό τους προσωπικό, οι στρατοκράτες, οι φασίστες βρίσκουν τον τρόπο να είναι όλοι ικανοποιημένοι.
Ταυτόχρονα η κούρσα -χωρίς σταματημό- της απόκτησης νέων οπλικών συστημάτων από Ελλάδα και Τουρκία συνεχίζεται με αφορμή τις νέες δηλώσεις του Ερντογάν, και μέσω αυτής βρίσκουν αγοραστές οι βιομηχανίες όπλων των Η.Π.Α., της Γαλλίας, της Γερμανίας κ.α. Την ίδια στιγμή οι συνθήκες ζωής των εκμεταλλευόμενων και στις δύο χώρες γίνονται όλο και χειρότερες, με την οικονομική, κοινωνική, πολιτική υποδούλωση να βαθαίνει.
Η ίδια η ζωή μας το κάνει ξεκάθαρο: Έχουμε πολλά να χωρίσουμε και πολλούς λόγους να πολεμήσουμε τον εχθρό μέσα στην ίδια μας τη χώρα, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και κανέναν λόγο να εκπαιδευτούμε για να πολεμήσουμε άλλους καταπιεσμένους στο όνομα του κράτους και του κεφαλαίου.
Ανάμεσα στις επιλογές αγώνα που έχουμε μπροστά μας στον αγώνα ενάντια στα κράτη, τα σύνορα, τους πολέμους και τους εθνικούς στρατούς, η επιλογή της ολικής άρνησης στράτευσης που έχουν πάρει δεκάδες αγωνιζόμενοι τις τελευταίες δεκαετίες παρά τις συνεχείς διώξεις, έχει τη δική της βαρύτητα:
Ολική Άρνηση Στράτευσης
Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε στον ελληνικό στρατό και σε κάθε ένοπλο μηχανισμό του κράτους και του κεφαλαίου. Θέλουμε να μοιραστούμε με την αγωνιζόμενη κοινότητα της τάξης μας τους λόγους που μας οδήγησαν σε αυτή την επιλογή, αλλά και το γιατί την εντάσσουμε μέσα στο συνολικό απελευθερωτικό πρόταγμα για το οποίο παλεύουμε ως εκμεταλλευόμενοι που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση, ως αναρχικοί. Πολεμάμε αρκετά χρόνια τώρα ενάντια στις αιτίες που προκαλούν τους πολέμους, ενάντια στα κράτη και το κεφάλαιο, συνειδητά στρατευμένοι στην Υπόθεση της χειραφέτησης των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων αυτού του κόσμου, και το πρόβλημα μας με τον στρατό δεν εκκινεί από μία αφηρημένη πασιφιστική διάθεση.
Έχουμε βαθιά πίστη στη δυνατότητα των ανθρώπων να ζήσουν χωρίς πολέμους, να ζήσουν ειρηνικά αναμεταξύ τους και σε αρμονία με τον φυσικό κόσμο, αλλά κάτι τέτοιο δεν γίνεται να συμβεί κάτω από την κρατική και καπιταλιστική κυριαρχία. Κάτι τέτοιο δε γίνεται να συμβεί όσο οι από τα κάτω αυτού του κόσμου, άνθρωποι κάθε χρώματος, κάθε φυλής, κάθε φύλου δεν αντιληφθούν την κοινή μοίρα που τους επιφυλάσσουν οι δυνάστες τους, και δεν ενωθούν για να καταργήσουν κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, για να πάρουν στα χέρια τους τον έλεγχο των ζωών τους, βασιζόμενοι πάνω στις αξίες της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της κοινοκτημοσύνης.
Ειρήνη όπως λέμε πόλεμος, πόλεμος όπως λέμε απόλυτη βαρβαρότητα
Βόρεια Αφρική, Ουκρανία και Μέση Ανατολή. Παλιότερα παγκόσμιοι πόλεμοι, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Βιετνάμ, Κορέα, Β. Ιρλανδία. Ναπάλμ στον Γράμμο, θάλαμοι αερίων στο Άουσβιτς, «ήπιες» επεμβάσεις με πραξικοπήματα στη Λατινική Αμερική, στην αφρικανική ήπειρο και σε όλο τον κόσμο. Το κεφάλαιο επεκτείνεται, κατακτά, δολοφονεί μαζικά και λεηλατεί τη φύση έχοντας ως εκτελεστικό βραχίονα τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας, που στις περισσότερες περιπτώσεις ακούν στο όνομα ΝΑΤΟ (σε λίγο καιρό πιθανώς και ευρωστρατός).
