Το κράτος της ασφάλειας γίνεται ο κανόνας
Το κράτος της ασφάλειας είναι ένα σύμπλεγμα θεσμικών μηχανισμών που αποτελεί κομμάτι της κυριαρχικής ελίτ . Η συνεχής πολιτική, οικονομική και κοινωνική απορρύθμιση που δημιουργεί ο καπιταλισμός έχει ως αποτέλεσμα την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, την κλιμάκωση της εκμετάλλευσης και την απόπειρα καταστροφής της κοινωνικής αλληλεγγύης. Στα πλαίσια αυτής της επίθεσης προς την κοινωνία, η εξουσία προσπαθεί να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο ώστε να μην δώσει κανένα περιθώριο σε σκέψεις και πράξεις οι οποίες αντιστέκονται και εναντιώνονται σε αυτήν. Έτσι,το δόγμα της ασφάλειας, με ορόσημο την 11η Σεπτεμβρίου 2001, εντείνει όλο και περισσότερο την τεχνολογική αλλά και τη θεσμική θωράκιση του υπάρχοντος συστήματος, δίνοντας ώθηση στη διάχυση ενός γενικότερου κλίματος φόβου.
ψεύτικοι συναγερμοί ασφαλείας – η περίπτωση των υγρών εκρηκτικών
Τον Αύγουστο του 2006, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ανακοίνωσαν ότι άγνωστοι σκοπεύουν να ανατινάξουν με χρήση υγρών εκρηκτικών αεροπλάνα των αμερικανικών αερογραμμών. Ωστόσο, αυτές οι πληροφορίες δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ – πρόκειται για μία ακόμη περίπτωση ψεύτικου συναγερμού. Υπάρχουν πολλά τέτοια περιστατικά [1] με τα οποία η κυριαρχία προσπαθεί να προκαλέσει τρόμο, συνήθως σε συνθήκες όπου η απόσπαση της προσοχής της κοινής γνώμης από κάποιο άλλο γεγονός είναι απαραίτητη. Για παράδειγμα, η περίπτωση των υγρών εκρηκτικών παρουσιάστηκε όταν ξέσπασε στις ΗΠΑ το σκάνδαλο των παράνομων παρακολουθήσεων σε πολίτες. Εκείνη την περίοδο η κυβέρνηση Μπους είχε πολλά ανοιχτά μέτωπα, και το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων είχε είδη δημιουργήσει αρκετές ρωγμές. Μέσα σε αυτό το κλίμα δημιουργήθηκε από την εξουσία και τα φερέφωνά της μία νέα απειλή, αυτή των υγρών εκρηκτικών. Η ενεργοποίηση αυτού του ψεύτικου συναγερμού ασφαλείας ήταν μία προσπάθεια του εξουσιαστικού μηχανισμού να αποκρύψει μέσω του τρόμου, από τη μία το πολιτικό σκάνδαλο που είχε προκύψει, και από την άλλη να ενισχύσει τον έλεγχο και την καταστολή παγκοσμίως. Εξάλλου, το έδαφος ήταν στρωμένο ήδη από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, με την τρομοϋστερία που είχε καλλιεργηθεί περί μουσουλμάνων τρομοκρατών, και η οποία είχε ανοίξει τον δρόμο για τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Τρομολαγνεία και ΜΜΕ
Με τη δημιουργία μιας κατάστασης διαρκούς ανασφάλειας, επιδιώκεται η μεταστροφή της κοινωνίας προς αναζήτηση ισχυρών κυβερνήσεων οι οποίες με τη σειρά τους θα της διασφαλίσουν ό,τι της στέρησαν: το αίσθημα ασφάλειας. Η κυριαρχία, με τον λεγόμενο «πολιτισμό του τρόμου», στοχεύει στο να δημιουργεί σύγχυση και να αποσπάει συνεχώς την προσοχή του πληθυσμού, με απώτερο σκοπό τον ολοκληρωτικό έλεγχό του. Μέσα σε αυτήν την επιχείρηση εκφοβισμού, τα ΜΜΕ μετατρέπονται σε αγγελιοφόρους του τρόμου, και με πρόσχημα την αδιάλειπτη και έγκυρη ενημέρωση επιδιώκουν να διαστρεβλώσουν τη κοινωνική πραγματικότητα και να καθοδηγήσουν την ανθρώπινη σκέψη. Ένα τέτοιο εργαλείο χειραγώγησης και καθοδήγησης εξυπηρετεί συνήθως τόσο την εκάστοτε εξουσία όσο και το υπάρχον καθεστώτος συνολικά ώστε να αποσπασθούν μεγάλα πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Έτσι, για τον κόσμο των ΜΜΕ, ο τρόμος γίνεται εμπορεύσιμο προϊόν, και ως προϊόν μπαίνει και αυτός στην ανταγωνιστικότητα των μέσων. Η παραμόρφωση των γεγονότων μέσω της τραγικοποίησής τους δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο που προκαλεί στον κόσμο συνεχή πανικό. Έτσι λοιπόν, τα μέσα κεφαλαιοποιούν και εξαργυρώνουν τον φόβο σε κέρδος, ενώ ταυτόχρονα το κράτος καρπώνεται την ευκαιρία για περισσότερη επιβολή και μαζικό έλεγχο.
