«Εδώ και τριάντα χρόνια ο κόσμος αναρωτιέται: ποια είναι η θέση του ανθρώπου σε σχέση με την Τεχνική; (..) Ορισμένοι μιλούν για σύζευξη “ανθρώπου-μηχανής” -μια άποψη που μοιάζει να είναι η περισσότερο εύλογη- ο άνθρωπος και η μηχανή προσαρμόζονται τέλεια ο ένας στον άλλον και λειτουργούν ο ένας σε συνάρτηση με τον άλλον».
~Ζακ Ελλύλ
Η στόχευση αυτής της μίνι «κουβέντας» είναι να καταδείξει τον ρόλο των social media στο τώρα και να επικαιροποιήσει τον ρόλο του «θεάματος» στο εδώ.
Εισαγωγή – αυτοπαρουσίαση
Οι συγγραφείς συνήθως έχουν τάσεις υπερβατικές, φαντασία σκανδαλιστική και στο πεδίο της καθημερινότητας αυτό που θα τους χαρακτήριζε είναι μάλλον η αταξία – εάν θεωρήσουμε τους μη-συγγραφείς ως τακτικούς στα πλαίσια της κανονικής καθημερινότητας. Ή μήπως όχι; Θα έβρισκα νόημα να οριοθετήσεις την δική σου τέτοια διάσταση και τον χώρο, τον φυσικό χώρο, που στην παρούσα φάση την ορίζει(;).
Δεν νιώθω φορέας μιας συγγραφικής ταυτότητας ούτε μέλος μιας συγγραφικής κοινότητας. Με αυτήν την έννοια δεν είμαι συγγραφέας, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για χαρακτηριστικά που αποδίδονται στους φορείς αυτής της ιδιότητας.
Επίσης, δεν νιώθω ότι η φαντασία μου είναι σκανδαλιστική, το αντίθετο. Πιστεύω πως η πραγματικότητα έχει πολύ περισσότερο υλικό για τις ιστορίες που προσπαθώ να διηγηθώ από ότι η φαντασία μου. Ιδιαίτερα από όταν μπήκα στη φυλακή συμπέρανα πως η πραγματικότητα και η αθλιότητα που περιβάλλει αυτή την πραγματικότητα ξεπερνάει κατά πολύ τις πεπερασμένες δυνατότητες της φαντασίας μου.
Α] social media aka θέαμα;
Ας μεταφερθούμε στον διαφορετικό κόσμο του Internet, όπως πλέον αυτός ορίζεται στις μέρες μας στο πεδίο του κοινωνικού μέσα από τα social media, στα πεδίο του υλιστικού μέσα από την διαχείρισή του (διαφημίσεις και social media) και στις επιπτώσεις στο πεδίο του πραγματικού μέσα από την αντίστροφης φοράς (υπο)κουλτούρα που καλλιεργείται και αναπαράγεται στη «φυσική ζωή».
1>>Πλεον τα «15 λεπτά δημοσιότητας» για όλους μπορούν να διασκορπιστούν ή και να επαναληφθούν σε ένα μέσο που συγκεντρώνει εκατομμύρια «φώτα». Μια «ωραία» φλεγόμενη molotov ή μια φασιστική ανιστόρητη ατάκα μπορούν να γίνουν viral. Πόσο πολύτιμη μπορεί να θεωρηθεί η όποια παρέμβασή μας σε αυτό το σκηνικό; Μπορεί να γίνει με όρους συλλογικούς; Είναι κάτι περισσότερο ευκαιριακό ή/και φαντεζί;
Κάποιος προφήτης του Θεάματος, ο AndyWarhol, κάποτε είχε υποσχεθεί στο ποίμνιό του ότι θα έρθει η χρυσή εποχή που στον καθένα μας θα αντιστοιχούν 15 λεπτά δημοσιότητας. Όπου όλοι θα μπορούν να γευτούν λίγο από αυτή την υπερβατική ευλογία.