Για να σταματήσει όμως αυτός ο τεράστιος κύκλος αίματος και για να γίνει το όνειρο ζωή, δεν αρκεί η εναντίωση στους πολέμους μεταξύ των κρατών. Ο πόλεμος άλλωστε δεν είναι παρά μια πιο επικερδής εκδοχή και νοητή συνέχεια της καπιταλιστικής ειρήνης. Τα διαμελισμένα ανθρώπινα σώματα, τα καμένα παιδικά κορμιά, οι κατεστραμμένες πόλεις από τις βόμβες υψηλής τεχνολογίας, κάθε φρικαλεότητα που γίνεται στο όνομα θεών και εθνών -εξυπηρετώντας κατ’ ουσία μονάχα το κέρδος και την επιρροή των όποιων κεφαλαιοκρατών- αποτελούν εικόνες ενός παρελθόντος και ενός μέλλοντος άμεσα δικού μας, και μάλιστα όχι και τόσο μακρινού. Αλλά είναι και το παρόν μας, επαναλαμβανόμενο, ολοένα και πιο βίαιο, που υπενθυμίζει το ποια είναι η αντίληψη των κυρίαρχων για την αξία που έχει η ζωή μας για αυτούς.
Με τον ίδιο τρόπο που περιμένουν από εμάς να πεθάνουμε σε ένα χαράκωμα όταν αποφασίσουν έναν πόλεμο, περιμένουν από εμάς να μπορούμε να πεθάνουμε, σήμερα και εδώ, σε ένα περιβόητο εργατικό ατύχημα.
Με τον ίδιο τρόπο που έχουν την απαίτηση να κρυώσουμε στο «μέτωπο», έχουν την απαίτηση να κρυώνουμε, σήμερα και εδώ, επειδή μας κόβουν το ρεύμα.
Με τον ίδιο τρόπο που θα μας ζητήσουν να θυσιαστούμε για το έθνος σε μία σύρραξη με κάποιο γειτονικό κράτος, μας ζητούν να θυσιάσουμε τη ζωή μας, σήμερα και εδώ, για να συνεχίσουν να πλουτίζουν τα αφεντικά μας.
Με τον ίδιο τρόπο που θα μας επιβάλλουν να πυροβολήσουμε τον στρατιώτη από την απέναντι πλευρά, μας επιβάλλουν, σήμερα και εδώ, να σταθούμε απέναντι σε άλλους ανθρώπους της δικιάς μας κοινότητας, μετανάστες, απεργούς, στιγματισμένους ως «ψυχικά άρρωστους», ομοφυλόφιλους, αγωνιζόμενους.
Με τον ίδιο τρόπο που μας αναγκάζουν να χύσουμε το αίμα μας για τη σημαία τους, με τον ίδιο τρόπο, σήμερα και εδώ, μας αναγκάζουν να χύσουμε τον ιδρώτα μας για την τσέπη τους.
Με το ίδιο θράσος που μας ζητάν να χάσουμε τη σκατοδουλειά που έχουμε (όσοι έχουμε…), για να καταταγούμε και να υπηρετήσουμε το χρέος στη «μητέρα πατρίδα», με το ίδιο θράσος, σήμερα και εδώ, μας κόβουν τον μισθό για να αποπληρωθεί το χρέος της «μητέρας πατρίδας».
Με τον ίδιο τρόπο που θεωρούν δεδομένο ότι θα υπακούμε τυφλά στις εντολές τους όσο υπηρετούμε στον στρατό, προβάλλουν σα μόνη λύση το να υπακούμε στους νόμους που φτιάχτηκαν για να συντηρούν την κυριαρχία τους. Και για όσους σκεφτούν να την αμφισβητήσουν ή δεν είναι χρήσιμοι για την αναπαραγωγή της επιφυλάσσουν τον αφανισμό τους μέσω των διώξεων, τη χρηματική τους αποστράγγιση και τον εγκλεισμό τους σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Την πείνα και τον φόβο που προκαλεί ένας πόλεμος, υπάρχουν, σήμερα και εδώ, δίπλα μας, ανάμεσά μας, αρκετοί που τα βιώνουμε και σε κατάσταση ειρήνης.
