Σε μία περίοδο που ο δημόσιος λόγος, κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα, μονοπωλήθηκε από την «κρίση» του κορωνοϊού, εξοστρακίζοντας οτιδήποτε άλλο συνέβαινε -και εξακολουθεί να συμβαίνει- εμείς κρίναμε αναγκαίο και σημαντικό να προωθήσουμε τον δικό μας λόγο. Σκοπός αφενός είναι να αποδομήσουμε το κλίμα τρομοκρατίας που χτίζεται πάνω στα θεμέλια της «πανδημίας», και αφετέρου να επαναφέρουμε στο προσκήνιο γεγονότα και εξελίξεις που δεν σταμάτησαν.
Ο κοινωνικός-ταξικός πόλεμος επεκτείνεται σε άλλη μια πτυχή της ζωής μας. Η θέση μας, ως αναρχική εφημερίδα, είναι να συμβάλλουμε με αναλυτικά και θεωρητικά εργαλεία στην καλύτερη αντίληψη της νέας κατάστασης που χτίζεται, και να στείλουμε σε μια απελευθερωτική τροχιά τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις.
Πώς θα την παλέψουμε, λοιπόν, στην καραντίνα;
Καταρχάς δεν αναπαράγουμε τον φόβο που θέλει να μας μεταφέρει το κράτος μέσα από τα media και τα κανάλια. Φιλτράρουμε την πληροφόρησή μας. Ο φόβος υπάρχει, δεν τον κατακρίνουμε, αντιθέτως τον αναγνωρίζουμε, προσπαθούμε να τον μετριάσουμε και να διαχειριστούμε την κατάσταση με ψύχραιμες επιλογές που θα βοηθήσουν εμάς και τους γύρω μας.
Σεβόμαστε και φροντίζουμε τους ανθρώπους που θα βρεθούν περισσότερο εκτεθειμένοι σε περίπτωση που νοσήσουν. Δεν ξεχνάμε πως η λεγόμενη «ευπάθεια» δεν εξαρτάται μόνο από την υγεία, αλλά και από την οικονομική κατάσταση, την κοινωνική θέση, το βιοτικό επίπεδο.
Σπάμε την απομόνωση και στήνουμε συλλογικές δομές αλληλεγγύης και υποστήριξης για όσα άτομα το έχουν ανάγκη, στις πολυκατοικίες, τις γειτονιές, τους χώρους εργασίας και κοινωνικοποίησής μας.
Σεβόμαστε τον κόσμο που εργάζεται στην «πρώτη γραμμή», με εντατικότερους ρυθμούς και με μεγαλύτερο κίνδυνο έκθεσης, όπως γιατρίνες και νοσηλευτές, ντελιβεράδες, υπάλληλους σε μανάβικα, supermarket και φαρμακεία. Πλέον έχουμε χρόνο να ψωνίσουμε, ας μην παρανοούμε. Μπορούμε να κάνουμε τα ψώνια μας εντός του κανονικού ωραρίου, όχι Κυριακές, χωρίς να παίρνουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε και που ίσως χρειάζεται κάποιος άλλος.
Ας μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι που σήμερα «επιτάσσουν» ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές, και μας καλούν να κλειστούμε σπίτι, είναι οι ίδιοι που έκλεισαν νοσοκομειακές μονάδες, απολύσανε γιατρούς και προσέλαβαν χιλιάδες μπάτσους. Είναι οι ίδιοι που στοιβάζουν σώματα σε κέντρα κράτησης, φυλακές, ψυχιατρεία, ανάμεσα σε σύνορα, επιλέγοντας στην ουσία ποιοι θα «επιβιώσουν» και ποιοι όχι. Να σταθούμε αλληλέγγυοι και να διεκδικήσουμε την απελευθέρωση των εγκλείστων, και την «επίταξη» airbnb και ξενοδοχείων που θα στεγάσουν αυτόν τον κόσμο, όπως και τον υπόλοιπο άστεγο πληθυσμό.
Η δημόσια υγεία δεν είναι ατομική υπόθεση. Να μην αφήσουμε τον φιλοτομαρισμό να επικρατήσει, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει στον διπλανό μας. Επικοινωνούμε ουσιαστικά, χωρίς να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και τον αέρα που αναπνέουμε.
Θέλουν να πεθάνουμε μόνες στα σπίτια μας, ας τους το επιστρέψουμε. Εξάλλου η δημόσια υγεία δεν είναι αντικείμενο στρατιωτικής διαχείρισης. Δεν πειθαρχούμε στις κρατικές προσταγές, σπάμε τον φόβο που θέλουν να μας κυριέψει, βγαίνουμε προς τα έξω, λαμβάνοντας όσα μέτρα προφύλαξης κρίνουμε ότι είναι απαραίτητα.
Η υποτίμηση του συστήματος υγείας τα τελευταία χρόνια, με σκοπό εν τέλει την ιδιωτικοποίησή του, μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση. Μία κατάσταση για την οποία δεν φέρουμε όλοι ανεξαιρέτως την ίδια ευθύνη. Ας έχουμε υπόψη λοιπόν πως αν υπακούσουμε τις προσταγές τους να μείνουμε σπίτι, είναι σαν να αποδεχόμαστε πως θα σηκώσουμε στις πλάτες μας το βάρος αυτής της ευθύνης, εμείς οι φτωχοί, οι άνεργες, οι απλήρωτοι, χωρίς ένσημα κλπ. Ένα πρώτο βήμα είναι να οργανώσουμε συλλογικές αρνήσεις πληρωμών, ενοικίων και λογαριασμών, ώστε να εξασφαλίσουμε τις βασικές μας ανάγκες για όσο διαρκέσει η «κρίση».
Η καραντίνα τους στοχεύει στην εξόντωσή μας, όχι μόνο σήμερα, αλλά και αύριο, όταν βγαίνοντας από αυτό θα βρούμε μπροστά μας ενισχυμένη την καταστολή για ό,τι και αν θέλουμε να κάνουμε.
συντακτική ομάδα Αθήνας