Αυτό που ονομάζουμε Θέαμα αποτελεί κατά έναν τρόπο τη σύγχρονη θρησκεία, με την έννοια ότι επιτελεί συγκεκριμένες λειτουργίες που ανήκουν παραδοσιακά στη σφαίρα της θρησκείας. Η τελετουργική κοινωνία μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών τάξεων, φύλων, φυλών, γεωγραφικής περιοχής κλπ δεν γίνεται με την κοινή συμμετοχή στην τελετουργική πόση και βρώση του αίματος και της σάρκας κάποιου θεού, αλλά με την κοινή συμμετοχή στη θέαση διαφόρων μορφών του θεάματος. Τα πρότυπα που καλείται να μιμηθεί η κοινότητα δεν είναι οι άγιοι αλλά οι αστέρες του θεάματος και προσωπικός στόχος δεν είναι η κατά χάρη θέωση, δηλαδή ο παράδεισος, αλλά τα 15 λεπτά δημοσιότητας. Ο διαχωρισμός δεν βρίσκεται μεταξύ σάρκας και ψυχής ή μεταξύ υλικού και πνευματικού κόσμου αλλά μεταξύ ουσίας και εικόνας, μεταξύ πραγματικού και εικονικού κόσμου. Ακόμα και το τέλος του κόσμου δεν το φανταζόμαστε όπως το είχε προφητέψει η εκκλησία αλλά όπως το περιγράφει το Hollywood. Ένας ιός, ένας κομήτης, μια πυρηνική καταστροφή, μια παγκόσμια επίθεση από τρομοκράτες ή η υποταγή των ανθρώπων σε μηχανές που αποκτάνε συνείδηση είναι τα κυρίαρχα τελολογικά σενάρια. Η ιστορία δεν καταγράφεται από κάποιο παραδοσιακό ιερατείο αλλά από τις ειδήσεις. Την κοινωνική συνοχή για λογαριασμό της πολιτικής εξουσίας δεν την εγγυάται η εκκλησία αλλά τα ΜΜΕ. Το σημείο που όλοι είναι ίσοι και καταργούνται τελετουργικά οι κοινωνικοί διαχωρισμοί δεν είναι μέσα από την κοινή συμμετοχή στα μυστήρια της εκκλησίας αλλά από την συμμετοχή στην τηλεθέαση.
Με αυτή την έννοια τα σόσιαλ μίντια και το ιντερνέτ γενικά έχουν σπάσει το μονοπώλιο των κυρίαρχων μίντια. Υιοθετώντας πράγματι το θεαματικό κοσμοείδωλο, μιλώντας τη γλώσσα του, κάνοντας χρήση των συμβόλων του. Θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που το έκαναν οι προτεστάντες και οι αναβαπτιστές απέναντι στην παπική εξουσία τον 16o αιώνα. Διεκδικώντας την άρση του μονοπωλίου που είχε η εκκλησία στην ερμηνεία των Γραφών και διεκδικώντας το δικαίωμα του καθενός να τις ερμηνεύει. Αυτή ήταν και η πρώτη έκφραση της αμφισβήτησης της εκκλησίας, μια άρνηση που μιλούσε τη γλώσσα της και χρησιμοποιούσε το κοσμοείδωλό της αντιστρέφοντάς το. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η Θεαματική γλώσσα και η Θεαματική γνώση σταμάτησαν να είναι μυστικές, προνόμιο μιας χούφτας μιντιαρχών και του ιερατείου τους, αλλά κοινωνικοποιήθηκαν.
Πιστεύω ότι από τα παραπάνω προκύπτει το πόσο πολύτιμη μπορεί να είναι η παρέμβασή μας σε αυτό το σκηνικό. Όσο για το αν μπορεί να γίνει με όρους συλλογικούς νομίζω πως ήδη υπάρχουν τόσο συλλογικά εγχειρήματα αντιπληροφόρησης όσο και δομές ανταγωνιστικές στις εταιρείες που διαχειρίζονται τις ιντερνετικές κοινότητες, όπως για παράδειγμα ο espiv. Και νομίζω αυτό είναι και το στοίχημα, δηλαδή να μπορέσουν να αναπτυχθούν τέτοιες ανταγωνιστικές δομές σε ευρεία κλίμακα.