Είναι η περιβόητη ειρήνη που ευαγγελίζεται η κυριαρχία, είναι η ειρήνη του κεφαλαίου, ένας πόλεμος χαμηλής έντασης που συνεπάγεται την αδιάκοπη επίθεση εναντίον των καταπιεσμένων, την αδιάκοπη υποτίμηση των ζωών μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε από γενιά σε γενιά, αυτή είναι η πραγματικότητα ενάντια στην οποία παλεύουμε, ενάντια στην οποία ο καθένας και η καθεμία αξίζει και πρέπει να παλέψει.
«Μα σήμερα δεν έχουμε πόλεμο, δε θα σε διατάξουν να σκοτώσεις κανένα, γιατί δεν πας στον στρατό;»
Ο στρατός δεν έχει σα μοναδική λειτουργία να πολεμήσει και να δολοφονήσει μαζικά τους «βάρβαρους» των Βαλκανίων, όπως μας σύστησαν στα σχολεία μας τους γείτονες πληθυσμούς. Η λειτουργία του στρατού ακόμη και σε περιόδους «ειρήνης» είναι συνάμα κατασταλτική και κερδοφόρα για λογαριασμό των κυρίαρχων.
Είναι ο ελληνικός στρατός ένας από τους καλύτερους πελάτες της βιομηχανίας όπλων και εξοπλιστικών συστημάτων για να «κρατάμε τα σύνορα ασφαλή», την ίδια ώρα που υπάρχει κόσμος που δεν μπορεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες;
Ο ελληνικός στρατός που ονομάζουν χαριτολογώντας «μεγάλο σχολείο», δεν είναι αυτός που δηλητηριάζει τα μυαλά των νέων ανθρώπων που γλίτωσαν από τα νύχια της εξουσιαστικής και ταξικής εκπαίδευσης και τα γαλουχεί μέσα σε πλαίσια αυστηρής πειθαρχίας, ιεραρχίας, ρατσισμού, ιστορικών ψευδών, πατριαρχίας;
Ο ελληνικός στρατός δεν είναι ο μηχανισμός που έχει στο ενεργητικό του δεκάδες σφαγές αγωνιζόμενων, απεργών, επαναστατών στο νότιο άκρο της βαλκανικής χερσονήσου; Ποιος μπορεί να επιβάλει τη λήθη για τις απεργίες που κατεστάλησαν με τίμημα αίμα εργατών, για τη Θεσσαλονίκη του 1936, για τη βαρβαρότητα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του εμφυλίου, για τα βασανιστήρια επί χούντας και τη σφαγή της 17ης Νοέμβρη του 1973;
Ο ελληνικός στρατός δεν είναι υπεύθυνος για τον θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα του «δυτικού κόσμου», για να γλιτώσουν από τους πολέμους και την εξαθλίωση, που η ίδια του η ύπαρξη δημιουργεί, και μετέπειτα για το στοίβαγμα όσων τα καταφέρουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Ο ελληνικός στρατός δεν εγκατέστησε για τα συμφέροντα τρίτων τη στρατιωτική χούντα του 1967; Για τα συμφέροντα των ίδιων δεν έχει αποστείλει δυνάμεις στην Κορέα και στο Αφγανιστάν και διατηρεί σε διάφορα σημεία της χώρας κρυφές και φανερές βάσεις του ΝΑΤΟ, για να ανεφοδιάζονται τα αεροπλάνα που σπέρνουν τον θάνατο στις 4 γωνιές του κόσμου;
Ή μήπως είναι ευθύνη άλλου οι μαζικές δολοφονίες, οι βιασμοί, οι κατεστραμμένες πόλεις για έλληνες και τούρκους των πολέμων του 1897 και του 1922;
Πιο πρόσφατα, ο στρατός δεν χρησιμοποιείται σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός σε απεργίες οδοκαθαριστών κ.α., αλλά και σαν πάροχος φτηνών εργατικών χεριών (πρόσφατα με την επαναφορά της ΜΟΜΑ) και φορέας απλήρωτης εργασίας (για τους αντιρρησίες συνείδησης και τους πτυχιούχους);
Τα ονόματα των αυτοκτονημένων του ελληνικού στρατού μετράνε στους καταλόγους του ακήρυχτου πολέμου που έχουμε προαναφέρει;
Στο διάολο λοιπόν ο ελληνικός στρατός και οι αλύτρωτοι εθνικοί πόθοι, δημιουργήματα του ντόπιου κεφαλαίου, μαζί με τους στρατούς και τους πόθους των κρατών όλου του κόσμου, δημιουργήματα της κάθε αστικής τάξης.