Η βιομηχανοποίηση του φόβου – το παράδειγμα των φαρμακοβιομηχανιών
Ωστόσο, η βιομηχανία του φόβου δεν εξυπηρετεί μόνο πολιτικές σκοπιμότητες αλλά και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες που παράγουν φάρμακα, όπλα και εξαρτήματα ασφαλείας, μαζί με τους μετόχους τους, βρίσκονται πίσω από διάφορα περιστατικά ψεύτικων συναγερμών. Αυτοί είναι που κατασκευάζουν πανδημίες, δημιουργούν πολέμους, επινοούν τα νέα μηχανικά συστήματα μαζικού ελέγχου. Πριν περίπου από έναν χρόνο, ένας ιός χτύπησε τα δελτία ειδήσεων ολόκληρου του πλανήτη. Ήταν ο «Η1Ν1» ή αλλιώς η «γρίπη των χοίρων». Ο ιός αυτός συνοδεύτηκε από τον κυρίαρχο λόγο με τον όρο «πανδημία». Οι ποσότητες εκατομμυρίων εμβολίων που παρήχθησαν σε ολόκληρο τον κόσμο απέδειξαν στην πράξη ότι ο συγκεκριμένος ιός αποτέλεσε ένα μεγάλο χρυσωρυχείο για εκείνες τις φαρμακοβιομηχανίες [2] που είχαν κατοχυρώσει το αποκλειστικό δικαίωμα παρασκευής και διανομής. Τα τελευταία έτη, οι φαρμακοβιομηχανίες βασιζόμενες στον τρόμο, έχουν θέσει σε πράξη ένα είδος εκβιασμού που λέει, ότι σε περίπτωση πανδημίας τα εμβόλια θα μοιραστούν μόνο μεταξύ των κρατών, που καταναλώνουν κάθε χρόνο τουλάχιστον το 1/3 των αποθεμάτων των υπαρχόντων εμβολίων τους. Δηλαδή, κάθε κράτος, άνευ λόγου και αιτίας, θα πρέπει να εμβολιάζει ετήσια το 33% του πληθυσμού του. Στον ελλαδικό χώρο, η ντόπια ελίτ είχε παραγγείλει δέκα εκατομμύρια δόσεις εμβολίων που τελικά περιορίστηκαν σε πέντε πριν, καλά καλά παρασκευαστούν και δοκιμαστούν στον ανθρώπινο οργανισμό [3].
Το ζήτημα τελικά δεν είναι η ύπαρξη του ιού ή κάποιο υγρό πυρ, αλλά ο καπιταλισμός και η δικτατορία του κυριαρχικού πλέγματος που επιτίθεται με συγκεκριμένη στρατηγική στην κοινωνία. Ο φόβος για τη ζωή, την αρρώστια και τον θάνατο, έγινε όπλο στα χέρια της κυριαρχίας προκειμένου να πετύχει ολοκληρωτικά τον κοινωνικό έλεγχο. Με πρόσχημα την ασφάλεια, το καθεστώς ενισχύεται στρατιωτικά, νομικά και τεχνολογικά ενώ ταυτόχρονα χτυπάει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Επιπλέον η αξία της αλληλεγγύης δέχεται και αυτή επίθεση μέσω του τρόμου, με σκοπό την εδραίωση του «διαίρει και βασίλευε». Υπερσύγχρονες κάμερες, μηχανές ανίχνευσης, φράχτες, ειδικές εκπαιδευμένες μονάδες security και εργαστηριακά αντίδοτα των ιών είναι μερικά από τα παράγωγα αυτής της σκληρής συνθήκης. Στην πραγματικότητα, στον αέρα δεν τριγυρίζει κανένας φονιάς-ιός. Αντίθετα, τριγυρίζει ο διαβρωτικός-χειραγωγικός λόγος που στοχεύει στον τρόμο, τον πανικό και την ταξική διάσπαση. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν, το παραμύθι των ψεύτικων συναγερμών, ό,τι και να είναι αυτοί, αποτελεί τον δούρειο ίππο της ανελευθερίας.
[1] Τα σενάρια τρόμου για παγκόσμια πανδημία εμφανίστηκαν κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν εξαπολύθηκαν οι πρώτοι παγκόσμιοι συναγερμοί κατά του «ΑΙDS» και του «Έμπολα». Το 2000 θα ακολουθήσει ο παγκόσμιος πανικός με τις «τρελές αγελάδες». Την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 έρχεται η πτώση των «Δίδυμων Πύργων» και η επίθεση στο Πεντάγωνο μαζί με όλη την τρομοϋστερία που επικρατεί. Το 2002 ακολουθεί η περίπτωση του «άνθρακα» και λίγο αργότερα του ιού «sars», ενώ το 2005 εμφανίζεται η «γρίπη των πτηνών». [2] Η φαρμακοβιομηχανία Baxter με έδρα το Ιλινόις των ΗΠΑ κατοχύρωσε την πατέντα του εμβολίου κατά του ιού της νέας γρίπης στις 28 Αυγούστου του 2008, έναν χρόνο περίπου πριν από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος. [3] Πέντε πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες, η Βaxter, η Νovartis, η GlaxoSmithKline, η Sanovi-Pasteur και η Solvay ήταν αυτές που σφάζονταν στην ποδιά του ελληνικού υπουργείου Υγείας για το κομμάτι των 8 εκατομμυρίων εμβολίων που παρήγγειλε αρχικά, αξίας 64 εκατομμυρίων ευρώ.gkagkos