Σε σχέση με το αν είναι ευκαιριακό ή και φαντεζί νομίζω δεν μπορώ να απαντήσω. Απλώς πιστεύω ότι πρέπει να δεχτούμε πως τα σόσιαλ μίντια και το ίντερνετ γενικά αποτελούν ένα ακόμη κοινωνικό πεδίο, μια παράλληλη πραγματικότητα, που δεν συνδέεται απαραίτητα και πάντα με την αληθινή, όπως άλλωστε και όλες οι εκδηλώσεις του Θεάματος. Αλληλοτροφοδοτείται, επηρεάζει και επηρεάζεται αλλά δεν συντονίζεται απαραίτητα. Όμως ως εκδήλωση του Θεάματος είναι πιο γειωμένη στην πραγματικότητα απ’ ό,τι τα κεντρικά ΜΜΕ. Δεν είναι λοιπόν κατά τη γνώμη μου το θέμα αν είναι ευκαιριακό ή φαντεζί. Είναι ότι αποτελεί κατά κάποιον τρόπο έκφραση της λαϊκής θρησκευτικότητας με ριζοσπαστικά αρκετές φορές χαρακτηριστικά. Είναι ο τρόπος να εκφράζει ο σύγχρονος άνθρωπος την πίστη του στο Θέαμα, τη θρησκεία της εποχής, διεκδικώντας συγχρόνως όμως το δικαίωμά του να το ερμηνεύει. Αυτό μπορεί και να είναι το πρώτο βήμα για την άρνησή του.
2>> Ο ιστορικός χρόνος έχει γίνει τόσο γοργός και οι κοινωνικές αλλαγές τόσο δυσδιάκριτες από εμάς που τις ζούμε, που μερικές φορές το έδαφος για να χτιστούν οι αντιστάσεις μας είναι απλά παγωμένο. Παράλληλα το ίντερνετ -που πολλοί χρησιμοποιούν ως ..«αντιστασιακό» πεδίο- μπορεί να γίνει εξαιρετικά εύκολα ελέγξιμο, εννοώντας ότι μπορούν να καταγραφούν (εύκολα) συμπεριφορικά πρότυπα των χρηστών του, να κατευθυνθούν στιγμιαία ή και όχι, ειδήσεις κ.α. Μπορεί αυτό το περιβάλλον να εξηγήσει την καταφανή έλλειψη αμφισβήτησης** και άρα αντιστάσεων;
**Αμφισβήτηση διαγνώσκω ότι υπάρχει στα πρότυπα· αμφισβήτηση όμως στους θεσμούς που διαρθρώνουν τη σημερινή μορφή της κοινωνίας δεν βρίσκω να υπάρχει.
Ο ιστορικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί λόγω της συμπύκνωσης του χρόνου παραγωγής και μεταφοράς εμπορευμάτων, γεγονός που έχει ως συνέπεια τη συμπύκνωση του χρόνου που διακινείται μια πληροφορία, αφού και αυτή είναι εμπόρευμα. Η αύξηση της ταχύτητας της πληροφορίας είναι συνέπεια και αντανάκλαση της αύξησης της ταχύτητας παραγωγής και διακίνησης εμπορευμάτων. Είναι συνέπεια και όχι αιτία της συμπύκνωσης του ιστορικού χρόνου, αν και δεν είναι τόσο ο ιστορικός χρόνος καθαυτός που έχει συμπυκνωθεί όσο η αντανάκλασή του και η αντίληψή μας γι’ αυτόν.
Γενικά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι κοινότητες των σόσιαλ μίντια είναι στην πραγματικότητα εταιρείες κολοσσοί, οι οποίες καθορίζουν τους όρους και την πολιτική δημοσίευσης και κατά συνέπεια ελέγχουν και διαχειρίζονται την πληροφορία που παράγεται. Από την άλλη, το ίντερνετ είναι τόσο χαώδες που ακόμα και οι όροι που επιβάλλονται από τις εταιρείες που διαχειρίζονται τις κοινότητες εύκολα παρακάμπτονται. Ο καπιταλισμός έχει τις αντιφάσεις του, αυτό είναι γνωστό. Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση των αναρχικών, για παράδειγμα, απέναντι στην τυπογραφία; Θα έπρεπε να καταγγέλλουν ότι κατευθύνει τη γνώση ή ότι βοηθάει στην καταγραφή και τον έλεγχο των ριζοσπαστικών θέσεων; Το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε ήταν η Αγία Γραφή όμως η τυπογραφία ήταν αυτή που διέδωσε και όλη τη σκέψη και την αμφισβήτηση της εκκλησίας.