Θάνατος στον θάνατο, από αγάπη για τη ζωή
Ως αναρχικοί, με τον αγώνα μας στοχεύουμε στην καταστροφή κράτους και καπιταλισμού, και έτσι δεν θα μπορούσαμε παρά να εχθρευόμαστε και τον στρατό, έναν από τους κύριους μηχανισμούς εδραίωσης, συντήρησης και αναπαραγωγής τους. Τώρα λοιπόν που μας καλούν να υπηρετήσουμε αυτό τον μηχανισμό αποφασίσαμε να πάρουμε μια επιλογή που έχουν πάρει και άλλοι σύντροφοι πριν από εμάς, αυτή της ολικής άρνησης στράτευσης.
Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως κομμάτι της αγωνιζόμενης κοινότητας της εκμεταλλευόμενης και καταπιεζόμενης τάξης, που -όπως και οι κυρίαρχοι- δεν έχει συγκεκριμένη καταγωγή και μιλάει όλες τις γλώσσες του κόσμου. Μετράμε σαν δικούς μας νεκρούς όλους τους καταπιεσμένους που ρίχτηκαν στην πρώτη γραμμή των μαχών υπό την απειλή του θανάτου, όλους τους εκμεταλλευόμενους που πεθαίνουν σε όλο τον κόσμο από τις άθλιες συνθήκες ζωής που προσφέρει η παγκόσμια κυριαρχία κι ακόμη περισσότερο αυτούς που δολοφονήθηκαν αγωνιζόμενοι στις μάχες του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Δικιά μας ιστορία είναι η παγκόσμια ιστορία των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων που ύψωσαν μαύρες και κόκκινες σημαίες, δικός μας ύμνος είναι η Διεθνής. Για αυτούς τους νεκρούς, για αυτή την ιστορία, αλλά κυρίως για αυτούς και αυτές που ζωντανοί και ζωντανές σήμερα, δεν αντέχουν να ζουν μέσα στην εξαθλίωση, στην ανελευθερία, στην καταπίεση και σηκώνουν το ανάστημα τους απέναντι σε έθνη και αυτοκρατορίες, αξίζει και πρέπει να πολεμήσουμε. Και ξέρουμε καλά πως αυτό τον πόλεμο δεν θα τον νικήσουμε κλαψουρίζοντας στα αφεντικά και στα κράτη για να μας χαλαρώσουν τις αλυσίδες, και παρακαλώντας να αφοπλιστούν η αστυνομία και ο στρατός, αλλά θα τον νικήσουμε με τον μόνο τρόπο που αυτό είναι εφικτό: Με το όπλο στο χέρι, με ένοπλες κοινότητες σε κάθε γωνιά του πλανήτη που θα επιβάλλουν την κάλυψη των δικών μας αναγκών απέναντι στα συμφέροντα των εχθρών μας, που θα επιβάλλουν την ελευθερία μας να ζήσουμε μοιραζόμενοι τον κοινωνικό πλούτο απέναντι στην ελευθερία των αφεντικών να μας εκμεταλλεύονται.
Σήμερα, που η παραίτηση, η καρτερικότητα (αλήθεια, για ποιον και για τι;), η ανάθεση, η γκρίνια τρώνε τις σάρκες μας, εμείς λέμε ότι οφείλουμε να στήσουμε σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σχολή και σχολείο, αντιθεσμικές και αντιιεραρχικές οργανώσεις, αναρχικές συλλογικότητες, εργατικά, μαθητικά και φοιτητικά σχήματα, ομάδες άμεσης δράσης, που θα συνθέσουν από κοινού ένα σχέδιο χειραφέτησης, ένα σχέδιο κατάργησης της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και θα επιταχύνουν την πλημμυρίδα που ακολουθεί την άμπωτη, που θα κάνουν την εξέγερση που έρχεται νικηφόρα επανάσταση.
Αλληλεγγύη με τους αναρχικούς και επαναστάτες αιχμαλώτους και με τους ολικούς αρνητές στράτευσης σε όλη τη γη!
Αγώνας για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς στρατούς, σύνορα, πολέμους!
Αγώνας για την αναρχία
Τσιλιανίδης Μπάμπης
Δημτσιάδης Δημήτρης
