(ένα γραφείο, ελάχιστο φως, μια σιλουέτα κάθεται σε μια καρέκλα, δεν βλέπουμε πρόσωπο.
μπαίνει φανερά προβληματισμένος ένας κουστουμαρισμένος, γράφοντας σε ένα μπλοκάκι)
– Δεν έχω σταθερό γραφικό χαρακτήρα.
Ίσως είμαι λίγο γραφικός βέβαια..
τι στραβομουτσουνιάζεις;
εσύ δεν ξελιγώθηκες με
το γραφικό χωριό
τα γραφικά λιθόστρωτα,
τη γραφική πλατεία με τον πλάτανο;
αλλά όταν σουλατσάρει στο δωμάτιο η γραφική μου μουσούδα
κατεβασμένα ρολά.
Πείνασα.
(βγαίνει, ξαναμπαίνει με ένα πιάτο φαΐ)
– Ή θες να πεις πως δεν είμαι σταθερός χαρακτήρας;
(σιωπή, τρώει λαίμαργα)
– Αχά! Αυτό είναι, έτσι;
γι’ αυτό δεν έχεις βγάλει άχνα εδώ και δυο μέρες,
με θεωρείς ασταθή και ανισόρροπο.
Έχεις αναφέρει ότι χρήζω ψυχολογικής υποστήριξης
και πως στην τελική αν θέλω να προσφέρω κάτι ουσιαστικά
σε αυτόν τον κόσμο, δεν έχω παρά να βουτήξω στις γραμμές του ηλεκτρικού,
ενώ γνωρίζεις πολύ καλά πως δεν χρησιμοποιώ ποτέ τα μέσα!
(χαμογελάει με ικανοποίηση)
-Αποφεύγω την πολυκοσμία
και τις ευτελείς χειρονομίες που εγκυμονούν τον αλληλοσπαραγμό.
Όπως η αύξηση του μισθού.
Η φαντασία σου οργιάζει μπρος στο ενδεχόμενο του θανάτου μου,
ελπίζω τώρα να μη μας προδώσει.
Ας υποθέσουμε πως αυξάνω τον μισθό σου ή (για την απλούστευση των πράξεων)
ας σκεφτούμε κάτι πιο ρεαλιστικό:
Ότι σου δίνω δύο μέρες ρεπό για να εκτελέσεις χρέη νοσοκόμου
στην άρρωστη κορούλα σου, που υποφέρει από γαστρεντερίτιδα.
Αφού έχει ανεβάσει πυρετό 38,9 και αρνείται πεισματικά
την ελάχιστη φαρμακευτική αγωγή, πέφτει σε λήθαργο,
το παραλήρημα εντείνεται και μαζί του ο πυρετός,
κατάχλωμη και αφυδατωμένη ξεψυχά τρεις μέρες μετά
σε ένα επαρχιακό δημόσιο νοσοκομείο
-πού χρόνος και χρήμα για μια ιδιωτική κλινική στην πρωτεύουσα;
(χαχανίζει, ξεροκαταπίνει, τρώει λίγο ακόμα)
-Την επόμενη μέρα την κηδεύετε
παπαρίτσα τα βουτήματα στον ελληνικό,
λίγο κονιάκ,
εσύ ίσως λίγο περισσότερο κονιάκ.
Ε, μεθυσμένος και κατάκοπος πλέον
δεν έχεις να προσφέρεις τίποτα στην επιχείρησή μου.
Λυπάμαι.
Με αναγκάζεις να ζητήσω την παραίτησή σου,
αφού αναπληρώσεις φυσικά τις μέρες που έλειψες.
Ύστερα με στολίζεις μοστράροντας τα εξαίρετα γαλλικά σου
μα εγώ αντιλαμβάνομαι την ταραχή σου και σου υπενθυμίζω πως
θα ήταν αφελές από μέρους μου να σου εμπιστευτώ ένα πόστο στην επιχείρησή μου
τη στιγμή που δεν μπόρεσες να φροντίσεις καν τη μονάκριβη..
Πριν ολοκληρώσω τη φράση μου, τα γαλλικά σου πληθαίνουν και συνοδεύονται πλέον από ιπτάμενα αντικείμενα προς πάσα κατεύθυνση,
αλλά πάντοτε με στόχο το πρόσωπό μου.
Τελικά κρύβεις τα μούτρα σου στα χέρια σου και ξεσπάς
σε κάτι ανώφελα δάκρυα και λυγμούς.
Έτσι βρίσκω λίγο χρόνο να ξετρυπώσω απ’ την κρυψώνα μου,
για να ζυγίσω την κατάσταση με ένα πιο καθαρό βλέμμα
και να αντιληφθώ ότι
η υστερική σου κατάσταση δεν μου αφήνει άλλο περιθώριο
απ’ το να καλέσω την ασφάλεια του κτιρίου.
(βγαίνει, ξαναμπαίνει βαστώντας ένα πιάτο με κεράσια)
-διακρίνεις και μόνος σου τις καταστροφικές συνέπειες
που επιφέρει το δικαίωμα στο ρεπό
σε προσωπικό και φυσικά σε επαγγελματικό επίπεδο.
Πόσο μάλλον η αύξηση του μισθού.
Πρέπει να είναι ψυχικά διαταραγμένος
ή αθεράπευτα ρομαντικός κάποιος
για να πιστεύει ότι είναι εφικτό κάτι τέτοιο στις μέρες μας
και πραγματικά επι-κίν-δυ-νος
για να το διεκδικεί!
(Με μια απότομη κίνηση τραβάει την κολλητική ταινία από το στόμα της φιγούρας που είχε καθ’ όλη τη διάρκεια μπροστά του)
– Κερασάκι;
– Όταν μου λύσεις τα χέρια και τα πόδια θα καταλάβεις πόσο επικίνδυνος είμαι παλιομαλάκα!
Βιζαβί