3>>> Τα social media facebook twitter.. είναι κάτι σαν μικρές κοινωνίες και σαν τέτοιες έχουν χαρακτηριστικούς κανόνες. Τα άτομα που περνάνε πολύ ώρα μέσα σε αυτά φέρνουν τους κανόνες αυτούς και στην καθημερινή ζωή. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι τα social media να χρησιμοποιηθούν έτσι ώστε να δημιουργηθούν νόρμες και κώδικες συμπεριφοράς στην καθημερινή ζωή;
Το γεγονός ότι μια συγκεκριμένη αντίληψη του κόσμου επιβάλλεται από τα πάνω και μέσω σόσιαλ μίντια δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Το βασικό πρόβλημα που εντοπίζω είναι η υιοθέτηση της κουλτούρας της εξουσίας, που εντοπίζεται από την σόου μπιζ μέχρι την επίσημη πολιτική σκηνή, από τους από κάτω -ακόμα και από κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου- και βάση της οποίας το τι κάνει το κάθε πρόσωπο είναι κάτι ανεξάρτητο από τη δημόσια εικόνα του. Υπάρχουν δυο σφαίρες, η πραγματική και η εικονική, και η επιβολή αυτού του κοσμοειδώλου έχει να κάνει με την επιβολή της κουλτούρας των πάνω στους κάτω. Μια επιβολή που χρησιμοποίησε ως εργαλείο τα σόσιαλ μίντια.
Όπως είπα και πιο πάνω, το Θέαμα επιτελεί τη λειτουργία της θρησκείας. Βασική λειτουργία της θρησκείας -ανάμεσα σ’ άλλες- είναι να προσφέρει πρότυπα τα οποία καλείται να μιμηθεί ο πιστός. Η διαφορά με το ιντερνέτ είναι ότι η δημιουργία αυτών των προτύπων δεν επιβάλλεται μόνο από τα πάνω αλλά δημιουργείται και από τα κάτω.
4>>> Έχουμε δει πολλές φορές πως τα media δημιουργούν ψεύτικες ειδήσεις και στοχοποιούν κόσμο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους(να βρουν ενόχους για να καλύψουν κενά κ.α.). Πια οι ειδήσεις κινούνται μέσα σε μεγάλο πλαίσιο από τα social media και είναι ακόμα πιο δύσκολο να διασταυρωθούν, οπότε ο κόσμος τις πιστεύει πιο εύκολα. Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπιστεί αυτό;
Επιμένω να συγκρίνω το ίντερνετ με την τηλεόραση. Τα θετικά συμπεράσματα που βγάζω είναι αν το συγκρίνω με τα κεντρικά ΜΜΕ και ιδιαιτέρως με την πιο αυταρχική εκδοχή τους, την τηλεόραση. Όχι αν τα συγκρίνω με την πραγματικότητα.
Προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι ναι μεν διακινούνται τόνοι ψεύτικης είδησης στα σόσιαλ μίντια και το ιντερνέτ αλλά υπάρχει και μεγάλη κινητοποίηση απέναντι στις ψεύτικες ειδήσεις. Κάτι που με την τηλεόραση, η οποία δεν φημίζεται για τη διακίνηση έγκυρων πληροφοριών, δεν μπορούσε να γίνει τόσο αποτελεσματικά.
Β] συλλογικό vs. ιδιωτικό
5>>To απόγειο της δημοσιοποίησης της ιδιωτικότητας για μένα απεικονίζεται, σε συσκευασία δώρου, στα κυρίαρχα social media. Σε ένα μίνι ιστορικό, αυτά ξεκίνησαν πριν 10+ χρόνια από το facebook σε κάποιο πανεπιστημιακό campus του εξωτερικού, δηλαδή ένα περιβάλλον νεανικό αλλά σχετικά αποστειρωμένο, συνέχισαν με το twitter στην Αραβική Άνοιξη του 2011 και κατέληξαν στο τώρα ως θεμελιωμένος τρόπος επικοινωνίας, κοινωνικοποίησης και ενδεχομένως κοινωνικής παρέμβασης. Τι επικοινωνίας όμως; Χρειάζεται αυτού του τύπου η επικοινωνία; Μήπως η εύκολη αυτή επικοινωνία ενισχύει την παθητικοποίηση του ατόμου;
Τα παιδιά σταμάτησαν να παίζουν στις πλατείες και τις αλάνες όχι τόσο επειδή τους κέρδισαν τα βίντεο γκέιμ όσο επειδή οι πλατείες και οι αλάνες έγιναν για διάφορους λόγους αφιλόξενες. Το ίδιο πράγμα γίνεται και με τους ενήλικες. Ένα κομμάτι του δημόσιου χώρου μεταφέρθηκε στο ίντερνετ. Φυσικά και παραμένει το στοίχημα να ξανακερδίσουμε τον δημόσιο χώρο. Τις πλατείες και τον δρόμο. Όμως δεν ξέρω κατά πόσο το ίντερνετ εμποδίζει αυτήν την προοπτική. Να αναρωτηθούμε μήπως συμβαίνει το αντίστροφο. Μήπως η ανάγκη για μη παθητικότητα μέσα σε συνθήκες συρρίκνωσης του δημόσιου χώρου οδήγησε στην άνθηση των σόσιαλ μίντια.
Νομίζω το αν χρειάζεται ή δεν χρειάζεται αυτού του τύπου η επικοινωνία και αν αυτή ενισχύει την παθητικοποίηση του ατόμου είναι ένα ερώτημα που δεν λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι η επικοινωνία, ο όγκος πληροφοριών και η ταχύτητα διάδοσής τους αντανακλάνε τον όγκο και την ταχύτητα παραγωγής εμπορευμάτων. Ο τρόπος που γίνεται η επικοινωνία σε μια δεδομένη ιστορική περίοδο αντανακλά απλά τις σχέσεις παραγωγής. Χωρίς να μειώνεται η σημασία της είναι το εποικοδόμημα, όχι η βάση.
6>>Το ίντερνετ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα εργαλείο αμεσοδημοκρατικό, καθώς με σχετικά απλά μέσα ένα διευρυμένο κομμάτι της κοινωνίας μπορεί να υπάρχει μέσα σε αυτό όσο θέλει, όπου θέλει, σχεδόν με όποιον τρόπο θέλει. Ταυτοχρόνως, οι χρήστες του και κυρίως στα μέσα που εκφράζονται όπως τα social media τείνουν να χτίζουν ένα περιβάλλον αυτοερωτικό. Πώς μπορεί , εάν μπορεί, να διασπαρεί η κουλτούρα του συλλογικού λοιπόν και να διαρραγεί η κουλτούρα που αναπαράγει το υπάρχον, δηλαδή η (ατομοκεντρική) κουλτούρα της αναπαραγωγής του ενός μέσα στον κόσμο του ίντερνετ;
Νομίζω ότι το ίντερνετ δεν είναι ένα πράγμα. Υπάρχουν άπειρες πιθανές χρήσεις του. Είναι ένας παράλληλος κόσμος που άλλες φορές συνδέεται με τον υλικό και άλλες όχι. Άλλες φορές τον επηρεάζει και άλλες φορές επηρεάζεται από αυτόν. Είναι το Θέαμα χαμηλωμένο από το υπερπέραν που το είχε τοποθετήσει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος σε ένα επίπεδο πιο κοντά στην πραγματικότητα. Όσο για την κουλτούρα του συλλογικού νομίζω καθόλου δεν λείπει σε αυτή την σφαίρα.
7>> Κινδυνεύουμε να περάσουμε σε μια εποχή που τα social media θα είναι κάτι σαν ζωτική ανάγκη. Πώς αυτό επηρεάζει τους κοινωνικούς αγώνες και πώς μπορούμε να αφυπνίσουμε τον κόσμο πάνω σε αυτό το θέμα.
Τα σοσιαλ μίντια ως κομμάτι των ΜΜΕ αποτελούν μέρος μιας υπερβατικής σφαίρας, μιας παράλληλης πραγματικότητας, ενός μεταφυσικού σύμπαντος που όμως επηρεάζουν και επηρεάζονται από τον υλικό κόσμο. Δεν μπορούμε ούτε να αγνοήσουμε την ύπαρξή τους ούτε να περιοριζόμαστε στο να την καταγγέλλουμε. Αυτό που κατά την γνώμη μου θα είχε τη μεγαλύτερη αξία είναι να αναπτυχθούν από το κίνημα κοινότητες και πλατφόρμες που θα έχουν τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά και θα παρέχουν από τη μια την απαραίτητα ασφάλεια στους χρήστες και απ’ την άλλη θα προωθούν μια κινηματική κουλτούρα.
internet & φυλακή
Εδώ και 4 περίπου χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται λόγος για διάθεση ίντερνετ στις φυλακές της Ελλάδας – έχουν ήδη καταγραφεί σχετικές περιπτώσεις σε φυλακές ευρωπαϊκών χωρών. Όσον αφορά το πρόσφατο παρελθόν είδαμε ότι μέσω ίντερνετ, και συγκεκριμένα twitter, έγινε ζήτημα το θέμα του κολαστηρίου (Νοσοκομείο φυλακών Κορυδαλλού – Αγ. Παύλος) και έτσι γνωστοποιήθηκε το θέμα και αναγκάστηκαν οι αρχές να δηλώσουν «παρόν». Δε θα μπορούσε να είναι ένα ρεαλιστικό αίτημα η δημιουργία προσβάσιμων από τους κρατούμενους σημείων σε υπολογιστές και/με internet;
Το άρθρο 37 παρ. 1 του σωφρονιστικού κώδικα προβλέπει πως «Κάθε κρατούμενος έχει δικαίωμα να ενημερώνεται με εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές…»
Δεδομένου ότι ο Σωφρονιστικός Κώδικας που ισχύει σήμερα καταρτίστηκε το 1999, που το ίντερνετ δεν αποτελούσε τόσο σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι είναι ζήτημα χρόνου να υπάρξει και πιο συγκεκριμένη διατύπωση που να το προβλέπει και επίσημα. Μέχρι τότε οι κρατούμενοι έχουν πρόσβαση από τα κινητά τους, τα οποία φυσικά απαγορεύονται αλλά η χρήση τους έχει γίνει τόσο ευρεία μέσα στις φυλακές –διεθνώς- που πλέον δεν μπορεί να περιοριστεί. Η Σωφρονιστική Υπηρεσία φυσικά το έχει καταλάβει και χρησιμοποιεί αυτό το νομικό κενό ως μέσο πίεσης. Από τη μία κάνει τα στραβά μάτια, αλλά από την άλλη είναι στη διακριτική της ευχέρεια το πότε και σε ποιον κρατούμενο θα κάνει κάποια έρευνα, κατά την οποία θα εντοπίσει κάποιο κινητό, επιβάλλοντας τη σχετική πειθαρχική ποινή. Αυτή η κατάσταση της δίνει ένα σημαντικό αβαντάζ στη διαχείριση των κρατουμένων. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αυταρχικής διαχείρισης είναι το να απαγορεύεις τυπικά την κατοχή ενός αντικειμένου τόσο απαραίτητου και διαδεδομένου ακόμη και στη φυλακή. Το τραγελαφικό είναι ότι για περίπου 400 ανθρώπους που έχει η κάθε πτέρυγα λειτουργούν δυο με τρία καρτοτηλέφωνα, καθώς η συντήρηση τους δεν γίνεται σχεδόν ποτέ. Εξωθούνται έτσι ακόμη και οι πιο διστακτικοί στην αγορά κινητού τηλεφώνου που γίνεται από τη μαύρη αγορά της φυλακής και φυσικά ελέγχει η σωφρονιστική υπηρεσία, η οποία τελικά κερδίζει αξιοσέβαστα ποσά από αυτή την κατάσταση.
Όσο για το Νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, νομίζω είναι πολύ καλό παράδειγμα των δυνατοτήτων που έχει το ίντερνετ, αφού ακόμη και οι αποκλεισμένοι των αποκλεισμένων κατάφεραν να βρουν τον τρόπο να θέσουν το ζήτημά τους δημόσια.
οι ερωτήσεις στάλθηκαν από τους Α.Ρ. και null και οι απαντήσεις από τον Τ. Θεοφίλου
Τις μέρες που κλείνει αυτό το φύλλο, συνεχίζεται και αναμένεται να τελειώσει το εφετείο του Τάσου Θεοφίλου, με την «απολογία» του και την πρόταση της εισαγγελέως να έχουν προηγηθεί. Μία ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης η αφιέρωση του ενθέτου του παρόντος φύλλου στον σύντροφο. Το πρώτο κείμενο αποτελεί μία συνέντευξη του ίδιου σε μέλη της εφημερίδας, σχετικά με τα social media, το θέαμα, το ίντερνετ και όχι μονο. Το δεύτερο, ένα διήγημα του συντρόφου, αλιευμένο από τον λογαριασμό του στο facebook.
Περισσότερα για την υπόθεση
του Τάσου Θεοφίλου εδώ:
https://apatris.info/vinteo-theofilou/
Η «απολογία» του εδώ:
https://athens.indymedia.org/post/1572579/
